All Chapters of นางเอกเลือดเย็นผู้หลงรักตัวประกอบ: Chapter 21 - Chapter 30

เหม่ยฉีกลับเข้าโรงปรุงยา แม้บิดากำชับว่าให้นางพักผ่อนจนกว่าจะหายดี นางก็แค่รอบิดาขึ้นรถม้าไป นางหยุดยืนหน้าประตูไม้ ซูหนี่ว์ยื่นกระดาษมีรอยหมึกเขียนด้วยพู่กันส่งให้นางกับมือ“ใต้เท้าหลิวฝากจดหมายให้คุณหนูรองอีกหนึ่งฉบับเจ้าค่ะ”“อื้ม ขอบใจมากซูหนี่ว์ เจ้าไปได้แล้ว อย่าให้ใครมารบกวนข้า ท่านพ่อกลับมาเมื่อไรก็เรียกข้าด้วย” สองขาก้าวฉับไวกลับเข้าโรงปรุงยา นางเร่งไฟใต้หม้อดิน โยนเชื้อเพลิงเข้าไป กระดาษในมือนางเผาไหม้อย่างรู้คุณค่า นางคิดในใจ ‘ส่งจดหมายรัก พร่ำพรรณนาอะไรมาตั้งมากมาย อีตาคุณชายหลิวนี่ คนป่วยนอนซมไข้บนฟูก ใครมันจะไปมีอารมณ์จะอ่าน’ เหม่ยฉีโมโหอยู่หน้าหม้อดินรายเรียง นางปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งด้วยผ้าขาวบาง คาดจมูกผูกปมด้านหลังศีรษะ ครู่นั้นเสียงฝีเท้าดังขึ้นพร้อมน้ำเสียงเป็นกังวล“เยว่ฉี เจ้าป่วยอยู่มิใช่หรือ?”หญิงสาวหันกลับไปประสานมือโขกศีรษะคำนับ ตามมารยาทกุลสตรี ร่างสูงกำยำในอาภรณ์สง่างามเข้ามายืนซ้อนข้างหลัง เมื่อนางกลับไปสนใจกระดาษบนโต๊ะไม้ นางว่ารายการยาจากผู้เฒ่าในราชสำนักส่งมาเมื่อเช้า เรือนหมอหลวงจะต้องนำยาสมุนไพรไปส่งบัณฑิตตระกูลลู่ บิดาออกไปทำธุระข้างนอก จะเอาเวลา

“บิดาไม่เข้มงวดกับบุตรสาว ปล่อยให้ผ่ายผอมเป็นโครงกระดูกเดินได้ ข้ามีความเห็นว่าเนื้อติดโครงกระดูกในซุปไก่เมื่อเย็นวานยังอวบอิ่มกว่าเจ้า”เจี้ยนหยู่มองเห็นนางตั้งแต่ลงจากม้าแล้ว นางสวมชุดขาวอย่างหมอหลวง คลุมทับด้วยเสื้อขนสัตว์หนา ร่างของนางแทบจะปลิวไปตามลม ริมฝีปากซีดขาวอย่างคนป่วย นางรีบร้อนเดินทางมาโดยไม่เรียกบ่าวรับใช้ นางไม่เร่งรีบในการเดินทางทั้งที่อากาศหนาวเยียบเย็น แถมยืนหัวเราะเหมือนหญิงบ้า! นางตกใจเมื่อพบเขา แต่แล้วนางก็ฉีกยิ้มกว้าง“เมื่อครู่นี้เจ้าหัวเราะอันใด?”“ไม่ได้มาจวนแม่ทัพนานแล้ว ข้ารู้สึกดีใจเจ้าค่ะ”“ดีใจงั้นหรือ?” เขาเงียบไป จำได้ว่าเยว่ฉีเคยพูดเรื่องเหนื่อยหน่ายกับการรับใช้ท่านแม่ทัพ นางว่าเขากระทำเกินตัว เอาแต่คอยห้ามนู่นนี่นางเหมือนเป็นเจ้าชีวิต! เขายังเผลอคิดว่านางเกลียดชังเขาเท่าไร เขาหลุบตาลงมองตะกร้าสวยงามในมือเรียวที่สั่นเทาเพราะความหนาว“เจ้า... อุตส่าห์ทำอาหารมากมายให้ข้าทุกวัน ทำไมเจ้าไม่กิน?” เหม่ยฉีกำตะกร้าไม้อย่างประหม่า แต่พอคิดขึ้นได้ว่านางไม่ได้ทำอะไรผิด นางเชิดหน้าขึ้นอย่างคนรักศักดิ์ศรี “ข้ากินไม่ลงเจ้าค่ะ ข้าไม่หิว กินมากไปก็ป่วยไข้ หญิงอวบอ้ว

“ถ้าหากว่าเจ้าพูดจาไม่รู้เรื่อง ข้าจะไม่กินข้าวกับเจ้า”“ก็ถ้าท่านชอบข้า ไม่ชอบข้าแล้วยังไง ท่านไม่ชอบข้า จะสังหารข้าหรือ?”“ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก แต่ข้าทรมานเจ้าได้”“เช่นนั้นถ้าท่านชอบข้า จะแต่งงานกับข้าไหม? ข้าปรารถนาทัณฑ์ทรมานจากท่านแม่ทัพ”“...”เหม่ยฉีมิได้หวาดกลัวสถานการณ์เสี่ยงตายเช่นนี้เลย นางหัวเราะร่าเริง ท่าทางกวนโทสะ ขณะนัยน์ตาคู่คมกลายเป็นสีชาด นางรู้ว่าเขาโกรธนาง! หาไม่แล้วก็คงจะหวั่นไหวไปกับถ้อยคำหวานของนาง“เอาเป็นว่าข้าสบายใจเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างท่านและข้าเมื่อไร ท่านเลิกระแวงข้า จะกินข้าวจนอวบอ้วน กินให้มากเท่าที่ท่านต้องการเจ้าค่ะ...”เหม่ยฉีคนนี้ไม่เจียมตน นางฉีกยิ้มกว้างหวานสงบศึก หลังจากที่เอาคอไปพาดบนกระบี่แม่ทัพเจี้ยน จากนั้นก็ยกคอของนางออกมาเนียน ๆเหม่ยฉีวิ่งโร่ไปฟ้องบิดาว่านางถูกบังคับให้กินอาหารตั้งมากมายด้วยฝีมือแม่ทัพเจี้ยนหยู่ เขาตั้งใจขุนนางให้เป็นหมู! ให้นางหมดสิ้นความงาม กลายเป็นสตรีร่างอวบอ้วน ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป นางจะอ้วนตายในโรงปรุงยา ไม่มีบุตรชายผู้ดีตระกูลไหนในต้าเหลียงมาสู่ขอไปเป็นภรรยาท่านหมอหลวงผู้ผ่านโลกมามากมีความเห็นแตกต่าง หนึ่งอาทิตย์ผ่

กว่าเยว่ฉีจะรู้ตัวว่าหลงกลพวกงูลิ้นสองแฉกเข้าแล้ว คมกระบี่เย็บวาบพาดลงบนลำคอ บุรุษร่างกำยำที่นั่งอยู่ใต้แสงเทียนสลัวตะคอกนาง ‘ยาอะไร!?’การสังหารเด็กไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแม่ทัพปีศาจ หากไม่ติดว่าเขาดันนึกขึ้นได้ นางเป็นคนคนเดียวกับที่เคยพบในหอไท่หยาง เขาพอรู้ว่าเมื่อไรที่บิดาเลี้ยงเดี่ยวเข้ามาทำธุระในวังหลวง เด็กสาวตัวน้อยจะมุดช่องส่งอาหารเข้ามา นำขนมและยาสมุนไพรมาให้เขา นางเป็นบุตรีแพทย์หลวงผู้หนึ่งมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ เหตุใดแม่ทัพเจี้ยนหยู่ยอมให้เยว่ฉีจดบันทึกอาการโดยละเอียด แถมยอมดื่มยาต้มสมุนไพรผสมฝิ่น เป็นผู้ป่วยในความดูแลของนางอย่างว่าง่าย ฮ่องเต้อำมหิตก็เช่นกัน พอรู้ว่าคุณหนูเยว่ฉี บุตรีหมอหลวงกระทำผิดมหันต์ กลับถามความสมัครใจของนางว่าจะรับหน้าที่นี้หรือไม่อาการผู้ป่วยเสพติดฝิ่นมักง่วงซึม สุขภาพร่างกายทรุดโทรม ตัวซีดเหลือง ซูบผอม ดวงตาเหม่อลอย แต่เมื่อครึ่งปีศาจเสพติดสมุนไพรให้โทษเหล่านี้ กลับกลายเป็นกระปรี้กระเปร่า มีบ้างที่เขาจะปิดตานอนเกียจคร้าน ปวดหัวปวดท้อง คลื่นไส้อาเจียน ปากซีดมือสั่น เขาอารมณ์แปรปรวนอย่างมนุษย์ กินอาหารมากขึ้น ช่วงนี้เขาก็มีอาการเช่นนั้น‘ระหว่างที่ข้

บิดาเรียกบุตรสาวเหม่ยฉี หากมีใครถามขึ้นมา เขาเพียงแก้ตัวว่าเป็นนามใหม่ ขนาดผู้คนในเมืองยังตั้งสมญานามผู้อื่นได้ พวกเขาเรียกสกุลหยางว่า ‘หยางเย่าฟาง’ [杨药坊][1] ยกให้เป็นห้องยาแห่งต้าเหลียง บิดาจะเปลี่ยนชื่อให้บุตรสาวบ้างจะเป็นไรไป อย่างไรเสียนางก็เป็นบุตรีของเขาอยู่วันยังค่ำท่านหมอไท่ซือจิ่วย้อนถามคนรอบกายว่า เหม่ยฉี เยว่ฉี มีความหมายถึงคำว่างาม ลูกสาวของเขาก็งามดุจนางฟ้านางสวรรค์จริงไหมเล่า?“ข้ามีเรื่องจะถามท่านพ่อ...” ร่างบางในชุดขาวนั่งอยู่ข้างบิดาหน้าเตาปรุงยา นางเอาถั่วมานั่งกินหนึ่งหยิบมือ “เรื่องตำราผสานจิตใจ ท่านพอจะรู้หรือไม่? ข้าจำไม่ได้ชัดเจนนัก”“ไม่รู้”บิดาไม่บอกนางต่างหาก! เหม่ยฉีมองค้อนเสื้อขาวสะอาดผ่านแผ่นหลังกว้างไป บิดาลุกขึ้นหนีนางไปหยิบสมุนไพรตากแดดด้านหลังมาหย่อนใส่หม้อต้ม มือพัดควันพวยพุ่งขึ้นฟ้าเปิดโล่ง“เจ้าจะจับผิดอะไรข้าอีก เหม่ยฉี ข้าบอกไม่รู้ก็คือไม่รู้” เขาเอ่ยพลางชำเลืองมองบุตรสาว นางเปิดประตูเข้า ๆ ออก ๆ ชะโงกหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด บิดาทำเมินเฉยกับบุตรสาวราวกับว่านางไม่มีตัวตน‘คอยดูเถิด ข้าต้องรู้ความจริงให้ได้!’ นางหรี่ตาเล็กจนเป็นเส้นตรง เด