All Chapters of นางเอกเลือดเย็นผู้หลงรักตัวประกอบ: Chapter 1 - Chapter 10

“โง่ที่สุด... โง่มาก... โง่เง่าเป็นบ้า!” เหม่ยฉีสบถซ้ำไปซ้ำมา อารมณ์เคียดแค้นสาหัสซึมลึกถึงก้นบึ้งจิตใจนาง แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไปว่าริมฝีปากสั่นระริก มือกำหมัดแน่น นางโกรธจนหน้าแดงก่ำไปหมด“หมายถึงใครเจ้าคะ? คุณหนูไม่พอใจใคร ข้าจะไปลากคอพวกนางมาลงโทษให้คุณหนูสบายใจ”“จะใครเล่า! นักเขียนบ้านี่ไง วางพล็อตเรื่องมาซะดิบดี นางเอกฉลาดชะมัด รู้มันทุกเรื่อง รู้ไปหมดทุกอย่าง เรื่องแค่นี้กลับไม่รู้ ทำไมไม่รู้...” ปลายเสียงหายลงคอแห้งผากไป เมื่อดวงตาทั้งสองมองเห็นชัดเจนว่าคนที่นางกำลังคุยด้วยเป็นใครก็หาได้รู้ไม่ “พวกเจ้าเป็นใคร!? ทะ... ที่นี่... ที่ไหน?”เหม่ยฉีหน้าตะลึงลาน เบิกตามองหญิงสาวในวัยไล่เลี่ยกับนาง ทั้งสองสวมชุดสีครีมอ่อน มีเครื่องประดับน้อยชิ้น คลับคล้ายคลับคลาสาวใช้ในยุคโบราณ ด้านหลังของพวกนางมีเครื่องเรือนไม้ ลมพัดอ่อนเย็นสบายผ่านบานหน้าต่างเข้ามา แน่นอนว่าไม่ใช่หน้าต่างห้องนอนในตึกสูงระฟ้า!“คุณหนูรองจำพวกข้าไม่ได้หรือเจ้าคะ?”สาวใช้มองหน้ากันอย่างงุนงง คุณหนูรองทำหน้าเหมือนเห็นผี อยู่ดี ๆ นางก็ลุกพรวดจากฟูก วิ่งโวยวายไปทั่วเรือน ‘นี่มันที่ไหน! ข้าฝัน ฝันไปแล้ว!’คุณหนูในชุดขาวสะอ

“ใช่... ข้าจำได้ว่าโรงปรุงยามีทหารองครักษ์มาคุ้มกัน คอยให้ความช่วยเหลือ วันใดข้าต้มยาสมุนไพรให้เสนาบดีและบุคคลสำคัญในราชสำนัก ทหารผู้รับหน้าที่ดูแลยาจะนำไปให้นักโทษชิม ก่อนที่ผู้ดื่มยาจริงจะได้ดื่ม ระหว่างนั้นก็รอเฝ้าดูอาการว่าไม่มีสิ่งใดผิดปรกติ ไม่น้อยกว่าสิบเค่อหรือมากกว่า นักโทษบางรายยังมีการเฝ้าติดตามอาการในระยะยาว...”กล่าวถึงเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อน ท่านหมอหลวงเสียหน้าไม่น้อย กว่าจะยอมให้บุตรสาวชิมสมุนไพรบำรุงได้ เขากังวลว่ามันอาจเป็นพิษอีก เขาอธิบายเรื่องนี้กับลูกสาวเพราะคิดว่านางควรรู้ กระทั่งหม้อต้มยาสุกหอมเกือบทั้งหมด ดันนึกเรื่องสำคัญที่จำต้องสั่งสอนบุตรสาว“ลูกสาว เจ้าดูแลบ่าวรับใช้ดี ๆ อย่าใช้คำพูดที่ทำร้ายจิตใจพวกเขา ทุกวันนี้ไม่มีใครไปยุ่งวุ่นวายกับเจ้าแล้ว ไม่ควรออกปากลงโทษใครโดยไร้เหตุผล”“เจ้าค่ะท่านพ่อ ต่อไปนี้ข้าจะทำตัวดี ๆ ราวกับว่าไม่ใช่ลูกสาวคนเดิมของท่านพ่อทีเดียว ข้าจะเป็นเยว่ฉีคนใหม่”“ให้มันจริงเถอะ หากข้าเป็นพวกเขา คงขอลาออกไปทำงานที่อื่น ไม่รู้อะไรทำให้พวกเขายอมดูแลคุณหนูคุ้มดีคุ้มร้ายอย่างเจ้ามานาน”“เงินเจ้าค่ะ! เงิน ๆ ระบบทุนนิยมคงอยู่ในทุกสมัย ข้าใ

‘นี่มันนิยายแนวตำราแพทย์ บิดาและบุตรสาวค้นพบความลับของยาสมุนไพรหลากหลายชนิด บุตรสาวตัวร้ายกลับตัวกลับใจเพราะตำราลับและการรักษาชีวิตผู้คน ได้โปรดเข้าใจข้าด้วย อีตาคุณชายหลิว!’“ท่านหมอหลวงเปรียบเสมือนผู้มีพระคุณของข้า ตระกูลจางล้วนให้ความเคารพท่านพ่อของเจ้า ผู้ใหญ่หวังให้เจ้าปรองดองเช่นครอบครัวเดียวกัน ข้าผูกพันกับเจ้า...”“เดี๋ยวนี้ข้าไม่ชอบเดินทางไกล ข้าไม่สนใจเรื่องชายหญิง ขอท่านอย่าได้เดือดร้อนเพราะข้า ไม่ใคร่บังคับจิตใจผู้ใด ข้าเพียง...” นางเงียบไป นึกทีเด็ดขึ้นได้เพราะว่าเป็นแก่นเรื่อง สำคัญที่สุดในประเด็นนี้ “ปรารถนาการเป็นข้ารับใช้แผ่นดิน หัวใจข้า ร่างกายข้า ยินดีเสียสละทั้งหมดนั้นเพื่อต้าเหลียง ต่อแต่นี้ไปขอให้เราคงไว้ซึ่งมิตรภาพที่ดีต่อกันฉันพี่น้อง เป็นมิตรสหายย่อมดีกว่า หากมีบุตรสาวผู้ดีบ้านไหนรับเงื่อนไขของท่านได้ ขอท่านอย่าได้ลังเลใจที่จะผูกสัมพันธ์กับนาง ข้าลาเจ้าค่ะ ใต้เท้า”เหม่ยฉียกมือทำความเคารพอดีตคนรักอย่างนอบน้อม หลังตัดสัมพันธ์อย่างไม่มีเหลือเยื่อใย นางลุกขึ้นเดินหายเข้าโรงปรุงยาไป คุณชายหลิวยืนนิ่งอึ้ง ทั้งสับสน เศร้าเสียใจเพราะคำพูดจาโหดร้ายของนางให้ตายเถอะ! น

เยว่ฉีปฏิบัติตามพระประสงค์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน มีพระบรมราชโองการให้นางทำหน้าที่ดูแลแม่ทัพเจี้ยนหยู่ จัดสรรยาบำรุงกำลังอย่างดีให้เขาคุ้มกันภัยบ้านเมือง ทว่าทรงขอให้นางคอยสอดแนมเขาด้วยฮ่องเต้องค์นี้มีพระสติปัญญาเป็นเลิศในการซื้อใจคน ยังเป็นที่รักของปวงประชา น้ำพระทัยกว้างขวาง พระองค์ไม่ทำร้ายแม่ทัพครึ่งปีศาจเหมือนฮ่องเต้องค์ก่อนที่ปฏิบัติกับเขาอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตในมือเรียวมีตะกร้าไม้ นางปัดผ้าให้พ้นศีรษะเพื่อเข้าไปในกระโจม แม่ทัพเจี้ยนหยู่ยืนข้างหลังโต๊ะไม้ทรงกลม เรือนผมสีเงินเรียบลู่บนแผ่นหลังกว้าง“มาแล้วหรือ? เยว่ฉี”หลังจากที่ผ้าผืนใหญ่ปิดลง เหลือเพียงนางและเขา มือที่ถือตะกร้าใส่ยาสั่นเทา เหม่ยฉีลอบกลืนน้ำลาย ขยับปลายจมูกดมกลิ่นคาวเลือด กลิ่นโคลนดิน นางเห็นแค่เรือนผมสีเงินบนแผ่นหลังใต้ชุดสีนิล คาดว่าเขาคงรีบมาที่กระโจมโดยไม่ได้อาบน้ำเสียก่อน นางรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล“นำยามาให้ข้า รีบเข้ามา วางเอาไว้”เหม่ยฉีรับคำสั่ง วางตะกร้าไม้ลงบนโต๊ะไม้กลมถัดจากแผนที่ขนาดใหญ่ซึ่งนางไม่กล้าสอดรู้สอดเห็น เพียงหลุบตามองบุรุษร่างสูงกำยำ แข็งแกร่งสมเป็นแม่ทัพใหญ่ จนเขาหันกลับมาจ้องนางด้วยสีห

-จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ เยว่ฉี X แม่ทัพเจี้ยนหยู่-จัดลำดับความสำคัญของตัวละครในนิยายเรียบร้อยแล้ว ยามเซินนี้นางพยายามนึกว่าใครเป็นผู้เขียน นั่ง ๆ นอน ๆ นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก มิหนำซ้ำดันมีเรื่องประหลาด ลายมือของนางกลายเป็นลายมือของเยว่ฉี ที่นางรู้เรื่องนี้เพราะตำราบางเล่มในโรงยามีการลงพู่กันด้วยลายมือเยว่ฉี“ตกลงเขาคิดยังไงกับเยว่ฉีกันแน่นะ?” นางบ่นพึมพำบนม้านั่งหินในสวนด้านหลังห้องนอนของนาง หัวคิดทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตเยว่ฉีเรียนรู้การใช้สมุนไพรเพื่อเลิกฝิ่นผ่านการสอนงานของบิดา นางยอมเป็นเครื่องต่อรองทางการเมืองอย่างเต็มใจ มิใช่เพียงเพราะเวทนาบุรุษอสรพิษที่ถูกฮ่องเต้องค์ก่อนกักขัง นางมีนิสัยทะเยอทะยานมาตั้งแต่เล็ก ๆ นางเป็นผู้มีเมตตา แต่ก็มองการณ์ไกลแม่ทัพเจี้ยนหยู่อาจคิดกับนางอย่างผู้มีพระคุณ เขายอมอยู่ในแผ่นดินต้าเหลียง แม้ผลัดเปลี่ยนแผ่นดินแล้วก็ตาม ก็เพื่อนางคุณชายจางเข้ามาพัวพันกับตระกูลหยางด้วยฝีมืออาวุโส พวกเขาอุตส่าห์ไปคัดขอคำอนุญาตอย่างเป็นทางการจากราชสำนัก ให้ท่านผู้ตรวจการมาเยี่ยมเยียนโรงปรุงยาแห่งนี้ได้ ด้วยความคาดหวังให้บุตรชายปรองดองกับเยว่ฉี“ชาเจ้าค่ะคุณหนู ท่านผู