All Chapters of มนต์ดำร่ายรักเสน่หา: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อขุนศึกและไอ้ชาติมาถึงบ้านหลังที่เกิดเหตุ ชายผู้นั้นก็รีบเล่าด้วยน้ำเสียงกังวล "ซ่อยแหน่พ่อครู! บักกล้าลูกข่อย มันไปเล่นซ่อนแอบแถวป่าซ้ากับหมู่ กลับมาก็เป็นไข้ บ่กินข้าวกินปลา มันว่าอยากกินแต่เลือด สงสัยถืกผีแถวป่าซ้าเข้าสิงแล้ว" ขุนศึกพยักหน้าเข้าใจ เดินเข้าไปใกล้เด็กชายที่นอนตัวสั่นอยู่บนแคร่ ดวงตาขวางก่ำ ไม่มีแววของเด็กน้อยผู้ใสซื่อ พ่อครูหนุ่มจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นแล้วเอ่ยเสียงต่ำ "ออกไปจากร่างเด็กน้อยผู้นี้เสีย! บ่ซั่นอย่าหาว่ากูบ่เตือน!" เสียงแหบพร่าตอบกลับมา ไม่ใช่น้ำเสียงของเด็กน้อย "กูบ่ออก! กูหิว! กูจะกินตับมัน!" ขุนศึกถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น "ได้! เดี๋ยวกูจะให้ท่านพญายมราชมารับมึงไปเสียเดี๋ยวนี้เลย!" ว่าแล้วพ่อครูหนุ่มก็ยกมือขึ้น ท่องคาถาบูชาท่านพญายมราช เสียงทุ้มนุ่มก้องกังวานไปทั่วบ้าน เรียกให้ท่านมารับเอาวิญญาณสัมภเวสีผีเร่ร่อนตนนี้ไปรับกรรมตามที่ได้ก่อไว้... ไม่นานนัก วิญญาณของผีเร่ร่อนที่สิงอยู่ในร่างเด็กน้อยก็กรีดร้องโหยหวนด้วยความหวาดผวาอย่างสุดขีด มันเห็นแล้ว... เห็นทูตแห่งความตาย... เห็นเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนที่แผ่รังสีอำนาจน่าเก

ก่อนพิธีอาบน้ำมนต์จะเริ่มขึ้น หลวงปู่เดินไปยังแท่นพิธีที่ถูกจัดเตรียมไว้ ท่านจุดเทียนชัยและธูปหอม กลิ่นกำยานคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงสวดมนต์ทุ้มนุ่มดังขึ้นเป็นระยะ สร้างบรรยากาศอันศักดิ์สิทธิ์และขรึมขลัง "โยมกินน้ำมนต์ในขันนี้เสียก่อน" หลวงปู่ยื่นขันน้ำมนต์ที่ทำจากทองเหลืองโบราณให้กับไหม ไหมรับมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ยกขึ้นดื่มอึกใหญ่ รสชาติเย็นเยียบและขมปร่าแล่นลงคอ จากนั้น หลวงปู่ก็เริ่มสวดคาถาด้วยเสียงที่ดังและหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ มือของท่านโบกพัดใบตาลไปมาเหนือศีรษะของไหม พลางประพรมน้ำมนต์จากขันลงบนร่างที่นั่งพนมมือรับอยู่ ไม่นานนัก ไหมก็เริ่มรู้สึกถึงความปั่นป่วนในท้อง คลื่นไส้พะอืดพะอมอย่างรุนแรง เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังตีตื้นขึ้นมา และแล้วไหมก็ทนไม่ไหว โก่งคออาเจียนออกมา สิ่งแรกที่ไหลออกมาคือน้ำสีดำขุ่น ตามมาด้วยเศษแก้วขนาดเล็กแหลมคมและเส้นผมจำนวนมากที่พันกันเป็นกระจุก ก่อนที่สิ่งน่าสะพรึงกลัวที่สุดจะไหลทะลักออกมา เลือดสีแดงสดข้นคลั่กปะปนอยู่กับเศษสิ่งแปลกปลอมเหล่านั้น ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจและหวาดผวา สิ่งที่ออกมาจากร่างของไหมนั้นช่า

"ฮัลโหลยาย เฮ็ดหยังอยู่จ้า?" แพรกรอกเสียงตามสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร้อนรน "กำลังกินข้าวแลงกับตานี่ล่ะหล่า แพรมีหยังบ่?" เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความสงสัย "คือจั่งซี้เด้อยาย แพรสิโทรมาปรึกษาเรื่องหมู่ แพรว่าหมู่แพรถืกของ... ของแฮงคักหลาย ยายเคยเว้าให้ฟังว่าอยู่บ้านเฮามีพ่อครูเก่งๆ แม่นบ่จ้า? เพิ่นพอสิซ่อยรักษาหมู่แพรได้บ่?" แพรเล่าเรื่องราวของไหมให้ยายฟังด้วยความเป็นห่วง "เดี๋ยวยายสิลองไปถามพ่อครูเพิ่นเบิ่งเด้อ ปกติเพิ่นกะซ่อยคนอยู่ตลอดนั่นล่ะหล่า" ยายตอบกลับมาด้วยความเห็นใจ "อาการหนักปานได๋ล่ะหล่า?" เสียงยายถามกลับมาด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่ง "อาการหนักคักยาย... ตอนแรกกะแค่ฝันร้าย ซักพักมาเริ่มเห็นผี แถมยังเห็นภาพหลอนนำ หลังๆ พาไปอาบน้ำมนต์กะอ้วกออกมามีแต่เส้นผม เศษแก้ว... อ้วกออกมาเป็นเลือดกะมี สงสารหมู่หลาย ย่านหมู่ตาย แพรฮักมันคือกับน้องสาวแท้ๆ เพราะแพรกะอายุหลายกว่ามันนำ ยายอีกอย่างมันบ่เคยมีศัตรูนำกะบ่ฮู้ว่ามันถืกของได้จั่งได๋" แพรระบายความทุกข์และความกังวลใจให้ยายฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "อาจสิเป็นลมเพลมพัดก็ได้... แล้วหมู่แพรอายุเท่าไหร่แล้วล่ะหล่า?" "อายุซาวห้าจ้า" "เ

"แม่คะ... แพรพอจะทราบแล้วค่ะว่าใครเป็นคนทำของใส่ไหม... ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ ค่ะ... ผู้หญิงที่มาอาละวาดไหม" แพรเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเชื่อมั่นในสิ่งที่เธอคิด คุณแม่ของไหมพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าเศร้าสร้อย "แม่ก็คิดแบบที่แพรว่าเหมือนกัน... ผู้หญิงคนนั้นดูมีแต่ความอาฆาตแค้น... ไม่น่าไว้ใจเลย" "แล้วเราจะทำยังไงกันต่อล่ะ?" พ่อของไหมถามด้วยความร้อนใจ มองไปยังประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทด้วยความกังวล "พ่อกับแม่ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ... รอให้คุณหมอดูแลอาการของไหมให้ดีขึ้นก่อน... เดี๋ยวแพรจะรีบโทรไปถามเรื่องพ่อครูคนนั้นกับยาย... ให้ท่านมาช่วยรักษาไหม" แพรพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้สงบ แต่ภายในใจก็ร้อนรุ่มไปด้วยความกังวลและความหวัง... เธอภาวนาขอให้พ่อครูที่อุดรธานีมีความสามารถพอที่จะช่วยเหลือเพื่อนรักของเธอได้... เพราะตอนนี้... พวกเขาเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับอำนาจมืดที่มองไม่เห็น... และความหวังเดียวของพวกเขาก็คือไสยเวทสายขาวที่จะมาต่อกรกับมัน... ในเงามืดมิดของบ้านหลังใหญ่ แม่หมอผู้ชั่วร้ายกำลังกระซิบกระซาบกับวิญญาณร้ายที่เธอเลี้ยงไว้ ดวงตาของนางเปล่งประกายช

การเดินทางสู่จังหวัดอุดรธานีเต็มไปด้วยอุปสรรคและความยากลำเค็ญอย่างแท้จริง ราวกับมีอำนาจมืดบางอย่างจงใจขัดขวางไม่ให้พวกเขาไปถึงจุดหมาย แม่หมอผู้ชั่วร้ายนั้นไม่ยอมรามือ เธอส่งเหล่าวิญญาณสัมภเวสี ผีเปรต และภูตผีร้ายต่างๆ นานา ออกมาอาละวาดก่อกวนพวกเขาตลอดเส้นทาง "คุณ... คุณขับดีๆ นะคุณ... ตั้งแต่เกิดมาฉันก็เพิ่งจะเคยเจอผีตัวเป็นๆ แบบนี้..." แม่ของไหมที่นั่งอยู่เบาะหน้ารถยนต์ส่วนตัวถึงกับเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นเงาร่างประหลาดและน่าสะพรึงกลัวโผล่เข้ามาใกล้รถของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง พ่อที่กำลังขับรถอยู่ก็มีสีหน้าตึงเครียดไม่แพ้กัน พยายามควบคุมสติและสมาธิในการขับรถอย่างยากลำบาก "ใจเย็นๆ นะแม่... ตั้งสติไว้... อย่าไปมองมัน..." แต่แล้วสิ่งที่น่าหวาดหวั่นที่สุดก็เกิดขึ้น ในนาทีต่อมานั้นเอง กระโปรงหน้ารถยนต์ของพวกท่านก็เปิดอ้าออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกับแรงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ไฟลุกท่วมเครื่องยนต์อย่างรวดเร็ว โชคดีที่สัญชาตญาณเอาตัวรอดของพ่อยังดี ท่านรีบเหยียบเบรกสุดแรงและคว้ามือคุณแม่ให้รีบออกจากรถยนต์ที่กำลังลุกไหม้อย่างรวดเร็วได้ทันท่วงที ก่อนที่เปลว