All Chapters of มนต์ดำร่ายรักเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

"ของขวัญวันเกิดครับ" ภพยื่นกล่องของขวัญสีสวยมาให้ไหมด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาคมของเขาเป็นประกายระยิบระยับยามมองมาที่เธอ ไหมรับกล่องนั้นมาด้วยหัวใจที่พองโต เธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ภพ แฟนหนุ่มของเธอเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายและดีกับเธอมากตั้งแต่คบกันมา ทุกช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเต็มไปด้วยความสุขและความใส่ใจ จนเธอแทบไม่เคยรู้สึกเหงาหรือขาดอะไรเลย "ขอบคุณนะคะภพ" ไหมเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสมือของเขาอย่างรักใคร่ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วฝ่ามือเมื่อนิ้วของทั้งสองประสานกัน ภพมักจะทำให้เธอรู้สึกพิเศษเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม ไหมค่อยๆ บรรจงแกะห่อของขวัญด้วยความตื่นเต้น ภายในกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม ปรากฏสร้อยคอทองคำขาว จี้รูปพระจันทร์เสี้ยวประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ส่องประกายสวยงามจับตา "ว้าว! สวยจังเลยค่ะภพ ไหมชอบมากๆ เลย" ไหมอุทานด้วยความประทับใจ ดวงตาคู่สวยเป็นประกายวิบวับเมื่อจ้องมองสร้อยคอเส้นนั้น เธอเงยหน้ามองภพด้วยรอยยิ้มกว้าง "ขอบคุณนะคะที่รัก" ภพยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือไปปลดสร้อยคอเส้นเก่าที่ไหมใส่อยู่ แล้วบรรจงสวมสร้อยคอพระจันทร์เสี้ยวให้เธออย่า

พองานเลี้ยงวันเกิดจบลงด้วยความสนุกสนานและคำอวยพรมากมาย ทุกคนต่างทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน แพรอาสาขับรถมาส่งไหมที่คอนโดมิเนียมด้วยความเป็นห่วง "ถึงห้องแล้วโทรบอกด้วยนะแก" แพรบอกลาไหมที่หน้าประตูห้องพัก "จ้า ขอบใจมากนะแพรสำหรับทุกอย่างวันนี้" ไหมยิ้มให้เพื่อนสนิทอย่างซาบซึ้ง ก่อนจะไขประตูเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาในห้อง ไหมรู้สึกถึงความเงียบเหงาจับใจ เธอรีบตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย หลังจากอาบน้ำเสร็จ ไหมคว้าโทรศัพท์มือถือมาเปิดดู เธอกดเข้าไปในแอปพลิเคชันส่งข้อความ แล้วพิมพ์ข้อความส่งหาภพด้วยความเป็นห่วง [ภพถึงบ้านหรือยังคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า บอกไหมหน่อยนะ] เธอรอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับจากภพเลย แม้แต่สัญญาณว่าเขาอ่านข้อความของเธอก็ไม่มี ความกังวลในใจของไหมเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่สบายใจ หรือว่าภพจะเจอเรื่องร้ายแรงอะไรกันนะ พ่อแม่ของเขาไม่สบายหรือเปล่า ทำไมถึงรีบร้อนกลับไปแบบนั้น ไหมพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความกระวนกระวาย ความคิดต่างๆ นานาตีกันอยู่ในหัว เธอพยายามโทรหาภพหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสาย ความเงียบงันที่ปลายสายยิ่งทำให้ใจของเธอเต้น

ไหมพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความกระสับกระส่าย ความเงียบงันหลังสายโทรศัพท์ที่ถูกตัดไปอย่างไร้เยื่อใยยังคงก้องอยู่ในหู ความคิดฟุ้งซ่านถาโถมเข้ามาในหัวเป็นระลอก เธอพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความรู้สึกวิตกกังวลก็ยังคงกัดกินหัวใจ ในที่สุด ความเหนื่อยล้าก็เริ่มครอบงำ ไหมค่อยๆ จมดิ่งสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แต่ความฝันที่ตามมากลับไม่ได้สวยงามอย่างที่หวัง เธอฝันว่าได้ไปเที่ยวในสถานที่สวยงามแห่งหนึ่งกับภพ ทั้งสองหัวเราะพูดคุยกันอย่างมีความสุข แต่แล้วในชั่วพริบตา ภพก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตาของเธอ ราวกับละอองหมอกที่จางหายไปกับแสงอาทิตย์ "ภพ! ภพคะ!" ไหมร้องเรียกชื่อเขาด้วยความตื่นตระหนก พยายามมองหาคนรักในฝูงชนที่เริ่มเบาบางลง เธอวิ่งวุ่นไปทั่ว พยายามคว้าจับใครสักคนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ราวกับว่าเธอเป็นเพียงวิญญาณที่ไร้ตัวตน ไม่มีใครมองเห็น ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ "ช่วยด้วยค่ะ! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!" ไหมตะโกนสุดเสียง น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มด้วยความหวาดกลัวและความโดดเดี่ยว บรรยากาศรอบตัวค่อยๆ เปลี่ยนไป ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับกลายเป็นสีเทาทะมึน เมฆดำทะมินเริ่มก่อตัวปกคลุมไปทั่ว ร

ไหมต้องเผชิญกับฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอติดต่อกันมาเกือบสัปดาห์ ภาพผีท้องแก่และการถูกทำร้ายในความฝันนั้นช่างสมจริงและน่าหวาดผวา จนส่งผลกระทบต่อสภาพร่างกายและจิตใจของเธออย่างหนัก เธออ่อนเพลีย เหนื่อยล้า นอนไม่หลับ และหวาดผวาอยู่ตลอดเวลา จนในที่สุดก็ไม่สามารถไปทำงานได้ แพรเพื่อนสนิทของไหมรู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก สภาพของไหมดูทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซีดเซียว ใต้ตาคล้ำ ดวงตาเหม่อลอย ราวกับคนไม่ได้พักผ่อนมานานแรมเดือน อาการของไหมดูแปลกประหลาด คล้ายกับคนที่กำลังถูกคุณไสยมนต์ดำเล่นงาน ยิ่งเมื่อรวมกับการหายตัวไปอย่างลึกลับของภพ แฟนหนุ่มของไหม ยิ่งทำให้แพรรู้สึกใจคอไม่ดี เธออดคิดไม่ได้ว่าเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับไหมอาจเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของภพ ถึงแม้สภาพร่างกายจะดูอ่อนแอและทรุดโทรม แต่ด้วยพื้นฐานที่เป็นคนสวยของไหม ก็ยังคงมีเค้าความงามหลงเหลืออยู่ เพียงแต่ความสดใสและมีชีวิตชีวาได้เลือนหายไป เหลือไว้เพียงใบหน้าที่อ่อนล้าและดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว... แพรตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่ปล่อยให้ไหมต้องเผชิญกับเรื่องนี้เพียงลำพัง เธอต้องหาทางช่วยเหลือเพื่อนรักของเธอให้ได้... "ไ

ณ บ้านเรือนไทยโบราณหลังใหญ่ ปลูกลึกเข้าไปในความเงียบสงัดของท้ายป่าช้าหลังหมู่บ้านผักตบ จังหวัดอุดรธานี แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ส่องลอดเรือนยอดลงมากระทบผืนไม้สักขัดเงา ขุนศึก ชายหนุ่มวัย 35 ปี ผู้มีรูปลักษณ์ราวเทพบุตรจุติ ผิวขาวผ่องตัดกับเส้นผมดำขลับ ดวงตาดำคมกริบราวกับนิลกาฬ ทว่าแฝงไว้ด้วยความเย็นชาจนผู้คนรอบข้างต่างเกรงกลัว กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นเรือน "ของมันแรงจริงๆ... แรงจนน่าตกใจ... ข้าคงช่วยเอ็งได้แค่นี้..." พ่อครูหนุ่มพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงทุ้มนุ่มแฝงไว้ด้วยความหนักใจเล็กน้อย ก่อนหน้านั้นเพียงครู่ ขุนศึกกำลังถอดจิตท่องไปยังมิติแห่งวิญญาณ เพื่อร่ำเรียนและฝึกฝนวิชาอาคมอันแก่กล้าที่สืบทอดมาแต่บรรพบุรุษ ทันใดนั้นเอง สัมผัสแห่งญาณของเขาก็รับรู้ถึงกระแสพลังงานมืดมิด ไอความโสโครกและชั่วร้ายที่แผ่ซ่านเข้ามาในเขตอาคมของเขา กลิ่นอับชื้นและเหม็นเน่าของความตายคลุ้งเคล้ามากับสายลมวิญญาณอย่างรุนแรง แต่สิ่งที่น่าประหลาดคือ ท่ามกลางความมืดมนนั้น กลับมีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดจิตของเขาให้เข้าไปใกล้ ราวกับถูกมนต์สะกด เมื่อจิตของขุนศึกเคลื่อนเข้าไปใกล้ต้นตอของพลังงานมืดนั้น เขาก็ได้เห็นภาพอั