เมื่อนึกถึงฉากแบบนี้ ผมมักจะนึกถึงวิธีเล่าเรื่องแบบที่ทำให้ผู้อ่านต้องเติมเต็มช่องว่างเอง เหมือนกับที่เห็นใน 'March Comes in Like a Lion' ตรงที่ตัวละครต้องเผชิญกับทางเลือกยากๆ แล้วความหมายของฉากจึงถูกสร้างขึ้นผ่านการตีความของคนอ่าน ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ฉากนี้ก็เป็นตัวอย่างที่ดีของเหตุผลที่แฟนคลับยังคุยกันไม่รู้จบ