การออกแบบโลกใน ประสบการณ์โลกอนาคต 10000 ปี สอดคล้องกับวิทยาศาสตร์อย่างไร?

ข้อจำกัดทางกายภาพเป็นสิ่งที่ฉันให้ความสำคัญสูงสุดเมื่อออกแบบอนาคต 10,000 ปี เพราะพลังงาน มวล และอัตราการเปลี่ยนแปลงทางชีวภาพจะกำหนดขอบเขตของสิ่งที่เป็นไปได้จริง ๆ

การออกแบบต้องยึดหลักง่าย ๆ สองข้อ: งบประมาณพลังงาน และอัตราการเปลี่ยนแปลงทางชีวภาพและสังคม พลังงานมีผลต่อขนาดเมือง การผลิต และการเดินทาง—แสงจากดาวเป็นทรัพยากรไม่จำกัดเชิงทฤษฎีแต่ต้องการการเก็บและแปลงอย่างมีประสิทธิภาพ อีกด้านคือวิวัฒนาการ: การเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมอาจรวดเร็วขึ้นด้วยเครื่องมือแก้ไขยีน แต่พฤติกรรมทางสังคมและภาษาเปลี่ยนช้ากว่า ดังนั้นฉันจะไม่ออกแบบสปีชีส์ใหม่ที่ผิดกฎพื้นฐานของยีนเว้นแต่จะมีเหตุผลเชิงนิเวศน์

งานเล่าเรื่องที่ชวนคิดคือ 'Children of Time' ซึ่งเล่นกับวิวัฒนาการในระยะยาวอย่างชัดเจน แนวทางเหล่านี้ช่วยให้การออกแบบโลกยังคงยึดโยงกับหลักวิทยาศาสตร์ แต่ก็เปิดพื้นที่ให้ความคิดสร้างสรรค์แสดงบทบาทได้อย่างชาญฉลาด

ภาพรวมที่ฉันชอบจินตนาการคือร่องรอยของอดีตที่ถูกฝังอยู่ในชั้นดินและวัฒนธรรมที่เปลี่ยนรูปไป การออกแบบต้องคิดถึงสิ่งที่จะยังคงหลงเหลือให้คนรุ่นหลังพบ: อาคารที่แข็งแรง ร่องรอยโลหะที่ทนสนิม หรือรูปแบบศิลปะที่ซ้ำ ๆ จนกลายเป็นพิธีกรรม

ระดับข้อมูลเชิงสัญลักษณ์มักคงทนกว่าข้อมูลดิจิทัล ฉันจะใส่รายการของสิ่งที่อาจอยู่รอด เช่น จารึกด้วยวัสดุทนกรด-ด่าง โครงสร้างใต้ดินที่ไม่ได้พึ่งพาแหล่งพลังงานภายนอก และพันธุกรรมของพืชเศรษฐกิจที่คนรุ่นหลังยังสามารถปลูกได้ อีกประเด็นคือการไหลของภาษา—คำศัพท์เทคโนโลยีอาจกลายเป็นคำสั้น ๆ หรือสูญหาย แต่พิธีกรรมและตำนานจะรักษาความรู้บางส่วนไว้ได้ ฉันวางองค์ประกอบเหล่านี้ให้เป็นชั้น ๆ: ชั้นวัตถุ (ซาก), ชั้นชีวภาพ (พืช/สัตว์ที่ปรับตัว), และชั้นสัญญะ (ตำนาน/สัญลักษณ์) เพื่อให้ผู้อ่านได้ขุดและตีความ

ตัวอย่างที่ทำให้มุมมองนี้เกิดภาพชัดเจนคือ 'Foundation' ที่แสดงการวางแผนเพื่ออนุรักษ์ความรู้ระยะยาว การออกแบบโลกแบบนี้ไม่ได้เน้นแค่อนาคตฝ่ายเทคโนโลยี แต่เน้นการส่งผ่านความหมายและฟังก์ชันผ่านเวลา นั่นทำให้โลกที่สร้างขึ้นมีร่องรอยและเรื่องเล่าที่น่าเชื่อถือ

การออกแบบโลกในอีกหมื่นปีต้องเริ่มจากการให้เกียรติข้อจำกัดของฟิสิกส์ก่อน เพราะรายละเอียดเล็ก ๆ อย่างระดับพลังงาน แรงโน้มถ่วง และเวลา จะเป็นตัวกำหนดว่าอะไรเป็นไปได้จริงและอะไรเป็นแค่แฟนตาซี

ผมชอบนำแนวคิดเชิงวิทย์มาใช้เป็นกรอบคิดก่อนลงสีโลก: คำนวณการเปลี่ยนแปลงระดับน้ำทะเลตามการละลายธารน้ำแข็งและการขยายตัวของมหาสมุทร, ประเมินผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศต่อวงจรคาร์บอน, และคิดถึงอัตราการวิวัฒนาการของสายพันธุ์เมื่อมนุษย์ปรับแต่งพันธุกรรมอย่างกว้างขวาง นอกจากนั้นต้องคำนึงถึงระยะเวลา—10,000 ปีเพียงพอให้เมืองจำนวนมากกลายเป็นซากปรักหักพัง แต่ไม่พอให้แผ่นเปลือกโลกย้ายตำแหน่งอย่างมหาศาล ดังนั้นชายฝั่งที่ถูกยกหรือจมจะเป็นจุดสำคัญของการเล่าเรื่อง

การอ้างอิงกับงานที่ทำได้ดีในด้านความสมจริง เช่น 'The Expanse' ช่วยเตือนว่ากฎความเร็วและพลังงานยังมีผลต่อวิธีที่อารยธรรมขยายตัว ฉันมักออกแบบเทคโนโลยีที่มีตรรกะภายใน: พลังงานจากฟิวชันหรือสุริยะระดับสูงเป็นไปได้ภายในหมื่นปี ส่วนไดสันสวอร์มขนาดยักษ์อาจเริ่มเป็นโครงการแต่ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ ระบบข้อมูลต้องคิดเรื่องการสลายตัวของสื่อดิจิทัลและวิธีการถ่ายทอดความรู้แบบกายภาพ เช่น สถาปัตยกรรมหรือสัญลักษณ์ที่ทนทาน สุดท้าย การคิดถึงสังคม—การกระจายอำนาจ ความเป็นเครือข่ายของชุมชน และวิธีที่เทคโนโลยีเปลี่ยนความหมายของชีวิต—ทำให้โลกมีมิติและปรากฏเป็น 'ที่อยู่อาศัยที่มีเหตุผล' มากกว่าฉากหลังที่สวยแต่ไม่สมจริง