คธูลู มีต้นกำเนิดมาจากผลงานของ H.P. Lovecraft หรือไม่?

มีภาพเดียวที่ติดตามฉันมาจาก 'The Call of Cthulhu' — รูปทรงประหลาดของสิ่งมีชีวิตที่ทั้งเหมือนปลาหมึกและมังกรถูกเล่าด้วยถ้อยคำเรียบง่ายแต่ทรงพลัง ในต้นฉบับเลิฟคราฟต์บรรยายคธูลูว่าเป็นร่างยักษ์ หน้าคล้ายปลาหมึกมีหนวดหลายเส้น ผิวเป็นเกล็ดเขียว มีปีกคล้ายค้างคาว แขนขาและกรงเล็บทรงพลัง บทบรรยายย้ำถึงขนาดมหึมาและความรู้สึกว่าโครงสร้างร่างกายนั้นไม่เป็นมนุษย์เลย สิ่งที่ทำให้คธูลูน่ากลัวไม่ใช่แค่หน้าตา แต่เป็นสถานะของมันในโลกของเลิฟคราฟต์: 'dead but dreaming' — ตายแต่ฝัน อยู่ในนครจม 'R'lyeh' และยังส่งผลต่อจิตใจมนุษย์ผ่านความฝัน บทความต้นฉบับบอกว่าความฝันเหล่านี้เรียกประชากรที่บ้าคลั่งและผู้ศรัทธาให้รวมตัว และทำให้คนธรรมดาได้รับ 'ข้อคิด' ประหลาดหรือความบิดเบี้ยวทางจิตใจ จากมุมมองของฉัน บทบาทของคธูลูในงานดั้งเดิมคือภาพแทนของความไม่รู้และความกระจัดกระจายของสติปัญญา: มันมีอำนาจในการครอบงำจิตใจและปลุกคลื่นความหวาดกลัวทั่วโลก แต่เลิฟคราฟต์ไม่ได้ให้บัญญัติพลังเวทมนตร์เป็นข้อเดียว เขาเน้นผลกระทบทางจิตใจและความรู้สึกไม่อาจเข้าใจ ซึ่งทำให้คธูลูทรงอำนาจเท่าที่ความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับจักรวาลจะวัดได้

บางเรื่องในโลกวรรณกรรมมีพลังที่จะทำให้ฉันมองทะลุลงไปในความมืดของจักรวาล และ 'The Call of Cthulhu' เป็นหนึ่งในนั้น ผลงานของฮาเวิร์ด ฟิลลิปส์ เลิฟคราฟต์แนะนำตัวตนของคธูลูในรูปแบบของสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมา หัวคล้ายปลาหมึก ร่างเป็นมังกร มีปีก และกรงเล็บ แขวนตัวอยู่เหนือความเข้าใจของมนุษย์ คธูลูถูกบรรยายว่าอยู่ในเมืองจมใต้ทะเลชื่อ R'lyeh รอวันตื่นขึ้นมาทำให้โลกสั่นสะเทือน เรื่องราวในนิยายเป็นการรวบรวมบันทึก เหตุการณ์แปลกประหลาด และฝันร้ายของผู้คนที่เชื่อมโยงกันเป็นเครือข่ายของความหวาดกลัว ฉันชอบความไม่แน่นอนที่เลิฟคราฟต์ให้ไว้—เขาไม่ได้ทำให้คธูลูเป็นเทพที่ชัดเจน แต่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่นอกเหนือการรับรู้ของเรา ความรู้สึกว่าเราแค่เศษเสี้ยวของจักรวาลถูกฉายออกมาในคำอธิบายของเขา และนั่นแหละที่ทำให้คธูลูน่าสะพรึงกว่ามอนสเตอร์ทั่วไป เพราะมันท้าทายขอบเขตความหมายของคำว่า "อารยธรรม" มากกว่าจะเป็นแค่สัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัว

เพลงบรรยากาศแนวไดรค์แอมเบียนต์มักจะจับความหลอนแบบคธูลูได้ตรงใจสุด ๆ โดยเฉพาะงานจากวงที่เน้นสร้างมู้ดและเสียงพื้นหลังหนาแน่นอย่าง 'Necronomicon' ของวง 'Nox Arcana' ที่เต็มไปด้วยโทนเสียงลึกลับและเสียงก้อง ๆ เหมือนเดินอยู่ในห้องสมุดโบราณใต้ทะเล ฉันชอบเปิดอัลบั้มนี้ตอนกลางคืนกับหูฟังดี ๆ แล้วปล่อยให้รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างเสียงกระซิบหรือเครื่องสายหรี่ ๆ พาไปสู่อารมณ์ไม่สบายตัวที่มีเสน่ห์ บางครั้งเพลงแนวนี้ไม่ได้ต้องการเมโลดี้เด่นเสมอไป ความต่อเนื่องของเสียงสีทึบ ฉันคิดว่ามันทำหน้าที่เหมือนฉากในนิยายคธูลูที่ชวนให้คิดถึงสิ่งที่อยู่ข้ามขอบฟ้า เป็นอัลบั้มที่เหมาะกับคนชอบฟังดนตรีประกอบเสมือนฉากมากกว่าการฮัมตามจังหวะ และสำหรับค่ำคืนที่อยากจินตนาการโลกใต้ทะเลลึก อัลบั้มชุดนี้มักเป็นตัวเลือกแรกของฉัน

กลิ่นลมทะเลและความมืดของมหาสมุทรเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเมื่อนำ 'Cthulhu' มาเป็นไอเดีย ฉันชอบเริ่มจากภาพเล็ก ๆ ก่อน แล้วค่อยขยายเป็นความใหญ่โตแบบค่อยเป็นค่อยไป แทนที่จะปล่อยให้ภาพสัตว์ประหลาดเต็มหน้ากระดาษตั้งแต่ต้น เรื่องที่ดีมักจะผสมความลึกลับกับความเป็นมนุษย์ เช่น ให้โฟกัสไปที่บันทึกของชาวประมงคนหนึ่ง ความเหม่อลอยของเขาและความผิดปกติเล็ก ๆ รอบตัวจะทำให้การปรากฏตัวของ 'Cthulhu' น่ากลัวยิ่งขึ้น อีกเทคนิคที่ฉันใช้คือเล่นกับมุมมองที่ไม่น่าเชื่อถือ—จดหมายเหตุที่ถูกเซ็นเซอร์ ความฝันที่ซ้ำรอย การค้นพบแผนที่เก่า ๆ ซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านค่อย ๆ ประสบความจริง การอ้างอิงงานคลาสสิกอย่าง 'At the Mountains of Madness' หรือการใส่บรรยากาศแบบผู้สืบทอดตำนานจาก 'The Call of Cthulhu' ช่วยได้ แต่สิ่งที่ทำให้แฟนฟิคโดดเด่นจริง ๆ คือการใส่มุมมองใหม่ เช่น ทำให้เรื่องเกิดในชุมชนที่เรารู้จัก เปลี่ยนเทคโนโลยีหรือประเพณี เพื่อให้ความหวาดกลัวกลายเป็นสิ่งที่สัมผัสได้ การจบฉากด้วยภาพเล็ก ๆ แต่หนักแน่นสักภาพหนึ่ง มักจะค้างคาใจคนอ่านได้นานกว่าการโชว์ฉากบู๊ใหญ่ ๆ มาก

เริ่มจากโครงทรงง่าย ๆ ก่อนแล้วค่อยเติมรายละเอียดทีหลังจะช่วยให้ไม่หลงทางในตอนเริ่มวาดคธูลูแบบง่ายสำหรับมือใหม่ ฉันชอบเริ่มด้วยวงกลมสำหรับหัว และรูปวงรีสำหรับลำตัว จากนั้นกาวางเส้นกากบาทเบา ๆ เพื่อกำหนดแนวหน้า-หลังของหน้าและจุดที่แขนหรือปีกจะยึดติด อย่าเพิ่งลงรายละเอียดที่หนวด ให้คิดเป็นเส้นโค้งง่าย ๆ หลายเส้นแล้วจัดวางให้สมดุล ลองทำเงาซิลูเอตต์ (หรือวาดเป็นเงาเข้มๆ) เพื่อเช็กว่าทรงรวมแล้วอ่านออกเป็นคธูลูหรือไม่ เมื่อโครงรวมแล้ว ค่อยเพิ่มลายผิวเช่นเกล็ดหรือรอยย่นแบบไม่เป็นระเบียบ และปรับความหนาเส้นให้แตกต่างระหว่างขอบนอกกับเส้นภายในเพื่อให้ตัวดูชัดขึ้น ฉันมักจะดูงานต้นฉบับของ 'The Call of Cthulhu' เพื่อจับโทนดำขรึมแล้วดัดแปลงให้เรียบง่ายขึ้น ผลลัพธ์มักออกมาดูน่ากลัวแต่ยังเป็นมิตรพอสำหรับคนเริ่มหัดวาด

ไม่มีอะไรจะชัดเจนเท่ากับการปรากฏตัวของคธูลูในงานชิ้นเอกของเลิฟคราฟต์ นั่นคือ 'The Call of Cthulhu' — เรื่องนี้คธูลูไม่ใช่แค่ถูกเอ่ยถึง แต่ถูกนำเสนอเป็นแกนกลางของพล็อตทั้งหมด ฉันจำฉากการค้นพบเมืองจม 'R'lyeh' และตัวอย่างเล่าแบบหลายชั้นที่ตัดสลับระหว่างบันทึกเอกสาร การสัมภาษณ์ และบันทึกของกัปตันเรือได้อย่างชัดเจน จังหวะการเล่าเรื่องทำให้ภาพของสิ่งมีชีวิตยักษ์ซึ่งหลับใหลแล้วเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงมากกว่าการเห็นร่างอย่างชัดๆ ความประทับใจของฉันไม่ได้มาจากรูปลักษณ์แต่เพียงอย่างเดียว แต่เป็นจากความรู้สึกว่าคธูลูคือสัญลักษณ์ของความไม่เข้าใจทางจักรวาล ส่วนนาทีที่ Gustaf Johansen พบกับสิ่งนั้นและเรือที่ชนกันตามมานั้นยังคงหลอกหลอนฉันจนถึงทุกวันนี้ เมื่อมองภาพรวมแล้ว คธูลูถือเป็นการเปิดประตูให้จักรวาลของเลิฟคราฟต์ที่เหลือเชื่อ — บทนี้คือจุดเริ่มต้นของตำนานที่นักอ่านและนักเขียนรุ่นหลังเอาไปต่อยอดได้อย่างไม่สิ้นสุด

ในฐานะคนที่ชอบภาพสยองขวัญแบบค่อยๆ เรียงชั้นบรรยากาศ ผมชอบมากเวลามังงะจับงานของ H.P. Lovecraft มาเล่าใหม่อย่างตั้งใจและเคารพต้นฉบับ หนึ่งในกรณีที่ชัดเจนที่สุดคืองานของ Gou Tanabe ที่ทำมังงะแปลงเรื่องของ Lovecraft อย่างละเอียด — ในนั้นมีผลงานแปลงเรื่องอย่าง 'The Call of Cthulhu' และ 'At the Mountains of Madness' ซึ่งแสดงภาพของคธูลูและสิ่งชั่วร้ายอื่นๆ ในรูปแบบภาพขาวดำที่เข้มข้น รายละเอียดฉากทะเลหรือซากปรักหักพังถูกขีดเส้นจนรู้สึกได้ถึงความเก่าของตำนาน ผมรู้สึกว่าเมื่ออ่านงานเหล่านี้แล้วมันมีทั้งความเศร้าและความเกรงกลัวในเวลาเดียวกัน การวางคัทของ Gou Tanabe ทำให้คธูลูไม่ใช่แค่สัตว์ประหลาดยักษ์ แต่กลายเป็นสัญลักษณ์ของความไร้ขอบเขตและความไม่รู้ ความรู้สึกหลอนที่ตามมาหลังปิดหน้าสุดท้ายยังติดตา และนั่นแหละที่ทำให้มังงะแปลงเรื่องแบบนี้มีเสน่ห์สำหรับคนที่อยากเห็นคธูลูในรูปแบบภาพนิ่งที่หนักแน่น

ลองนึกภาพฉากสุดท้ายที่ทุกอย่างพังทลายลงแล้วมีสิ่งลึกลับโผล่ขึ้นมาเป็นเงาทะมึน — นั่นคือเหตุผลที่ผมชอบยกภาพจาก 'The Cabin in the Woods' มาเล่าเสมอ เพราะมันเป็นหนึ่งในหนังที่คนดูมักเชื่อมโยงกับคธูลูแบบชัดเจน ฉากสุดท้ายของ 'The Cabin in the Woods' เปิดเผยว่ามีพลังโบราณจำนวนมากที่ถูกบูชาหรือจองจำไว้ และบรรยากาศรวมถึงการจัดวางตัวประหลาดต่าง ๆ ทำให้หลายคนอ่านออกว่าเป็นการอ้างอิงถึง 'Old Ones' ในงานของเลิฟคราฟต์ โดยเฉพาะความรู้สึกของสิ่งมีชีวิตที่โผล่มาจากทะเลลึกหรือจากที่นอกเหนือความเข้าใจ นี่ไม่ใช่แค่การใส่มอนสเตอร์เพื่อฮอร์เรอร์แบบเดิม ๆ แต่เป็นการกวาดต้อนความเป็นตำนานโบราณเข้ามาเป็นมุกอีสเตอร์เอ้ก ที่ผมมองว่าได้ผลเพราะมันเปิดพื้นที่ให้แฟน ๆ จินตนาการต่อ ส่วนตัวผมชอบว่าหนังเลือกใช้วิธีไม่บอกตรง ๆ ว่าเป็น 'คธูลู' แต่ให้แฟน ๆ ทำงานร่วมกับหนังแทน — มันทำให้การพบเห็นนั้นหวาดกลัวขึ้นและคันอยากเชื่อมต่อไปยังตำนานอื่น ๆ ของเลิฟคราฟต์