คุณช่วยสปอยล์ตอนจบของ แฮรี่พอตเตอร์6 แบบสั้นได้ไหม?

การดูเบื้องหลังของหนังเรื่อง 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' ทำให้ผมรู้สึกเลยว่าทีมสร้างต้องเลือกตัดฉากบางอย่างออกเพื่อรักษาจังหวะหนังและโฟกัสไปที่เรื่องของดราโคและความสัมพันธ์ของตัวเอก ฉากหนึ่งที่คนอ่านหนังสือต่างพูดถึงคือการตัดฉากงานศพของดัมเบิลดอร์ออก — บทในหนังสือที่ให้เวลาโศกเศร้าและการรวมตัวของคนรอบตัวดัมเบิลดอร์ถูกย่อหรือข้าม ทำให้ความรู้สึกสูญเสียที่ลึกซึ้งจากหน้าหนังสือหายไปในหนัง แต่ในอีกด้านมันก็ทำให้หนังไม่ยาวเกินไปและเตรียมพื้นที่ให้ภาคถัดไปได้ อีกจุดที่ถูกย่อคือตอนที่เกี่ยวกับผลกระทบของคำสาปต่อเคที่ เบลล์ — ในหนังสือมีรายละเอียดช่วงที่เธอถูกทำร้ายและการฟื้นตัว แต่ภาพยนตร์ลดฉากในโรงพยาบาลและความสยดสยองของเหตุการณ์ลง เพื่อโฟกัสไปยังเส้นเรื่องหลักและตัวละครอย่างแฮร์รี่และดัมเบิลดอร์ นอกจากนี้ยังมีการลดทอนฉากอารมณ์ของนักเรียนคนอื่นๆ กับชีวิตประจำวันในฮอกวอร์ต เช่น บทเรียนหรือการพูดคุยเล็กๆ ที่ในหนังสือให้มุมมองตัวละครหลายมิติ แต่ฉากพวกนั้นมักถูกตัดเพื่อประหยัดเวลา ส่วนฉากที่เกี่ยวข้องกับการสืบค้นอดีตของโวลเดอมอร์ จริงๆ แล้วหนังยังคงแสดงความสำคัญของความทรงจำหลายชิ้นไว้ แต่รายละเอียดปลีกย่อยบางตอนที่ขยายความเกี่ยวกับตระกูลของโทม ริดเดิลและแหล่งที่มาของฮอร์ครักซ์ถูกย่อให้กระชับขึ้น เหตุผลโดยรวมผมคิดว่าเป็นการบาลานซ์ระหว่างแฟนหนังสือกับผู้ชมทั่วไป — บางฉากจึงต้องหลุดออกไป แต่ยังมีความตั้งใจเก็บแก่นเรื่องที่สำคัญไว้ให้ผู้ชมรู้สึกเชื่อมต่อกับตัวละครอยู่ดี

บอกเลยว่าซาวด์แทร็กของ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม' มีเสน่ห์แบบเงียบ ๆ ที่เตะใจคนดูมากกว่าจะตะโกนเรียกความตื่นเต้นเหมือนบางภาคก่อนหน้า นิโคลัส ฮูเปอร์เลือกโทนเพลงที่อ่อนลงและเป็นส่วนตัวขึ้น ใช้เปียโน กีตาร์โปร่ง เชลโล และเครื่องสายเป็นแกนหลัก แล้วแทรกโทนสว่างด้วยคอรัสบางจังหวะ ทำให้ทั้งอัลบั้มมีสีของความเหงา ความหวัง และความเศร้าที่เรียบง่าย แต่ลุ่มลึก ในฐานะแฟนที่ฟังมาหลายรอบ ผมรู้สึกว่าการนำธีมคลาสสิกอย่าง 'Hedwig's Theme' กลับมาในรูปแบบที่ละเอียดอ่อน เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ซาวด์แทร็กนี้ยืนหยัดได้โดยไม่พึ่งพาเสียงโอ่อ่าจนเกินไป เพลงที่โดดเด่นจริง ๆ จะเป็นพวกคิวที่ผูกกับฉากสำคัญ เช่น ส่วนที่อยู่ในถ้ำ (cave sequence) ซึ่งใช้เสียงประสานของเครื่องสายกับกลองจังหวะหนักทำให้เกิดบรรยากาศอึดอัดและหวาดกลัวอย่างเนียน ๆ ขณะที่ฉากสุดท้ายของดัมเบิลดอร์ เพลงประกอบแสดงพลังของความโศกศัลย์โดยไม่ต้องร้องบอกอะไรเยอะ เสียงไวโอลินช้า ๆ ประสานกับคอรัสเล็ก ๆ และจังหวะที่ค่อย ๆ หยุดลง กลายเป็นช่วงเวลาที่คนดูจมอยู่กับอารมณ์ได้ทันที อีกมุมหนึ่งคือธีมความรักระหว่างแฮร์รี่กับจินนี่ ซึ่งมาในโทนอบอุ่นกว่า ใช้กีตาร์โปร่งและเปียโนเล็ก ๆ ให้ความรู้สึกอ่อนโยนแต่ไม่หวานจนเว่อร์ ซึ่งช่วยบาลานซ์ความมืดของเรื่องได้ดี มุมมองเชิงเทคนิคที่ผมชอบคือวิธีการเรียบเรียงของฮูเปอร์ที่ไม่ใช้เครื่องดนตรีใหญ่ ๆ เยอะ แต่เลือกท่อนสั้น ๆ มาทำซ้ำและเปลี่ยนเฉดสี ทำให้แต่ละคิวยังคงจำได้เมื่อฟังแยกเป็นอัลบั้ม เพลงประกอบที่จับความทรงจำของตัวละคร—ไม่ว่าจะเป็นฉากความทรงจำหรือการเปิดเผยอดีต—มักใช้เมโลดี้เล็ก ๆ ซ่อนความเศร้าไว้ตรงกลาง จังหวะแบบนี้ช่วยให้ฉากในหนังมีน้ำหนักโดยไม่ต้องพึ่งบทพูดมากมาย นอกจากนี้เสียงประสานของคอรัสบางช่วงยังเพิ่มมิติให้ฉากศักดิ์สิทธิ์หรือเป็นพิธีการอย่างได้ผล โดยรวมแล้วผมมองว่าเพลงประกอบของ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม' เหมาะกับคนที่ชอบซาวด์แทร็กที่เล่าเรื่องด้วยความรู้สึกมากกว่าความอลังการ มันไม่ใช่ซาวด์แทร็กที่ทุกคนจะจำเมโลดี้แรกได้ทันที แต่ยิ่งฟังจะยิ่งเข้าใจความตั้งใจและอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ ซึ่งสำหรับผมแล้วมักทำให้รู้สึกอบอุ่นปนเศร้าไปพร้อมกัน และยังเป็นหนึ่งในผลงานที่ทำให้ชอบโทนของฮูเปอร์มากขึ้นจนกลับไปฟังซ้ำบ่อย ๆ

ภาคนี้ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ เจ้าชายเลือดผสม' นำแสดงโดยแกนหลักที่แฟนๆ คุ้นเคย ได้แก่ แดเนียล แรดคลิฟฟ์ (รับบท แฮร์รี่ พอตเตอร์), รูเพิร์ต กรินท์ (รอน วีสลีย์) และ เอ็มมา วัตสัน (เฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์) โดยมีนักแสดงสมทบที่มีบทสำคัญอย่าง ทอม เฟลตัน (เดรโก มัลฟอย), อลัน ริคแมน (เซเวอรัส สเนป), ไมเคิล แกมบอน (อัลบัส ดัมเบิลดอร์), จิม บรอดเบนท์ (ฮอเรซ สลักฮอร์น), แม็กกี สมิธ (มักกอนนากัล) และจูลี วอลเตอร์ส (มอลลี่ วีสลีย์) รวมถึงนักแสดงชุดเดิมอีกหลายคนที่ช่วยเติมมิติให้โลกพ่อมดดูสมจริงขึ้น David Yates ยังคงรับหน้าที่กำกับ ทำให้โทนหนังยังคงมืดและเข้มข้นขึ้นกว่าภาคก่อนๆ ซึ่งเป็นเวทีให้การแสดงของนักแสดงหลายคนเติบโตขึ้นอย่างชัดเจน งานแสดงของแดเนียลในภาคนี้มีความโตขึ้นทั้งด้านอารมณ์และท่าทาง ฉากที่ต้องแบกรับความเจ็บปวดและความสับสนภายในตัวเองเขาทำได้ชัดเจนกว่าเดิม ผมชอบที่เขาไม่พยายามโชว์ลูกเล่นมาก แต่เลือกใช้สายตาและการหดตัวของท่าทางเพื่อสื่อความอัดอั้น ส่วนรูเพิร์ตยังคงเป็นคนน่ารักที่ให้มุมน้ำพักน้ำแรงเป็นหลัก แต่ก็มีหลายช่วงที่รอนต้องแสดงความกล้าหาญและไม่มั่วซั่วในสไตล์ตลกอีกต่อไป เอ็มมาแสดงบทเฮอร์ไมโอนีในมุมที่คนรักต้องยอมรับ ทั้งความฉลาด ความห่วงใย และความตึงเครียดด้านความสัมพันธ์ ซึ่งทำให้เธอมีมิติที่ลึกขึ้น การที่หนังให้เวลาเล่าเรื่องความรักระหว่างแฮร์รี่กับจินนี่ก็ทำให้บทของบอนนี่ ไรท์ (จินนี่) น่าสนใจขึ้น แม้ว่าจะถูกย่อลงจากฉบับหนังสือก็ตาม นักแสดงสมทบเป็นสิ่งที่ยกหนังนี้ขึ้นมา อลัน ริคแมนยังคงฉายแววลึกลับและเต็มไปด้วยน้ำหนักทางอารมณ์ในบทสเนป ฉากสุดท้ายที่มีความหมายสะเทือนใจนั้นเขาแสดงออกมาอย่างเยือกเย็นแต่เจ็บปวด ในทางกลับกัน ไมเคิล แกมบอนในบทดัมเบิลดอร์มีทั้งความอบอุ่น ความอ่อนแอ และความตั้งใจที่ชัดเจนซึ่งทำให้ฉากสำคัญอย่างการเผชิญหน้ากับมัลฟอยหรือตอนในถ้ำมีน้ำหนักขึ้น จิม บรอดเบนท์เป็นการเติมสีสันที่สนุกและอบอุ่นให้บทสลักฮอร์น โดยเฉพาะฉากความทรงจำที่เป็นกุญแจสำคัญของเรื่อง นอกจากนี้ แม็กกี สมิธและจูลี วอลเตอร์สยังคงให้ความรู้สึกเป็นบ้าน เป็นพื้นฐานของโลกที่ตัวละครเหล่านั้นต่อสู้เพื่อมัน หนังมีจังหวะที่ช้าลงในบางจุดเพื่อให้ความสัมพันธ์และความเจ็บปวดได้รับการขยาย นักแสดงหลายคนรับมือกับจังหวะนี้ได้ดี ทำให้ฉากสำคัญอย่างการค้นความทรงจำของสลักฮอร์น การเดินทางไปยังถ้ำ และเหตุการณ์บนหอคอยของฮอกวอตส์มีอารมณ์ที่กระแทกใจ แม้ว่าการดัดแปลงจะตัดรายละเอียดไปบ้าง แต่การแสดงของทุกคนช่วยรักษาหลักอารมณ์ของหนังสือไว้ได้ ผมรู้สึกว่าภาคนี้เป็นจุดเปลี่ยนที่ชัดเจนทั้งสำหรับตัวละครและนักแสดงที่รับบท พอจบแล้วเหลือความขมขื่นปนหวังในอก ซึ่งทำให้ผมยิ่งติดตามต่อไปอย่างไม่อาจหยุดคิดได้

คราวแรกที่เปิดอ่าน 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม' รู้สึกเลยว่าหนังสือเล่าเรื่องลึกและค่อยเป็นค่อยไปกว่าฉบับภาพยนตร์มาก ความแตกต่างชัดเจนที่สุดสำหรับฉันคือมิติของอดีตโวลเดอมอร์ที่หนังสือขยายออกมาแบบเป็นชุดของความทรงจำในเพ็นซีฟ (Pensieve) — มีทั้งตระกูลเกนต์ (Gaunt), เรื่องของ Hepzibah Smith กับวัตถุล้ำค่า และรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้การค้นหาโฮรครักซ์มีน้ำหนักทางจิตใจมากขึ้น ในภาพยนตร์หลายช็อตเหล่านี้โดนตัดหรือย่อจนกลายเป็นข้อมูลย่อยสั้นๆ ทำให้ความรู้สึกว่าการตามรอยอดีตเป็นงานวิจัยเชิงอารมณ์ลดลง นอกเหนือจากนั้น บทบาทของตัวละครรองหลายตัวถูกบีบให้เล็กลงในหนัง เช่น ความอึมครึมของสลัคชอร์นกับความรู้สึกผิดของเขา หรือรายละเอียดเล็กๆ ของชีวิตนักเรียนในปีนั้นที่ในหนังสือเติมเต็มภาพความเป็นโรงเรียนเวทมนตร์ได้มากกว่า ผลลัพธ์คือหนังมีจังหวะเร็วและเน้นภาพ แต่หนังสือให้เวลาเราอยู่กับเรื่องราวและความเจ็บปวดของตัวละครนานกว่า ซึ่งสำหรับฉันทำให้บทสุดท้ายของเล่มนั้นเข้มข้นและคมขึ้น

จริงๆ แล้วการตามหาฉบับลิขสิทธิ์ของ 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' สนุกกว่าที่คิด และเป็นกิจกรรมที่ทำให้รู้สึกเหมือนนักสะสมตัวจริงมากขึ้น ฉันเป็นแฟนที่ชอบเปรียบเทียบปกและฉบับพิมพ์ต่าง ๆ ดังนั้นสิ่งแรกที่จะแนะนำคือมองหาหนังสือจากร้านหนังสือรายใหญ่และเว็บที่มีความน่าเชื่อถือ เพราะจะได้ของใหม่แท้หรือมือสองที่มีการรับประกันคุณภาพ เช่น ร้านสโตร์ที่มีชั้นวางหนังสือนำเข้าและแผนกหนังสือแปล หากอยากได้ฉบับภาษาไทยก็เช็กชื่อสำนักพิมพ์บนหลังปก ส่วนถ้าอยากได้ต้นฉบับภาษาอังกฤษให้มองหาป้ายหรือโลโก้ของสำนักพิมพ์ต้นฉบับอย่างที่คุ้นเคยเพื่อความมั่นใจ ก่อนกดสั่งหรือจ่ายเงิน ฉันมักจะตรวจดูรายละเอียดสำคัญสองสามอย่างเสมอเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นลิขสิทธิ์จริง: หมายเลข ISBN ต้องตรงกับรายการหนังสือที่ประกาศ, โลโก้สำนักพิมพ์ต้องชัดเจน, คุณภาพกระดาษและสันหนังสือไม่ควรมีลักษณะเป็นสำเนาถูกถ่าย หรือมีการเย็บที่แปลก ๆ และถ้าเป็นการซื้อจากออนไลน์ ให้ขอดูรูปปกจริงจากผู้ขายและเช็กรีวิวคนซื้อเก่า ๆ ราคาที่ต่ำเกินไปอาจเป็นสัญญาณเตือนว่าของอาจไม่แท้หรือตัดหน้าปกจากฉบับอื่น ประสบการณ์ของฉันกับการตามหาฉบับลิขสิทธิ์สำหรับเล่มนี้สอนให้ใจเย็นและขยันเปรียบเทียบราคา บางครั้งจะได้ฉบับปกแข็งที่สภาพดีจากร้านหนังสือมือสองโดยบังเอิญ แต่บางครั้งก็ต้องสั่งจองหรือสั่งนำเข้า หากเป็นคนรักปกสะสม ให้ตั้งค่าการแจ้งเตือนบนเว็บร้านที่เชื่อถือได้หรือเดินไปร้านประจำช่วงหนังสือใหม่เข้า ฉบับลิขสิทธิ์มันให้ความสบายใจเวลาอ่านและเก็บรักษาไว้ในชั้นหนังสือ ดังนั้นอย่ารีบร้อนเกินไป เดี๋ยวจะได้เจอฉบับที่ทั้งสวยและถูกใจในที่สุด

หลังจากอ่านฉบับแปลไทยของ 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' หลายรอบ ผมรู้สึกได้ชัดเจนเลยว่ามันเป็นงานดัดแปลงมากกว่าการถอดเสียงตรงๆ จากต้นฉบับ ภาษาและโทนถูกปรับให้เข้ากับผู้อ่านภาษาไทย ทำให้บางมุมนุ่มนวลขึ้น ขณะที่บางมุกคำพูดหรือคำเล่นคำต้องถูกออกแบบใหม่เพื่อให้คนอ่านไทยเข้าใจ ผลลัพธ์คือเรื่องราวยังคงเสน่ห์ของต้นฉบับ แต่รายละเอียดเล็กๆ หลายอย่างเปลี่ยนไปจนสัมผัสได้ถ้าเคยอ่านภาษาอังกฤษมาก่อน ในแง่การแปลชื่อและคำศัพท์เฉพาะ เช่นชื่อตัวละคร คำสาป หรือสิ่งประดิษฐ์วิเศษ มักจะเลือกแนวทางที่ทำให้เสียงอ่านลื่นไหลและจดจำง่ายสำหรับคนไทย ทำให้บางครั้งความรู้สึกเชิงวัฒนธรรมของคำต้นฉบับเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตัวอย่างที่ชัดเจนคือคำศัพท์ที่เป็นคำประดิษฐ์หรือคำเล่นคำในหน้าแผ่นบันทึกของ 'Half-Blood Prince' ซึ่งต้องแปลเชิงสร้างสรรค์เพื่อรักษาความตลกหรือความหมายเชิงเทคนิคไว้ บ่อยครั้งผู้แปลจะเพิ่มคำขยายหรือคำอธิบายสั้นๆ ในประโยคเดียวกัน เพื่อไม่ให้ผู้อ่านหลุดจากบริบท แต่สิ่งนี้ก็แลกมาด้วยโทนที่ต่างจากความกระชับแห้งของต้นฉบับอังกฤษ ฉากที่ต้องอาศัยการบรรยายอารมณ์ลึก เช่น ฉากจู่โจมถ้ำหรือภาพความจำใน Pensieve มีน้ำหนักทางอารมณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะการเลือกคำของผู้แปล บางประโยคที่ภาษาอังกฤษใช้คำสั้นๆ แต่ชัดเจน กลายเป็นประโยคที่ขยายความมากขึ้นในฉบับแปล เพื่อให้ความหมายชัดสำหรับผู้อ่านไทย ผลคือฉากบางฉากอาจรู้สึกช้าลงหรือเนื้อหาหนาขึ้น แต่ในขณะเดียวกันฉบับแปลก็มีข้อดีตรงที่ช่วยให้คนอ่านที่ไม่ถนัดภาษาอังกฤษสามารถเข้าใจแรงจูงใจและความสัมพันธ์ของตัวละครได้ลึกขึ้น นอกจากนี้มุกตลกบางประเภท เช่น วัฒนธรรมการล้อเลียนแบบอังกฤษ หรือล้อคำที่พึ่งพาการออกเสียง จะถูกปรับให้เป็นมุกที่คนไทยรับได้แทน ทำให้ผมยิ้มได้ในแบบที่ต่างออกไปจากที่เคยหัวเราะกับต้นฉบับ สรุปแล้วฉบับแปลไทยของ 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' เป็นประตูที่ดีมากสำหรับผู้อ่านไทย จะได้เรื่องราวหลัก อารมณ์ และความสำคัญของเหตุการณ์ต่างๆ แต่ถ้าคุณหลงรักการเล่นคำ ภาษาเฉพาะตัว หรือความเป๊ะของโทนต้นฉบับ การอ่านสองภาษาเทียบกันจะเปิดมุมมองที่ลึกกว่า เสน่ห์ของแปลไทยคือความเป็นมิตรกับผู้อ่านและการทำให้ฉากซับซ้อนอ่านง่ายขึ้น ส่วนเสน่ห์ของต้นฉบับคือความกระชับและการเล่นคำที่เฉียบคม สุดท้ายผมยังคงชอบทั้งสองแบบ แตกต่างแต่เสริมกัน และบางบรรทัดของฉบับแปลทำให้ผมเห็นมุมใหม่ของตัวละครที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน

เล่มหกของซีรีส์คือ 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเจ้าชายนิทรา' (อังกฤษ 'Harry Potter and the Half-Blood Prince') — เล่มที่เริ่มพาเรื่องไปยังทางมืดและจริงจังขึ้นมากกว่าที่เคยเป็นมา ในมุมมองของคนชอบอ่านฉากละเอียด ๆ ฉากนี้รู้สึกเหมือนเป็นจุดเปลี่ยน: โลกเวทมนตร์ไม่ใช่แค่โรงเรียนและการแข่งกีดกันอีกต่อไป แต่กลายเป็นสงครามที่ความลับและราคาสูงต้องถูกจ่าย โครงเรื่องหลักคือการที่แฮร์รี่ร่วมมือกับดัมเบิลดอร์เพื่อเปิดเผยอดีตของโวลเดอม่อร์และเสาะหาวิธีหยุดเขา พวกเขาเริ่มเห็นภาพรวมของฮอร์ครักซ์ (วัตถุที่แยกชิ้นส่วนจิตวิญญาณของโวลเดอม่อร์) ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญของความพยามของฝ่ายดี การเดินทางไปยังถ้ำเพื่อค้นหาและเอาสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมาเป็นฉากหนึ่งที่จำได้เพราะบรรยากาศตึงเครียดและการเสียสละของดัมเบิลดอร์เอง — ฉากนั้นทำให้เห็นว่าทุกก้าวข้างหน้าจะมีความเสี่ยงมหาศาล อีกส่วนที่สำคัญมากคือการตัดสินใจและผลลัพธ์ในปราสาท: การบุกรุกของผู้ติดตามโวลเดอม่อร์ที่ทำให้ป้อมปราสาทไม่ปลอดภัยเหมือนเดิม และฉากหนึ่งที่ยังคงทำให้หัวใจหยุดเต้น คือเหตุการณ์บนหอดูดาวซึ่งเปลี่ยนชะตากรรมของหลายคน ความสูญเสียที่เกิดขึ้นทำให้แฮร์รี่ต้องโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และแม้ว่าจะมีการเฉลยบางเรื่อง เช่น ใครคือเจ้าชายนิทรา แต่ท้ายที่สุดหนังสือจบด้วยความรู้สึกว่าการต่อสู้ยังอีกยาวไกลและไม่แน่นอน ในฐานะแฟนที่ชอบการผสมระหว่างความลึกลับและความรู้สึกแบบวัยรุ่น เล่มนี้ให้ทั้งความเข้มข้นของพล็อตและช่วงเวลาส่วนตัวของตัวละคร—ความรักที่เริ่มงอกงาม ความอิจฉา และความไม่แน่นอนทางศีลธรรม มันเป็นเล่มที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องเตรียมใจสำหรับภารกิจต่อไปของแฮร์รี่จริง ๆ

ฉันชอบฟังเพลงจาก 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' แบบตั้งใจ เพราะ Nicholas Hooper เป็นคนที่นำโทนดนตรีของซีรีส์ไปในทิศทางที่เงียบ ลึก และมีความเป็นปัจเจกมากขึ้น เขาเข้ามารับช่วงต่อจากผู้แต่งก่อนหน้าและเลือกใช้สีเสียงที่อบอุ่นกว่าดังเดิม—ไม่ใช่แค่ออร์เคสตราใหญ่ ๆ แต่มีเปียโน กีตาร์โปร่ง และเครื่องสายที่เล่นด้วยน้ำหนักเบา ทำให้หลายฉากมีความเป็นส่วนตัวขึ้นจนทำให้ฉากสำคัญ ๆ มีน้ำหนักทางอารมณ์มากขึ้น เมื่อฟังฉากการจากไปของตัวละครสำคัญ ฉันรู้สึกว่า Hooper สร้างธีมที่เรียบง่ายแต่เจ็บปวด ซึ่งมักจะมาพร้อมกับคอร์ดที่เลื่อนอย่างช้า ๆ และเสียงคันธารที่คอยชักนำ นี่ไม่ใช่ธีมฮีโร่แบบกว้างขวาง แต่เป็นธีมที่จับหัวใจด้วยความเปราะบาง มันทำงานได้ดีเมื่ออยู่คู่กับภาพนิ่ง ๆ และบทสนทนาที่เงียบงัน ในมุมมองของคนดูที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของแฟรนไชส์ ดนตรีของภาคนี้กลายเป็นตัวบอกทิศทางของเรื่องราวมากขึ้นกว่าแค่ซาวด์แทร็กประกอบ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าภาคนี้ตั้งใจจะเล่าเรื่องด้านอารมณ์มากขึ้น และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันยังกลับมาฟังแผ่นซาวด์แทร็กบ่อย ๆ แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว