ในโลกแฟนตาซี ฉากที่แฟน ๆ มักยกให้เป็นสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่คือฉากสู้ครั้งสุดท้ายที่มีการรวมพลังจากทุกฝ่ายเข้าด้วยกัน ผมชอบฉากแบบนี้เพราะมันรวมทั้งความมหึมาและความเป็นมนุษย์ไว้ได้อย่างลงตัว เช่นฉากบนทุ่งเพเล่นนอร์ใน 'The Lord of the Rings' ที่ม้ารบโหมกระหน่ำเข้าช่วยเมืองที่กำลังจะพินาศ ฉากนั้นทำให้รู้สึกถึงแรงกระเพื่อมของชะตากรรม—เสียงระฆัง เสียงโห่ร้อง และภาพคนธรรมดาก้าวขึ้นสู้โดยไม่มีอะไรค้ำจุนมากไปกว่าความหวังร่วมกัน
ในฐานะคนที่ชอบสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ ผมมักหยิบองค์ประกอบย่อย ๆ มาเล่าให้เพื่อนฟัง เช่นการจัดแสง
แววตาของตัวละครที่โผล่ขึ้นมาหนึ่งช็อต เพลงประกอบที่ขึ้นมาตรงจังหวะ แล้วทุกอย่างพังทลายพร้อมกัน ฉากประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องให้ฮีโร่คนเดียวเอาชนะได้ แต่มันให้ความรู้สึกว่าชัยชนะมาจากการตัดสินใจร่วมกัน ซึ่งทำให้ตัวฉากมีมิติและสะเทือนใจมากกว่าการโชว์พลังเพียงอย่างเดียว
ตอนจบของฉากแบบนี้มักทิ้งทั้งความโล่งใจและรอยแผลเอาไว้ ผมยังชอบเวลาที่ผู้เขียนกล้าทำให้ผลลัพธ์ไม่ใช่แค่ชัยชนะที่ไร้ราคา แต่เป็นชัยชนะที่ต้องจ่ายด้วยบางสิ่งบางอย่าง นั่นแหละที่ทำให้ฉากยิ่งใหญ่จริง ๆ ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของแฟน ๆ และทำให้เรากลับมาอ่านหรือดูซ้ำอีกหลายครั้ง