นึกถึงหนังตลกคลาสสิกหลายเรื่องที่ไม่ได้เกิดจากหน้าเซ็ตของฮอลลีวูดเท่านั้น แต่มีรากมาจากหน้ากระดาษที่นักเขียนลงทุนปั้นบทพูดและโลกขึ้นมาใหม่เอง
'The Princess Bride' เป็นตัวอย่างที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งไม่ใช่แค่เพราะบทภาพยนตร์ฉลาด แต่มันมาจากนิยายของ William Goldman ที่เขียนขึ้นในโทนเสียดสีผสมแฟนตาซี บทหนังดัดแปลงเนื้อหาได้อย่างกลมกล่อม เรายังได้เสน่ห์ของภาษาที่ถูกถ่ายเทลงจอในรูปแบบมุกและซีนที่กลายเป็นตลกอมตะ
'Catch-22' ก็เป็นกรณีที่ชวนให้คิดว่าเรื่องตลกบางอย่างเกิดจากความ
บ้าคลั่งของโลกจริง Joseph Heller สร้างนิยายที่เสียดสีระบบราชการสงครามจนขำขม ส่วนฉบับหนังนำความขัดแย้งและความย้อนแย้งในหนังสือมาแปลเป็นภาพ ทำให้ตลกที่เจ็บปวดกลายเป็นสิ่งที่ตราตรึง
ส่วน 'Bridget Jones's Diary' นั้นสุดท้ายแล้วเป็นการนำเสียงภายในของตัวละครมาสร้างเป็นมุกและสถานการณ์ตลก หนังเลียนแบบโทนบันทึกประจำวันของนิยายได้ดี มุกที่เกิดจากความเขินอาย ความผิดพลาด และการโตขึ้นทางอารมณ์ ทำให้หนังดูเป็นมิตรมากกว่าการล้อเลียนเพียงอย่างเดียว — นี่คือเหตุผลว่าทำไมหนังตลกจากนิยายถึงมีมิติและยังคงน่าดูอยู่เสมอ