การเขียนฉาก
แบลคเมล์ที่น่าเชื่อถือต้องเริ่มจากการตั้งคำถามว่าอะไรคือสิ่งที่ตัวละครยอมแลกจริง ๆ — สิ่งนั้นแหละคือแกนของฉาก ไม่ใช่แค่การหาของที่น่าอับอายหรือเอกสารลับ แต่ต้องเป็นสิ่งที่เชื่อมกับอดีต ความทะเยอทะยาน หรือจุดอ่อนทางจิตใจของตัวละคร เมื่อผมวางเบื้องหลังแบบนี้ ฉากจะไม่รู้สึกเป็นเพียงบทสนทนา
เพชฌฆาต แต่กลายเป็นการประจัญหน้าทางศีลธรรมและจิตใจ
รายละเอียดเล็กน้อยช่วยให้ความสมจริงพุ่งขึ้น เช่น น้ำเสียงของคนแบลคเมล์ การเว้นจังหวะ การเลือกคำที่ไม่โจ่งแจ้งจนเกินไป หรือการใช้ของแทนคำพูด — ไฟล์รูป ถูกบันทึกในที่ที่ผู้ถูกแบลคเมล์เข้าถึงได้แต่ลบไม่ได้ นี่คือความเทคนิคที่ทำให้ฉากดูเป็นธรรมชาติและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน อย่าลืมว่าการแบลคเมล์มักมีการต่อรองขั้นบันได ไม่นิ่งและอาจมีการย้อนกลับของพลัง เช่นเดียวกับที่เห็นในหนังสืออย่าง 'Gone Girl' ซึ่งใช้การเล่นความเชื่อใจและการบิดเบือนข้อมูลจนคนอ่านยังไม่แน่ใจว่าใครเป็นเหยื่อจริง
ท้ายที่สุดควรแสดงผลกระทบต่อคนรอบข้างและตัวละครเอง ไม่ใช่จบด้วยแค่การยอมจำนนหรือการปฏิเสธทันที ความผิดบาป อาการวิตก ลำดับความคิดที่จะทำหรือไม่ทำ เป็นสิ่งที่ผมชอบใช้ปิดฉาก เพราะมันทำให้เรื่องค้างคาในใจผู้อ่าน และฉากแบลคเมล์ที่ดีจะตามหลอกตัวละครต่อไปแม้จะผ่าน
พ้นเหตุการณ์หลักแล้ว