แวบแรกที่อ่านงานของ '
นิมมานรดี' ผมรู้สึกว่างานของเขามีกลิ่นอายของพื้นที่และผู้คนที่ชัดเจน เหมือนคนเขียนนั่งฟังเสียงตลาด เสียงรถ แล้วย่อยเป็นตัวละครกับฉากที่เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ
บางส่วนที่ผมคิดว่าเป็นแรงบันดาลใจสำคัญคือภูมิทัศน์ท้องถิ่น—ถนนเล็ก ๆ ร้านกาแฟ ขนมพื้นบ้าน—ซึ่งปรากฏเป็นฉากหลังที่เด่นชัด และยังจับเอาวัฒนธรรมท้องถิ่นเข้ามาเป็นเส้นใยของเรื่องราว ทำให้ตัวละครมีน้ำหนักและการกระทำมีเหตุผลเชิงวัฒนธรรม นอกจากนี้ยังมีร่องรอยของนิทานพื้นบ้านและตำนานท้องถิ่นที่ถูกถักทอเป็นเมตาฟอร์ ทำให้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้นั่งคุยกับคนที่เติบโตมากับเรื่องเล่าที่คนรุ่นก่อนเล่าให้ฟัง
สุดท้าย งานบางตอนก็ให้ความรู้สึกเหมือนนักเขียนกำลังตั้งคำถามกับความเปลี่ยนแปลงทางสังคมและเมืองที่กำลังขยับ
เปล่งเสียงทั้งหัวเราะและย้ำเตือนอย่างเงียบ ๆ — เป็นการผสมผสานระหว่างความอบอุ่นเชิงท้องถิ่นกับความละเอียดอ่อนในประเด็นร่วมสมัย ที่ทำให้ผมหลงใหลในการอ่านต่อไป