ฉันรู้สึกว่าการแปลงเป็นละครของงานของ
นิมมานรดีเปลี่ยนแปลงจังหวะการเล่าเรื่องแบบที่ทำให้เนื้อหาออกมาเป็นคนละรสชาติเลยนะ
เมื่ออ่านต้นฉบับแล้วจะได้ความละเอียดยิบย่อย ทั้งฉากความคิดภายในตัวละครและฉากย้อนอดีตที่ยืดออกได้ตามพื้นที่ของหน้า แต่ว่าละครต้องย่อเวลาให้ฉับไวขึ้น ฉะนั้นผู้เขียนบทเลือกตัดบทสนทนาที่เป็นการขยายความในหนังสือ ทดแทนด้วยภาพฉับไว ภาพซ้อน และบทพูดสั้น ๆ ทำให้บางความซับซ้อนหายไปแต่ได้ความกระชับและภาพจำที่ชัดขึ้นแทน
นอกจากนี้ฉันยังสังเกตว่าละครจัดองค์ประกอบภาพกับดนตรีมาเสริมอารมณ์มากกว่าการพึ่งคำบรรยาย ตัวละครบางคนถูกผลักให้มีพฤติกรรมชัดเจนขึ้นเพื่อให้คนดูทันตามจังหวะ เช่น ซีนเปิดที่หนังสือเริ่มจากบทบรรยายยาว กลายเป็นฉากยาวต่อเนื่องที่ใช้แสงและเพลงทำงานแทนคำพูด ซึ่งเป็นการแลกเปลี่ยนระหว่างความลึกของต้นฉบับกับพลังภาพของละคร ผลลัพธ์คือประสบการณ์ที่ต่างออกไป แต่ก็มีเสน่ห์แบบคนละแบบกัน