นางพญาท้ารบ รีวิว นักวิจารณ์ว่าพลอตกับโรแมนซ์สมดุลไหม?

เพื่อนและแฟนที่รักจงใจปั่นหัวดั่งเธอโง่งม ท่ามกลางไฟสลัวกลับมีมือคู่หนึ่งยื่นบางอย่างมาให้ พร้อมแสงสุดท้ายในโลกใบเดิม ทว่าเธอกลับได้เกิดใหม่ในร่างสตรีตัวร้าย ซ้ำยังถูกตราหน้าว่าอัปลักษณ์ทั้งกายและใจ

“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ถ้าถอดออกพี่จะถือว่ารุ้งขอถอนหมั้นพี่นะ” “ก็ไม่ได้ถอนสักหน่อย แค่ถอดเก็บเอาไว้เฉย ๆ” “งั้นก็ใส่เสียสิ เดี๋ยวนี้เลย” คริษฐ์ถลึงตาใส่แกมบังคับ “ใส่ก็ใส่ค่ะ” คนพูดตัดพ้อเล็กน้อย แล้วหันไปหยิบกระเป๋าด้านข้างมาเปิดเพื่อหยิบแหวนหมั้นของตนออกมาสวมใส่ จากนั้นก็หันหลังมือให้เขาดู

เพราะสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนตอนเมา ที่ทำให้เธอตกเป็นของเขาแบบไม่รู้ตัว ~เพราะเมา เธอเลยยั่วเขาแบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด~ แต่ใครจะคิดละว่าเขาจะเป็นเจ้านายหมาดๆ ในวันรุ่งขึ้น หลังจากสอนบทรักร้อนแรงให้เธอ แล้วเธอจะทำยังไง ในเมื่อเขามีคู่หมั้นแล้วด้วย เธอจะยั่วให้เขาเป็นของเธอ หรือหอบหัวใจหนีไปแบบคนแพ้ดี “ไม่เอากับคนเมา” นั่นคือสิ่งที่เขาทำมาโดยตลอด แต่ทุกสิ่งก็ต้องพังลง เมื่อเจอคนเมาขี้ยั่วแบบเธอ “ยั่วไม่เป็น” นี่คือร่างปกติของเธอที่เขาเห็นอีกครั้งในห้องทำงานของตัวเอง แต่มันไม่จริงสักนิด เธอนะยั่วเขาเก่งจะตาย แต่เป็นยั่วโมโหนะ

[ทะลุมิติมาในนิยาย + ใช้ชีวิตไปวัน ๆ + ทรราช + วิชาอ่านใจ + พลิกชะตา] “อยู่ในตำหนักเย็น เพิ่งใช้บัวลอยสาโทเพียงถ้วยเดียว ก็มัดใจปากท้องของทรราชได้แล้ว” งานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ในวัง เจียงหวนผู้ที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ และกลัวการเข้าสังคม ถูกผลักให้ออกไปแสดงความสามารถต่อหน้าทรราช เบื้องหน้านางคือฮ่องเต้หน้าตาดุร้าย โกรธจนควันออกหู เจียงหวนพลันตระหนักได้ว่าชีวิตน้อย ๆ ของตนคงยากจะรักษาไว้ได้! แต่แล้วข้างหูของนางกลับมีเสียงนึกคิดของใครบางคนดังขึ้น [ถวายสุราอวยพร เอาแต่ถวายสุราอวยพร ข้าไม่ได้กินข้าวเลยทั้งคืน ดื่มไปตั้งสิบกว่าจอกแล้ว เหตุใดพวกเจ้าไม่ดื่มจนข้าตายไปเลยล่ะ?] [ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะตัดหัวคนในวังหลังพวกนี้ให้หมด!] เจียงหวน : ...? ที่แท้ทั่วทั้งวังหลัง มีแค่ข้าคนเดียวที่ได้ยินเสียงบ่นในใจของทรราชอย่างนั้นหรือ? เจียงหวนเข้าใจแล้ว นับแต่นั้นมา มือซ้ายของนางถือบัวลอย มือขวาก็ถือเนื้อย่าง ยามทรราชจะตัดหัวคน นางก็จะยื่นดาบให้ ยามทรราชด่าทอเกรี้ยวกราด นางก็จะหาอาหารมาเติมให้ ขณะที่เหล่าสนมมัวแต่แก่งแย่งชิงดีกันในวัง นางกลับมุ่งมั่นกับการหาของกินมาป้อน : “ฝ่าบาท น้ำบ๊วยช่วยแก้เลี่ยนได้ เนื้อย่างต้องกินคู่กับกระเทียมนะเพคะ” ด้วยฝีมือการทำอาหารชั้นเลิศ เส้นทางการใช้ชีวิตไปวัน ๆ ของเจียงหวนก็ได้รับการเลื่อนขั้น เลื่อนขั้น และเลื่อนขั้น เมื่อลูกหลานของนางถามถึงเรื่องราวความรักระหว่างนางกับฮ่องเต้—— คำตอบก็คงประมาณว่า ใครจะไปคิดเล่าว่าทรราชที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น ที่แท้ก็แค่หิวเท่านั้นเอง

เดิมทีเซียวอี้เซียนต้องแต่งงานกับจ้าวเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าวันแต่งงานเขากลับยกขบวนไปรับหลิวเย่วคุณหนูตระกูลหลิวแทน ทำให้เรื่องนี้เป็นที่ขบขันของทั้งเมือง เซียวอี้เซียนตัดสินใจจบชีวิตตนเองทั้งๆที่สวมชุดเจ้าสาว จนกระทั่งวิญญาณอีกดวง ได้มาสิงสถิตแทน เซียวอี้หลานป่วยด้วยมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายเธอต้องจากครอบครัวไปในวัยเพียง27ปี หยางเทียนหลงอมยิ้มทันที ชินอ๋องและพระชายาถึงกับมองหน้ากัน ปกติบุตรชายเย็นชายิ่งนัก ตั้งแต่ได้พบกับดรุณีน้อยตรงหน้า รอยยิ้มของเขาก็ได้เห็นง่ายขึ้น หยางเทียนหลงทักทายคนที่ยืนหน้างอตรงหน้า "เจ้ารอพี่นานหรือไม่ เซี่ยนเซี่ยนคนดีของพี่" คนตัวเล็กทักทายเขาตามมารยาท "อี้เซียนถวายพระพรหนิงอ๋องเพคะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานที่ตลาดมิใช่หรือเพคะ" ("ตาแก่...แอบมาบ้านเจ๊ทุกวันแหม่ทำมาเป็นพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ เดี๋ยวแม่ก็โบกด้วยพัดในมือเลยนี่") ("คนงาม..เจ้ามองข้าแบบนี้เสน่หาในตัวข้ามากหรือ ก็รู้ว่าข้านั้นหน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่คิดว่าจะทำเจ้าเสียอาการเช่นนี้") คนหนึ่งกำลังคิดในใจอยากจับเขาทุ่มลงพื้นแล้วขึ้นคร่อมข่วนหน้าตายั่วยวนชวนอวัยวะเบื้องล่างนั้นให้เป็นรอย ส่วนอีกคนก็หลงคิดว่าดรุณีน้อยตรงหน้าหลงเสน่ห์อันหล่อเหลาตนเองจนตะลึง

อี้หมิง พยายามเอาชนะชะตาชีวิตในยุคที่เธอทะลุมิติมา ด้วยวิชาความรู้ของโลกยุคปัจจุบันเธอก่อร่างสร้างตัวในยุค จีนโบราณจนมีฐานะอู้ฟู่ร่ำรวย สร้างงาน สร้างอาชีพคนเร่ร่อน จนที่เล่าขานไปทั่วทั้งแคว้น