ต้นกำเนิดของผีดิบในมังงะญี่ปุ่นต้องย้อนไปที่รากทางความเชื่อพื้นบ้านและศาสนาสลับซับซ้อนของญี่ปุ่นเอง ก่อนอื่นมีแนวคิดเรื่อง 'yūrei' (ผีวิญญาณ) และ 'onryō' (วิญญาณแก้แค้น) ที่ฝังรากลึกตั้งแต่ยุคเฮอันจนถึงละครโนและคาบูกิ โครงเรื่องแบบวิญญาณผูกพันความแค้น ถูกเล่าในนิทานเก่าเช่น 'Yotsuya Kaidan' ซึ่ง
กลายเป็นแม่แบบของภาพลักษณ์ผีญี่ปุ่น — เสื้อคลุมขาว ผมยาวดำ และท่าทางหลอน ๆ
ประสบการณ์ส่วนตัวทำให้ฉันเห็นว่ามังงะหลายเรื่องหยิบยืมสัญลักษณ์เหล่านี้ไปใช้โดยเปลี่ยนรายละเอียดให้ทันสมัย บางเรื่องเล่นกับแนวคิด 'jikininki' หรือผีที่กินศพซึ่งมาจากความคิดทางพุทธเกี่ยวกับ
มลทินและผลของกรรม ส่วนเรื่องที่เล่าเป็นเชิงโรคระบาดหรือซอมบี้ที่เดินได้ในแบบตะวันตก มักจะผสมกับภาพลักษณ์ของ 'shikabane' (ศพ) และความกลัวเกี่ยวกับการไม่ฝังหรือไม่ได้รับพิธีกรรมอย่างถูกต้อง
ตัวอย่างในงานมังงะสมัยใหม่ที่ฉันชอบคือการเอาโครงเรื่องคลาสสิกมาเบื้องหลังความสยอง เช่น 'Tomie' ที่สะท้อน onryō ผ่านการ
เกิดใหม่ไม่รู้จบ และ 'Uzumaki' ที่ใช้คำสาปแบบเมืองเพื่อสร้างบรรยากาศค่อย ๆ ท่วมท้น ความน่าสนใจอยู่ตรงที่ผู้สร้างมักผสมภาพลักษณ์ดั้งเดิมกับปมร่วมสมัย จึงได้ผลงานที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกใหม่ในเวลาเดียวกัน