ผู้ชมจะได้เห็นนิยาย พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง ถูกดัดแปลงเป็นซีรีส์เรื่องไหน?

แปลกดีนะ ที่คำถามแบบนี้ทำให้หัวใจแฟนเรื่องเล่าเต้นแรง เพราะเมื่อเห็นชื่อนิยายอย่าง 'พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง' หลายคนก็จะนึกถึงดราม่าครอบครัวที่เข้มข้นและแรงชนิดที่เหมาะกับจอทีวีสุดๆ ในความคิดของผม นิยายแนวนี้ยังไม่ค่อยมีเวอร์ชันไทยที่โด่งดังเป็นการดัดแปลงตรงตัวในสเกลใหญ่ แต่สิ่งที่ผู้ชมมักจะได้เห็นคือธีม ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างคนในครอบครัว และความขัดแย้งระหว่างสายเลือดกับความผูกพัน ซึ่งสามารถกลายร่างเป็นซีรีส์ได้หลากหลายรูปแบบ ทั้งละครโทรทัศน์สไตล์เมโลดราม่า ทางสายที่เข้มข้นและเน้นอารมณ์ หรือแม้แต่มินิซีรีส์ทางสตรีมมิงที่เน้นการเล่าเรื่องเป็นช่วงสั้นๆ แต่ลึกซึ้ง เหมาะกับการสำรวจแง่มุมจิตวิทยาของตัวละคร

การดัดแปลงนิยายแบบนี้ให้ออกมาปัง ส่วนใหญ่จะขึ้นกับทิศทางที่ผู้สร้างเลือกจะเดิน เช่น ถ้าอยากเน้นความสัมพันธ์และความรู้สึก 'ละครหลังข่าว' สไตล์ไทยที่ยาวหน่อยและขยายมู้ดให้ดราม่าสูงก็จะตอบโจทย์คนดูที่ชอบลุ้นชะตากรรมตัวละคร แต่ถ้าผู้สร้างอยากเล่าให้ร่วมสมัยและเข้าถึงคนรุ่นใหม่ ก็อาจเลือกทำเป็นซีรีส์สั้นบนแพลตฟอร์มสตรีมมิง ใช้เวลา 6-10 ตอน เพื่อขบคิดประเด็นละเอียดอย่างอำนาจ การปกป้อง ความผิดหวัง และการให้อภัย ตัวอย่างงานต่างประเทศที่เล่นกับธีมคนในครอบครัวที่ไม่ใช่สายเลือดอย่างแรงและให้บทบาทผู้ปกครองคนที่สองมีมิติ เช่น หนังเรื่อง 'Stepmom' ยังเป็นกรณีศึกษาว่าการวางตัวละครที่เป็นพ่อเลี้ยงหรือแม่เลี้ยงสามารถสร้างทั้งความขัดแย้งและการเติบโตทางอารมณ์ได้อย่างฉลาด การเลือกนักแสดงก็สำคัญมาก—คนที่สามารถสื่อความซับซ้อนของความสัมพันธ์ได้โดยไม่ทำให้ตัวละครดูแบนหรือเป็นวายร้ายเพียงอย่างเดียว

ส่วนตัวแล้ว ในฐานะแฟนที่ชอบเรื่องเล่าครอบครัว ผมคิดว่าเวอร์ชันที่ดีที่สุดจะไม่เน้นแค่ฉากเผชิญหน้าและการทะเลาะ แต่ควรเติมเวลาให้ฉากเงียบๆ ที่ตัวละครได้คิด ได้แก้แค้นด้วยความรัก และได้ฟื้นขึ้นด้วยความเข้าใจ บทตอนท้ายที่เปิดให้ผู้ชมคิดต่อมากกว่าให้คำตอบเด็ดขาด มักจะทำให้เรื่องยืนยาวในความทรงจำของคนดู ตัวเลือกผู้ชมที่จะเห็น 'พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง' อยู่บนจอทีวีอาจเป็นซีรีส์ช่องหลักที่เชื่อมโยงคนดูทุกวัยหรือซีรีส์สตรีมมิงที่กล้าตัดสินใจนำเสนอแง่มุมมืดและจริงจังขึ้น—ทั้งสองทางมีเสน่ห์ต่างกันไป และทั้งสองทางแสดงให้เห็นว่าธีมนี้มีพลังพอจะทำให้ผู้ชมสะดุดคิดเกี่ยวกับความหมายของครอบครัวจริงๆ ตอนจบสำหรับผมคือความหวังว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่นิยายแบบนี้ถูกนำมาทำจริงๆ ผู้สร้างจะให้เกียรติความซับซ้อนของตัวละคร ไม่ทำให้เรื่องงดงามเกินความจริงจนสูญเสียความหนักแน่น ซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้การดูเป็นประสบการณ์ที่คุ้มค่าและน่าจดจำ