ผู้ป่วยที่มี 'เจ็บ อกซ้าย ร้าวไปหลัง' ควรไปห้องฉุกเฉินทันทีหรือไม่

พอเห็นมุคุโระใส่ผ้าปิดตาข้างซ้ายใน 'Katekyo Hitman Reborn!' ครั้งแรก ก็อดคิดถึงสัญลักษณ์ของตัวละคร 'cool type' ในโลกอนิเมะไม่ได้ นั่นอาจเป็นเครื่องหมายแสดงถึงความลึกลับหรือบาดแผลในอดีต แต่ถ้าติดตามเรื่องจริงจังจะรู้ว่าตาซ้ายของเขาคือ 'คัมมัง' ตาที่สามารถใช้พลังลวงตาได้เหนือมนุษย์ แม้จะถูกปิดไว้แต่พลังนั้นยังทำงานได้เต็มที่ การปิดตาจึงไม่ใช่จุดอ่อน แต่เป็นวิธีควบคุมพลังไม่ให้รุนแรงเกินไป มุคุโระเลือกปกปิดมันเหมือนการเก็บอาวุธลับไว้ใช้ยามจำเป็น ชอบแนวคิดที่ผู้สร้างใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ มันทำให้ตัวละครดูมีเลเยอร์และน่าสนใจขึ้นมาก

แฟนหนังสือคงตื่นเต้นไม่น้อยกับข่าวล่าสุดว่าอาจารย์ตูนเตรียมปล่อยหนังสือเล่มใหม่ภายใต้ชื่อ 'เสียงกระซิบจากความเงียบ' หลังจากหายไปจากวงการนานหลายปี หนังสือเล่มนี้ถูกโหมโรงมาอย่างหนักจากสำนักพิมพ์ด้วยการปล่อยทีเซอร์ลึกลับๆ บนโซเชียลมีเดีย ทำให้หลายคนคาดเดาว่าน่าจะเป็นนวนิยายแนวจิตวิทยาแนวดาร์กที่อาจารย์ถนัด แตกต่างจากงานก่อนหน้าที่มักเน้นความอบอุ่นของครอบครัว แต่ด้วยสไตล์การเล่าเรื่องที่คมคายและลึกซึ้งแบบเฉพาะตัวของอาจารย์ตูน ก็ทำให้ใครหลายคนตั้งตารอไม่ว่ามันจะเป็นแนวไหน พอเห็นปกสุดท้ายที่ปล่อยออกมา เป็นภาพเงาดำของผู้หญิงยืนกลางทุ่งหญ้าเปลี่ยว มีเพียงแสงจันทร์สาดผ่านใบไม้เป็นริ้วๆ มันช่างเหมาะกับชื่อหนังสือและสร้างบรรยากาศได้สมบูรณ์แบบเลย

ความเจ็บนี้ไม่มีเสียง' เป็นหนึ่งในนวนิยายที่สร้างแรงกระเพื่อมอย่างมากในแวดวงนักอ่านไทยด้วยการหยิบยกประเด็นความสัมพันธ์ในครอบครัวและปัญหาสุขภาพจิตผ่านตัวละครที่ดูเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง หลายคนอาจคุ้นเคยกับฉากที่ตัวเอกเผชิญความโดดเดี่ยวในห้องนอนเล็กๆ ซึ่งสะท้อนความรู้สึกไร้เสียงของคนในสังคมยุคใหม่ได้อย่างเจ็บปวด แม้จะไม่ใช่หนังสือที่ขายดีที่สุดตลอดกาล แต่ความสามารถของนักเขียนในการถ่ายทอดอารมณ์ผ่านภาษาง่ายๆ ทำให้มันกลายเป็นเล่มที่ถูกพูดถึงบ่อยครั้งในกลุ่มวัยรุ่นและคนทำงาน บางครั้งเรื่องราวที่เรียบง่ายกลับกระทบใจคนได้มากกว่าเนื้อหาซับซ้อนเสียอีก

ฉันชอบเมื่อหนังสือทำให้ใจบีบราวกับมีคนดึงสายพวงมาลัยอย่างเบา ๆ และหนึ่งในนักเขียนที่ทำให้เป็นแบบนั้นได้อย่างชัดเจนคือฮารุกิ มูราคามิ เพราะงานของเขามีความเงียบและเปราะบางที่ซ่อนความเจ็บไว้ใต้ความเรียบง่าย 'Norwegian Wood' สำหรับฉันคือบทเรียนเรื่องการรักที่ไม่สมบูรณ์ การสื่อความเหงาและบาดแผลในความสัมพันธ์ที่ไม่จบลงด้วยความชัดเจน ทำให้ติดตามตั้งแต่หน้าแรกจนถึงบทสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว สำนวนของมูราคามิไม่ดึงอารมณ์ด้วยฉากหวือหวาแต่เป็นการเรียงภาพซ้อนภาพที่ค่อย ๆ ทำลายความอุ่นใจของตัวละคร ซึ่งถ้าอยากลองรับรสรักร้าวแบบมีชั้นเชิง นี่คือทางเลือกที่ดี อีกคนที่ฉันมักจะแนะนำให้เพื่อน ๆ ลองอ่านคือ Yoru Sumino ผู้เขียน 'I Want to Eat Your Pancreas' เรื่องนี้สั้นกะทัดรัด แต่ความใกล้ชิดและความเศร้ามันคมกริบ การจัดน้ำหนักระหว่างบทสนทนาและความคิดภายในทำให้หัวใจแทบแตก เหมาะกับคนที่อยากร้องไห้แบบเงียบ ๆ และกลับมาคิดถึงซ้ำๆ เมื่อนำสองสไตล์นี้มาเทียบกัน จะเห็นว่ารักร้าวมีหลายแบบ บางครั้งคือความหลงเหลือ บางครั้งคือการจากลา แต่สิ่งที่เหมือนกันคือมันทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้นเมื่ออ่านจบ

ตั้งแต่ได้ดูฉากงานเลี้ยงในหนังยุคทองแล้ว ความคิดเรื่องความสมจริงของชุดย้อนยุคก็วนอยู่ในหัวเสมอ ฉันมักเริ่มจากสังเกตซิลูเอตต์ก่อน—เส้นเอวสูงของยุคเอ็ดเวิร์เดียน กระโปรงฟูลของยุควิกตอเรียน หรือความเพรียวของแฟชั่นอาร์ตเดโคอย่างใน 'The Great Gatsby' การจับสัดส่วนสำคัญกว่าลายผ้าหรือสี เพราะสายตาคนเราจำทรงมากกว่ารายละเอียดเล็กๆ จากนั้นก็จะลงลึกที่วัสดุและการตัดเย็บ ฉันเลือกผ้าจากเส้นใยธรรมชาติอย่างผ้าไหม กำมะหยี่ ฝ้ายทอแน่น และผ้าวูลที่มีน้ำหนัก เพื่อให้การเคลื่อนไหว ฟอลด์ และการสะท้อนแสงเป็นไปตามยุค ใส่ใจต่อการเย็บฟินิช—การตีเกล็ด ตะเข็บซ่อน และการปักลายด้วยมือในจุดสำคัญ ช่วยเพิ่มความสมจริงอย่างมาก อุปกรณ์รองรับทรงเช่นโครงเสื้อในแบบดั้งเดิมหรือครินโอลีนแบบเบาๆ ก็ทำให้ซิลูเอตต์ออกมาถูกต้องโดยที่ยังสวมใส่ได้จริง สุดท้ายฉันจะใส่ไอเท็มเล็กๆ แต่มีผล เช่นเครื่องประดับตามยุค ผ้าพันคอที่ผ่านการฟอกให้ดูเก่า รองเท้าและถุงเท้าที่ตัดเย็บตามสมัย รวมถึงเมคอัพและทรงผมที่สบตาแล้วบอกยุคทันที งานภาพถ่ายถ้าต้องการสมจริงยิ่งขึ้น ฉันจะเลือกโทนสีและลักษณะแสงเหมือนฉากจากซีรีส์อย่าง 'Downton Abbey' เพื่อให้ทุกองค์ประกอบร่วมกันเล่าเรื่องได้แบบไม่หลุดบริบท แล้วค่อยปรับนิดหน่อยให้เข้ากับความสะดวกของผู้สวม — นี่แหละคือความสนุกของการทำชุดย้อนยุคแบบจริงจัง

ย้อนกลับไปในยุคที่การ์ตูนยังไม่บูมเหมือนทุกวันนี้ 'The Simpsons' ปรากฏตัวครั้งแรกบนหน้าจอทีวีเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 1987 ในรูปแบบสั้นๆ ทางรายการ 'The Tracey Ullman Show' แต่นั่นแค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น เพราะตอนจริงๆ แบบเต็มรูปแบบเพิ่งออกอากาศเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 1989 ตามเวลาประเทศไทย จำได้ว่าตอนเด็กๆ เราเฝ้ารอดูการ์ตูนเรื่องนี้ทางช่อง Fox แม้จะไม่เข้าใจมุกฝรั่งทั้งหมดแต่ก็ติดใจความเฮฮาของครอบครัวซิมpson มันเป็นเหมือนหน้าต่างที่เปิดให้เราเห็นวัฒนธรรมอเมริกันผ่านการ์ตูน น่าทึ่งที่ผ่านมา 30 กว่าปีแล้วแต่ยังคงสร้างความบันเทิงได้ไม่เสื่อมคลาย

เพลง 'เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา' เป็นผลงานของวงดนตรีสัญชาติไทยชื่อดังอย่าง 'Bodyslam' ที่ปล่อยออกมาเมื่อปี 2008 ในอัลบั้ม 'Chiang Mai 106' มันเป็นเพลงที่เต็มไปด้วยพลังและความหมายซ่อนเร้นเกี่ยวกับความรักที่ไม่สมหวัง เนื้อเพลงพูดถึงความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้งให้ฟังคำโกหกซ้ำๆ จนชิน สิ่งที่ทำให้เพลงนี้โดดเด่นคือการใช้เมโลディกีตาร์หนักๆ ผสมกับเสียงร้องอันทรงพลังของ ปอนด์ ออกัส ราวกับถ่ายทอดความเจ็บปวดออกมาได้อย่างชัดเจน ทุกครั้งที่ฟังมันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านร่างกาย แรงบันดาลใจในการแต่งอาจมาจากประสบการณ์จริงของวง ทำให้ผู้ฟังสัมผัสถึงความจริงใจในทุกตัวโน้ต

เพลง 'เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา' เป็นผลงานที่ขับร้องโดยศิลปินมากฝีมืออย่าง ลุลา ครับ เพลงนี้โดดเด่นด้วยทำนองที่ catchy และเนื้อเพลงที่สะท้อนความรู้สึกของคนรักเสียงเพลงได้อย่างลึกซึ้ง ผมเองฟังครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนถูกสะกดใจด้วยจังหวะที่มันส์และน้ำเสียงของลุลาที่มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร หลายคนอาจไม่รู้ว่าเพลงนี้ถูกแต่งขึ้นจากประสบการณ์จริงของเธอ ที่เคยผ่านช่วงเวลากดดันในวงการเพลง แต่สุดท้ายก็เลือกจะทำสิ่งที่รักต่อไป ไม่ว่าจะมีใครฟังหรือไม่ก็ตาม