ผู้แต่ง Flashlight มังงะ ได้แรงบันดาลใจมาจากอะไร?

แสงไฟสว่างเล็กๆ ในคืนที่เงียบสงบเป็นภาพแรกที่วิ่งเข้ามาในหัวเมื่อนึกถึง 'flashlight' — ฉากแบบนี้ทำให้ฉันเชื่อว่าผู้แต่งได้รับแรงบันดาลใจจากความทรงจำวัยเด็กและบรรยากาศของเมืองเล็ก ๆ มากพอสมควร ผมมองเห็นภาพเด็กคนหนึ่งถือไฟฉายวิ่งไปตามซอย เก็บจับจิ้งหรีด หรือตามหาอะไรที่ซ่อนอยู่ใต้พุ่มไม้ คืนที่มีแสงจันทร์บ้าง ไฟถนนบ้าง แล้วแสงไฟมือถือหรือไฟฉายกลายเป็นจุดศูนย์กลางความรู้สึกของตัวละคร — เป็นทั้งที่หลบภัยและจุดเชื่อมโยงระหว่างคนสองคน

นอกจากความทรงจำส่วนตัวแล้ว ความใส่ใจในโทนสีและการจัดแสงทำให้คิดถึงงานที่เน้นบรรยากาศ เช่นฉากกลางคืนใน 'Mushishi' ที่ใช้เงาและแสงธรรมชาติเพื่อขับเน้นอารมณ์ ผู้แต่งของ 'flashlight' น่าจะนำเทคนิคคล้าย ๆ กันมาปรับใช้ แต่เปลี่ยนเป็นไฟเทียม ขี้เถ้า หรือแสงจากหน้าจอ เพื่อสะท้อนความเปราะบางภายในตัวละคร ผมชอบส่วนที่รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างแสงสะท้อนบนใบไม้หรือหยดน้ำถูกนำมาใช้เป็นภาษาบอกเล่าแทนบทพูด ซึ่งทำให้เรื่องมีความอ่อนโยนและน่าติดตาม

เมื่อรวมกันแล้ว แรงบันดาลใจจากการเล่นไฟฉายในวัยเด็ก ความสนใจด้านภาพยนตร์ที่เน้นแสงเงา และความช่างสังเกตในธรรมชาติ ดูเหมือนจะเป็นส่วนผสมหลักที่หล่อหลอมให้ 'flashlight' มีทั้งความอบอุ่นและความลี้ลับแบบไม่ตื้นเขิน — เป็นงานที่ทำให้ฉันอยากถือไฟฉายออกไปเดินดูเมืองตอนเที่ยงคืนบ้างเหมือนกัน

แสงและเงาที่เล่นกับผนังทำให้ผมคิดถึงแรงบันดาลใจด้านศิลปะภาพนิ่งที่ผู้แต่งอาจสนใจ — ภาพถ่ายเล็ก ๆ ของชีวิตประจำวันที่ถูกจับในมุมมองเฉพาะจุด บางครั้งแค่เงาของตาข่ายหน้าต่างหรือแสงจากร้านสะดวกซื้อก็สร้างอารมณ์ได้ทั้งฉาก ในแง่นี้ 'flashlight' ดูเหมือนจะยืมวิธีเล่าเรื่องจากงานแนวชีวิตประจำวันประเภท 'Solanin' ที่ให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็ก ๆ และความเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจตัวละคร

มุมมองของผมคือผู้แต่งเอาความเรียบง่ายของเหตุการณ์มาเป็นพื้นที่ผสมกับสัญลักษณ์ของแสง ทำให้เรื่องไม่ต้องอาศัยเหตุใหญ่โตแต่ยังคงดึงอารมณ์ได้ลึก พอจบตอนหนึ่งแล้วแสงในฉากนั้นยังคงติดอยู่ในหัว พาผมนึกถึงคืนที่เคยนั่งมองไฟท้ายรถผ่านม่าน — เป็นความรู้สึกที่ไม่หวือหวาแต่ยาวนานในความทรงจำ

เสียงของเมืองตอนดึกมักเป็นตัวจุดชนวนความคิดของผมเวลาคิดถึงแหล่งที่มาของไอเดียใน 'flashlight' — เสียงรถค่อยๆ หายไป ไฟถนนกระพริบ เป็นฉากที่บอกเล่าความเปลี่ยนผ่านมากกว่าบทสนทนา ผมมองว่าอีกส่วนสำคัญคืออิทธิพลจากสื่อที่เล่นกับเทคโนโลยีและความโดดเดี่ยว อย่าง 'Serial Experiments Lain' ที่ไม่ได้หมายความว่าเนื้อหาเหมือนกัน แต่เป็นตัวอย่างของการใช้แสงหน้าจอและเทคโนโลยีเป็นสัญลักษณ์ของการติดต่อและการแยกตัว

ในมุมมองทางธีม ผู้แต่งน่าจะได้รับแรงบันดาลใจจากความเปราะบางของการสื่อสารยุคใหม่: ไฟฉาย เทเลฟอน แล็ปท็อป ล้วนเป็นแหล่งกำเนิดแสงที่ทำให้คนใกล้เข้าหรือถอยห่าง บางฉากใน 'flashlight' ใช้กรอบภาพที่ใกล้ตัวละคร เหลือพื้นที่มืดมากกว่าสว่าง ซึ่งสะท้อนความสัมพันธ์ที่เป็นระยะ ๆ ระหว่างคนสองคน ผมชอบวิธีที่เรื่องหยิบเอาแสงเป็นเครื่องมือบอกเวลาอารมณ์ เช่น แสงสีส้มของถนนที่ทำให้ฉากอบอุ่น แสงสีฟ้าจากหน้าจอที่ทำให้รู้สึกห่างเหิน นี่แหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ผมนั่งจ้องแต่ละเฟรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า