ลีน่า เฮดดี้ ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการเตรียมบทละครอย่างไร?

ยุคทองของนิทานแวมไพร์ทำให้ชื่อ 'แวน เฮลซิ่ง' ถูกดัดแปลงไปหลายทางจนเป็นตำนานที่ผมติดตามมาตลอด ต้นกำเนิดอยู่ที่นวนิยาย 'Dracula' ของบราม สโตกเกอร์ แล้วตัวละครแวน เฮลซิ่งก็ถูกยกขึ้นจอครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่ยุคหนังเงียบไปจนถึงหนังพูดเต็มรูปแบบ ผมชอบเวอร์ชันคลาสสิกของปี 1931 ใน 'Dracula' ที่ Edward Van Sloan เล่นเป็นโพรเฟสเซอร์ผู้เฉลียวฉลาดและเยือกเย็น ซึ่งให้ภาพลักษณ์ของนักสืบ/นักวิทยาศาสตร์ในโลกสยองขวัญ เมื่อเวลาผ่านไปภาพลักษณ์เปลี่ยนไปอีก เช่นใน 'Horror of Dracula' (1958) ของค่าย Hammer ที่ Peter Cushing ใส่พลังและความเด็ดขาดให้ตัวละคร และใน 'Bram Stoker's Dracula' (1992) ของฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา เวอร์ชันนั้นให้ความเข้มข้นทางอารมณ์และทำให้บท Van Helsing มีน้ำหนักและภูมิหลังทางปัญญา เห็นความหลากหลายของการตีความแล้วผมมักคิดว่าตัวละครนี้ยืดหยุ่นได้มากจนแทบจะเป็นแม่แบบของนักล่าปีศาจในสื่อทุกยุค

บรรยากาศมืดหนักและเต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนคือสิ่งแรกที่ทำให้ฉากต่อสู้ใน 'Van Helsing' โดดเด่นสำหรับฉัน: ไม่ใช่แค่การแลกหมัดหรือเครื่องยิงปืนธรรมดา แต่เป็นการรวมกันขององค์ประกอบภาพ เสียง และจังหวะที่ทำให้ทุกการปะทะเหมือนบทบรรเลงหนึ่งบท ฉากมักใช้แสงและเงาเป็นตัวกำหนดตำแหน่งและความรู้สึก—แสงจากเห่าหรือประกายไฟที่ตัดผ่านม่านฝน เงาที่ยาวและบิดวนบนผนังเก่า ทุกอย่างช่วยเพิ่มความรู้สึกของอันตรายและความเป็นไปไม่ได้ ทำให้ฝ่ายผู้กล้ามีความเปราะบางในโลกที่ไม่เป็นมิตร แต่ก็ยังดูสง่างามในความรุนแรงนั้น การเคลื่อนไหวในการต่อสู้ถูกออกแบบด้วยความใส่ใจต่อประเภทอาวุธและบุคลิกของตัวละคร การเปลี่ยนระหว่างการจัดฉากช้า ๆ ที่เน้นความตึงเครียดกับจังหวะระเบิดเร็ว ๆ เป็นของโปรดฉัน เพราะมันให้เวลาเห็นท่าทาง เทคนิคการใช้อาวุธ และการวางแผนในสมรภูมิ ตัวละครที่ใช้ปืนไม่ได้แค่ยืนแล้วยิงเป็นเส้นตรง แต่มีการเคลื่อนที่แบบนักล่า ใช้สิ่งแวดล้อมหลบ ซ่อน แล้วโต้กลับ ขณะที่ตัวละครที่ใช้ดาบหรืออาวุธระยะประชิดจะมีท่วงท่าแบบนักรบที่ปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ ทำให้การต่อสู้ไม่รู้สึกซ้ำซากและมีเอกลักษณ์ของแต่ละตัว ด้านการออกแบบศัตรูก็มักมีความหลากหลาย—จากปีศาจที่เคลื่อนไหวเร็วและฉีกกระชาก ไปจนถึงศัตรูที่เหมือนเครื่องจักรหนัก หนักแน่นและต้องใช้กลยุทธ์เฉพาะในการจัดการ ซาวด์ดีไซน์และดนตรีทำหน้าที่เสมือนตัวละครหนึ่งตัวในฉากต่อสู้ จังหวะกลองหรือบีทที่ค่อย ๆ สะสมจนระเบิดออกในช่วงไคลแมกซ์ช่วยเติมความตื่นเต้นให้กับภาพ ส่วนเสียงโลหะกระทบ เสียงปืนสะท้อนในอาคารโล่ง หรือเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของตัวละครในมุมที่เงียบล้วนทำให้ฉากมีมิติทางอารมณ์มากขึ้น ฉากต่อสู้บางครั้งยังสะท้อนธีมของเรื่อง เช่นความขัดแย้งระหว่างความเชื่อกับวิทยาศาสตร์ หรือการเป็นนักล่าในโลกที่โหดร้าย จึงเห็นได้ว่าการต่อสู้ไม่ใช่แค่การประลองกำลัง แต่เป็นการเล่าเรื่องที่ย่อมาจากพื้นหลังและความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครด้วย การตัดต่อก็มีบทบาทสำคัญ—การสลับมุมกล้องที่ไม่คาดคิด การใช้ช็อตยาวในการไล่ล่า หรือการตัดเร็วในช่วงกระสุนแลกกัน ทำให้ทั้งความรุนแรงและการเสียสละมีน้ำหนัก เปรียบเทียบกับงานแนวเดียวกันอย่าง 'Hellsing' หรือ 'Castlevania' ฉากของ 'Van Helsing' จะเน้นไปที่พล็อตและบรรยากาศสไตล์นักล่าเป็นหลัก มากกว่าจะโชว์ความโหดอย่างเดียว มันมีความเป็น pulp horror ประสมกับเทคนิคภาพยนตร์สมัยใหม่ที่ทำให้ฉากต่อสู้รู้สึกทั้งดิบและสุภาพในเวลาเดียวกัน ฉันมักจะตื่นเต้นเมื่อเห็นทีมงานใช้มุมกล้องและเสียงร่วมกันสร้างจังหวะที่ทำให้ใจเต้นตาม โดยเฉพาะเวลาที่ตัวเอกต้องตัดสินใจเร็ว ๆ ในสภาพที่ไม่สมดุล—นั่นแหละคือช่วงที่ฉากต่อสู้ของซีรีส์นี้สวยงามและทรงพลังที่สุดสำหรับฉัน

เคมีของเหลียงเจี๋ยกับคู่พระเอกที่ใช่มีพลังทำให้ฉากเงียบ ๆ กลายเป็นช่วงเวลาที่ผู้ชมจดจำได้นานมาก เวลาที่ดู 'The Eternal Love' ฉากสายตาสื่อความหมายระหว่างเหลียงเจี๋ยกับ Xing Zhaolin ทำให้ฉันคิดว่าเคมีไม่ได้วัดแค่บทพูด แต่เป็นการเติมช่องว่างที่บทละครปล่อยไว้ด้วยการส่งผ่านด้วยสายตาและท่าทางเล็กๆ น้อยๆ มากกว่า ฉากไหนที่เขาไม่ต้องพูดอะไรเลย แค่นิ่ง ๆ อยู่ข้างกัน แต่กล้องเลือกจับมุมที่เห็นลมหายใจหรือปลายผมกระทบหน้า ผมรู้สึกว่ามันเป็นเคมีที่แม่นยำ เหมือนทั้งคู่รู้จังหวะหายใจของกันและกัน มุมหนึ่งที่ชอบคือเวลาที่โทนเรื่องพลิกร้ายกายเป็นอ่อนโยนทันที เหลียงเจี๋ยกับคู่ประสานที่นิ่ง มักเติมช่องว่างด้วยความอ่อนโยนที่ไม่หวือหวา ซึ่งต่างจากคู่ที่เน้นจังหวะตลกหรือโมเมนต์หวือหวาเยอะ ๆ ฉากเหล่านี้ทำให้ฉันยิ้มแอบ ๆ และรู้สึกผูกพันกับตัวละคร ทั้งยังย้ำว่าการเป็นคู่ที่เข้ากันไม่ได้หมายถึงต้องเหมือนกันทุกอย่าง แต่หมายถึงการเติมจังหวะซึ่งกันและกันอย่างพอดี ท้ายที่สุดแล้ว เคมีที่ดีที่สุดสำหรับฉันคือความสมดุลระหว่างการสื่ออารมณ์ผ่านสายตาและจังหวะการตอบโต้บนจอ ไม่จำเป็นต้องมีฉากใหญ่โต แค่ฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลงก็พอแล้ว

ฉันตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อพูดถึงผลงานที่ทำให้ชื่อของเธอเป็นที่รู้จักกว้างขวางที่สุด นั่นคือซีรีส์ที่มีชื่อเดียวกับนิยายต้นฉบับ '双世宠妃' ซึ่งมักถูกเรียกในไทยว่า 'The Eternal Love' ซีรีส์นี้ดัดแปลงจากนิยายออนไลน์แนวย้อนยุค-โรแมนซ์ แล้วจับเอาองค์ประกอบการสลับชะตาและชะตากรรมข้ามภพข้ามชาติของตัวละครมาเล่นอย่างกลมกล่อม ทำให้ตัวละครหลักทั้งสองฝ่ายมีมิติ นิสัยขัดแย้งกันแต่ยังเติมเต็มซึ่งกันและกัน ฉันชอบวิธีการแสดงของเธอในบทที่มาจากนิยายเรื่องนี้ เพราะมันไม่ใช่แค่ทำตามหน้าที่ของบทเท่านั้น แต่ยังนำความเป็นมนุษย์เข้ามาเติมเต็มรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ในฉบับนิยายอาจถูกบรรยายไว้แล้ว ซีรีส์เวอร์ชันดราม่าพาฉันกลับไปสู่จังหวะการเล่าเรื่องของนิยายออนไลน์จีนยุคหนึ่ง ทั้งการวางปม ลีลาการใช้ภาษา และการฉายภาพความใกล้ชิดที่ค่อย ๆ พัฒนา ซึ่งสำหรับแฟนๆ นิยายต้นฉบับจึงเป็นความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยและสดใหม่ไปพร้อมกัน ฉันมักหวนคิดถึงฉากภาพนิ่ง ๆ ที่ใช้ดนตรีประคองอารมณ์ — มันทำให้ซีรีส์เวอร์ชันทีวีไม่รู้สึกแห้งหรือไกลจากต้นฉบับเลย

เทพีเฮราในตำนานกรีกคือราชินีแห่งเทพเจ้าและเป็นเทพีแห่งการแต่งงาน การคลอดบุตร และครอบครัว เธอเป็นทั้งเทพีผู้ทรงพลังและตัวละครที่ซับซ้อน สิ่งที่ทำให้เฮราน่าสนใจคือบทบาทสองด้านของเธอ ในด้านหนึ่งเธอเป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงที่แต่งงานแล้วและความศักดิ์สิทธิ์ของการสมรส แต่ในอีกด้านเธอมักแสดงความหึงหวงและความโหดร้ายต่อคนรักของสามีเธอ (เทพซูส) และลูกนอกสมรสของเขา ตัวอย่างที่ชัดเจนคือเรื่องราวของเฮราเคิลส์ เธอส่งงูไปฆ่าเขาเมื่อยังเป็นทารก และตามหลอกหลอนเขาตลอดชีวิต นี่แสดงให้เห็นว่าการเป็นเทพีไม่ได้หมายความว่าจะสมบูรณ์แบบ แต่มีอารมณ์และความเปราะบางเหมือนมนุษย์

เทพีเฮรายืนหยัดในฐานะสัญลักษณ์ของความซับซ้อนทางอารมณ์และความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง เธอถูกพรรณาถึงลักษณะเด่นคือความหึงหวงและการควบคุม ในขณะที่อะธีน่ามักถูกมองว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญในยุทธศาสตร์และปัญญาที่เยือกเย็น เฮราสะท้อนความเปราะบางของมนุษย์ผ่านการกระทำที่อิงกับความรู้สึก ในทางตรงข้าม อะธีน่าเลือกใช้เหตุผลเป็นหลักแม้ในสถานการณ์ตึงเครียด ความแตกต่างนี้เห็นชัดในมหากาพย์ 'The Iliad' ที่เฮราตอบโต้ด้วยอารมณ์ขณะอะธีน่าคอยเป็นที่ปรึกษาเชิงกลยุทธ์ให้โอดีสเซียส

น่าจะมีสัก 4-5 เล่มที่ฉันจับต้องได้ตามร้านหนังสือใหญ่ๆ แต่ถ้านับรวมงานรวมเรื่องสั้นและงานแปลด้วยก็อาจพุ่งไปถึง 8 เล่มเลยนะ จำได้แม่นๆ เล่ม 'ความรักครั้งสุดท้ายของคลารา' ที่แตกยอดขายดีจนต้องพิมพ์ซ้ำ ส่วน 'ทางเดินแห่งความทรงจำ' ก็เป็นอีกเล่มที่มักเห็นอยู่ในรายการแนะนำของนักอ่านสายลึก ไม่นับงานเก่าๆ อย่าง 'เรือนหอสีชมพู' ที่หาอ่านยากแล้วในท้องตลาด ถ้าใครตามเก็บผลงานเธอให้ครบคงต้องไล่เช็กทั้งงานหลักและงานรอง บางเล่มพิมพ์จำกัดแค่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ

เดินผ่านพิพิธภัณฑ์ศิลปะกรีกเมื่อฤดูร้อนที่แล้ว จู่ๆ ก็สะดุดตากับรูปปั้นหินอ่อนที่งดงามจนต้องหยุดชม ความสง่างามของเฮร่าในฐานะราชินีแห่งเทพเจ้าทำให้รู้สึกถึงอำนาจที่แผ่รัศมีออกมาแม้ผ่านกาลเวลา รายละเอียดที่จับตาคือมงกุฏทรงสูงประดับลายดอกไม้ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความสูงศักดิ์ พระหัตถ์ข้างหนึ่งทรงคทา อีกข้างอาจเคยถือผลทับทิมที่หมายถึงความอุดมสมบูรณ์ ชุดยาวพับจีบดูมีชีวิตชีวาใต้แสงไฟ แววพระเนตรที่เยือกเย็นแต่แฝงความเฉลียวฉลาดสะท้อนบุคลิกของเทพีผู้ช่ำชองการเมืองบนโอลิมปัส