วอนบินมีชีวิตครอบครัวและลูกเป็นอย่างไรบ้าง

ปีกของนกทำหน้าที่เหมือนทั้งปีกเครื่องยนต์และหางควบคุมรวมกันในตัวเดียว—มันไม่ใช่แค่แผ่นขนที่โบกไปมาเฉย ๆ การสร้าง 'แรงยก' เริ่มจากรูปร่างของปีกซึ่งโค้งเป็นอากาศยกตัวได้ (airfoil) เมื่ออากาศไหลผ่านด้านบนและล่างของปีก ความต่างความดันจะยกให้ตัวนกขึ้นมา ฉันมักนึกภาพปีกเป็นแผงพับหลายชั้น: ขนหลักด้านปลาย (primaries) ผลักอากาศให้เกิดแรงขับไปข้างหน้าและขึ้นด้านบน ขณะที่ขนรอง (secondaries) ช่วยสร้างลิฟท์ให้คงตัวในระยะยาว นอกเหนือจากลิฟท์และแรงขับแล้ว ปีกยังเป็นระบบควบคุมเลี้ยวและเบรกด้วย ปีกสามารถบิดและเปิดช่องระบายเล็ก ๆ ระหว่างขนเพื่อเปลี่ยนการไหลของอากาศ ทำให้นกเลี้ยวได้แม่นยำ นึกถึงตอนเห็นนกอัลบาทรอสลอยตัวเหนือทะเล: รูปร่างปีกยาวเรียวช่วยให้ลอยได้เป็นชั่วโมงโดยไม่ต้องกระพือมาก ระหว่างที่เห็นนกเป็ดน้ำโผบินขึ้นจากผิวน้ำ ฉันยิ่งชอบวิธีที่นกปรับมุมปีกเพื่อกระชากตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว สรุปแล้ว ปีกของนกคือชุดอวัยวะอเนกประสงค์ที่รวมการผลิตแรงยก แรงขับ และการควบคุมไว้ในชิ้นเดียว เห็นความคิดนี้แล้วก็ยิ่งชื่นชมวิวัฒนาการที่ทำให้การบินเกิดขึ้นอย่างงดงาม

ขอเล่าเลยว่าความประทับใจแรกของผมกับผลงานภาพยนตร์ของวอนบินมักจะวนกลับมาอยู่ที่งานชิ้นเดียวที่คนจดจำเขามากที่สุด นั่นคือ 'Taegukgi' (태극기 휘날리며) ภาพยนตร์สงครามปี 2004 ที่เขารับบทเป็นจุนเซก พี่ชายที่มีความผูกพันกับน้องชายอย่างลึกซึ้งและเต็มไปด้วยการเสียสละ บทบาทนี้ไม่เพียงแสดงถึงมิติทางอารมณ์ของเขา แต่ยังโชว์ด้านพละกำลังและความเข้มข้นที่ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักแสดงที่ถูกยกย่องของเกาหลีใต้ ผลงานชิ้นนี้ถือเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ชื่อของเขากระจายไปทั่วเอเชีย และแม้จะเป็นหนังหนักๆ แต่การแสดงที่ละเอียดอ่อนของเขาทำให้ฉากหลายฉากยังคงติดตาผู้ชมจนถึงวันนี้ เรื่องราวที่น่าสนใจสำหรับแฟนๆ คือวอนบินไม่ได้แสดงภาพยนตร์เยอะเหมือนดาราบางคน เขามักจะเลือกงานอย่างระมัดระวัง ทำให้ผลงานของเขาทุกชิ้นมีน้ำหนักและถูกจดจำได้ง่าย นอกจาก 'Taegukgi' แล้ว เขายังปรากฏตัวในภาพยนตร์อีกไม่กี่เรื่องในช่วงแรกของอาชีพ ซึ่งรวมถึงบทบาทขนาดเล็กจนถึงบทบาทรองที่ช่วยปั้นภาพลักษณ์ของเขาในวงการ แต่ด้วยความเป็นคนคัดสรรงาน จึงมีช่องว่างระหว่างโปรเจกต์หลายปี และบางครั้งก็หายหน้าหายตาไปเพื่อให้ความสำคัญกับชีวิตส่วนตัวและงานพรีเซนเตอร์ ในมุมมองของแฟน ผมคิดว่าสิ่งที่ทำให้ผลงานภาพยนตร์ของวอนบินโดดเด่นไม่ใช่จำนวน แต่เป็นคุณภาพและความตั้งใจของการแสดง เขาเลือกบทที่ท้าทายและเต็มไปด้วยความซับซ้อนทางอารมณ์ ซึ่งทำให้ทุกครั้งที่เขากลับมารับงาน มันกลายเป็นเหตุการณ์ที่แฟนๆ ตื่นเต้นเสมอ การปรากฏตัวของเขาในโฆษณาและงานถ่ายแบบที่โดดเด่นยังช่วยย้ำภาพลักษณ์ของเขาในฐานะไอคอนของความสงบและความเข้มแข็ง ทำให้แฟนหลายคนยังคงคาดหวังและหวังว่าจะได้เห็นเขากลับมารับบทบาทสำคัญอีกครั้งในอนาคต สรุปแล้ว หากต้องย่อให้ง่าย วอนบินมีผลงานภาพยนตร์ไม่มากแต่มีน้ำหนัก โดยชิ้นที่โดดเด่นและเป็นที่รู้จักมากที่สุดคือ 'Taegukgi' ส่วนผลงานอื่นๆ นั้นมักเป็นบทที่แสดงถึงการเรียนรู้และการเติบโตในอาชีพ ก่อนที่เขาจะกลายเป็นนักแสดงที่เลือกบทอย่างพิถีพิถัน ความรู้สึกส่วนตัวคือผมชอบความละมุนและพลังเงียบในสไตล์การแสดงของเขา มันทำให้ทุกครั้งที่เห็นเขาบนจอรู้สึกว่ามีอะไรพิเศษกำลังเกิดขึ้น

แฟนๆ วอนบินที่ติดตามมาช้านานน่าจะคุ้นกับความนิ่งและการปรากฏตัวแบบคัดเลือกของเขาแล้ว ซึ่งทำให้ช่องทางติดตามข่าวสำคัญกว่าเดิมเยอะ โดยส่วนตัวผมมองว่าแหล่งข่าวที่ควรให้ความสำคัญเรียงตามลำดับคือ ช่องทางอย่างเป็นทางการของศิลปินและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเป็นอันดับแรก — เพรสรีลีสจากต้นสังกัด ประกาศจากทีมงานผู้จัดภาพยนตร์ หรือแถลงการณ์ในแฟนคาเฟ่ของเกาหลีมักเป็นแหล่งที่เชื่อถือได้ที่สุด ถัดมาอยากให้จับตาช่องทางโซเชียลมีเดียของโปรดักชันเฮาส์และเทศกาลภาพยนตร์ เพราะบางครั้งวอนบินจะประกาศผ่านโปรเจกต์หรือเทศกาลก่อนจะมีสื่อเข้าไปสัมภาษณ์เต็มรูปแบบ ในชีวิตจริงผมตั้งการแจ้งเตือนจากแอปหลัก ๆ ไว้เสมอ และแบ่งการติดตามเป็นสองชนิด: ข่าวเด็ดจริงจังกับข่าวประปรายที่แฟน ๆ แปลหรือแชร์ต่อ แหล่งที่ผมเห็นว่ามีประโยชน์คือสำนักข่าวเกาหลีหลัก ๆ อย่างที่มีหน้าข่าวต่างประเทศรองรับ รวมถึงช่องยูทูบที่ลงสัมภาษณ์ยาวและมักมีซับไตเติลภาษาอังกฤษด้วย สำหรับแฟนชาวไทย ให้ติดตามสื่อบันเทิงไทยที่เชื่อถือได้และเพจแฟนคลับใหญ่ ๆ เพราะเขามักสรุปข่าวสำคัญพร้อมแปลเนื้อหาที่เป็นภาษาเกาหลี แต่ต้องระวังข่าวลือ: ถ้าไม่มีประกาศจากต้นสังกัดหรือผลงานที่ระบุชัด ผมมักจะรอประกาศยืนยันก่อนแชร์ต่อตรง ๆ สุดท้ายอยากแนะนำนิดหนึ่งว่าการติดตามคนใกล้ชิดในวงการของวอนบิน เช่น ผู้กำกับ ช่างภาพ หรือนักแสดงร่วมงาน บางครั้งให้เบาะแสก่อนประกาศอย่างเป็นทางการ และการไปงานเทศกาลภาพยนตร์หรือกิจกรรมที่เกี่ยวข้องจะช่วยให้เราได้รับข้อมูลตรงและมีมุมมองบทสัมภาษณ์เชิงลึกมากขึ้น แบบนี้จะได้ข่าวที่น่าเชื่อถือและยังคงรักษาความเป็นส่วนตัวของศิลปินด้วย

เสียงของเพลงประกอบภาพยนตร์หลายเรื่องที่วอนบินเล่นไม่ได้มาจากลำคอของเขาโดยตรง แต่มันกลับกลายเป็นว่า ‘การแสดง’ ของเขาช่วยยกระดับเพลงเหล่านั้นจนคนจำติดใจได้ง่ายๆ ในมุมมองของคนที่คลุกคลีอยู่กับหนังเกาหลีมานาน ผมสังเกตว่า วอนบินเป็นนักแสดงที่ค่อนข้างเลือกงานและเก็บตัว จึงแทบจะไม่ค่อยเห็นเขาร้องเพลงประกอบเองในผลงานใหญ่ๆ ที่เขาแสดง ตัวอย่างที่ชัดเจนคือภาพยนตร์อย่าง 'The Man from Nowhere' ซึ่ง OST ของหนังทำหน้าที่ขับเน้นอารมณ์ แต่เพลงที่โดดเด่นมักเป็นผลงานของนักประพันธ์และนักร้องคนอื่น ไม่ใช่เสียงร้องจากตัววอนบินเอง การมีอยู่ของเขาในฉากสำคัญทำให้เพลงนั้นมีพลังมากขึ้น เพราะคนดูผูกความรู้สึกกับตัวละคร ไม่ใช่กับศิลปินที่ร้องเพลงเสมอไป ส่วนอีกมุมหนึ่งที่ชอบคิดเล่นๆ คือการร่วมงานระหว่างนักแสดงกับนักดนตรีไม่ได้ต้องมาในรูปแบบเสียงร้องเสมอไป วอนบินเคยมีส่วนในการโปรโมตหนังและมิวสิกวิดีโอที่ใช้ภาพยนตร์เป็นแรงบันดาลใจ หรือการที่นักแต่งเพลงเลือกทำนองให้เข้ากับโทนสีผลงานของเขา นั่นคือรูปแบบการร่วมงานที่ละเอียดอ่อนและไม่หวือหวา แต่ทรงพลังในระดับอารมณ์ หากใครอยากจับตาว่าเขามีส่วนร่วมทางดนตรีตรงไหน ควรมองที่เครดิต OST ของหนังแต่ละเรื่องและการสัมภาษณ์ทีมสร้างมากกว่ามองแค่ชื่อศิลปินบนปกซิงเกิล ฉะนั้นโดยสรุป: วอนบินไม่ได้เป็นนักร้อง OST ประจำ แต่ความร่วมมือระหว่างการแสดงของเขากับเพลงประกอบสร้างผลทางอารมณ์ที่ยาวนานกว่าแค่การมีชื่อบนเครดิต และผมมักจะกลับมาฟังเพลงจากหนังที่เขาเล่นซ้ำๆ เพราะมันเรียกความทรงจำฉากนั้นได้ดี

ช่วงที่ 'The Man from Nowhere' ออกฉาย ผมสังเกตได้ชัดเลยว่าวอนบินไม่ใช่นักแสดงที่วิ่งไล่สื่อแบบคนอื่น ๆ ผมเป็นแฟนรุ่นเก่า จึงตามข่าวและสัมภาษณ์ของเขามาตั้งแต่ยุคก่อน และสิ่งหนึ่งที่เด่นคือการให้สัมภาษณ์ของเขามักจำกัดอยู่ในวงแคบ ๆ ที่มีความจริงจังต่อภาพยนตร์มากกว่าจะเป็นการโปรโมตเชิงบันเทิงลอย ๆ โดยส่วนใหญ่ วอนบินจะยอมให้สัมภาษณ์ในการจัดแถลงข่าวของหนังและงานพรีเมียร์ที่เป็นทางการ — นอกจากนั้นเขายังเลือกให้สัมภาษณ์เชิงลึกกับสื่อภาพยนตร์หรือแมกกาซีนที่เน้นบทสัมภาษณ์จริงจัง ซึ่งผู้เขียนบทหรือผู้กำกับมักจะเข้าร่วมด้วย ทำให้บทสัมภาษณ์ออกมาเป็นการคุยเรื่องงานแสดงและการเตรียมตัวมากกว่าการเปิดเผยชีวิตส่วนตัว ผมประทับใจกับสัมภาษณ์รูปแบบนี้เพราะทำให้เราเห็นมุมคิดงานของเขาอย่างชัดเจน อีกพื้นที่ที่ผมเห็นวอนบินให้สัมภาษณ์บ้างคืองานเทศกาลภาพยนตร์หรือการเสวนาเชิงวิชาการด้านภาพยนตร์ แม้ว่าจะไม่บ่อย แต่เมื่อเขาเข้าร่วม มักเป็นการพูดคุยเชิงเนื้อหาเกี่ยวกับตัวละคร เทคนิคการถ่ายทำ หรือความหมายของหนัง ซึ่งต่างจากการไปออกรายการวาไรตี้ทั่วไปที่มักเป็นบทบาทเบา ๆ ความเงียบงันของเขาระหว่างช่วงพักจากงานทำให้ทุกครั้งที่เปิดปากออกสื่อมันมีน้ำหนักและความตั้งใจอยู่เสมอ สรุปสั้น ๆ แบบไม่ใช้คำสรุปเยอะ ๆ คือ วอนบินมักเลือกพื้นที่ที่ให้ความสำคัญกับตัวงาน—แถลงข่าวหนัง งานพรีเมียร์ แมกกาซีนเฉพาะด้าน และเวทีเทศกาลภาพยนตร์ มากกว่าจะกระหน่ำให้สัมภาษณ์ในรายการบันเทิงทั่วไป การเลือกแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าเขาให้ความเคารพต่อชิ้นงานและผู้ชม และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมทุกครั้งที่เห็นบทสัมภาษณ์ของเขาจึงรู้สึกว่ามีคุณค่ากว่าแค่การโปรโมตธรรมดา

แหล่งหลักที่ชอบแวะเช็กเมื่ออยากได้ภาพถ่ายล่าสุดของวอนบินคือเว็บไซต์ของสื่อบันเทิงและแกลเลอรีภาพของงานเทศกาลภาพยนตร์ที่เขาไปร่วม เพราะภาพที่ออกมาจากช่องทางเหล่านี้มักถูกถ่ายโดยช่างภาพสื่อมืออาชีพและมีการระบุวันเวลาชัดเจน ฉันมักจะเริ่มจากอ่านข่าวในพอร์ทัลข่าวบันเทิงเกาหลีที่น่าเชื่อถือ เพราะพวกเขามีทีมตากล้องและคอลัมน์รายงานเหตุการณ์จริง อย่างเช่นบทความที่ลงพร้อมแกลเลอรีภาพจากงานโปรโมตหรือรอบปฐมทัศน์ ซึ่งช่วยยืนยันความสดใหม่ของภาพได้ดี อีกแหล่งที่ฉันให้ความสำคัญคือบริการภาพข้อมูลของสำนักข่าวและเอเจนซี่ภาพระดับสากล เพราะภาพจากที่นั่นมักมีข้อมูลสิทธิ์การใช้งานชัดเจน ทำให้รู้ว่าภาพไหนเป็นภาพสาธารณะสำหรับข่าว และภาพไหนเป็นงานลิขสิทธิ์พิเศษ นอกจากนี้แมกกาซีนแฟชั่นในเกาหลีหรือสากลมักมีช็อตสวย ๆ จากเซ็ตถ่ายภาพเชิงโปรไฟล์ ซึ่งถ้าเป็นภาพถ่ายล่าสุดจะระบุเดือนปีที่ตีพิมพ์ไว้ ฉันมองว่าแกลเลอรีของแมกกาซีนเป็นแหล่งที่ดีถ้าต้องการภาพที่จัดองค์ประกอบสวยและมีคอนเซ็ปต์ สุดท้ายต้องระวังแหล่งที่มาที่ไม่ชัดเจนอย่างบัญชีแฟนเพจหรือกลุ่มแชร์ภาพ เพราะแม้ว่าจะได้ภาพเร็วกว่า แต่บางครั้งอาจเป็นการแชร์ซ้ำจากสำนักข่าวอื่นหรือภาพเก่า ฉันมักจะตรวจสอบข้ามสองแหล่ง เช่น ถ้เจอภาพในโพสต์แฟนเพจจะย้อนกลับไปหาแหล่งต้นทางในสื่อหลักหรือเว็บสำนักข่าว เพื่อยืนยันความใหม่และความถูกต้องของภาพ ก่อนจะบันทึกหรือแชร์ต่อ การรู้แหล่งที่มาช่วยให้ไม่พลาดภาพแท้จริงและเคารพสิทธิ์ของช่างภาพด้วย เสร็จแล้วก็มีความสุขที่ได้เห็นมุมมองใหม่ ๆ ของศิลปินคนโปรดในภาพถ่ายคุณภาพ

ในความทรงจำของเรา วอนบินเป็นนักแสดงที่กระโดดเข้ามาในใจคนดูด้วยภาพลักษณ์นิ่งสงบและการเลือกงานที่เฉพาะตัว ประวัติพื้นฐานที่สำคัญคือเขาเป็นนักแสดงเกาหลีที่โด่งดังจากงานโทรทัศน์และภาพยนตร์ในช่วงปลายทศวรรษ 1990 ถึงต้นทศวรรษ 2010 เส้นทางอาชีพของเขาเริ่มจากการเป็นนายแบบและงานโฆษณา จากนั้นค่อยๆ ย้ายมายังบทบาทในซีรีส์จนมีผลงานที่ทำให้ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักในวงกว้าง เช่น บทนำในซีรีส์โรแมนติกที่โด่งดังอย่าง 'Autumn in My Heart' ที่ทำให้เขากลายเป็นหน้าใหม่ที่ได้รับความสนใจทั้งในเกาหลีและต่างประเทศ ช่วงนี้เองที่ทำให้เขาถูกมองว่าเป็นหนึ่งในดาวรุ่งแห่งยุคของวงการบันเทิงเกาหลี การเปลี่ยนจากซีรีส์สู่ภาพยนตร์เป็นอีกจุดเปลี่ยนสำคัญของวอนบิน ผลงานในภาพยนตร์สงครามยิ่งใหญ่เรื่อง 'Taegukgi' ช่วยยกระดับฐานะนักแสดงของเขาให้กลายเป็นที่ยอมรับทางด้านฝีมือ นอกจากนั้นการรับบทในหนังแอ็กชัน-ดราม่าที่เข้มข้นอย่าง 'The Man from Nowhere' ยังทำให้เขาแสดงให้เห็นมิติการแสดงที่หลากหลายและมีพลัง ยุคหลังจากผลงานนี้ วอนบินเลือกที่จะทำงานน้อยลง เรียกได้ว่าเป็นคนที่คัดสรรบทบาทและให้ความสำคัญกับคุณภาพมากกว่าปริมาณ ความเลือกปฏิบัตินี้ส่งผลทั้งด้านการรับรู้ของแฟนๆ ที่ยกย่องในความตั้งใจ และทำให้ทุกผลงานที่ออกมามีน้ำหนักมากขึ้น นอกเหนือจากผลงานด้านการแสดง วอนบินยังมีภาพลักษณ์ของคนดังที่รักษาความเป็นส่วนตัวอย่างเคร่งครัด ช่วงชีวิตส่วนตัวที่โดดเด่นคือการแต่งงานกับนักแสดงหญิงชื่อดังและการมีครอบครัวที่ทำให้เขาถอยจากแสงไฟสื่อมวลชนไปมาก หลังจากแต่งงานเขาแทบไม่ปรากฏตัวบ่อยในงานสาธารณะ ซึ่งยิ่งเพิ่มความรู้สึกน่าสนใจและตำนานส่วนตัวของเขาให้กับแฟนๆ อีกทั้งยังมีผลงานโฆษณาและงานแฟชั่นที่ช่วยสร้างภาพลักษณ์ที่สง่างามและมีสไตล์ ผลงานและการตัดสินใจในเส้นทางอาชีพทำให้วอนบินถูกมองว่าเป็นนักแสดงที่มีรสนิยมและความรับผิดชอบต่อตัวตนของเขา มองกลับมาในมุมของแฟน เราเห็นว่าวอนบินเป็นตัวอย่างของนักแสดงที่เลือกเดินช้าแต่มั่นคง งานไม่เยอะ แต่แต่ละชิ้นมักทิ้งร่องรอยทางอารมณ์และมีผลต่อวงการบันเทิงเกาหลีอย่างชัดเจน ความเรียบง่ายและการรักษาพื้นที่ส่วนตัวทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูคลาสสิกจนยังคงมีแฟนๆ รอคอยหากมีโอกาสเห็นเขากลับมารับงานอีกครั้ง นี่คือความประทับใจส่วนตัวที่ยังยืนยันว่าเสน่ห์ของวอนบินไม่ได้จางหายตามเวลา

แฟนคลับของวอนบินคงรู้ดีว่าเขาหายหน้าไปจากวงการภาพยนตร์ชั่วขณะหนึ่งที่ยาวนานกว่าเดิมมาก — นับตั้งแต่ผลงานที่เป็นที่พูดถึงอย่างกว้างขวางอย่าง 'Taegukgi' ในช่วงกลางทศวรรษ 2000 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากผลงานใน 'The Man from Nowhere' (2010) เขาก็แทบจะไม่รับงานภาพยนตร์หลักอีกเลย ระยะเวลาหยุดพักของเขาจึงยาวนานเป็นสิบปีขึ้นไป ซึ่งถ้าวัดถึงปีปัจจุบันก็เรียกได้ว่าเกินทศวรรษแล้ว ความเงียบของเขาจากจอใหญ่ทำให้เกิดคำถามมากมายทั้งจากแฟนและสื่อ แต่ถ้ามองจากภาพรวมแล้วเหตุผลไม่ได้มาจากสาเหตุเดียวเสมอไป แต่เป็นการผสมกันของปัจจัยส่วนตัวและแนวทางการเลือกรับงานของเขาเอง ในมุมมองของผม สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือความต้องการใช้ชีวิตส่วนตัวและการให้ความสำคัญกับความเป็นธรรมดานอกวงการ วอนบินมีภาพลักษณ์ที่เป็นคนค่อนข้างส่วนตัวและเรียบง่าย เขาเลือกที่จะไม่ใช้ชีวิตแบบคนดังเต็มตัว ซึ่งเห็นได้จากการแต่งงานกับนักแสดงสาวลี นา-ยองในปี 2015 และการตั้งครรภ์ของครอบครัวที่ตามมา การอยากหลีกเลี่ยงความสนใจจากสาธารณะและให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขารับงานน้อยลง อีกประการคือความเข้มงวดในการเลือกบท — วอนบินดูเหมือนจะไม่ยอมรับบทแค่เพื่อกลับมาแสดง แต่ต้องเป็นบทที่เขารู้สึกว่าควรค่าและมีคุณภาพพอ ทำให้โอกาสที่ตรงใจค่อนข้างน้อย เมื่อรวมกับความเป็นคนเลือกรับงาน จึงเกิดช่องว่างเวลาที่ยาวออกไป มุมมองจากแวดวงอุตสาหกรรมและแฟนคลับยังสะท้อนอีกด้านหนึ่งว่า บางครั้งนักแสดงระดับวอนบินมีค่าคาดหวังสูงจากผู้ชมและผู้ผลิต เมื่อเขากลับมาทีไรก็มักถูกจับจ้องมากกว่าเดิม นั่นอาจทำให้ทั้งตัวเขาเองและทีมงานรอบข้างระมัดระวังขึ้น อีกด้านคือความสำเร็จของผลงานก่อนหน้าทำให้ภาพลักษณ์ในใจผู้ชมแข็งแรงจนยากจะหาบทที่ท้าทายและเปลี่ยนแปลงความคาดหวังได้ การเลือกที่จะหยุดพักจึงเป็นวิธีหนึ่งในการรักษาศักดิ์ศรีผลงานและตัวตนของนักแสดงไว้ ผมคิดว่านี่เป็นการตัดสินใจที่มาจากการคิดอย่างรอบคอบมากกว่าจะเป็นการหายหน้าหนี ท้ายที่สุด ความคิดของผมคือการที่วอนบินหยุดรับงานแสดงนานเท่าไรก็ขึ้นกับว่าเขาพร้อมแค่ไหนกับบทที่เข้ามา และความต้องการใช้ชีวิตที่สงบของเขาเอง ความเงียบที่ยาวนานทำให้แฟนๆ หวังเสมอว่าจะได้เห็นการกลับมาที่คุ้มค่า แต่ก็เข้าใจดีว่าการรักษาคุณค่าตัวตนและความสงบในชีวิตส่วนตัวบางครั้งมีค่ามากกว่าการกลับมาบ่อยๆ ผมยังคงคลั่งไคล้ผลงานเก่าๆ ของเขาและยินดีรอถ้าวันหนึ่งเขาเลือกกลับมาอีกครั้ง