หนังxญี่ปุ่น มีประวัติการพัฒนารูปแบบตั้งแต่เมื่อไหร่?

ประวัติของหนังผู้ใหญ่ญี่ปุ่นมีรากเหง้าที่ลึกกว่าที่คนทั่วไปคิด และมันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นข้ามคืน

ผมชอบเริ่มเล่าเรื่องนี้จากการย้อนกลับไปสู่บริบททางวัฒนธรรมก่อนยุคภาพยนตร์สมัยใหม่ เพราะศิลปะอีโรติกแบบ 'ชุงะ' ในยุคเอโดะ วางรากฐานให้สังคมญี่ปุ่นมีพื้นที่สำหรับการแสดงออกด้านเพศในเชิงศิลปะ ซึ่งต่อมาส่งผลให้เมื่อภาพยนตร์เริ่มแพร่หลาย ความสนใจด้านเนื้อหาที่สื่อถึงกายและความใกล้ชิดก็เข้ามาในสื่อใหม่ๆ แทนที่จะเป็นเรื่องตัดขาดจากอดีต ในเชิงอุตสาหกรรม หนังที่มีเนื้อหาเร้าอารมณ์แบบสาธารณะเริ่มชัดขึ้นในทศวรรษ 1960 เมื่อมีผลงานอย่าง '肉体の市場' ('Flesh Market') ในปี 1962 ถูกนับว่าเป็นจุดเริ่มต้นของกระแส 'พิงกุเอิงะ' หรือ 'pink film' ที่เป็นหนังอิสระรูปแบบหนึ่งซึ่งฉายที่โรงภาพยนตร์แบบเล็ก ๆ และมักมีการทดลองทั้งด้านเนื้อหาและสไตล์ภาพยนตร์

ในยุค 1970 เชื่อมโยงกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและเศรษฐกิจ กระแสนี้ถูกดึงเข้าไปสู่สตูดิโอหลัก เมื่อบริษัทผู้ผลิตภาพยนตร์บางแห่งปรับตัวโดยเน้นภาพยนตร์ที่ผสมเนื้อหาอีโรติกกับองค์ประกอบเชิงพาณิชย์ เช่นการเกิดของกลุ่มงานที่เรียกกันว่า 'Roman Porno' ในเชิงการตลาด นี่คือช่วงที่เทคนิคการเล่าเรื่องและการถ่ายทำพัฒนาไปพร้อมกับการจัดการเซ็นเซอร์ และนักทำหนังบางคนก็ใช้ความจำกัดเหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจในการเล่าเรื่องเชิงสัญลักษณ์หรือการวิพากษ์สังคม พอถึงทศวรรษ 1980 และ 1990 เทคโนโลยี VCR และการเข้าถึงวิดีโอโฮมได้แปรเปลี่ยนแผนการผลิตสื่อ เมื่อการบันทึกวิดีโอกลายเป็นพื้นที่ใหม่สำหรับการผลิตตรงสู่ผู้บริโภค อุตสาหกรรมจึงแตกไลน์ออกเป็นตลาดวิดีโอผู้ใหญ่ที่ใหญ่ขึ้นและหลากหลายขึ้น

การเปลี่ยนผ่านสู่ยุคอินเทอร์เน็ตในยุค 2000 ทำให้รูปแบบการบริโภคและการผลิตเปลี่ยนอีกครั้ง ผมเห็นการกระจายตัวของเนื้อหาไปสู่การสตรีมออนไลน์ การเกิดของแนวเฉพาะทาง และการขยายตัวของบุคลิกผู้ผลิตเนื้อหาอย่างที่เป็นปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรม จุดสำคัญอีกประการหนึ่งคือนโยบายและกฎหมายเกี่ยวกับการเซ็นเซอร์—ซึ่งยังคงมีผลต่อรูปลักษณ์ของสื่ออยู่เสมอ—ทำให้ผู้สร้างต้องคิดสร้างสรรค์ภายใต้ข้อจำกัดทั้งทางกฎหมายและสังคม ผลลัพธ์คือสื่อรูปแบบต่าง ๆ ที่มีทั้งเชิงทดลอง, พาณิชย์, และเป็นไอเท็มทางวัฒนธรรมที่สะท้อนยุคสมัยต่างกันออกไป ผมมักรู้สึกว่ายิ่งศึกษาลงไป ยิ่งเห็นความสัมพันธ์ระหว่างเทคโนโลยี เศรษฐกิจ และทัศนคติสังคมที่หล่อหลอมเส้นทางของวงการนี้ได้ดีขึ้น

ประวัติศาสตร์การพัฒนาหนังผู้ใหญ่ญี่ปุ่นสามารถมองได้จากมุมมองของการเมืองวัฒนธรรมและเทคโนโลยี

ฉันมักชอบคิดแบบสั้น ๆ ว่าเป็นการเดินทางจากเวทีศิลปะพื้นบ้านสู่ภาวะเชิงอุตสาหกรรมที่ได้รับผลกระทบจากการมาของเทคโนโลยีการบันทึก ตัวอย่างที่ชัดคืองานของผู้กำกับอย่างโคจิ วากามัตสึ ที่ใช้พื้นที่ของ 'พิงกุเอิงะ' ในปลายทศวรรษ 1960 เป็นพื้นที่ทดลองทางการเมืองและสังคม แทนที่จะเป็นแค่ภาพล่อ

เมื่อเปลี่ยนมาสู่ทศวรรษ 1980-1990 การถือกำเนิดของวิดีโอและการตลาดเชิงพาณิชย์ทำให้รูปแบบการผลิตและการเป็นดาวของวงการเปลี่ยนไป นักแสดงบางคนกลายเป็นบุคลิกสาธารณะที่มีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมสื่อ และการเปลี่ยนผ่านสู่แพลตฟอร์มดิจิทัลในยุค 2000 เปิดช่องให้เนื้อหาที่มีความเฉพาะทางมากขึ้น ความหลากหลายนี้สะท้อนทั้งการตอบสนองต่อกฎข้อบังคับและการแสวงหาตลาดใหม่ ๆ ซึ่งทำให้วงการมีวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องและไม่หยุดนิ่ง ฉันมักคิดว่าการเห็นพัฒนาการในแต่ละยุคเหมือนการอ่านเลเยอร์ของสังคมญี่ปุ่นในมุมหนึ่ง และนั่นทำให้เรื่องนี้น่าสนใจในแง่วัฒนธรรมมากกว่าที่คิดแรกเห็น