เพลงเปิด Cat In Cartoon เพลงไหนฮิตจนคนจำได้?

การเปลี่ยนบทบาทของ 'Severus Snape' ทำให้ฉันหยุดคิดหลายครั้งเกี่ยวกับคำว่า 'ฮีโร่' และ 'คนบาป' ในงานวรรณกรรม ความเป็นผู้นำสองหน้า ความรักที่ไม่เคยเปิดเผยให้ลิลี่ และการเลือกที่จะอยู่เป็นสายลับเพื่อปกป้องแฮร์รี่—ทั้งหมดนี้สร้างภาพของคนที่ซับซ้อนจนหัวใจเจ็บปวด ฉันชอบวิธีที่การเปิดเผยความจริงในตอนท้ายไม่ได้ทำให้เขากลายเป็นเทพนิยาย แต่กลับเติมเต็มความขมขื่นและความเห็นอกเห็นใจ การกระทำของเขาในอดีตหลายครั้งแสดงทั้งความโหดร้ายและความเสียสละ จนยากจะตัดสินว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่ดีอย่างชัดเจน มุมมองแบบนี้ทำให้ฉันมองการไถ่บาปในแง่ใหม่ การกระทำที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นไม่ได้ล้างความผิดทั้งหมด แต่บางครั้งก็พอให้เราเห็นว่ามนุษย์สามารถเปลี่ยนโฟกัสจากความเกลียดชังเป็นการปกป้องคนที่เขารักได้ แม้ว่าทางเลือกนั้นจะทำให้ตัวเองต้องจ่ายราคาสูงมากก็ตาม ฉันยังคงคิดถึงตัวละครนี้เสมอเมื่ออ่านซ้ำ เพราะมันแสดงให้เห็นว่าการเติบโตของตัวละครไม่จำเป็นต้องสวยงามเพื่อจะทรงพลัง

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉันคือ 'Severus Snape' — เรื่องราวที่ซับซ้อนและขมปนหวานของเขาทำให้ฉันยังคงพูดถึงได้ไม่หยุด Snape ไม่ใช่แค่ตัวละครที่เปลี่ยนจากร้ายเป็นดีแบบง่าย ๆ เขาเป็นคนที่ถูกปั้นด้วยความเจ็บปวด ความรักที่ไม่ได้รับการตอบแทน และการตัดสินใจที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังหน้ากากความโกรธ ฉันชอบการตีความว่าเขาคือผลิตผลของครอบครัว สังคม และความผิดหวังส่วนตัว ความรักที่มีต่อ Lily กลายเป็นแรงขับเคลื่อนที่ทำให้เขาเสี่ยงทุกอย่างแม้ต้องจุดไฟที่ทำให้ตัวเองถูกดูแคลนจากคนรอบข้าง การเป็นสายลับสองด้านในภาพรวมของสงครามทำให้เขากลายเป็นตัวแทนของความขัดแย้งภายในที่ฉันรู้สึกว่าแทบทุกคนเคยเผชิญ การได้เห็นมุมมองของเขาผ่านความทรงจำใน 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' ทำให้ฉันเข้าใจว่าทุกการกระทำที่เย็นชาของเขามีรากที่เจ็บปวด และการเสียสละส่วนตัวในที่สุดก็ทำให้เขาเป็นผู้เล่นสำคัญที่ไม่เคยถูกยอมรับอย่างเต็มที่ ความซับซ้อนนี้เองที่ทำให้ฉันหลงใหล เพราะมันท้าทายให้เราถามตัวเองว่า “การให้อภัย” ควรหมายถึงอะไร และใครมีสิทธิ์ที่จะตัดสินคุณค่าของคนอื่น ความคิดเหล่านี้มักตามติดฉันหลังการอ่านจบ และบางทีก็ทำให้ฉันมองเห็นความเป็นมนุษย์ในคนที่เราคิดว่าเข้าใจง่ายน้อยลง

โลกของไม้กายสิทธิ์ใน 'Harry Potter' เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็ก ๆ ที่สะท้อนนิสัยและประวัติของเจ้าของได้ชัดเจน — นี่คือสี่ตัวละครที่ผมชอบยกตัวอย่างเพราะข้อมูลค่อนข้างชัดเจนและมีฉากที่แสดงพลังของไม้ได้เด่นชัด แฮร์รี่มีไม้ฮอลลี่ (holly) ยาวประมาณ 11 นิ้ว แกนเป็นขนฟีนิกซ์ซึ่งเป็นของเดียวกับฟีนิกซ์ของดัมเบิลดอร์ นั่นทำให้ไม้ของแฮร์รี่เกิดปฏิสัมพันธ์แปลก ๆ กับไม้ของโวลเดอมอร์จนเกิดปรากฏการณ์ 'Prior Incantatem' ในเหตุการณ์ต่อสู้บนลานประลองซึ่งเป็นฉากที่ผมยังจดจำความตึงเครียดได้ดี โวลเดอมอร์เองใช้ไม้ยิว (yew) ยาวราว 13.5 นิ้ว แกนขนฟีนิกซ์เหมือนกัน ความโดดเด่นคือความเข้มข้นของเวทมนตร์มืดและความสามารถในการกดขี่เจตนาอื่น ๆ เมื่อใช้ร่วมกับความชำนาญของตัวเขา ดัมเบิลดอร์จับไม้เอลเดอร์ (Elder Wand) ซึ่งยาวและทรงพลังเป็นพิเศษ ข้อเด่นของไม้ชิ้นนี้คือความสามารถเกือบไร้เทียมทานในการเสกคาถาระดับสูงและเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เขาเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุดในเรื่อง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่มีไม้ไวน์ (vine) ยาวประมาณ 10.75 นิ้ว แกนเป็นหัวใจมังกร (dragon heartstring) — เหมาะกับความเฉียบแหลมและการควบคุมคาถาของเธอได้อย่างแม่นยำ สรุปแล้ว ไม้และแกนทำงานร่วมกับนิสัยและทักษะของเจ้าของ เกิดเป็นลักษณะเฉพาะที่เราเห็นในฉากต่าง ๆ ของเรื่องได้อย่างลงตัว

ในฐานะคนที่อ่านวนไปมาหลายรอบในโลกของ 'Harry Potter' ผมมองว่าการจัดบ้านที่ดีคือการจับแก่นของบุคลิกไม่ใช่แค่การติดป้ายไว้ ให้ยกตัวอย่าง Hermione Granger เธอเข้ากับบ้าน Gryffindor เพราะความกล้าหาญของเธอไม่ได้เกิดจากความหุนหัน แต่เกิดจากความกล้าที่จะยืนหยัดเพื่อความยุติธรรมและเพื่อน ๆ ฉันชอบเวลาที่เธอก้าวออกไปต่อสู้กับอุปสรรคทั้งหลาย ทั้งการยืนหยัดในห้องเรียนที่ถูกต้องและการวางแผนช่วยเพื่อน ซึ่งมันสะท้อนถึงความกล้าทางจริยธรรมมากกว่าความกล้าแบบบ้าบิ่น Severus Snape เป็นกรณีที่ซับซ้อน ในมุมมองของฉันเขาถูกจัดเข้าบ้าน Slytherin ไม่ใช่เพราะเขาเย็นชาเสมอไป แต่เพราะสไตล์การคิดวางแผน การใช้ความมุ่งมั่นและความทะเยอทะยานเพื่อเป้าหมายส่วนตัว Snape มีความมืดและความกล้าหาญในแบบของเขา—พฤติกรรมหลายอย่างถูกตีความผิด แต่แก่นแท้คือความตั้งใจและความสามารถในการเสียสละแบบเงียบ ๆ Minerva McGonagall กับ Sirius Black ต่างมีเหตุผลชัดเจน McGonagall อยู่ใน Gryffindor เพราะความยุติธรรม ความกล้าหาญและความเป็นผู้นำที่แน่วแน่ ส่วน Sirius กลายเป็นตัวแทนของความกล้าหาญแบบกบฏ เขาเลือกเส้นทางที่จะปกป้องครอบครัวและเพื่อน แม้จะมีวิธีที่ไม่สุภาพบ้าง ทั้งหมดนี้สะท้อนว่า Sorting Hat มองที่คุณค่าและการตัดสินใจ ไม่ได้มองแค่อุปนิสัยด้านเดียว

เราได้ยินเรื่องการแบนเพลงนี้มาตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เพลง 'Another Brick in the Wall' ของพิงก์ฟลอยด์กลายเป็นสัญลักษณ์มากกว่าท่อนฮุกเพียงท่อนเดียว เราอยากเล่าแบบตรงไปตรงมาว่าเพลงนี้ถูกแบนอย่างชัดเจนในแอฟริกาใต้สมัยยุคการแบ่งแยกสีผิว เพราะเนื้อเพลงที่พูดถึงการปฏิเสธการศึกษาที่ถูกบีบบังคับและระบบวินัย ซึ่งรัฐบาลแบ่งแยกสีผิวมองว่ามันจะกระตุ้นนักเรียนและเยาวชนให้ต่อต้านอำนาจรัฐ เพลงนี้ถูกจำกัดการออกอากาศและถูกเพิกถอนจากรายการบางรายการ ทำให้แค่การเล่นดนตรีกลายเป็นการกระทำที่มีความหมายทางการเมือง ในมุมมองของคนที่เป็นแฟนเพลงร็อกอย่างเรา การถูกแบนกลับเพิ่มพลังให้เพลงมากขึ้น—มันไม่ใช่แค่ทำนอง แต่กลายเป็นตัวแทนของการต่อต้านที่เชื่อมโยงกับการประท้วงของนักเรียนและการเรียกร้องสิทธิพื้นฐาน เหมือนกับกรณีของ 'Killing in the Name' ที่ต่อสู้กับการกดขี่ในรูปแบบของมันเอง ประสบการณ์นี้สอนให้รู้ว่าดนตรีบางเพลงมีพลังเกินกว่าจะเป็นแค่เพลงธรรมดา

คนที่วาดโลกแห่งเหวลึกและเล่าเรื่องต้นฉบับของ 'Made in Abyss' ก็คือ Akihito Tsukushi—เขาเป็นผู้แต่งและวาดมังงะต้นฉบับที่อนิเมะหยิบไปดัดแปลง ความที่ผมชอบการผสมผสานระหว่างตัวละครน่ารักกับบรรยากาศมืดมิดจนรู้สึกขนลุก ทำให้ผลงานของ Tsukushi โดดเด่นมากกว่ามังงะทั่วไป งานเส้นและการออกแบบสิ่งมีชีวิตในเหวแสดงให้เห็นทักษะด้านการวาดประกอบโลก (worldbuilding) ที่ละเอียดจนคนดู/ผู้อ่านรู้สึกว่าโลกนั้นมีชีวิตจริง ๆ นอกจากมังงะหลักแล้ว กรณีของ 'Made in Abyss' ยังขยายเป็นอนิเมะซีรีส์และภาพยนตร์ต่อเนื่อง เช่นภาพยนตร์ต่อเรื่องหนึ่งที่แปลกและโหดร้ายในแบบของมัน ซึ่งช่วยยืนยันว่าเนื้อหาต้นฉบับของ Tsukushi มีพลังมากพอจะขยายเป็นสื่อรูปแบบต่าง ๆ ผมมักจะชื่นชมวิธีที่เขาเล่าเรื่องผ่านภาพและการเว้นช่องว่างระหว่างความน่ารักกับความโหดร้าย — นั่นแหละที่เป็นเสน่ห์หลักของงานเขา

เพลงประกอบของ 'Made in Abyss' เป็นงานที่ผสมความงามกับความหลอนเข้าด้วยกันจนแทบแยกไม่ออก ผมชอบบรรยากาศที่คีตกวีสร้างขึ้น — มันทั้งอบอุ่นและแฝงด้วยความเศร้าลึก เสียงประสาน ระนาดเบา ๆ กับซินธีไซเซอร์ที่บิดล้อค ทำให้ฉากใต้บาดาลหรือชั้นลึกของช่องว่างมีมิติขึ้นแบบที่ภาพอย่างเดียวไม่พอ คนที่แต่งเพลงให้กับ 'Made in Abyss' คือ Kevin Penkin และผลงานของเขามีทั้งอัลบั้มสำหรับซีรีส์และสำหรับภาพยนตร์แยกต่างหาก หากอยากได้เพลงนี้สามารถสตรีมบนแพลตฟอร์มยอดนิยมเช่น Spotify, Apple Music, YouTube Music หรือซื้อไฟล์ดิจิทัลผ่าน iTunes/Apple Store และถ้าชอบของจับต้องได้ก็มี CD วางจำหน่ายที่ร้านอินเตอร์เน็ตอย่าง CDJapan หรือร้านขายแผ่นทั่วไปในญี่ปุ่น มันเป็นงานที่ฟังทีไรก็เหมือนย้อนกลับไปดูซีนเดิมอีกครั้ง จบด้วยความประทับใจตรงที่ดนตรียังเล่าความหมายของเรื่องให้ลึกลงกว่าคำพูด

เวิ้งว้างของเมืองที่ถูกทอดทิ้งใน 'Alice in Borderland' ชวนให้จินตนาการเริ่มทำงานตั้งแต่ฉากแรก เวอร์ชันซีรีส์พาเราตามตัวละครหลักเข้าสู่โตเกียวที่กลายเป็นสนามเกมมรณะ ซึ่งกติกาและไพ่เป็นหัวใจสำคัญของเรื่อง: ไพ่แต่ละดอกกำหนดรูปแบบของเกม ทั้งทดสอบไหวพริบ กำลัง หรือความไว้เนื้อเชื่อใจ ผลแพ้ชนะไม่ได้หมายถึงแค่คะแนน แต่เป็นเรื่องของชีวิตและความตาย ฉันรู้สึกว่าสิ่งนี้ทำให้ซีรีส์ไม่ใช่แค่ความบันเทิง แต่เป็นการทดลองทางจิตวิทยาเกี่ยวกับว่าคนจะเปลี่ยนตัวเองอย่างไรเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์สุดขีด การเดินเรื่องผสมความดราม่าส่วนตัวกับซีนแอ็กชันที่ตึงเครียดได้ดี ตัวละครหลายคนมีอดีตและแรงขับเคลื่อนต่างกัน ทำให้เกิดการหักเหของมิตรภาพและศัตรูในแบบที่คาดไม่ถึง ช่วงเวลาที่เสียสละหรือทรยศกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ฉันนึกถึงความรุนแรงของ 'Battle Royale' แต่ 'Alice in Borderland' เลือกใส่ปริศนาและความลึกลับเป็นองค์ประกอบหลักด้วย สรุปสั้นๆ ว่าไม่ใช่แค่เกมเอาตัวรอดธรรมดา แต่เป็นการผสมผสานระหว่างสืบสวน ปรัชญาชีวิต และแอ็กชันที่ทำให้ลืมเวลาไปได้เลย