เราควรพูดอะไรปลอบใจเพื่อนที่เพิ่งเลิกกับแฟนให้หายเศร้า?

ประโยคสั้น ๆ บางประโยคที่ฉันใช้เวลาต้องปลอบเพื่อนมักได้ผลเพราะฟังดูเป็นมิตรและไม่กดดัน

ฉันชอบเริ่มด้วยคำพูดเรียบง่ายอย่าง 'อยู่กับความรู้สึกนี้ได้ ไม่ต้องรีบหาย' แล้วตามด้วยคำเชิญทำสิ่งเล็ก ๆ ร่วมกัน เช่นเดินเล่น ซื้อของเล็ก ๆ หรือดูซีรีส์เบา ๆ สักตอน การกระทำเล็ก ๆ เหล่านี้ทำให้ความโฟกัสจากความคิดวนซ้ำค่อย ๆ คลายลง ตัวอย่างจากเกม 'Life is Strange' ที่ตัวเอกมีวันที่แย่แล้วได้รับการอยู่ด้วยจากเพื่อน ทำให้เห็นว่าการมีใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ คือการเยียวยาที่ใช้ได้จริง

อีกเทคนิคนึงคือการตั้งคำถามเปิดเพื่อให้เขาได้พูด เช่น 'อยากเล่าให้ฟังไหม ตอนนี้เป็นยังไง' แทนที่จะตัดสินหรือให้คำแนะนำทันที ในบางครั้งฉันจะเสนอทางเลือกเล็ก ๆ ให้เขา เช่น 'ถ้าอยากลืมสักพัก ไปหาอะไรหวาน ๆ ทานกันไหม' ซึ่งคำเชิญเล็ก ๆ แบบนี้ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศโดยไม่ทำให้เขารู้สึกถูกบังคับ การจบบทสนทนาของฉันมักจะเป็นประโยคสบาย ๆ เช่น 'เรียกฉันได้ตลอด ลองพักก่อนค่อยคิด' เพื่อให้เพื่อนรู้ว่ายังมีพื้นที่ให้เขาอยู่ต่อไป

หัวใจยังเจ็บอยู่ไหม ฉันเคยเป็นคนนึงที่เห็นเพื่อนร้องไห้หลังเลิกราและรู้ว่าคำพูดแค่น้อยนิดมันเข้าถึงได้ต่างกันมากกว่าที่คิด

ฉันมักจะเริ่มจากการยืนยันความรู้สึกก่อน ไม่ใช่การปัดหรือให้คำสอน เช่นพูดว่า 'โคตรเจ็บใช่ไหม' หรือ 'เสียใจได้ ไม่ต้องแกล้งเข้ม' ประโยคสั้นๆ แบบนี้ช่วยให้คนตรงหน้าไม่รู้สึกถูกตัดความรู้สึกออกจากตัวเอง ต่อมาฉันจะเล่าเหตุผลเชิงบวกแบบละเอียดน้อย ๆ เพื่อสร้างมุมมองใหม่ เช่นชี้ว่าไม่ใช่ความล้มเหลวของตัวเขาทั้งหมด และอดีตความสัมพันธ์สอนอะไรบ้าง อย่าใช้คำพูดหล่อ ๆ แบบ 'ทุกอย่างเกิดขึ้นเพื่อเหตุผล' แต่ให้ยกตัวอย่างเล็ก ๆ ที่เห็นได้ชัด เช่นเพื่อนอีกคนที่เริ่มงานอดิเรกใหม่หลังเลิกแล้วมีความสุขขึ้นจริง ๆ

เมื่อเป็นคนที่ชอบอ่านอนิเมะ ฉันมักยกฉากที่เข้าใจง่ายมาเปรียบเปรยให้เพื่อนฟังเพื่อให้ภาพชัดขึ้น อย่างฉากเศร้าจาก 'Your Lie in April' ที่แสดงว่าความเจ็บปวดสามารถเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันทางศิลปะได้ หรือฉากจาก 'Clannad' ที่เน้นเรื่องครอบครัวและการเริ่มต้นใหม่ ไม่ได้บอกว่าเพื่อนต้องทำแบบนั้น แต่การมีตัวอย่างทำให้เขารู้ว่าความรู้สึกนี้ไม่ใช่บทสุดท้ายของชีวิต

สุดท้ายฉันมักจะเสนอวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำแล้วจริง เช่น นัดทานข้าวทุกสัปดาห์ ให้มีพื้นที่ร้องไห้โดยไม่ถูกตัดสิน หรือช่วยเขาสร้างรายการกิจกรรมสั้น ๆ เพื่อฟื้นความสุขประจำวัน ประโยคที่มักพูดตอนลากันคือ 'อยู่ข้าง ๆ นะ ถ้าต้องการคนคอยฟัง' ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องหวือหวา แค่สม่ำเสมอก็เยียวยาได้มากกว่าคำใหญ่ ๆ เสมอ

จบด้วยความคิดว่า การปลอบใครสักคนไม่ได้ต้องมีคำพูดพิเศษ แค่ยอมลงมาร่วมกับความเศร้าของเขา ทำให้เขารู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันทำไปเสมอและเห็นผลในเพื่อนหลายครั้ง