ปฐมบท

ภัทรมัยส่งยิ้มให้พนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับย่านเลียบทางด่วนรามอินทรา คืนนี้หญิงสาวมีนัดกับชยาวุธ แฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาหลายเดือนแล้ว

เธอกับเขาทำงานที่เดียวกัน ปกติมักเจอกันที่ออฟฟิศทุกวันทำงาน ส่วนวันหยุดสุดสัปดาห์ชยาวุธจะชวนไปดูภาพยนตร์ หรือมานั่งดื่มเบา ๆ เคล้าเสียงดนตรีเป็นบางครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าทุกครั้งมักจบลงบนเตียงที่คอนโดมิเนียมของเธอ หรือไม่ก็คอนโดฯ ของเขาเสมอ และคืนนี้ก็คงไม่ต่างกัน

หญิงสาวมองเห็นชยาวุธกำลังมองมาทางตนจึงคลี่ยิ้มให้เขาทันที เขายิ้มตอบก่อนหันไปกวักมือเรียกพนักงาน เมื่อภัทรมัยเดินไปถึงโต๊ะ และนั่งลงตรงข้ามเขา พนักงานก็นำเมนูมาวางให้ตรงหน้าพอดี

“พี่เวฟมานานรึยังคะ”

“ไม่นานครับ พี่เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แก้มอยากกินอะไรสั่งเลยนะ” เขายิ้มอ่อนโยนให้เช่นเคย ภัทรมัยชอบมองเวลาเขายิ้ม และเพราะรอยยิ้มของเขานี่เองที่ทำให้เธอตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“งั้นแก้มสั่งอะไรเบา ๆ ก็แล้วกันนะคะ เพราะแก้มอยากดื่มมากกว่า”

“พี่คิดไว้แล้วว่าแก้มต้องอยากดื่ม ถึงขอแต่เมนูเครื่องดื่มมาให้ไงล่ะ”

หญิงสาวยิ้มกว้าง เขาช่างรู้ใจเธอไปทุกอย่าง ใครจะเชื่อว่าผู้ชายบุคลิกห่ามห้าวอย่างเขาจะช่างเอาอกเอาใจผู้หญิงได้ขนาดนี้ เธอนี่โชคดีชะมัดที่ได้คบกับเขา

หลังจากสั่งเครื่องดื่มไปแล้ว ระหว่างรอทั้งสองคนจึงนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักค็อกเทลสีฟ้าอมเขียวก็มาเสิร์ฟตรงหน้าภัทรมัย

ขณะที่หญิงสาวกำลังชื่นชมกับสีสันสวยงามของเครื่องดื่มตรงหน้า จู่ ๆ ชยาวุธก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเธอไว้

“พี่เวฟ! แอบถ่ายแก้มทีเผลออีกแล้วนะ นิสัยเสีย” เธอเอื้อมไปตีแขนเขาไม่แรงนัก ทั้งที่ความจริงแล้วปลื้มแทบตายที่แฟนหนุ่มชอบแอบถ่ายรูปตนตอนเผลอ เพราะเขามักจะพูดว่า

“ก็แก้มน่ารักนี่ พี่ชอบ” เขายิ้มเช่นเคย แต่น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่เอื้อมมือมาลูบแก้มเธอเล่น หนำซ้ำรอยยิ้มของเขายังจืดเจื่อนลง และถอนหายใจออกมาเบา ๆ อีกด้วย

“พี่เวฟมีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าคะ”

เขาไม่ตอบ เพราะเอาแต่นั่งเหม่อมองแก้วเบียร์ของตนเอง ดูเหมือนชายหนุ่มมีเรื่องหนักใจบางอย่างแต่ไม่อยากพูดถึงมัน ดังนั้นเธอจึงไม่เซ้าซี้ เพราะคิดว่าหากเขาต้องการเล่า อีกสักพักคงเล่าให้ฟังเองเมื่อเขาพร้อม

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หลังจากฟังเพลงจากดนตรีสดที่เล่นในร้านผ่านไปสามเพลง ในที่สุดชยาวุธก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน

“แก้ม...ความจริงแล้วที่พี่นัดแก้มมาวันนี้ เพราะว่าพี่...เอ่อ...คือว่าพี่...”

ภัทรมัยขมวดคิ้วเล็กน้อย เริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง อาการแบบนี้ไม่ใช่การขอแต่งงานแน่นอน เพราะสีหน้าของเขาไม่มีวี่แววความขัดเขินเลยแม้แต่น้อย แต่มันคือความหนักใจ หวาดหวั่น และกลัวที่จะพูดออกมามากกว่า

เรื่องสังเกตสีหน้าท่าทางของคนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่ทำงานอยู่ฝ่ายประสานงานลูกค้า ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะอ่านท่าทีชายหนุ่มแล้วรู้ทันทีว่าเขารู้สึกอย่างไร

“พี่เวฟมีอะไรรึเปล่า ดูหน้าเครียด ๆ” เพราะเขาไม่พูดออกมาสักที เอาแต่ถอนหายใจมองไปทางนั้นทีทางนี้ที แต่กลับไม่ยอมสบตาเธอ นั่นยิ่งทำให้เธออยากรู้

“คือว่า...พี่อยากให้เราห่างกันสักพัก” เขาพูดเสียงแผ่ว แววตาเศร้าสลด แต่คนฟังแทบช็อก

“เหตุผลล่ะคะ” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องห่างกัน ทำงานที่เดียวกันแท้ ๆ จะให้ห่างกันแบบไหน เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่ดี

และที่สำคัญ ตลอดเวลาที่คบหากันมา ชยาวุธไม่เคยมีท่าทีเบื่อหน่าย หรือหงุดหงิดใส่เธอเลยสักครั้ง แม้เขาจะไม่ใช่คนที่เอ่ยคำหวานพร่ำเพรื่อ แต่แววตาและการกระทำของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าชยาวุธชอบเธอจริง ๆ เขาตามใจเธอทุกอย่าง โดยเฉพาะเวลาอยู่บนเตียง เขาดูหลงใหลเธออย่างกับอะไรดี

ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบาราวกระซิบ

“ความจริงแล้วพี่ยังลืมแฟนเก่าของพี่ไม่ได้”

ภัทรมัยวูบโหวงในอกขึ้นมาทันที จากนั้นเหมือนว่าตนไม่รับรู้ถึงการเต้นของก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายอีกเลย แม้กระทั่งเพลงรักที่กำลังเล่นอยู่บนเวทีตอนนี้ก็ไม่เข้าหูเธอสักนิด ทุกอย่างเงียบงันไปหมด

“หมายความว่าไง พี่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ แต่พี่มาขอคบกับแก้มเนี่ยนะ”

“แก้ม” เขายื่นมือออกมาจะจับมือเธอ แต่เธอดึงหลบไม่ให้เขาแตะต้องได้

“พี่ขอโทษ แต่พี่ชอบแก้มจริง ๆ นะ แก้มให้เวลาพี่หน่อยได้ไหม”

สีหน้าของเขาดูร้อนรน แววตาดูเว้าวอนอ้อนขอ แต่เธอไม่เข้าใจและรับไม่ได้ด้วยที่เขาทำกับเธอแบบนี้ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ แต่กลับมาทำหน้าระรื่นคบกับเธอ เดินจับมือกับเธอ กอดเธอ พร่ำบอกรักเธอข้างหูตอนมีเซ็กซ์กัน สายตาที่เขามองเธออย่างลุ่มหลงนั่นคือของปลอมอย่างนั้นหรือ

“ได้ค่ะ เชิญใช้เวลาของพี่ให้เต็มที่เลย” เธออดแค่นยิ้มอย่างสมเพชให้ตนเองไม่ได้ หลงรักเขาจนหน้ามืดตามัว เลยทำให้มองทุกอย่างเข้าข้างตัวเองไปหมดว่าเขารักเธอจริง ๆ

“ขอบคุณนะแก้มที่เข้าใจพี่ แล้วถ้าพี่...” เขายิ้มเหมือนโล่งอก แต่เธอไม่อยากฟังอะไรจากปากเขาอีกแล้ว

“พี่อยากใช้เวลากี่เดือนกี่ปีก็เรื่องของพี่ ไม่เกี่ยวกับแก้มอีกแล้ว”

โง่ครั้งเดียวก็เกินพอ เรื่องอะไรที่เธอต้องมาโง่รอเศษความรักจากเขาอีก เขายังรักแฟนเก่า แต่ที่เขามาคบกับเธอคงเพราะอยากหาคนไว้คลายเหงากระมัง

“แก้มหมายความว่าไง” ชยาวุธขมวดคิ้วมุ่น

“หมายความว่าไงงั้นหรือ ก็หมายความว่าตอนนี้พี่เป็นแฟนเก่าของแก้มแล้วไงล่ะ” เธอเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรใบสีม่วงออกมาวางบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน

ค็อกเทลแค่แก้วเดียวกับของว่างอีกนิดหน่อยเธอมีปัญญาจ่ายเองได้ ไม่ต้องให้ผู้ชายอย่างเขามาเลี้ยง

“โชคดีนะคะ ผู้ชายเฮงซวย”

ภัทรมัยหันหลังให้ชยาวุธ เธอเดินเชิดหน้าออกจากโต๊ะทันทีโดยไม่คิดหันกลับไปมองเขาอีก แม้ว่าชายหนุ่มจะร้องเรียกก็ตาม หญิงสาวใช้เล็บจิกมือของตัวเองไว้แน่นเพื่อสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอพ่ายแพ้ของตนเอง ทั้งที่ในอกตอนนี้เจ็บร้าวจนแทบหายใจไม่ออก

พอขึ้นรถได้ หญิงสาวก็รีบขับออกถนนใหญ่ด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาจนภาพเบื้องหน้าพร่าเบลอ

“ไอ้พี่เวฟ ไอ้คนเฮงซวย ไอ้คนหลอกลวง!” ตะโกนด่าลั่นรถจบก็ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ สุดท้ายเธอก็ต้องชะลอรถจอดข้างทางเพื่อร้องไห้เสียให้พอ

แล้ววันจันทร์ที่ต้องไปทำงาน เธอจะทำอย่างไรดี เธอจะทนมองหน้าเขาเฉย ๆ โดยไม่เข้าไปตบสักฉาดได้หรือ