เพื่อนรัก

ฟางข้าว หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ณดล หนุ่มลูกครึ่งตาหวาน ผิวขาวกว่าผู้หญิงหลายๆ คน จะเป็นยังไงถ้าต่างฝ่ายต่างแอบรักกันอยู่ แต่ไม่มีใครยอมพูดออกมา ความสัมพันธ์ครั้งนี้ ใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และจะลงเอยยังไง “แต่ถ้าฉันไม่อยู่ ควรรู้นะ…ว่าจะต้องทำตัวยังไง แต่งตัวยังไง เข้าใจไหม หืม” ใบหน้าหวานหันหน้าหนีปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียแก้มนุ่ม พูดเสียงดุดัน เจ้าของตักแกร่งถือโอกาสสูดดมกลิ่นหอมหวานจากร่างบางบนตัก ริมฝีปากกัดหัวไหล่มนแรงๆ อย่างมันเขี้ยว “อ๊ะ เจ็บ” “หืม เสียงได้อารมณ์ดีจัง”

ผู้หญิงที่ทำให้เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ใกล้ชิดจนเกินห้ามใจ เพื่อนอะไร มานอนด้วยกันทุกคืน

"กูเป็นเพื่อนมึงนะอนณ มึงจะหึงกูแบบนี้ไม่ได้?" "เพื่อนที่ไหนเอากันวะ!!" เสียงทุ้มตวาดลั่นเมื่อได้ยินคำขีดเส้นกั้นจากปากเธอ

เมื่อความผูกพันตั้งแต่ครั้งเรียนมัธยมต้น ได้จบลงไม่สวยเท่าไหร่นัก จึงทำให้เขาและเธอห่างเหินกันไป จนกระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งคู่ได้พบกันโดยบังเอิญ มิหนำซ้ำยังเรียนอยู่คณะเดียวกันอีกด้วย "ยังเจ็บอยู่ไหมมีแผลตรงไหนหรือเปล่า" เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย ในขณะที่หัวใจของกันยาเริ่มเต้นระรัว "ว้าย! จะทำอะไร" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มในชุดนักศึกษานั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นพร้อมกับถลกกระโปรงนักศึกษาของฉันขึ้นเลยเข่าเล็กน้อย การกระทำของเขายิ่งทำให้ทุกคนจับจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนในหนังในละครมาก เวลาที่พระเอกก้มลงไปมองแผลและพร้อมที่จะหายามาทาให้นางเอก ส่วนเกรซกับเพื่อนๆ ของเธอนั้นกลับมองมาที่ฉันด้วยความหมั่นไส้ "อยู่นิ่งๆ สิขอดูแผลหน่อย ช้ำแบบนี้ต้องประคบเย็นเท่านั้น" น้ำเสียงของเขาที่ฟังดูอ่อนโยนและห่วงใย กำลังทำให้หัวใจของฉันแทบจะละลาย ซึ่งผลงานชุดนี้จะเป็นซีรีส์ Follow your heart. เรื่องแรกแม่ทูนหัวของพ่อเสือหนุ่ม ตามมาด้วยเล่ห์ร้ายใจปรารถนา ต่อมาเรื่องเพื่อนรัก (เผลอ) รักเพื่อน (I love my friend) และเรื่องสะดุดรัก Lady cook. ฝากติดตามด้วยนะคะ

ตอนที่ช่วยสามีทำความสะอาดคอมพิวเตอร์ ฉันได้บังเอิญคลิกเปิดโฟลเดอร์หนึ่งขึ้นมา ข้างในมีไฟล์วิดีโอขนาดใหญ่อยู่นับหมื่นรายการ ตัวเอกคือเขาและเพื่อนสนิทที่ยังไม่เคยแต่งงานของฉัน หลังจากที่ฉันคลอดบุตร เขาบอกว่าร่างกายของเขาได้รับความเสียหายจนทำให้เกิดอาการหย่อนสมรรถภาพทางเพศ มอบให้ฉันได้เพียงความรักที่บริสุทธิ์เท่านั้น และไม่แตะต้องฉันมาสี่สิบปีเต็ม ๆ ฉันเหนื่อยมาครึ่งค่อนชีวิต มีลูกให้เขา สุดท้ายทุกอย่างกลับเป็นเพียงการหลอกลวง

หลังจากถูกเพื่อนสาวใส่ร้ายมานับสิบปี ฉันก็มอบทั้งสามีและลูกชายให้เธอไป ปีที่สิบหกของการแต่งงาน อดีตเพื่อนสาวของฉันก็ได้โพสต์รูปภาพรูปหนึ่ง ทั้งลูกสาวของเธอและลูกชายของฉันต่างถูกโอบกอดโดยเธอและสามีของฉัน ทั้งสี่คนยืนแนบชิดกัน โดยมีข้อความระบุไว้: “จะไม่นับว่าเป็นลูกได้ยังไง” ส่วนฉันก็ทิ้งข้อความไว้ด้านล่าง: เหมาะสมกันมาก ทว่าชั่ววินาทีต่อมา โพสต์นั้นกลับถูกลบไปแล้ว วันรุ่งขึ้น สามีของฉันรีบกลับมาที่บ้าน ก่อนจะเอ่ยถามฉัน "โซฟีอาการดีขึ้นแล้วแท้ๆ คุณจะกระตุกต่อมเธออีกทำไม" ลูกชายของฉันผลักฉันออกก่อนจะเริ่มกล่าวโทษฉัน "แม่เป็นคนทำให้น้องเถียนเถียนของผมร้องไห้" ฉันคว้าสัญญาหย่าร้างขึ้นมาเขวี้ยงใส่หน้าพวกเขา: “ใช่สิ ฉันผิดเอง งั้นฉันก็จะไปเอง พวกคุณจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวสี่คน”

ในวันครบรอบแต่งงานห้าปีกับฉินเฟิงคืนนั้น เขานอนทับหรงจิ้งเพื่อนสนิทของฉันลงบนเตียงแต่งงานของเรา เสียงอ่อนวัยของลูกชายดังเล็ดลอดกล้องเข้ามา “น้าเสี่ยวจิ้ง ผมจะเฝ้าหน้าประตูให้ดี ไม่ให้แม่เข้ามาเด็ดขาด!” หรงจิ้งจูบเป็นรางวัลให้ฉินเฟิงทีหนึ่ง “ลูกชายคุณไม่เลวเลยนี่ ไม่คิดอยากมีลูกกับชิงชิงอีกคนเหรอ?” ชิงเฟิงเอาหมอนปิดหน้าเธอไว้ เขาพูด “แค่ผมเห็นแผลเป็นบนหน้าท้องเธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว”