โลกที่ความเป็นคนสิ้นสุดลงมักกลายเป็นสนามเด็กเล่นของแฟนฟิคที่ชอบสำรวจสิ่งที่เหลืออยู่หลังเส้นขอบนั้น — ทั้งความทรงจำที่ผิดเพี้ยน ความรู้สึกที่ยังติดค้าง และคำถามว่า 'ตัวตน' ยังหมายความว่าอย่างไรเมื่อร่างกายหรือจิตใจเปลี่ยนไป ฉันชอบอ่านงานที่ไม่รีบให้คำตอบ แต่เลือกเดินวนอยู่รอบ ๆ บาดแผลของตัวละคร แสดงให้เห็นทั้งความโหดร้ายและความอ่อนแอที่เผยออกมาหลังจากเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้พวกเขาสูญเสียความเป็นคน ตัวอย่างที่มักชวนฉันจมลงไปคือแฟนฟิคต่อจากฉากที่ตัวเอกกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอื่น เช่นจาก 'Tokyo Ghoul' ที่คนเขียนบางคนเล่าเรื่องหลังจากคาเนกิกลายเป็นกูลอย่างถี่ถ้วน ทั้งการปรับตัวทางสังคม การค้นหาอาหารที่ไม่ใช่แค่สารอาหาร แต่ยังเป็นตัวตน และการรับรู้ว่าโลกเก่าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
มุมมองอีกแบบที่ฉันหลงใหลคือการให้เสียงแก่สิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป เช่นการเขียนจากมุมของเครื่องจักรในจักรวาลของ 'NieR:Automata' ซึ่งแฟนฟิคเหล่านี้มักตั้งคำถามกับความทรงจำที่ซ้ำซ้อนและความปรารถนาที่อาจถูกโปรแกรมมา แต่ไม่จำเป็นต้องสิ้นหวัง บางเรื่องเปลี่ยนมุมมองไปเป็นสิ่งเหนือธรรมชาติ อย่างเช่นงานที่ต่อจาก '
neon genesis evangelion' หลังการรวมเป็นหนึ่งของมนุษยชาติ แฟนฟิคประเภทนี้ชอบสำรวจการเป็นอยู่ร่วมกันของความเป็นมนุษย์และความเป็นอันหนึ่งอันเดียว โดยเน้นที่ผลกระทบระยะยาวต่อตัวเอกและคนรอบข้างมากกว่าฉากแอ็กชันฉับพลัน
สำหรับคนอ่านที่มองหาความหลากหลาย ฉันมักแนะนำให้ตามหาแท็กแบบ 'post-human', 'fractured identity', หรือ 'existential aftermath' ในเว็บไซต์แฟนฟิค เพราะแท็กพวกนี้จะพาไปยังเรื่องที่ไม่ได้หยุดแค่เหตุการณ์เปลี่ยนแปลง แต่ไล่ตามการฟื้นฟู ความสูญเสีย และการคืนตัวของจิตใจ ตัวอย่างบางชิ้นฉันประทับใจคือแฟนฟิคต่อจาก '
fullmetal alchemist' ที่บอกเล่าชีวิตในฐานะเทพธิดาปลอม (
homunculus) ว่าต้องแบกรับความทรงจำของหลายชีวิตอย่างไร หรือเรื่องสั้นที่ต่อจากฉากผู้รอดชีวิตใน 'The Last of Us' ซึ่งเล่าในโทนเงียบ ๆ ว่าการเป็น 'ไม่คน' ในความหมายของโลกโรคระบาดนั้นทำให้ตัวละครมองเห็นความเป็นมนุษย์ในมุมใหม่
สรุปแล้ว ฉันชอบแฟนฟิคที่กล้าพาเราออกนอกขอบเขตของคำว่า 'มนุษย์' เพื่อมองสิ่งที่เหลืออยู่ด้วยสายตาใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นการตั้งคำถามทางจริยธรรม การสำรวจอารมณ์ที่หลงเหลือ หรือการสร้างโลกที่ต้องปรับตัวใหม่หลังหายนะ งานเหล่านี้ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในเมืองร้างที่ยังมีเสียงหัวใจเต้นอยู่บ้าง — แปลกแต่ไม่สิ้นหวัง นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันยังคงตามอ่านแฟนฟิคแนวนี้ต่อไป