30 Coins

The train to Centraford was about to depart. That was the ride we'd spent our entire life savings—30 thousand bucks—to get a ticket for. I was gripping my mate, Byron Reynolds's, hand tightly, trying to pull him onto the last train to Centraford. This was the chance I'd waited three long years for. Once we entered Centraford, we could rise from being low-tier civilian werewolves to official Silvren Talons workers—registered, salaried, and numbered. If we missed this train, we'd be stuck forever in Sidersville, a chaotic melting pot, never able to enter the heart of the werewolf city-state. But Byron held us back, refusing to leave without Lisa Peters, who was still down by the river, washing her face. In the very last second before the train took off, I had our friends forcibly drag Byron aboard. We made it to Centraford and became Silvren Talons workers. But Lisa missed her chance. She was left behind in Sidersville and became a rogue, a plaything passed around by countless men. A few years later, she was tortured to death. Byron looked fine on the surface. But on the day of our marking ceremony, he drove a silver blade into my stomach, killing the pup growing inside me, and tore out my heart. His eyes burned red as he growled through clenched teeth, "This is all your fault. You're the reason Lisa never made it to Centraford. "She suffered so much before she died. Why do you get to be happy?" After killing me, he chopped my body up and fed it to the stray dogs. Then I opened my eyes—and found myself right back at the train station, before it departed. This time, I'd wait with him for the woman he loved so much. And I'd make him pay for everything he did to me and my pup.

30 years old Aia Cerez works for almost 9 years as secretary of a playboy CEO. Ang amo nya ay isang dominanteng palikero na lahat na lang yata ng babaeng lalapit dito at magpapakita ng motibo ay papatulan nito. Sino ba namang hindi mahuhulog sa taglay na kagwapuhan at kakisigan ng isang Dark Oxford? Lahat ng babae ay napapatanga sa tuwing makaka harap siya. Makalaglag panty ang taglay nyang karisma na tanging si Aia lang yata ang hindi tinatablan. Sya lang ang bukod tanging babae na hindi nito nakakitaan ng interes sakanya kaya naman magkasundong magkasundo sila. Aia is already thirty years old Kaya naman pressured na pressured na rin siya sa kanyang lola na gustong gusto na syang magka asawa. Hanggang ngayon kasi ay hindi nya pa rin makita ang lalaking magpapa interes sakanya. Masyado syang pihikan sa lalaki. Dahil walang mapisil na magiging karelasyon ay naisipan nya na lang magpa buntis. Tama! Hindi nya kailangan ng lalaki sa buhay nya kung sakit ng ulo lang ang ibibigay sakanya in the near future Kaya naisipan nyang mag punta sa isang bar. Dala ng kalasingan ay nagawa nyang makipag kilala sa isang lalaki at ayain itong makipag talik sakanya. Kinaumagahan pag mulat nya ng mata ay ang Boss nya ang nakita nyang katabi nya sa kama. Pero paanong ito ang nakaniig nya gayong kahit lasing sya ay alam nyang hindi ito ang huling kausap nya? Paano nya haharapin ang Boss nyang babaero matapos ang nangyari sakanila?

幼馴染みでもあり、従兄妹という繋がりもある 　大好きな人との結婚を夢見ていた花。 　その願いが一人の悪女によって　打ち砕かれてゆき、 　花の心に大きな傷跡を残す。もがきながらも新しい 　人生に船出をし、さまざまな人たちの狭間で揺れながら 　幸せへの道に辿り着く、そんなstoryになっています。 登場人物 ◉掛居 花 27才　主人公 　向阪 匠吾 27才　花の婚約者　 　島本玲子 29才　悪女 　島本蘭子 32才　玲子の姉 　金城信也 32才　蘭子の恋人 　井出耕造 41才　 　宅麻士稀　　　　　　 29才　若き医師 　内野歌子　　　　　 25才　看護師 　相馬綺世　 　　　　 30才 現場監督 　　　 　相原清 史郎 　　 32才　 　槇村笙子　　　　　 29才 ◉魚谷理生　　　　　 31才 　遠野理子　　　　　 　 24才 　小暮ゆき 26才 　雨宮洋平　　 　　　 33才　 　星野倫子 　　 29才 　宮内隆 　　　 　　　 33才 　柳井寛 　　 33才 　　　　　

이 모든 것은 음모에서 비롯되었다. 아이까지 가진 상황에서 막강한 권력을 지닌 그와 어쩔 수 없이 결혼을 택하게 되는 그녀.“뱃속에 더러운 씨를 품고 있으면서 감히 내 사랑을 바라? 3개월은커녕 30년이 지나도 불가능하니까 꿈도 꾸지 마!”그는 차마 탐낼 수 없는 존재임을 너무나 잘 알고 있는 그녀, 결국 결혼 날짜가 다가오자 종적을 감춰버린다.그러나 이제 오히려 그가 미친 사람처럼 온 세상을 들쑤시며 그녀를 찾는다.결국 자신의 두 팔 안에 가둬진 그녀를 몰아붙이며 빨갛게 물든 두 눈으로 으르렁거리는 남자.“너만 돌아와 줄 수 있다면 내 마음이든, 내 목숨이든 네가 원하는 건 다 줄게.”“나에게 더러운 씨가...”“아니, 내 아들이야! 더럽지 않아.”

The day after my best friend, Sarah Blunt married Patrick, the second son of the Brosnan family, I too became a bride and wed Matthew, his older brother. She married a swimming champion, and I, the rock-climbing coach. We thought we had our futures all figured out. Then, something happened that summer. The four of us planned a getaway but Matthew and Patrick’s baby sister, Megan joined us and our peaceful trip became a crowded affair.  While rock climbing, disaster struck—the rope snapped, and all five of us plummeted into the river below. The brothers rushed frantically to save Megan, leaving Sarah and me at the mercy of the river’s current, battered and tossed like driftwood. By the time the rescue team pulled us from the water, we were bruised, scraped, and utterly spent. In the hospital, Megan and I received devastating news that would change everything.  “You’ve been pregnant for 40 days, Ma’am. How could you put yourself in such a risky situation? Your baby survived, but your friend lost hers.” Shaken, I called Matthew to tell him about the pregnancy. His anger cut through the line. “You’re angry that I went to Megs first and now you’re trying to fool me with a fake pregnancy? She’s my sister—it’s my duty to protect her!” Sarah faced her own storm. Patrick practically scoffed at her grief. “Miscarriage? Do you expect me to believe that? The doctors said you only had a 30% chance of conceiving. I can’t stand women who create drama out of nothing.” Both calls ended abruptly, leaving us stunned as we stared at each other in the sterile light of the hospital room. In that shared silence, we made our decision—we would leave these men behind and start anew, launching a business together. But when the brothers received our divorce papers, they showed up at my door in the middle of a storm, kneeling in the pouring rain, crying through the night for a second chance.

"Isabel, what are you doing there!" madiin na sigaw sa akin ng kung sino. "Ninong, hindi ko po alam. Ano po ba ang nangyari?" pagtataka ko. "What? Stop acting like an innocent! Sabihin mo nga sa akin. Plano mo ba ang lahat ng 'to, Isabel!" mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko. Sa pangigigil niya kulang na lang ay mapilayan na ako. "Ninong, tama na po ang sakit po. Hindi ko po talaga alam kung bakit ito nangyari. Please, ninong tama na..." pagsusumamo ko sa kaniya. "Isabel! Wala ka na ngang kwentang anak! Ginanito mo pa ako! Alam mong fiancee ko ang ate mo! Kaya bakit ka narito sa kwarto ko!" Tila nadurog ang puso ko at ang mundo ko. Hindi ba niya naaalala ang angyari kagabi. Bakit ganito si Ninong. Ang ninong ni Isabel ay nagngangalang Ryan De Guzman, 30 years old. Isa siyang pinakamagaling at pinaka-sikat na doctor sa buong mundo. Galing siya sa mayamang pamilya. Kinakatakutan din siya ng karamihan dahil sa ugali niya ngunit hindi alam ng iba ang pagiging mapagmahal nito at masyadong obssessed. Si Isabel Cordova ay 20 years old. Galing sa pinakamayan na pamilya at isang tagapagmana. Naging single since birth dahil sa pagiging mahigpit ng ama niya. Nang mamatay ang kaniyang ina ay nagkaroon ng panibagong asawa ang kaniyang ama. Nagkaroon din siya ng ate. Matalik na magkaibigan ang ninong ni Isabel at ang ama nito. Ikakasal na rin si Ryan sa ate ni Isabel. Subalit, may isang pangyayaring naganap sa pagitan ni Isabel at Ryan na magiging dahilan ng pagbabago ng lahat. Paano nila haharapin ang pagbabago? Ito ba ay masama o magiging kabutihan?

受験の失敗で自分に自信が持てず、閉じこもりがちだった綾。 そんな綾が再び外の世界に目を向けたのは、通りすがりに一目ぼれした花屋カフェがきっかけだった。 臆病だけど本来は明るい性格の綾が人と触れ合い、関わって成長していく。 再び歩きはじめるために 必要なものは何でしょう アルバイト店員 三森　綾　19歳 元は大手商社のエリートだったらしい オーナー兼マスター 一瀬　陵　30歳 無表情で一見冷ややかなその人 時折見せる優しさに 綾は少しずつひかれていく パティシエ 片山信也25歳 チャラい外見と言葉遣いで不真面目に見られがちだが 実は案外気遣い屋 失恋したばかりの綾に わかりやすい程真っ直ぐな愛情表現を示してくれる

어느덧 결혼 30주년을 맞이한 우리 부부는 그해 서로 등 돌리게 되었다. 그날 임시로 출장이 잡혔던 남편은 집으로 돌아올 수 없었다. 난 이미 식어버린 음식을 바라보다가 마음마저 식어버리는 메시지를 받게 되었다. 그렇다, 결혼기념일에 난 남편의 호텔 체크인 내용이 담긴 메시지를 보게 되었다. [출장 나왔으면 당연히 호텔에서 묵어야 하는 거 아니야?] 남편은 무엇인가 숨김이 있었고 난 호텔 내부를 영상으로 보여달라고 했었다. 하지만 제 발이 저린 남편은 이내 답장하지 않았었다. 아이러니하게도 아들 역시 내 편이 아니었다. “엄마, 제발 좀 그만해요. 밤낮없이 일하러 다니는 아빠가 불쌍하지도 않아요?” 모든 사람의 눈에서 난 행복하고 평범한 가정주부였다. 자상한 남편을 둔 아내로서 어엿하게 자란 아들을 둔 엄마로서 난 응당 행복하여야만 했다. 하지만 그 메시지를 보게 된 순간 난 모든 것에 흥미를 잃어버리게 되었다. 남편도 아들도 내가 바보처럼 아무것도 모르는 줄 착각하고 있으니 말이다. ‘이혼하고 싶어.’ 힘들게 살아온 지난 30년의 막을 이쯤에서 내리고 싶었다. [나 원 참, 노망났어? 그딴 소리 좀 하지도 마.] 남편은 나를 붙잡기 위해서 어두운 밤을 뚫고 부랴부랴 집으로 달려왔었다. 그러던 도중에 그만 차 사고를 당하게 되고 말았다. 남편은 그로 인해 나한테 아내 자격이 없다는 둥 엄마 자격이 없다는 둥 갖은 쓴소리를 퍼부었다. 눈이 돌아간 버린 아들을 바라보면서 병상에 누워 병약한 척 하는 남편을 바라보면서 난 마음속으로 쓰고 차가운 웃음을 지었다. ‘아픈 척, 가여운 척, 억울한 척... 그깟 연기 그렇게 하고 싶어? 그럼, 어디 한번 끝까지 해봐!’

딸과 조카의 백일잔치를 함께 열었는데, 시어머니가 그 자리에서 금팔찌 두 개를 꺼내셨다. “우리 사랑하는 손녀와 큰 외손자, 하나씩 선물 줄 거야. 소희야, 내가 편애한다고 말하면 안 돼, 알았지?” 시어머니는 기분 좋게 아이들에게 팔찌를 채워주셨다. 그러나 딸이 팔찌를 찬 지 30분도 되지 않아 울음을 그치지 않았고, 손목에는 붉은 반점이 가득했다. 나는 다급한 마음에 즉시 119에 전화를 걸었지만, 시어머니가 한사코 나를 붙잡고 자신의 결백을 증명하라고 했다. 시어머니의 억지로 딸은 제때 응급 처치를 받지 못한 채 내 품에서 숨을 거뒀다. 다시 눈을 떴을 때, 나는 그날의 백일잔치 현장으로 돌아와 있었다. ‘이런 좋은 물건은 역시 당신의 사랑하는 외손자에게나 줘.’

Blurb Kenapa, sih, wanita kalau sudah di atas 30 tahun dan belum menikah, disebut perawan tua? Tidak laku? Dan berbagai titel lainnya. Tidak itu di kota atau pun desa. Selalu saja hal itu menjadi gunjingan para kawan, sanak saudara, juga para tetangga. Seakan status jomlo adalah aib besar yang sangat memalukan. Ada apa sebenarnya dengan sugesti orang-orang tentang status jomlo? Padahal jomlo itu kan tidak merugikan siapa pun. Mereka bukan virus, bukan pula kutukan. Jadi tidak perlu dipermasalahkan. Seperti halnya aku. Aku Hasmi Azzahra. Seorang perawat di sebuah rumah sakit, yang kini berusia 32 tahun dan aku seorang jomlo! Sebenarnya, bukan mauku masih menjomlo seperti ini di usiaku yang sudah tidak muda lagi. Pengalaman buruk tentang lelaki berengsek di masa lalulah yang membuat aku seperti ini. Bukan aku trauma. Aku hanya ingin lebih seleksi lagi dalam memilih pasangan, karena aku tidak ingin kecewa kembali. Untuk memilih pasangan, aku tidak mungkin asal tunjuk, dan asal pilih mumpung ada yang mau, iya, kan? Karena menikah itu perkara panjang yang punya banyak poin untuk dipikirkan dan dipertimbangkan. Pokoknya aku tidak mau sampai salah pilih lagi! Jadi … tolong dimengerti, ya? Jomlo itu bukan aib, kok. Meski aku tidak tahu sampai kapan harus menjomlo seperti ini? Aku hanya bisa menunggu jodohku datang saja. Sekalipun, sebenarnya ada seorang pria yang sering membuatku galau tingkat dewa. Tapi, sikap datarnya membuatku kesulitan menebak isi hatinya. Hatiku semriwing saat dia melirikku. Namun, tensi darahku pun selalu naik tiap kali berinteraksi dengannya. Dia sangat menyebalkan! Namun, juga selalu aku rindukan. Jadi, haruskah aku mengejarnya? Atau cari pria yang lain saja, yang bisa memberiku kepastian. Yang mana, yang harus aku pilih untuk mengakhiri kejomloan ini?