72 Pillars Of Solomon

Rain mengalami kecelakaan, kepalanya terbentur. sejak itu dia mulai dapat melihat makhluk makhluk tak kasat mata di sekitarnya, anehnya Rain seringkali merasa lelah dan mengantuk, saat itulah Rain bertemu Tarun, teman sekelasnya. Tarun situkang tidur ternyata memiliki kemampuan yang sama dengan Rain, Tarun pun mengajari Rain cara untuk mengendalikan kekuatannya. Namun itu hanyalah awal, ternyata kekuatan mereka justru menghubungkan Rain dengan dunia para Jin dan bertemu dengan jin berwujud anak kecil yang mengajaknya bekerja sama untuk menyelamatkan dunia jin dan dunia manusia yang terancam oleh sebuah kekuatan kuno pada ribuan tahun lalu. dapatkah Rain dan Tarun menyelamatkan dunia, dan kekuatan apakah yang tersembunyi di dunia jin. cover art by Putra

Hari ketika aku memutuskan untuk mendonorkan tubuhku untuk kajian ilmiah, keluargaku justru berkumpul mengelilingi adik angkatku, Halida, merayakan diterimanya dia dalam sebuah program perawatan eksperimental paling canggih. Seharusnya akulah yang menderita kanker otak. Tapi Halida menggunakan posisi suamiku, Zafran, di rumah sakit untuk menukar catatan medisnya yang sehat dengan diagnosis terminalku, merebut satu-satunya kesempatan yang kupunya untuk bertahan hidup. Dan bagian terburuknya, semua orang bersorak mendukungnya. Rasanya sakit sekali. Aku berusaha tetap kuat, sampai tanpa sengaja mendengar para perawat berbisik, "Bagus sekali Dokter Zafran bisa mengamankan tempat itu untuk Halida. Mereka bilang dia hanya punya tiga hari lagi." Jadi, dalam 72 jam terakhir hidupku, aku perlahan melepaskan segalanya. Ketika aku memberikan naskah asli novel-novelku yang sudah kutuang seluruh hati dan jiwaku kepada Halida, ayah dan saudaraku menatapku dengan senyum puas. Ketika Zafran memutuskan untuk memenuhi permintaan terakhir Halida dengan menikahinya, dia menyerahkan surat cerai padaku. Aku menandatanganinya tanpa ragu sedikit pun. Dia menghela napas dan memuji aku karena akhirnya bisa berpikir begitu rasional. Dan ketika akulah yang membujuk putri kami, Olivia untuk memanggil Halida Ibu, Olivia justru berseri-seri mengatakan bahwa ibu barunya adalah yang terbaik. "Jangan khawatir." Zafran menenangkanku. "Kami hanya menjaganya untuk sementara. Setelah dia tiada, semuanya akan kembali padamu." Aku memberikan pada Halida segalanya yang kupunya, persis seperti yang mereka mau. Lalu kenapa, ketika mereka akhirnya tahu semua ini hanyalah kebohongan kejam Halida, mereka datang padaku sambil menangis, berkata akulah yang mereka inginkan sejak awal?

The day I decided to donate my body to science, my family gathered around my adopted sister, Hailey, celebrating her acceptance into a cutting-edge experimental treatment program. The one with brain cancer was supposed to be me. But Hailey used my husband Zane's position at the hospital to swap her healthy medical records with my terminal diagnosis, stealing the one chance I had to survive. And the worst part? Everyone cheered her on. The pain became too much. I fought to stay present, only to overhear the nurses whispering, "It's a good thing Dr. Zane secured that spot for Hailey. They said she only had three days left." So, in the last 72 hours of my life, I quietly let go of everything. When I gave Hailey the original manuscripts of my novels I had poured my heart and soul into, my father and brother gave me a satisfied smile. When Zane decided to grant Hailey her dying wish by marrying her, he handed me the divorce papers. I signed without a moment's hesitation. He sighed and praised me for finally being "so reasonable." And when I was the one who coaxed our daughter, Olivia, into calling Hailey "Mommy," Olivia gushed that her new mom was the best. "Don't worry," Zane soothed. "We're just keeping it safe for now. Once she's gone, it'll all come back to you." I gave Hailey everything I had, just like they wanted. So why, when they find out this was all Hailey's vicious lie, do they come crying, saying I'm the one they wanted all along?

Le jour où j'ai décidé de donner mon corps à la science, ma famille s'est rassemblée autour de ma sœur adoptive, Chloé, pour fêter son admission dans un programme expérimental de pointe. Celle qui était censée avoir un cancer du cerveau, c'était moi. Mais Chloé avait profité de la position de mon mari, Zane, à l'hôpital pour échanger ses dossiers médicaux sains contre mon diagnostic en phase terminale. Elle m'a volé ainsi la seule chance que j'avais de survivre. Et le pire ? Tout le monde l'a applaudie. La douleur est devenue insupportable. J'ai lutté pour rester présente, jusqu'au moment où j'ai surpris les infirmières chuchotant : « Heureusement que le docteur Zane a obtenu cette place pour Chloé. Ils disaient qu'il ne lui restait que trois jours à vivre. » Alors, pendant les soixante-douze dernières heures de ma vie, j'ai tout lâché, en silence. Quand j'ai remis à Chloé les manuscrits originaux de mes romans, dans lesquels j'avais mis toute mon âme, mon père et mon frère m'ont adressé un sourire satisfait. Quand Zane a décidé d'exaucer le vœu soi-disant ultime de Chloé en l'épousant, il m'a tendu les papiers du divorce. J'ai signé sans la moindre hésitation. Il a soupiré et m'a félicitée d'être enfin raisonnable. Et quand c'est moi qui ai poussé notre fille, Olivia, à appeler Chloé « maman », Olivia s'est exclamée que sa nouvelle maman était la meilleure. « Ne t'inquiète pas, » m'a rassurée Zane. « C'est juste pour la protéger pour l'instant. Une fois qu'elle sera partie, tout reviendra vers toi. » J'ai tout donné à Chloé, exactement comme ils le voulaient. Alors pourquoi, quand ils ont découvert que tout cela n'était qu'un mensonge abject inventé par Chloé, sont-ils venus pleurer pour ça, en disant que c'est moi qu'ils avaient toujours voulu ?

قال الطبيب إنني ما لم أخضع لأحدث علاج تجريبي، لن أعيش سوى 72 ساعة. لكن سليم أعطى فرصة العلاج الوحيدة ليمنى. "فشلها الكلوي أكثر خطورة،" قال. أومأتُ برأسي، وابتلعت تلك الحبوب البيضاء التي ستسرع موتي. وفي الوقت المتبقي لي، فعلتُ الكثير من الأشياء. عند التوقيع، كانت يد المحامي ترتجف: "مئتي مليون دولار من الأسهم، هل حقًا تنوين التنازل عنها كلها؟" قلتُ: "نعم، ليمنى." كانت ابنتي سلمى تضحك بسعادة في أحضان يمنى: "ماما يمنى اشترت لي فستانًا جديدًا!" قلتُ: "إنه جميل جدًا، يجب أن تستمعي إلى ماما يمنى في المستقبل." معرض الفنون الذي أنشأته بيدي، يحمل الآن اسم يمنى. "أختي، أنتِ رائعة جدًا،" قالت وهي تبكي. قلتُ: "ستديرينه أفضل مني." حتى صندوق الثقة الخاص بوالديّ، وقعتُ تنازلاً عنه. أخيرًا، أظهر سليم أول ابتسامة حقيقية له منذ سنوات: "جهاد، لقد تغيرتِ. لم تعودي عدوانية كما كنتِ، أنتِ جميلة حقًا هكذا." نعم، أنا المحتضرة، أخيرًا أصبحتُ "جهاد المثالية" في نظرهم. جهاد المطيعة، السخية، التي لم تعد تجادل. بدأ العد التنازلي لـ 72 ساعة. أنا حقًا أتساءل، عندما يتوقف نبض قلبي، ماذا سيتذكرون عني؟ هل سيتذكرون الزوجة الصالحة التي "تعلمت أخيرًا كيف تتخلى"، أم المرأة التي أكملت انتقامها بالموت؟

หมอบอกว่า ถ้าไม่ได้รับแนวทางการรักษาเชิงทดลองรุ่นใหม่ล่าสุด ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 72 ชั่วโมง แต่สิทธิ์การรักษาเพียงหนึ่งเดียว กลับถูกลู่เป่ยเฉินมอบให้กับหลินอวี่เวย “ไตวายของเธอรุนแรงยิ่งกว่า” เขากล่าว ฉันพยักหน้า แล้วกลืนเม็ดยาสีขาวพวกนั้นลงไป ยาที่จะเร่งให้ฉันตายเร็วขึ้น ในช่วงเวลาที่เหลือ ฉันทำหลายสิ่งหลายอย่าง ขณะลงนาม ทนายความมือสั่นพลางเอ่ยว่า “หุ้นมูลค่า 1 แสนล้าน คุณจะโอนทั้งหมดจริงเหรอครับ?” ฉันพูดว่า “ใช่ มอบให้หลินอวี่เวย” ลูกสาวของฉัน ถังถัง ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของหลินอวี่เวย พลางพูดว่า “คุณแม่หลินอวี่เวยซื้อกระโปรงใหม่ให้หนู!” ฉันพูดว่า “สวยจริง ๆ เลย ต่อไปต้องเชื่อฟังคุณแม่หลินอวี่เวยนะ” แกลเลอรีที่ฉันสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของตัวเอง ตอนนี้กลับติดชื่อของหลินอวี่เวยอยู่ “พี่สาว พี่ช่างแสนดีเหลือเกิน” เธอกล่าวทั้งน้ำตา ฉันพูดว่า “เธอจะบริหารจัดการได้ดีกว่าฉัน” แม้แต่กองทุนทรัสต์ของพ่อแม่ ฉันก็ยังเซ็นสละสิทธิ์ไปแล้ว ลู่เป่ยเฉินเผยรอยยิ้มจริงใจครั้งแรกในรอบหลายปี พลางพูดว่า “เสิ่นเจียอิน เธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้ก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน เธอในแบบนี้ช่างงดงามเหลือเกิน” ใช่สิ… ตัวฉันที่กำลังจะตาย ก็ได้กลายเป็น “เสิ่นเจียอินผู้สมบูรณ์แบบ” ในสายตาของพวกเขาเสียที เสิ่นเจียอินที่เชื่อฟัง ใจกว้าง และไม่เอ่ยปากโต้แย้งอีก การนับถอยหลัง 72 ชั่วโมงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันสงสัยมากว่าพอถึงวินาทีที่หัวใจหยุดเต้น พวกเขาจะจำอะไรเกี่ยวกับฉันได้บ้าง? คือ “ภรรยาที่ดีที่ในที่สุดก็เรียนรู้จะปล่อยวาง” คนนั้น หรือเป็นผู้หญิงที่ใช้ความตายเพื่อทำให้การล้างแค้นสมบูรณ์?

Once a many, many moons ago, there was a pillar called the seven pillars of leadership. These so called pillars, are those the one that maintain peace and harmony in the mystical world. The seven pillar of leadership continued their reign for so many centuries until a three unknown pillar sprouted and made an undeniable chaos. The once harmonize and peaceful world of mystical became chaotic and turned into such horrendous actions. These so called unknown three pillars reigned the mystical world. Their history sprout like a venemous plants that devoured goodness and turned it into an untakable darkness. The history of the seven pillars became vague and so on, they turned into dust as their existence vanished so as well their history that turned to nothingness as they became myth. The three pillars who sprouted is the one devouring the fame of being powerful but, unmistakably, these so called evil pillars was following only one pillar who was the existence of darkness, it is called Voidellous Scarke pillar the origin of darkness. A prophecy appeared, this so called appearance will bring forth the lost once souls to reign again on its rightful spot. Together, this so called prophecy will bring forth the seven pillar of leadership to claim whats been taking to them.

Ten years ago, werewolf Alpha Salvatore took a risk driven by desperation—he borrowed money from a Lycan, Solomon Romano and put up the pack lands as collateral. Now the debt is due, and Solomon demands Salvatore’s youngest daughter, Lucia as compensation. As an Omega, Lucia knows she is basically useless to her pack, so she might as well agree. She soon has second thoughts, though. Solomon is fearsome, and he’s free to do as he likes with Lucia. Solomon knows his race’s reputation, and he even admits some of it is deserved. But he’d rather kill himself than let his innocent mate’s light go out. It won’t be easy, but he knows, his mate worth it more than anyone else in the world..

In a world where supernatural creatures reign in enmity, in a world where lupine hybrids are seen as a spiritual curse from the moon goddess, in a world where death is better than rejection... There, Aurora 'Rory,' existed. Being the last remaining lupine of her ancestral bloodline, her existence posed a threat to the evil pack elders, threatening to expose the hidden conspiracies. She felt alone and vulnerable, after she was rejected by her mate, the deadly and dominant alpha of the pack, who was feared by all because of his ruthlessness. However, Thane's rejection was fueled by a prophecy from two centuries ago, which foretold a heavy secret. With the believe that Rory's existence was a threat to his kingdom, he orders his pack disciples to hunt her down. Forced to flee for her life, Rory embarks on a life changing journey that marks her. She embarks on a mission to uncover the truth about her lupine heritage, and also to unveil the prophecy. As the battle intensifies, Rory learns to make use of her lupine powers to fight her battles, and also navigate the system of death, that awaits her. As she delves deeper into her own curiosity, she discovers the actual truth and secrets that surrounds her rejection including the manifestation of the prophecy. The battle takes a new turn, after her mate begins to question if his feelings for his arch enemy, is that of incurable detestation or love. Will Rory be able to reclaim her place, or will Thane's rejection define her destiny? Will she be able to survive the otherworldly beings? What secrets does the prophecy hold?

Sharon and Shannon battled in between lust and love. Sharon couldn’t fight for her right or love and her possessive sister, Shannon took everything from her including her mate. The whole thing happened so fast and her father agreed for the marriage but on the night of their wedding day, the camp was set ablaze. Sharon watched her father’s pack crumble to the ground and wasn’t able to do anything, she knew the culprit, she knew his plan but she wouldn’t make any rash decision. Her happiness was stolen but that happiness only caused calamity in her life as soon as he surfaced. Sharon always lost things but this time, she vowed to avenge her fallen pack no matter who the culprit turned out to be. Not even love can stop her this time.