Akala Mo

Anibersaryo ng kasal namin nang mag-post ang high school sweetheart ng asawa ko ng sonogram picture sa kanyang social media, na may caption na public thank-you sa asawa ko: [Salamat sa lalaking nandiyan para sa akin sa loob ng sampung taon, at sa pagbibigay sa akin ng anak.] Umikot ang kwarto, at namuo ang galit sa akin habang mabilis akong nagkomento: [So, proud ka sa pagiging homewrecker?] Halos kaagad, tumawag ang asawa ko, puno ng galit ang boses. "Paano mo nagawa na mag isip ng nakakasuklam na bagay? Ang ginawa ko lang ay tulungan siya sa IVF, natupad ang pangarap niyang maging single mom.” "At oo nga pala, kailangan lang ni Ruby ng isang subok para mabuntis, habang ikaw ay may tatlong round ng walang resulta. Walang kwenta ang katawan mo!" Tatlong araw lang ang nakalipas, sinabi niya sa akin na pupunta siya sa ibang bansa para sa negosyo—hindi pinapansin ang aking mga tawag at mensahe sa buong panahon. Akala ko busy lang siya. Gayunpaman, sa huli ay kasama niya pala si Ruby, dumadalo sa prenatal checkup nito. Makalipas ang kalahating oras, muling nag-post si Ruby, na ipinakita ang isang mesa na puno ng masasarap na pagkain. [Nagsawa ako sa French food, kaya ginawa ni Ash ang lahat ng paborito kong pagkain. The best talaga siya!] Napatitig ako sa pregnancy test sa kamay ko, ang saya na naramdaman ko kanina, ngayon ay tuluyan ng nawala. Matapos ang walong taong pag-ibig at anim na taon ng paglunok ng aking pride para lang manatiling buhay ang kasal, sa wakas ay handa na akong bumitaw.

Biyenan:“Layuan mo na ang anak ko! Hindi siya karapat dapat para sa isang basurang katulad mo!”Makalipas ang tatlong araw, bumalik ang manugang nito sakay ng isang mamahaling sasakyan.Biyenan:“Parang awa mo na iho, huwag mong iwan ang anak ko.”

Sabi nila, ang buhay daw ay isang walang katapusang pakikibaka. Minsan, ang mga labang kailangan mong pagtagumpayan ay yaong mga hindi mo inaasahan. Handa ka ba sa anumang hamon ng buhay? Gaano kahanda ang puso mo sa mga bagay na ni sa hinagap ay hindi mo akalaing haharapin mo? Paano kung kinakailangan mong mahiwalay sa pinakamahalagang bahagi ng pagkatao mo? muli ka bang babangon para magpatuloy, o hahayaan ang sariling malugmok sa sitwasyong kinalagyan mo? Sa kabilang dako, gaano kalaking sakrepisyo ang handa mong ibigay para sa isang buhay na nakasalalay sayo? Handa mo bang talikdan ang lahat para sa isang responsibilidad na biglang naatang sa mga balikat mo? Ano ang mga hamon na kaya mong suungin, mga pagbabagong kaya mong harapin para sa isang bagay na hindi mo naman lubos na ma-a-angkin? Ang pag-ibig ba ay laging may depinisyon? Lagi ba itong may basihan at kaagapay na kondisyon? Pano kung ang pagmamahal ay ipinagkait ng panahon, mabibigyan pa ba ng isang pagkakataon? Ito ang mga tanong na minsan ko nang naitanong sa sarili ko, at hanggang ngayo'y gumugulo sa isipan ko. Simple lang naman sana ang mithihin ko, subalit bakit ipinagkait ito sa akin? Naalala ko pa kung paano nagsimula ang lahat...

paano kapag matatali ka sa isang kaibigan mong matagal mo nang minahal pero hindi ka naman mahal? hanggang saan ang kaya mong isakripisyo para sa inyong pagsasama kung alam mo namang may ibang pangalan ang isinisigaw ang puso niya? kaya mo bang magpakatanga para lang makasama siya kahit na alam mong hindi ka niya kayang mahalin kagaya ng pagmamahal mo sa kanya?

WARNING ⚠️ MATURED CONTENT ⚠️ READ AT YOUR OWN RISK..!! Paano mo sasabihin sa isang tao na mahal mo s'ya kung alam mo sa sarili mo na may malaki kang kasalanan na nagawa sa kan'ya sa nakaraan? Saan hahantong ang pag-ibig na nararamdaman sa taong manhid na ang puso dahil sa labis na sakit na naranasan at nararamdaman dulot ng ng masaklap na nakaraan? Magtatagumpay kaya ang tadhana na pagtagpuin sila?

Warning: READ AT YOUR OWN RISK! (WILD AND EXPLICIT SCENES ARE PROHIBITED FOR YOUNGSTERS!) Walang ibang nais si Atasha Revamonte kundi makaranas ng tunay na pagmamahal mula sa taong nais niyang makasama habang buhay. Akala niya ay maligaya at masaya ng buhay ang sasalubong sa kaniya pagdating niya sa Paso De Blas. Akala niya ay langit ang kaniyang mararanasan sa piling ni Marco Madrigal na lalaking kaniyang mahal. Ngunit nagkamali siya. Impiyerno pala ang naghihintay sa kaniya at pagmamalupit ang mararanasan niya sa mga kamay nito. Paano matatakasan ni Atasha ang pamilyang pinagmalupitan siya sa loob ng isang taon? At paano pababagsakin ng dalaga ang pamilya Madrigal na siyang sumira sa buhay niya at sa kaniyang buong pagkatao?

Sinaktan mo ko pero babalik ako at sa pagbalik kong yun ibang Ana ang makikilala mo. Ibang iba sa nakilala mo noon.

Hindi mo iisipin na ang taong minsan mo lang nakita ay ang taong nakakuha ng atensyon at nararamdaman mo.  Tanya Isadora Monteverde ay isang hacienderang dalaga na tumakas sa Mansyon at mas gustong manirahan mag-isa sa Maynila para mamuhay ng malayo sa diktador na kanyang mga magulang. Pagpasok niya sa Kolehiyo, kung saan makikilala niya si Andrea na magiging matalik niyang kaibigan at titira sa sila sa isang apartment.  Isang babae na laging malas pagdating sa pag-ibig. Paano kung isang araw ay aksidenteng matagpuan mo ang iyong prince charming. Ano ang gagawin mo para lang makuha ang atensyon niya? Lalo na maypaka babaero at pusong bato ang binata at ano ang gagawin mo lalo na ang amo ay may ugali na parang tigre na parang galit lagi sa mundo?  Sa paglipas nang panahon paano kung masusumpungan mo na lang ang iyong sarili na pagod na,  kaya mo pa bang sumugal muli sa ngalan ng wagas na pag-ibig?

Olivia De Castro Hanz, college student. Simple, maganda at independent. Sa murang edad na disi otso ay namumuhay na mag isa at may part time job bilang pagsuporta sa sarili. Paano kung iarrange marriage ka sa taong nakikita mo lamang sa University? Kaya mo bang tumutol sa kagustuhan ng mga magulang mo?

"You're breaking up with me kasi sa tingin mo mas magaan? Ganoon ba iyon?" ang mahinahon pero puno ng hinanakit na tanong-sagot sa kanya ni Uriel. Sinubukan niyang magbuka ng bibig para magpaliwanag pero walang anumang salita siyang naibulalas kaya nagpatuloy ang binata. "Kasi wala pa tayong isang taon kaya iniisip mong hindi pa kita ganoon kamahal?" noon na galit na napatayo si Uriel. "Very childish, and I should tell you, that was the most bullshit excuse that I have ever heard!" ang galit na sagot ni Uriel na tila ba hindi narinig ang sinabi niya. Malakas na sampal ang pinadapo ni Therese sa pisngi ng binata dahil doon. "Sa tingin mo madali ito? Ginagawa ko ito para sa'yo!" "Really?" ang binata na mapait pang tumawa. "para sa'kin o para sa sarili mo?" "How dare you!" si Therese na muling napaiyak. "Well same here! Bakit sa tingin mo ba may magbabago sa kundisyon mo kapag inalis mo ako sa buhay mo?" "Tumigil ka!" "No! Hayaan mo akong magsalita okay? You've done too much talking already so I guess it's my turn now!" Natigilan si Therese sa nakita niyang magkahalong galit at paghihirap sa mukha ni Uriel kaya hindi siya nakapagsalita at umiiyak na pinakinggan ang lahat ng sinabi ng binata. "Masakit oo, at ako mismo natatakot na ngayon palang. But I'm not like you. Kasi kahit natatakot ako at nahihirapan, sinusubukan ko paring ihanda ang sarili ko. Pinag-aaralan kong tanggapin ang lahat. Kasi gusto kong maging masaya ngayon, habang nandito ka pa, habang kilala mo pa ako," ani Uriel na tuluyan na nga ring napaiyak. "Simple lang naman ang gusto ko, bigyan mo ako ng role sa buhay mo, kahit maliit lang," ang pagpapatuloy nitong pakiusap saka nagpahid ng mga luha. "U-Uriel," aniyang isinubsob ang mukha sa palad saka napahagulhol.