Bailarín

En el noveno año de amar con Adrián Martínez, su padre falleció. La primera línea del testamento establecía que Adrián Martínez y Luna Fernández debían tener un hijo. Y el día en que el niño cumpliera un mes, sería también el día en que él heredaría la fortuna de su padre. Esto fue cuando los descubrí en nuestra cama, él mismo me lo explicó. Aquella noche, mientras encendía su cigarrillo después del acto, murmuró en voz baja: —Susana, espera un poco más. Cuando reciba la herencia, me casaré contigo. Desde entonces, cada vez que Adrián iba a reunirse con Luna en nuestra casa, colgaba una campanilla en la puerta. Desde la muerte de su padre hasta hoy, esa campanilla ha sonado noventa y nueve veces.

La chica que Iván Herrera mantenía volvió a buscarme para hacer una escena. —De verdad amo demasiado a Iván… ¿no podrías dejar que se quede conmigo? Él, sentado a un lado, no dijo nada. Solo me envió un mensaje: «Dile que sí, solo hazle creer que tiene una oportunidad.» Le seguí la corriente. Y, en silencio, empecé a empacar mis cosas para dejar la casa que compartíamos. Al salir, escuché las burlas de sus amigos. —Vaya, sí que es obediente la «esposa». Entonces si le pides que pierda al bebé, ¿también lo haría? Iván alzó las cejas, con calma. —¿Apostamos? —Yo digo que en una semana estará llorando frente al hospital… pero lo hará. Yo no dije nada. Solo abrí otro chat, leí el último mensaje: «¿Quieres casarte conmigo?» Y respondí: «Sí.»

Cela fait bientôt six ans que Hugo Fontaine et moi sommes ensemble. « Hugo, je vais me marier. » Lui disais-je. Il a eu un sursaut, comme réveillé de ses rêveries, affichant un air gêné, « Tu sais, Iris, dans notre entreprise, on vit un moment crucial de financement. C'est pour ça que je n'ai vraiment pas le cœur pour ce genre de chose… » Je souriais calmement. Il n'a pas compris le sens de ma phrase – je vais me marier, mais pas avec lui…

Desde que Yvonne Frey se casó con Henry Lancaster, ella se quedó sola en una casa vacía durante tres años. Justo cuando estaba a punto de abandonar la esperanza, este hombre regresó repentinamente y dijo que quería vivir con ella. Lancaster ... ¿Debería prepararle una habitación de invitados? "¿Qué? ¡¿Así que solo soy un invitado para ti?! " Henry se enfadó. Ahora, ¿quién fue la persona a quien no le dio importancia esta relación por aquí?

Quando eu estava prestes a sair do restaurante do meu irmão, a gerente me parou. — Senhorita, desculpe, mas a senhora não pagou a conta. Olhei para o rosto desconhecido e pensei que ela provavelmente era nova e não me reconhecia, então expliquei educadamente: — Coloque na conta do dono. Ele me conhece. A gerente me lançou um olhar de desdém. — Senhorita, este é um restaurante três estrelas Michelin. Não deixamos qualquer um fazer fiado. Ela me entregou uma conta impressa. Dei uma olhada. Cinquenta mil dólares por uma refeição. Três mil pela manutenção da louça, cinco mil pela purificação exclusiva do ar, dez mil por uma taxa de serviço VIP de "práticas relaxantes" e uma porção de outras cobranças absurdas. Eu nem sabia que o restaurante do meu irmão era um golpe desses. Não pude deixar de rir, incrédula. — Eu sou a irmã do dono. Se houver algum problema, diga a ele para falar comigo em casa. Mas ela simplesmente não desistia. — Se não pode pagar, pare de fingir que pode. E não finja que conhece o senhor White também. Mandei uma mensagem rápida para minha secretária: [Diga ao meu irmão para demitir essa gerente ou eu retiro meu investimento.]

Je m’appelais Alaya, et je n’étais qu’une fille parmi tant d’autres, née dans les ruelles d’un quartier où la pauvreté t’empoisonne dès le berceau. Ma mère, malade, n’avait que moi… et les dettes. Ce soir-là, ils sont venus. Ils ont frappé à la porte. Trois hommes en noir. Pas un mot, juste une enveloppe, et une phrase glaciale : — « Ta fille est encore vierge, non ? Le patron paie cher pour ça. » Je n’ai pas eu le choix. Il s’appelait Santino Ricci. Froid. Magnétique. Dangereux. Le chef de l’une des familles les plus puissantes d’Italie. Il m’a regardée comme on regarde une marchandise précieuse. Puis il a dit : — « Tu seras ma femme. Qu’importe ce que tu ressens. » Et j’ai signé ma condamnation. Ce mariage n’était pas une union… mais une cage dorée. J’ai appris à survivre parmi les serpents. J’ai vu des morts. J’ai vu le sang. J’ai entendu les cris de filles qui, comme moi, avaient été vendues. Mais ce qu’ils n’avaient pas prévu… c’est que la petite vierge brisée finirait par mordre.

หมอไทม์ ธามไธ ศัลยแพทย์โรงพยาบาล N ภายนอกดูเหมือนเป็นคนเย็นชาที่ไม่ค่อยสนใจใคร แต่ใครเลยจะรู้ว่าข้างในหัวใจกลับซ่อนความหวั่นไหวและอบอุ่นเอาไว้อย่างมิดชิด ครั้งหนึ่งเขาเคยตั้งปฎิญาณเอาไว้ว่าจะไม่รักใครแต่แล้วโชคชะตากลับเล่นตลกให้เขาต้องมาตกหลุมรักผู้หญิง ที่เขาหวังเพียงแค่ค้างคืนแต่กลับคือรักจริงและรักเดียวของเขาตลอดไป ไออุ่น อัยย์วรินทร์ เด็กสาวที่มองโลกในแง่ดีน่ารักและบริสุทธิ์สดใส รอยยิ้มของเธอทำให้ใครต่อใครตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว รวมถึงเขาผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเพียงชั่วข้ามคืนด้วยความเข้าใจผิด ทำให้เธอกับเขาต้องผูกติดกันไปตลอดชีวิตด้วยคำว่ารัก

"เธอมันก็แค่น้องสาวของผู้หญิงขายตัว ที่หาวิธีทำให้ฉันสนใจไม่ได้ เธอก็วิ่งไปหาคนอื่น" "พี่สาวฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว อย่างที่พี่เข้าใจ" มิริณสวนกลับอรัณอย่างไม่ยอมทันที "เป็นเด็กN มันไม่ได้ต่างกับผู้หญิงขายตัว" อรัณจับข้อมือเรียวเล็กของมิริณเอาไว้แน่น ด้วยความโกรธและโมโห ใบสวยหวานไร้กรอบแว่นตา จ้องมองคนปากร้ายโดยไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด "ถ้าเกลียดผู้หญิงขายตัว เกลียดพี่สาวฉัน เกลียดฉันมากนัก พี่ก็เลิกยุ่งกับฉันเสียทีสิ" มิริณกดน้ำเสียงโดยความไม่พอใจ พร้อมกับสะบัดมือออกจากแขนของอรัณ "ถ้าอยากเป็นเด็กขายตัวตามพี่สาวของเธอนัก ก็มาขายให้ฉันเสียสิ จะได้ไม่ต้องวิ่งหาคนอื่นให้มันเหนื่อย แค่นอนให้ฉันกระแทกก็พอ" "พี่รัณ" มิริณตระโกนใส่หน้าอรัณด้วยความโกรธจัด !! เพี๊ยะ !! พร้อมกับตะเบ่งฝามือฝาดใบหน้าอันหล่อเหลาของอรัณด้วยที่เขานั้นดูถูกเธอไม่หยุด ใบหน้าของอรัณหันไปตามแรงตบและมอง มิริณมาด้วยสายตาดุดัน "ขอซื้อดีๆ ไม่ขาย งั้นก็โดนฉันกระแทกก่อน แล้วค่อยคิดราคามาละกัน" พูดจบอรัณก็ระดมจูบคนตัวเล็กไปทั่วทั้งใบหน้าด้วยความโมโห

Há seis anos eu estava ao lado de Rogério Monteiro quando, certa tarde, falei sem rodeios: — Rogério, vou me casar. Ele estremeceu, e pude ver que retornava apressado de algum devaneio enquanto, um tanto embaraçado, tentava se justificar: — Aurora, você sabe que a empresa está num momento crucial de captação de recursos. Agora não tenho cabeça para... Mantive meu sorriso, ainda que fosse um tanto contido, e respondeu: — Não tem problema. Mas Rogério entendeu tudo errado. Sim, eu pretendia mesmo me casar. Só que não seria com ele.

Une histoire d'amour détruite par le mensonge, un mensonge qui met en péril la vie des enfants innocents, qui n'ont pas demandé à naitre car cela implique la génétique: l'éléctrophorèse de l'hémoglobine