Ikaw Ang Sagot

Summer morning, Wynter ran away from home to avoid his father's wrath towards her. Despite being mistreated by her grandmother and relatives, she chose to go to her grandmother's province since it was her last resort. She planned to stay there until the end of summer before her school starts. Through her stay in her grandmother's mansion, she experienced an unusual happening. A ghost named Theros appears in her room and starts to pester her. She was scared at first until she finds comfort in the ghost that made them become friends. Sa maikling panahon na pagsasama nila, nahulog si Theros kay Wynter at sa kabila ng pagkakaiba nila, naglakas loob na umamin si Theros. Kahit na may pagtingin din si Wynter kay Theros, Wyner decided to keep her feelings until her 18th birthday. Gusto niyang sa araw na 'yon sabihin kay Theros ang sagot sa pagtatapat nito. However, the supposed special day turns into a sorrowful one. Sa araw na dapat pagkikita nila ay walang sumipot na Theros. Wynter waited from dawn until dusk but he didn't come. She waited until her last day staying at her grandmother's home, but still, no one came. After a year, in an Art Museum, she saw Theros again, right in front of her eyes. Theros, on the other hand, didn't recognize her. He introduced himself as Aziz. Upang hindi pagtabuyan ni Theros, hindi na lamang niya ipinilit ang katotohanang may pinagsamahan sila noon. Sa paraang 'yon ay naging malapit muli sila. But what if Aziz was not the real Theros, but the twin brother, Ajax? Will she start again with Ajax, or continue the deal between her and Aziz?

"W-what the fudge am I gonna do?” Citrine found herself in a panic as she saw the blood flowing in Rivers"s stomach. “Don"t you dare die on me! I'm telling you River!"She hasted in a very panic tone because she can’t afford to see a person dying in front of her. P-pwede tumahimik k-ka?” Nahihirapang salita ni River sa kanya habang sapo-sapo nito ang kanyang tiyan na may tama ng bala. Kinuha nito ang kanyang kamay upang ipangtakip sa sugat nito na mas lalo niyang ikinataranta. “F-fuck! Come on, Ill take you to the hospital! "She shouted when she felt his body was hot. Sinapo pa niya ang noo nito but River refused to be touched. She was stunned to speak again when she noticed how River gave him a look while breathing heavily. “Kapag pumunta tayo ng hospital, Tatakasan mo ko, Hindi pwede. D-dito ka lang," Sagot nito habang tinitiis ang sakit. River was one of the members who tried to kidnapped him. In his state, she could easily leave him and escape but how could she leave the person who also tried to keep her safe? She was about to move her hands when she felt River had passed out. She slowly moved near to his heart to check if there is any heartbeat. Muli siyang nag-panic ng hindi niya maramdaman ang tibok ng puso nito kung kaya't napahawak siya sa magkabilang pisngi nito at tinignan ang nakapikit na binata. She automatically pressed her lips against him to give him a CPR but he wasn't moving! She was lost when she suddenly felt his lips was moving and there! She just kissed her hot kidnapper! How on earth and heaven that this gorgeous, fine young man, good-looking and stud-muffin guy became her kidnapper?

“Dad, can you leave Mama Sammy and marry my Mom instead?” Summer braised herself when she heard her stepson, Lucian asking her husband, Giovanni. “Of course.” Tuluyang nabasag ang puso niya nang marinig ang sagot ng kanyang asawa. **** After years of being in love with him, Summer grabbed the chance to be his companion in bed when Giovanni and his first love—Amber, broke up. Ngayong bumalik na ang babae at ang anak nito ay naiwan siyang luhaan. Iyon ang akala niya dahil nang magmulat siya ng mga mata ay natagpuan na lang niya ang sarili na ikinakasal kay Giovanni dahil sa Daddy niya. Tila pinapaboran siya ng tadhana. Nawala sa eksena sa Amber. Kahit malamig ang pakikitungo sa kanya ni Giovanni ay ayos lang. Naniniwala siya na kapag naging mabuti siyang asawa at ina sa anak nitong si Lucian ay mamahalin din siya nito. But oh boy!, she’s wrong. Nang bumalik si Amber ay nawala rin ang mag-ama sa kanya. Giovanni was with Amber during their first anniversary. Broken-hearted, she signed the divorce paper and left the country. Years later, when Summer’s father asked for her help, she came back fully moved on and became a Captain of Green Beret US Army. Her and Giovanni’s path meets again without him knowing they had a daughter. And the man was acting like he didn’t bring pain before. He was acting like a lovable husband, getting her attention all he wanted. ********* “I signed the divorce paper, don’t expect the same when it comes to my kid,” asik sa kanya ni Giovanni na para bang kasalanan niya pa ng lahat. His son, Lucian came too. Crying when Summer’s daughter fought with him. “Mama Sammy, inaway ako ng bata. Don’t you want me and Daddy anymore?”

Nang dumating ang college admission notice, bigla akong nagkaroon ng mataas na lagnat at napilitan akong manatili sa kama. Ang aking kapatid na babae ay sangkot sa isang kidnapping habang nasa daan upang tulungan akong kunin ang notice, at ang kanyang buhay ay hindi tiyak. Galit na galit sa akin ang mga magulang ko. Matapos punitin ang aking admission notice, pinilit nila akong talikuran ang aking pag-aaral at magtrabaho sa isang pabrika. Nang maglaon, nakaranas din ako ng kidnapping. Pagkatapos makatakas, nagtago ako sa isang abandonadong pabrika at nagpadala ng mensahe para sa tulong. Tinawagan ako ng tatay ko at walang pigil na sinigawan ako, “Lena, tao ka ba? Paano mo nagawang magbiro sa amin sa memorial day ni Jessica!” "May ideya ka ba kung gaano namin hinihiling ng nanay mo na ikaw ang namatay noon?" Sa mga huling sandali ko bago mamatay, umalingawngaw sa aking pandinig ang kanilang mga pang-iinsulto. Ako ay tinorture at pinatay, naging isang halimaw, at ang aking katawan ay itinapon sa isang mabahong kanal sa loob ng tatlong buong araw. Kahit na ang aking ama, ang pinaka experienced na forensic expert, ay hindi ako nakilala. Nang umuwi ang aking kapatid na babae kasama ang lalaking kasama niya ilang taon na ang nakalilipas, pinanumbalik ng aking ama ang aking hitsura sa pamamagitan ng teknolohiya. Lumuhod sila sa harapan ng naaagnas kong bangkay at umiyak hanggang sa mawalan ng malay.

“ANO!? SIRA ULO!? Hindi mo ba kilala kung sino ang magiging ka-One Night Stand mo?” “Hindi eh, kasi ang nag schedule ng aking One Night Stand ay kaibigan ko at ang sabi nya lang sa akin ay may babae na papasok sa aking room number at yun ang magiging ka-One Night Stand ko… At ikaw ang pumasok sa aking room number.” Si Rogelyn ay isang babae na pinanganak ng mahirap at ang kanyang Mama na nag-ngangalang Rose ay nagkaroon ng comatose saka matagal ng patay ang kanyang Papa. Nung 20th birthday ni Rogelyn ay kanyang nahuli ang kanyang BF na may kasiping na ibang babae kaya sya ay naglasing at pumunta sa isang hotel. Sa hotel room na napasukan ni Rogelyn ay may hindi ina-asahang nangyari sapagkat isang binata na nag-ngangalang Sean ang sumiping sa kanya. Walang nagawa si Rogelyn kundi kalimutan ang nangyari sa kanila ni Sean. Isang araw, isang babae na nag-ngangalang Sarah ang nagbigay ng offer kay Rogelyn upang maging personal assistant para sa kanyang anak at ang kapalit nito ay si Sarah mismo ang magbabayad sa lahat ng bayarin sa Private Hospital. Tinangggap ni Rogelyn ang offer ngunit ang anak pala ni Sarah ay si Sean. Si Sean ay may fiance na nag-ngangalang Cyrell at sya rin ang babae na simuping sa bf ni Rogelyn. Sa pag-tra-trabaho ni Rogelyn bilang personal assistant para kay Sean ay nagkaroon sila sa isat-isa ng pa-unti-unting pagmamahal. Ngunit kaya ba nila Rogelyn at Sean ipaglaban hanggang sa wakas ang pag-ibig na nabubuo sa kanila.

Noah's Pov: "Ready ka na, iho?" tanong sa'kin ni mama nang makababa ako sa hagdanan ng bahay namin. "Uh..huh!" sagot ko agad. Isasama niya daw ako sa party ng kaibigan niya at ipapakilala ako sa mga kaibigan nito na matagal niya nang gustong gawin. Bihira lang kasi ako dito sa Pilipinas. Madalas ay pinagbabakasyon lang ako ni papa kaya ako narito sa Pilipinas. Kadarating pa lang namin sa party when i saw this girl, she had a very adorable and innocent look. I was only ten pero pakiramdam ko ay bumilis ang tibok ng puso ko pagkakita ko pa lamang sa kan'ya. "Karina Villafuerte," tawag ng isang batang babaeng nagbeso sa kan'ya. She had a distinctive and unique appearance even at a young age with her genuine smile and a playfull expression, which i found endearing. She's wearing a white long gown with a big ribbon on the back of her gown. She's like a princess with that flower crown on her hair. Nagpatiim-bagang ako nang makitang ngumiti siya sa batang lalakeng lumapit sa kan'ya. Tss! mas gwapo ako d'yan! I was about to walk away nang makaisip ng paraan para mapansin niya ako. Mabilis akong naglakad papunta sa likod niya. Patay malisya kong inapakan ang nakalaylay niyang gown na ikinalingon niya bigla. Damn! Did i hear a ripping sound? Lagot na! ang balak ko lang ay apakan ang gown niya para mapansin niya ako. Pero hindi ko gustong mapunit iyon. "Oh my God! What did you do?" halos mamutla ako sa tanong niya. Oh, great! You really did a great job! You've got her attention: now what? Akala ko ay hahampasin ako nito ngunit bigla na lang itong naupo sa harap ko at tahimik na umiyak.

Sa loob ng siyam na taon, buong pusong ginampanan ni Isabelle Reyes-Santiago ang pagiging isang perpektong ina at asawa. Tahimik siyang sumuporta kay Lucas—sa kanyang negosyo, sa kanyang reputasyon, at sa kanyang ambisyon. Nanahimik siya sa likod ng camera, sa mga board meeting na hindi siya inanyayahan, at sa mga sandaling kailangan niya ng karamay pero wala ni isang halik o salitang ginhawa ang kanyang nakuha. Ang mas masakit? Wala siyang lugar sa sariling tahanan. Hindi lang si Lucas ang may paboritong kasama. "Mas gusto ko si Tita Karina kaysa kay Mommy!"—sambit ng anak nilang si Marcus habang nakangiti si Lucas, tila sang-ayon. Ginawa na ni Isabelle ang lahat para mapanatiling buo ang kanilang pamilya. Pero imbes na pagmamahal at respeto, ang gantimpala niya’y pagtataksil at pangungutya. Habang binubura siya mula sa buhay ng asawa’t anak, si Karina Sison—ang ex ng kanyang asawa—ang inilalagay sa pedestal. Ginawang presidente. Ginawang reyna. Hanggang sa dumating ang gabing iyon. Ang gabing tuluyan siyang nagising sa katotohanan—na minsan, kahit gaano mo kamahal, hindi mo na kayang manatili sa isang lugar na matagal ka nang hindi pinipiling mahalin pabalik. Pagod na siyang umasa. Pagod na siyang maging tanong sa pamilyang matagal nang may sagot—at hindi siya iyon. Kaya handa na siyang magpalaya. Handa na siyang iwan ang tahanang dati niyang ipinaglaban, sa piling ng mga taong mas masaya nang wala siya. Ngunit nang sa wakas ay iniabot na niya ang annulment papers sa kanyang asawa… Hindi galit ang sumalubong sa kanya. Hindi rin pakiusap. Kundi isang malamig na titig lang. Isang mapanganib na ngiti. At ang mga salitang… “You’re not going anywhere, Isabelle.”

“They are obviously my children” usal ni Juancho kay Orelia. Natigilin ang babae at naibagsak ang inaayos na mga bulaklak. ”Ano ang ibig mong sabihin?Ni hindi nga kita kilala!” iwas tinging depensa ni Orelia sa lalaki at agad niyang itinago ang dalawang bata sa kanyang likuran. “Hmm, hindi nga ba ikaw yon? But why do these children have my face then?” paninindigan ni Juancho. Pilit na nagpapakita ng matapang na mukha si Orelia, desidido na siyang hindi masangkot sa lalaki matapos ang isang gabi ng pagkakamaling iyon. Mamamatay muna siya bago niya hayaang mapasakamay ng lalaki ang kanyang mga anak. “Or would you rather have me let you remember what transpired that night,” usal ng ni Juancho sabay ng pag haplos sa mga labi ni Orelia gamit ang kanyang daliri. “Don’t touch our mom you bad guy!” biglang pumigitna ang batang babae at pilit na itinulak si Juancho. Nakasunod rito ang takot na batang lalaki. Laking gulat ni Orelia sa biglaang kilos ng mga bata kaya hindi niya napigilan ang agarang paghawak ni Juancho sa mga ito. Handa na siyang itulak ang lalaki at bawiin ang bata nang nakita niya ang mga mata ni Juancho na nakatitig sa kambal, ang malamig at walang emosyon nitong mga mata ay napalitan ng lambot. Ito ay mga matang matagal niya ng hindi nakikita, ang mga matang minsan ng nagpapabilis sa tibok ng kanyang puso. Saksihan ang mainit, matamis at masakit na relasyon ng dalawang mag kaibang indibidwal mula sa magkasalungat na estado ng buhay. Ang kanilang katapusan ba ay magsisimula sa ligaya o patuloy na magbabadya ang paghihirap sa kanilang mga buhay?

"I can't wait. Naiinip na ako." Bulong sa'kin ni Ericjan habang pareho na kaming nakatayo sa harap ng altar. Napabungisngis na lamang ako dahil sa itinuran nito sa'kin. "Hindi pa nga nag sisimula si Father, pero naiinip ka na dyan." Sagot ko dito. "Of course.." Aniya at kumindat pa ito sa'kin, pag kuwa'y ginagap ng marahan ang palad ko na hawak hawak nito kanina pa. Pakiramdam ko nga din ay tumatagaktak na ang pawis ko roon dahil sa tensyong nararamdaman ko mula pa kanina. Agad naman kaming umayos sa pag kakatayo ng tumayo na si Father sa harapan namin upang simulan na ang kasal. Kagaya kanina, ganon parin ang bilis at pag tibok ng puso ko. Pakiwari ko nga'y unti na lang ay lalabas na sa dibdib ko ang puso ko. Mayamaya ay muli kong naramdaman ang masuyong pag pisil nito sa palad ko. Naramdaman nya siguro ang sunod sunod na pag papakawala ko ng malalim na buntong hininga. "Bago ko simulan ang seremonyas na ito.. Nais ko lang malaman kung may tumututol ba sa pag mamahalan at pag iisang dibdib nina Devee Oliveros at Ericjan Esparagoza? Kung meron man, mag salita na." Anang Father. Awtamatikong mas bumilis ang pag tibok ng puso ko dahil sa naging tanong ni Father.. Meron pa palang ganito pag ikinakasal? Katahimikan naman ang bumalot sa loob ng malaking simbahan kung saan dinadaos ang kasal namin. Mayamaya lamang ay biglang nag tayuan ang mga balahibo ko sa katawan, pakiramdam ko ay bigla akong binuhusan ng malamig na tubig at biglang nagising sa katotohanan, ng may biglang sumigaw. "Itigil ang kasal..." Tinig ng babae.

Sa ika-dalawang anibersaryo ng kasal ng mag asawang Enrico Dela Muerte at Carmina Ocampo ay parehas silang may gustong sabihin sa isa’t isa. Hindi pinairal ni Carmina Ocampo ang kasabihang ‘ladies first’ sa kadahilanan na gusto niya munang marinig kung ano ang inihandang surpresa ng kaniyang asawa para sa kaniya. Subalit, biglang naghain ng divorce si Enrico na sobrang ikinagulat ni Carmina. Ikinagulat ito ni Carmina sapagkat, gano’n ba kabilis? Gano’n lang siya kabilis bitawan ni Enrico? Tumulo ang luha ni Carmina habang hawak sa kaniyang kamay ang isang pregnancy test sheet na nasasabik niya sanang ibabahagi kay Enrico para sa kanilang anibersaryo. Dahilan sa halo halong emosyon na nararamdaman ni Carmina ay hindi na niya naiwasang itanong kay Enrico kung paano kung sabihin niya na magkakaroon na sila ng anak? Ngunit hindi inaasahan ni Carmina ang naging sagot sa kaniya ni Enrico---bumalik na ang totoong minamahal ni Enrico. Makalipas ang ilang buwan, habang tinatahak ni Carmina ang kalsada upang tumawid, naramdaman niya ang kakaibang sakit ng tiyan niya kaya bigla siyang napahinto sa paglalakad, ‘manganganak na ata ako’, wika niya sa kaniyang sarili. Eksaktong hinto ni Carmina ay siya namang naramdaman niya ang sakit mula sa pagkabunggo ng isang sasakyan sa kaniya. Eksaktong kasal ni Enrico at siya ay nasa simabahan nang mabalitaan ang nangyari kay Carmina at agad itong lumisan. Humahangos, nakarating siya sa ospital kung saan dinala si Carmina at hindi siya makapaniwala sa kaniyang nakita---DUGO! Nababalot ng dugo si Carmina at kitang-kita niya itong naghahabol ng hininga at paulit-ulit na sinasambit, ‘Pakiusap, pakiusap, iligtas n'yo ang anak ko.