Mama Ma

Bata pa lamang si Anya ay ang pangarap nya lamang ay mamuhay ng simple at payapa. Pero mukhang 'di naaayon sa kanya ang kapalaran ng maging ulila at magpalaboy laboy sa lansangan. Hanggang sa ma kindnap siya ng pinaka malaking crime syndicate sa bansa. Kinailangan nyang gawin at sundin lahat ng iaatang na mission sa kanya upang mabuhay. Sa kabila ng lahat ay pangarap nya pa ring mamuhay ng simpleng tao lamang. Isang mission ang nilaan para sa kanya kapalit ng kalayaan nya. Ang magpanggap bilang ibang tao at maging fiance ni Christian Oliver Carter. Paano kaya matatagalan ni Anya ang ugali nito? Magagawa nya kaya ang mission na 'to kong ang lihim ng nakaraan ay mabubunyag? Paano kong hindi na naman sumang-ayon sa kanya ang kapalaran at gusto na namang guluhin ang buhay nya? Makakalaya pa kaya siya sa mundong ginagalawan nya?

Noah's Pov: "Ready ka na, iho?" tanong sa'kin ni mama nang makababa ako sa hagdanan ng bahay namin. "Uh..huh!" sagot ko agad. Isasama niya daw ako sa party ng kaibigan niya at ipapakilala ako sa mga kaibigan nito na matagal niya nang gustong gawin. Bihira lang kasi ako dito sa Pilipinas. Madalas ay pinagbabakasyon lang ako ni papa kaya ako narito sa Pilipinas. Kadarating pa lang namin sa party when i saw this girl, she had a very adorable and innocent look. I was only ten pero pakiramdam ko ay bumilis ang tibok ng puso ko pagkakita ko pa lamang sa kan'ya. "Karina Villafuerte," tawag ng isang batang babaeng nagbeso sa kan'ya. She had a distinctive and unique appearance even at a young age with her genuine smile and a playfull expression, which i found endearing. She's wearing a white long gown with a big ribbon on the back of her gown. She's like a princess with that flower crown on her hair. Nagpatiim-bagang ako nang makitang ngumiti siya sa batang lalakeng lumapit sa kan'ya. Tss! mas gwapo ako d'yan! I was about to walk away nang makaisip ng paraan para mapansin niya ako. Mabilis akong naglakad papunta sa likod niya. Patay malisya kong inapakan ang nakalaylay niyang gown na ikinalingon niya bigla. Damn! Did i hear a ripping sound? Lagot na! ang balak ko lang ay apakan ang gown niya para mapansin niya ako. Pero hindi ko gustong mapunit iyon. "Oh my God! What did you do?" halos mamutla ako sa tanong niya. Oh, great! You really did a great job! You've got her attention: now what? Akala ko ay hahampasin ako nito ngunit bigla na lang itong naupo sa harap ko at tahimik na umiyak.

Mon petit ami Jacques m'avait promis une grande cérémonie de marquage pour mes 20 ans. Pourtant, le jour de mon anniversaire, c'est devant tout le monde qu'il a solennellement demandé à ma demi-sœur Lydia de devenir son âme sœur. Sous les acclamations générales, je suis restée là, telle une pitre abandonnée, le cœur brisé. Alors que la douleur de la trahison m'engloutissait, Samuel, l'héritier Alpha de la Meute du Fantôme Noir, a surgi pour déclarer sa flamme : « Annie, je t'aime en secret depuis longtemps. Deviens ma Luna, veux-tu ? » Je l'ai accepté, et pendant cinq ans de mariage, il m'a chérie, gâtée, se souvenant de chacun de mes goûts. Jusqu'au jour où j'ai surpris sa conversation avec un Bêta et mon bonheur s'est brisé : « Samuel, Lydia est enfin devenue la Luna de le Meute de Rose Blanche. Vas-tu continuer à jouer un mari modèle devant Annie ? » « Puisque je ne peux avoir Lydia, peu importe qui partage ma vie. Au moins, comme ça, Annie ne viendra pas gâcher son bonheur. » Dans le coffre de son bureau, il conservait précieusement chaque cadeau de Lydia : pendentifs en crocs de loup, lettres marquées de ses empreintes... Même sur sa précieuse armure d'écailles, chaque plaque portait gravé le nom de Lydia. « Lydia, mon unique amour. Mes griffes trancheront tous les obstacles pour ton bonheur. » « Je t'offrirai mon cœur de loup battant, si tu le désires. » « Je te volerais même la lune, s'il le fallait ! » Ce que je croyais être cinq années de mariage heureux n'étaient qu'un mirage, et une fois la vérité révélée, tout s'est dissipé comme une brume. J'ai demandé à quitter la meute. Et dans deux jours, j'aurais disparu de la vie de Samuel pour toujours...

Ma meilleure amie et moi avons épousé les héritiers d'une grande famille fortunée. J'ai dit « oui » à l'aîné, Alexandre, un brillant chirurgien, tandis qu'elle s'est unie au cadet, Thomas, un PDG aussi brillant que glacial. Le jour de notre mariage, Alexandre s'est volatilisé pour aider son ex à retrouver son chien perdu. Un comble ! Ma grand-mère, sous le choc, a fait une crise cardiaque. J'ai supplié Alexandre de revenir pour la sauver. « Tu as perdu la tête, Emma ? » m'a-t-il lancé, furieux. « Tu serais prête à maudire ta seule famille pour me faire revenir ? Chloé est désespérée, son chien a disparu. On peut toujours reporter la cérémonie. » Ce jour-là, elle a retrouvé son stupide animal, mais moi, j'ai perdu ma grand-mère à jamais. Je me suis effondrée en larmes. À mon réveil, j'ai regardé Juliette droit dans les yeux : « Je vais demander le divorce. Et toi ? » Elle m'a serrée contre elle, les joues ruisselantes : « Moi aussi, c'est fini. » Quand les frères Lefèvre ont reçu nos demandes de divorce, ils ont pleuré comme des enfants...

Blurb: sekuel dari Davra (Dava & Airaa) Dava dan Airaa gerah melihat tingkah putri kecilnya yang kini semakin tumbuh menjadi gadis remaja, di usianya yang kini menginjak 17 tahun. Davira begitu tergila-gila pada Haikal, teman kecil dari sang mama, Airaa. Haikal pria yang memilih tetap menjomblo hingga di usianya kini menginjak angka 42 tahun. Bujang lapuk yang masih tetap awet muda, tampan dan berkarisma. Jarak usia yang terpaut cukup jauh tentu membuat Haikal menolak cinta yang ditunjukkan Davira untuknya. Tetapi, gadis itu tak pantang menyerah untuk membuat Haikal luluh dan jatuh cinta padanya. Akankah usaha Davira mendapatkan Haikal sebagai suaminya berhasil?

Ariana menarik napasnya dalam-dalam, ketika ia mendengarkan permintaan kedua mertuanya. "Pernikahan kalian sudah menginjak tahun ke lima, Ariana. Janganlah menundanya terus, kami mau cucu laki-laki dari Sagara!" ucap Alex, Papa mertuanya. "Iya, Mama juga Ariana. Sebenarnya, apa yang kamu takutkan?" sela Arisa, Mama mertuanya. "A-aku hanya belum siap saja," jawab Ariana lirih. "Alasan kuno. Seharusnya, sebelum menikah itu kamu pikirkan ini baik-baik! Kamu mau kami mati berdiri karena terlalu lama menunggu cucu dari Sagara?" "Tidak begitu," bantah Ariana. 'Bagaimana caraku menjelaskan semuanya kepada mereka? Bahwa aku memang sudah di vonis mandul oleh beberapa Dokter yang menanganiku.' "Kami tidak mau tahu, Ariana. Kami mau generasi kami tidak berhenti sampai Sagara. Kalau kamu kukuh dengan kata-kata belum siap, maka izinkan Sagara menikahi perempuan lain yang bisa memberinya keturunan!" Degh. Bagaimana kisah Ariana dan Sagara? Simak ceritanya, yuk! Eits, jangan lupa untuk follow akun author. Lalu subscribe dengan tambahkan ke daftar bacaan kalian+ review lima bintang, ya!

Si Aubrey Mañas ay gagawin ang lahat para mailigtas ang kanyang maysakit na ina mula sa kamatayan. Wala siyang ibang magawa kundi humingi ng tulong sa kanyang mayaman, malupit na lolo, na brutal na itinakwil ang kanyang Ina dahil sa pag-aasawa ng isang mahirap na lalaki. Pumayag ang kanyang lolo na tumulong. In one cruel condition - kailangan niyang pakasalan ang makapangyarihang CEO na si Adon Gustav. Adon is breathtaking in every way - gorgeous as sin and has a devastating effect on women. PERO galit na galit si Aubrey sa kanya. Siya ay kasing lupit at walang awa tulad ng kanyang Lolo. His rules are the laws, and must be obeyed. Will they end up together? Will their feelings develop? Or will they choose to get away with each other?

Étant le fils d'un pauvre, mon dilemme a commencé lorsque j'ai croisé *Prunelle* une fille vraiment belle de ma promotion c'est à dire nous sommes dans la même école de droit. Mais le problème est qu'elle est une fille riche, son père est un grand chirurgien qui travaille en Espagne et sa mère Directrice Générale d'une entreprise. Vous voyez que je n'ai aucune chance?? C'était ce que je me disais, car qu'est-ce qu'une fille comme elle allait avoir avec moi, un enfant de pauvre? Chaque fois que je posais mes yeux sur elle, je sentais quelque chose comme un feu qui brûlait au fond de moi. Mon rythme cardiaque changeait et on dirait qu'elle était la pièce manquante pour que mon coeur puisse fonctionner normalement. Mais je ne pouvais rien, car je me voyais Inférieur devant elle. *Tony* un mec de ma promotion était le seul qui causait avec *Prunelle* car lui aussi est un enfant de riche et aussi peut-être un *parent* de Prunelle.

Siapa sangka, liburan yang awalnya terasa begitu menyenangkan tiba-tiba berubah menjadi sebuah bencana? Tiba-tiba Tante Ariane dan Om Frank melamarku untuk dinikahkan dengan Aldert, anak angkat mereka. Kami sedang berlibur di Brussel waktu itu terjadi, mengacaukan daya kerja otak, jantung dan pernapasanku secara total. Menjajah kebahagiaan yang selama hampir satu bulan kudapatkan di Netherlands, tentu saja. Merubah istilah holiday menjadi broken day. Apakah aku tidak berusaha untuk menolak? Sudah. Mati-matian bahkan, dengan mengerahkan seluruh kekuatan jiwa dan raga. Tapi mereka ditambah dengan Mama justru semakin gigih untuk mengalahkan pendirianku. Oh, sebenarnya aku mengalah---pada akhirnya---karena Batik tak merespon sama sekali ketika aku berterus terang dan meminta pendapatnya. "Jadi, gimana ini, B?" tanyaku setengah menjerit di saluran telepon yang tak bisa dikatakan jernih, "Aku harus gimana, apa yang harus aku lakukan?" Klik, tut tut tut, tuuuttt! Dia malah memutuskan saluran telepon yang sangat berarti dalam hidupku saat itu. Ujungnya, dalam kebingungan yang semakin memuncak ke langit, aku meminta pendapat Uta. "Jangan bodoh kamu, Hill!" Uta mengingatkan dengan ketegasan level tinggi saat aku mengakui kalau tak enak dengan Batik, "Ingat, kesempatan emas tak datang untuk yang ke dua kalinya. Menikahlah dengan Aldert dan berbahagialah, Hill!"

Mon père est furieux et m'enferme dans la maison de feu, là où sont punis des criminels loups-garous, parce que la fille de l'amour d'enfance de mon père a été accidentellement brûlée. Le Bêta de la meute, mon père, me regarde avec un profond dégoût inscrit sur le visage : « Je n'ai pas une fille aussi cruelle. Tu resteras ici pour réfléchir à ce que tu as fait. » Je le supplie de me pardonner, à voix haute, j'admets ma faute, je le supplie de me laisser sortir. Tout ce que je reçois en retour, c'est son ordre implacable. « À moins qu'elle ne soit morte, personne ne doit la libérer. » La maison de feu se dresse, isolée, à la lisière du territoire. Peu importe combien je crie à l'aide, personne ne m'entend. Il ordonne à l'intendante de programmer la pièce de sorte qu'elle projette des flammes toutes les deux heures. Les brûlures sont atroces, ma régénération de louve-garou ne suffit qu'à me maintenir en vie entre deux sessions. Dix jours plus tard, il se souvient enfin qu'il a une fille et décide de me libérer. Mais ce qu'il ignore, c'est que je suis déjà morte dans cette maison de feu, je ne me réveillerai plus jamais.