Pride And Prejudice Fanfiction

Anibersaryo ng kasal namin nang mag-post ang high school sweetheart ng asawa ko ng sonogram picture sa kanyang social media, na may caption na public thank-you sa asawa ko: [Salamat sa lalaking nandiyan para sa akin sa loob ng sampung taon, at sa pagbibigay sa akin ng anak.] Umikot ang kwarto, at namuo ang galit sa akin habang mabilis akong nagkomento: [So, proud ka sa pagiging homewrecker?] Halos kaagad, tumawag ang asawa ko, puno ng galit ang boses. "Paano mo nagawa na mag isip ng nakakasuklam na bagay? Ang ginawa ko lang ay tulungan siya sa IVF, natupad ang pangarap niyang maging single mom.” "At oo nga pala, kailangan lang ni Ruby ng isang subok para mabuntis, habang ikaw ay may tatlong round ng walang resulta. Walang kwenta ang katawan mo!" Tatlong araw lang ang nakalipas, sinabi niya sa akin na pupunta siya sa ibang bansa para sa negosyo—hindi pinapansin ang aking mga tawag at mensahe sa buong panahon. Akala ko busy lang siya. Gayunpaman, sa huli ay kasama niya pala si Ruby, dumadalo sa prenatal checkup nito. Makalipas ang kalahating oras, muling nag-post si Ruby, na ipinakita ang isang mesa na puno ng masasarap na pagkain. [Nagsawa ako sa French food, kaya ginawa ni Ash ang lahat ng paborito kong pagkain. The best talaga siya!] Napatitig ako sa pregnancy test sa kamay ko, ang saya na naramdaman ko kanina, ngayon ay tuluyan ng nawala. Matapos ang walong taong pag-ibig at anim na taon ng paglunok ng aking pride para lang manatiling buhay ang kasal, sa wakas ay handa na akong bumitaw.

Kasalukuyang nasa bar si Heaven at nagpapakalasing. Kaka-break lang nila ng nobyo dahil nahuli niya ito at ang bestfriend niyang nakapatong sa isa’t isa sa mismong pamamahay niya! Nasaktan siya, hindi dahil naagawan siya ng boyfriend, kundi nasaktan ang pride niya dahil isang pipitsuging lalaki lang ang nakagawa noon sa kanya. Kung tutuusin, hindi niya kailangan ng lalaki sa buhay. Shes an independent woman, mabubuhay siya nang walang lalaki dahil siya si Heaven Ferrer! "Hi..." Narinig niyang may nagsalita sa likod niya... isang lalaki. Umupo ito sa tabi niya. "Sorry na lumapit ako, ha. I know na gusto mong mapag-isa dahil tinapalan mo ng pera ang lahat ng nanggugulo sa'yo dito. Hahaha..." Napangisi siya sa humor ng lalaki. "Bakit, gusto mo rin ng pera?" biro niya. Pinagmasdan nya ito. Kahit na lasing na siya nababnaag pa din ang kagwapuhan ng lalaking nagpakilalang si Theo. Actually, napansin na din niya ito kanina pagpasok niya. Ang lakas kasi ng sex appeal nito. Lihim siyang napangiti sa naiisip. Bakit hindi siya magwalwal sa gabing iyon? Gagamitin niya si Theo para sa kanyang plano. Gusto niyang makatikim ng lalaki sa gabing iyon. At kapag maisagawa na niya iyon, magpo-focus na siya sa buhay nya. Magpapawasak siya sa gabing iyon para hindi naman siya matawag na desperate virgin. At pagkatapos noon, hindi na siya magbo-boyfriend. She can live without a boyfriend anyway! "Theo, can you bring me to your place?" diretsahang sabi niya. Napaubo si Theo sa sinabi niya. "Huh?... Why?" "You know what I mean..." malanding wika niya. Alam niyang type siya ni Theo kaya imposibleng aayaw ito sa gusto niya. "A-are you sure?" "Ayaw mo ata. Sige, I will find someone else..." wika niya saka akmang tatayo, pero pinigilan siya nito. "Wait!..." Hinawakan siya nito sa braso. "Let's go..."

The day my brother, Chester Rodney, came to the orphanage to take me home, my boyfriend Dominic Huxley looked at me coldly and said, "If you choose to acknowledge your birth family, we're over." I knew he had his pride—he could never accept the difference in our social standing. So, for him, I turned my back on the family I had yearned for my whole life. In the decades that followed, I toiled without complaint, saving every cent to help him rise to success. By the time I was not yet fifty, overwork had worn me down. Lying on my deathbed, my breathing shallow and weak, I watched Dominic on television. He was now an acclaimed scientist, just awarded the nation's highest research honor. Tears welled in his eyes as he thanked another woman. "All these years," he said, "I never felt worthy of Alicia. But now, maybe I can use this award as the prologue to a love I've owed her for decades." The "Alicia" he spoke of was the woman mistakenly switched with me at birth—the false heiress the Rodney family raised as their own. The camera zoomed out. Alicia Rodney stood radiant, graceful, and perfectly preserved by years of luxury, blushing as she accepted the trophy. "I waited for you for decades," she said sweetly, "but marriage is still something I'll need to ask my brother about." Chester, who had long taken over the family, looked at her with an indulgent tenderness tinged with something unspoken. "I was adopted by our uncle back then for one reason—to protect Alicia. Making the only princess of the Rodney family happy has always been my life's mission." Only then did I realize—everything I thought I had chosen freely, every sacrifice I made without regret, was nothing but a trap, carefully woven by two men, all for Alicia. The betrayal pierced my heart. I died without peace. But when I opened my eyes again, I was back on the very day Chester came to take me home from the orphanage. I glanced past the two men eyeing me with subtle disdain. Without hesitation, I stepped into the car. "Take me home," I said. This time, I'd send whoever stole my life back to the gutter they slithered from.