True X Zee

เมีย ไม่ใช่คนอื่น ทวงรักเมีย (ศิราช x เฟรญ่า) “เข้งขาอ่อนเหลือเกินนะ” “ศิราชใจร้ายกับเฟรญ่า” “เลิกพล่ามแล้วรีบอาบน้ำ” ... “เฮียให้ผมติดให้ไหม” ไอชิที่ส่งลูกค้าเสร็จ เดินเข้ามาเห็นศิราชกำลังเช็ดข้อมือให้เฟรญ่าอยู่ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ ยังไม่เคยเห็นเฮียทำงานเล็กๆ น้อยๆ นี้ให้ใครสักครั้ง “ไม่ต้องเสือก” “ครับ” แต่ลืมไป นี่เมียเฮียแกนี่หว่า ไม่ใช่คนอื่น เฮียเขาโหด หื่น ห่ามมากนะ น้องไหวไหมมม โหดไม่โหดให้ดูลายสักและกล้ามแขน ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วแหละ ไรท์กล่าวไว้เอง555555555555 นิยายเรื่องนี้ส่วนมากจะบรรยายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคู่พระนางมากกว่านะคะ ไม่มีปมอะไรให้มากมายปวดหัว เหมาะสำหรับคนที่ชอบอ่านอะไรสบายๆ ลองเปิดใจอ่านกันดูสักนิด เผื่อจะเป็นแนวที่คุณชอบฝากเอ็นดูด้วยนะคะ > <

I jump off the seventh floor on my wedding day. Why? Because everyone has abandoned me to pick up a fake heiress from the airport, my fiancé included. I expect to see them riddled with heartbreak and regret after my death. However, my father merely shakes his head stoically and looks at my body while saying I was too willful. My mother bites her lip and sighs in relief. My fiancé, Magnus Gilmore, shields the fake heiress. He's afraid she'll see the horrible state of my body. The fake heiress is scared to tears at this, and everyone crowds around her to console her. No one cares whether I'm still breathing while lying in a pool of blood. I'm stunned when I see this, but I soon laugh self-deprecatingly. When I open my eyes again, I've been brought back seven years in the past. It's the day I've just stepped foot at home.

The ninety-ninth time my Alpha mate blocked our mind-link, I was in the final stages of Wolf Spirit Decay. I dragged my broken body into the Council Hall. The cold marble steps grated against the soles of my feet, and with every step, a tearing pain ripped through my chest. "I am here to petition to leave the pack." The council official studied my pale, thin form with a pitying gaze and asked softly, "Are you certain, Miss? You would be giving up the pack's protection." Since childhood, my wolf has been unstable, making me frail. Ever since my father brought home my adopted sister, Lydia, when I was ten, my parents have treated me like a disgrace to the family. Despite being his marked mate for years, Caleb never promised me a Luna ceremony. He rarely even took me to pack gatherings. As a result, hardly anyone in the pack knew who I was. "It doesn't matter," I said, my voice calm despite the effort. "I will be dead in three days."

- ผิดที่รักคนใจร้าย - 《แผ่นดิน x ลูกพีช》 แผ่นดิน "เธอรู้ใช่ไหมผีเสื้อไม่ชอบให้ใครไล่จับมัน" ลูกพีช "พี่จำที่พีชเคยบอกได้ไหม วันไหนที่พีชพอแล้ว พีชจะหยุดทุกอย่างแล้วเป็นฝ่ายไปเอง ใช่ค่ะ..วันนี้พีชพอแล้ว" คำเตือน/Warning ดราม่าหนักหน่วง - คำหยาบ - ครอบครัว - แต่งงาน - มีฉากร่วมเพศ18+ - ข่มขืนแบบไม่สมยอม - ไม่นอกกายนอกใจ **พระเอกดีกับทุกคนยกเว้นนางเอก** เรื่องนี้ไม่มีการ 'นอกกาย นอกใจ' ดราม่าหนัก นินายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาพาดพิงถึงสถานที่หรือบุลคลที่ไม่เกี่ยวข้องแต่อย่างใด นิยายไม่ได้อิงจากความเป็นจริงทั้งหมด โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ไม่อนุญาตให้คัดลอดหรือดัดแปลงเนื้อหาทั้งสิ้น! หากพบเจอจะดำเนินคดีทางกฏหมายทันที Thanks for following me 🙏

I am in the middle of hosting an international conference when my younger sister, Aubrey Keller, suddenly calls me. She is sobbing over the phone as she says, "Aster, my spot in the student exchange program was taken away…" I immediately rush over to Aubrey's university campus. She's cornered in the teachers' office, her eyes brimming with tears. A young girl with punk flair is standing in front of Aubrey, gesturing at her with disdain. "Trying to fight for the spot against me, are you? I'm the heiress to the Keaton family in Centuria. "My father even funded an entire laboratory building for the university! Who do you think you are?" A teacher standing to the side is also adding fuel to the fire. "Aubrey, Ophelia's father is one of this university's key funders. Why don't you just let this go this time so we can all move on?" I'm about to rebuke the two when I hear the phrase 'heiress to the Keaton family.' Keaton family from Centuria? Since when did my father, Tristan Keaton, have another daughter besides Aubrey and me? I immediately call Tristan's number and ask coldly, "Dad, when did you cheat on Mom and sire another daughter behind her back?"

The day I found out I wasn't really an Adelson, Sharon—their real daughter—stormed in and stabbed me—over and over. Just like that, my shot at being a mom? Gone. Chuck Benetton, my fiancé, lost it. My parents swore they'd disown her. To "comfort" me, Chuck proposed on the spot. My parents handed me the severance letter—Sharon officially disowned—and told me to just focus on healing. Later, they said Sharon had run off and gotten trafficked in Nyamara, some hotspot for scams and lost souls. They said it served her right. And yeah... I believed them. Six years into the lie, I saw her—very much alive, baby bump and all, curled up against my husband like she owned him. "If I hadn't snapped back then, Yasmine never would've married you, " she said. "Thank God you and Mom and Dad backed me. Otherwise, that imposter would've landed me in jail. "She probably never guessed I've been right here, carrying your baby. Once I give birth, just fake an adoption. She can nanny our kid forever. "Thanks for everything, Chuck." She smiled like he was her hero. And he blushed. "Don't thank me. Marrying her was the only way to protect you. I'd do it all again." So yeah. The guy I thought loved me? He was always lying. My "parents"? They only cared about Sharon. If that's love, I want nothing to do with it.

On my twenty-third birthday, my brother, Zackary Dixon, became the wealthiest man in the country. He threw a grand birthday party for the nanny's daughter, saying that she would be the Dixon family's favorite. At the same time, something went wrong with my artificial heart. I couldn't find a suitable one, only one month left in my life. Due to the torture of illness and great pressure, I had no choice but to call him. Hearing my cough, he coldly said, "At that time, you were afraid to get involved, and now you regret it?" My throat was sore. I stared at his expressionless face through the phone and laughed bitterly. "Zackary, three hundred thousand dollars is no big deal to you. Help me, OK?" Zackary sneered. I could hear his warm voice comforting Lillianna, "Voice phishing. It's fine." Of course, he was fine, because his sound beating heart was mine.

- ผู้หญิงของฟีนิกซ์ - { ฟีนิกซ์ x โมเดล } ฟีนิกซ์ งอนบ่อย ๆ นะ เฮียชอบง้อ โมเดล เวลาเฮียดุมันน่ากลัวดี เดลชอบ>< "เฮียชอบเวลาหนูร้อง" "ทะ ทำไมเหรอคะ" "เพราะมันทำให้เฮียอย่างปลอบหนูแรง ๆ ยังไงล่ะ" "ป๊ายิกมีแปนเหย๋อก้ะ" "เยอร์ก็อยากมีแปน" คำหยาบ - เนื้อหารุนแรง - คลั่งรัก - พระเอกสายเปย์  เรื่องนี้ไม่มีการ 'นอกใจ' พระเอกคลั่งรัก นินายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาพาดพิงถึงสถานที่หรือบุลคลที่ไม่เกี่ยวข้องแต่อย่างใด นิยายไม่ได้อิงจากความเป็นจริงทั้งหมด โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน  ไม่อนุญาตให้คัดลอดหรือดัดแปลงเนื้อหาทั้งสิ้น! หากพบเจอจะดำเนินคดีทางกฏหมายทันที Thanks for following me 🙏

LOVE LOSER ร้ายพ่ายรัก (เจเลอร์ x แพทริเซีย) มีเนื้อหารุนแรง ตัวละครใช้คำพูดหยาบคาย ไม่มีพระเอก/นางเอก มีฉากร่วมเพศ (รุนแรง/ไม่สมยอม) SM25++ หากแนวนี้ไม่ใช่นิยายแนวที่ชอบ กดข้ามไปอ่านเรื่องอื่น ๆ แทนได้นะคะ นิยายตะเกียงมีหลายแนวค่ะ ลองเลือกดูก่อนนะคะ เจเลอร์ไม่ใช่พระเอกในอุดมคติของท่าน และแพทริเซียเองก็ไม่ใช่นางเอก __________________________________ ทุกอย่างเริ่มต้น....ด้วยความร้ายกาจ ⚠️ ​ เจเลอร์ JAYLER เขา..ผู้ชายคนที่แพ้มากตั้งแต่ชาติกำเนิด "เธอสวยนะ...แต่ได้ง่ายไป" ​ แพทริเซีย เธอ...ผู้หญิงที่ร้ายจนทุกคนเกลียด "เรื่องเมื่อคืนฉันจะคิดซะว่า...ให้ทานหมาตัวหนึ่งก็แล้วกัน" ​ 

During the ten years since I was found and brought to my biological family, Sonia Baxter, the girl who took my place, and I have been as close as real sisters. Even Mom says that Sonia cares more about me than a real sister would. I once swore I'd give my life to protect our special family of four. When Sonia is rushed into emergency surgery with a ruptured cerebral aneurysm, I am in my office, calmly practicing a basic suturing technique on a surgical simulator. On the screen, the robotic arm threads the needle with such precision that it looks like a work of art. A few minutes later, my boyfriend, Oliver Lyons, slams open the office door and shouts at me, "Amelia Baxter! Sonia's in critical condition. Only your micro-dissection skills can save her! Every expert in the hospital is waiting for you! We've got less than an hour before the window closes!" He looks at me with hopeful eyes. I'm the only person in the country capable of performing a surgery this complex. My hands are even known as the "Hands of God". However, I simply reply with a hum and continue fiddling with the model. Suddenly, my parents rush in. Mom grabs my arm and cries out, "Amelia! That's your sister in there! How could you just stand by and watch her die?" I gently pull away from her and hold my right hand out in front of them. This hand, which had once created countless medical miracles, is now trembling slightly. "Unfortunately, since yesterday, I've been showing symptoms of essential tremor. Dad, Mom… this hand is ruined."