ร่างน้อยชะงักไปครู่หนึ่ง ท่าทางเช่นนี้ช่างน่าอายจริง ๆ ขณะเดียวกันก็ผลักหลิวหลงถิงออก แล้วถามเขาว่า “อะไร ได้กลิ่นอะไร? นายรีบปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”“กลิ่นอะไร? ก็กลิ่นคาวของงูไง? หรือเธอรังเกียจที่ฉันมีกลิ่นคาวงูกันแน่?” เมื่อหลิวหลงถิงพูดอย่างนั้นแล้ว ฉันก็พยายามผลักเขาออก ทว่าเขาดันเอื้อมมือมาจับที่ขาของฉันและยกขึ้นอย่างรวดเร็วน้ำจากฝักบัวที่โปรยลงราวกับฝนตกหนักบนศรีษะของฉันกับหลิวหลงถิง ทำให้ผ้าขนหนูของฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำร้อนที่จริงก็อยากจะโกรธตานั่นอยู่หรอก ทำแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร? เขาจงใจทำให้ฉันเปียกเหมือนไก่ตกน้ำ แต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา กลับเห็นไอน้ำที่ปกคลุมใบหน้าอันมีสเน่ห์ อีกทั้งผมดกดำที่เปียกน้ำจนทำให้เห็นจอนเล็ก ๆ ข้างหนึ่ง เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาที่แพรวพราว ช่างเย้ายวนใจเหลือเกินฉันกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง และไม่กล้าจะมองไปที่ดวงตาอันมีสเน่ห์พร้อมกับผมที่เปียกปอนของหลิวหลงถิง ฉันรีบเบือนหน้าหนีและพูดกับเขาว่า “ตัวนายไม่คาวแล้ว ไม่มีอะไรน่ารังเกียจ” 　“ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ งั้นฉันจูบนะ”เมื่อหลิวหลงถิงพูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ก้มหัวลงและประกบลงที่ริมฝีปากขอ

“ก็ใช่สิ! ทำไมเหรอ?”เมื่อฉันเปล่งประโยคนี้ออกมาจากปาก ก็เหลือบไปมองหลิวหลงถิงที่หน้าตาเรียบเฉย มันทำให้ฉันรู้สึกกังวน ถ้าหลิวหลงถิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและรู้ว่าฉันรับข้อตกลงกับเทพแห่งขุนเขาที่จะกำจัดเขา และถ้าเทพแห่งขุนเขาตายฉันก็ต้องตาย ใครกันจะเมตตาคนที่หมายจะเอาชีวิตตัวเองในเวลานี้ ฉันรู้สึกเสียใจกับข้อตกลงที่ให้ไว้กับเทพแห่งขุนเขา อันที่จริงการได้อยู่กับหลิวหลงถิง แม้ว่าจะหนื่อยไม่ค่อยสะดวกสบายแต่ก็รู้สึกดี และแม้ว่าเขาจะบังคับให้ฉันทำเรื่องอย่างว่า ฉันก็ยังพอใจกับมัน แล้วทำไมฉันต้องฆ่าเขาด้วยล่ะ?　　“เขาเจอฉัน” เอ่ยปากตอบหลิวหลงถิง“เธอไม่มีอิทธิฤทธิ์ ทำไมถึงจัดการกับเขาได้?” หลิวหลงถิงถามกลับถึงตอนนี้ ถ้าฉันสารภาพผิดไปก็ไม่ดี ไม่สารภาพไปก็ไม่ดี ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบกลับเขาไปว่า “ฉันไม่ได้จัดการเขาเอง มีคนหนึ่งมาช่วยฉันไว้ เขาบอกให้ฉางชุยหงกลับไปช่วยสามีตัวเอง จากนั้นเขาก็จากไป”ฉันคิดในใจว่าหลิวหลงถิงต้องถามฉันแน่ ๆ แต่แล้วหลิวหลงถิงก็ไม่ได้ถามว่าคนที่ช่วยฉันคือใคร? กลับบอกให้ฉันโทรหาแม่หมออิงว่าเรื่องนี้จบแล้ว ให้เขาเก็บรายงานไว้เอง และเมื่อกลับถึงบ้านเขาจะสอ

เงาขาวร่างใหญ่เหล่านี้ก็เหมือนซากศพที่ถูกต้มจนบวมเป่ง พวกเราทั้งหมดล้วนสยองขนพอง ขนาดกลางวันแสก ๆ ยังกล้าหลอกกันอีก!“งั้นเงาเหล่านี้ ใช่คนหนุ่มสาวที่จมน้ำตายในทะเลสาปไหมคะ?”ชายมีอายุจ้องมองไปที่เงาเหล่านั้น ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยพลางพูดว่า “นี่ยังไม่ชัดเจน ผมไม่กล้าไปดู แต่เมื่อสองสามปีก่อนคนที่ตายในทะเลสาปเป็นนักศึกษาสาววัยรุ่น ที่ถึงตอนนี้ก็ยังปิดคดีไม่ได้ เมื่อก่อนมันก็แค่ทำให้คนกลัวเท่านั้น พอหลังจากนั้นสิบวันศพก็จะเริ่มลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ มาหลอกคนอื่น โชคดีที่ตอนนี้อากาศหนาว ช่วงนี้เลยไม่ค่อยมีใครมาเล่นที่นี่เลย”แล้วทำไมผีพวกนี้ถึงพึ่งจะมาหลอนหลอนกันล่ะ? แต่ถ้าลองนับดูฉันก็พึ่งเป็นร่างทรงได้แค่ประมาณสิบวัน สิ่งเหล่านี้จะเกี่ยวข้องกันหรือเปล่านะพอคิดจบแบบนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า ทำไมถึงเกิดเรื่องบังเอิญเช่นนี้ขึ้นได้“แม่หมอ ตอนนี้คุณรู้ว่าเราไม่ได้โกหกคุณแล้วใช่ไหม? เราควรทำอย่างไรดี!”ด้วยน้ำเสียงของหญิงผู้นี้ดูขี้ขลาด แต่ฉันเองก็หนังศรีษะชาจนไม่กล้าขยับเขยื้อน แต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงจะหันหลังกลับไม่ได้อีก มือเรียวจึงหยิบยันต์สีเหลืองที่เขียนขึ้นเมื่อวา

“อาจารย์หยินฮวาหรอคะ?” ฉันหันหัวเหลือบมองหลิวหลงถิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างสงสัยหลิวหลงถิงที่รู้ตัวว่าหญิงมีเสน่ห์ผู้นี้จำคนผิด จึงย่างเท้าเข้าหาหญิงผู้นี้สองสามก้าวพลางพูดว่า “พี่รอง เธอคือร่างทรงของฉัน ชื่อป๋ายจิง คราวนี้พาเธอกลับมาด้วย เพราะอยากให้พี่รองกับพี่ใหญ่ดู”หลังจากที่ได้ยินหลิวหลงถิงแนะนำชื่อฉัน ป๋ายจิง หญิงผู้นี้จึงออกมาจากบ้านอย่างเปิดเผย เธอเงยหน้าขึ้นพลางฉีกยิ้มเล็กน้อย “โอ้ ดูความจำฉันสิ พอรู้ว่าหลิวหลงถิงจะกลับมาก็ทั้งดีใจทั้งสับสนไปหมด” ในขณะที่พูด ก็บิดหน้าอันบอบบางมองมาที่ฉันสองสามครั้ง ยิ้มด้วยความเขินอายเล็กน้อย และน้ำเสียงที่สนทนากับฉันก็ดูประจบประแจงเป็นพิเศษ “เป็นร่างทรงของหลิวหลงถิงนี่เอง ยังดูเด็กอยู่เลยนะจ๊ะ มาสิ มานั่งในบ้าน”หลังจากที่หลิวหลงถิงพาฉันเข้าไปในบ้าน เขาแนะนำฉันว่านี่คือพี่รอง ชื่อหลิวเลี่ยอวิ๋น มีนิสัยค่อนข้างดุดัน ปกติพี่ใหญ่ไม่ค่อยอยู่บ้าน หลิวเลี่ยอวิ๋นจึงเป็นผู้ดูแลทุกเรื่องในบ้านหลังนี้หลิวเลี่ยอวิ๋นที่ไปชงชาให้ฉันกับหลิวหลงถิง หลงเถิงและเจียวเอ่อร์ที่ยืนล้อมหลิวหลงถิงกำลังพูดคุยถึงเรื่องโลกภายนอก ฉันมองดูเด็ก ๆที่น่ารักวิ่งไปมา อี

ลูกชายคนที่สามของตระกูลหลิว ไม่ใช่หลิวหลงถิงหรอ? วาดภาพที่ฉันวาดนั้น ความจริงแล้วถูกคนเอาไปนี่เอง คาดไม่ถึงว่าเพราะภาพนี้ จะนำมาซึ่งการแต่งงานของหลิวหลงถิงอันที่จริงเมื่อครู่ ฉันก็รู้สึกเสียใจที่เจียวเอ๋อร์บอกว่าฉันจะไม่ได้แต่งงานกับหลิวหลงถิง แต่ตอนนี้มีคนมาแย่งสามีฉันไป ฉันควรจะโกรธนะ แต่ก็น่าขำ พอนึกถึงหลิวหลงถิงที่ปกติแล้วชอบทำตัวแมน ๆ ใส่ฉัน ตอนนี้เขากลับถูกผู้หญิงขอแต่งงาน ถ้าเขาอยู่ตรงนี้ ฉันคงขายหน้าแทนเขา“หวงซานเหนียง เจ้านายไร้สาระของเจ้าคือใคร? ถึงอยากขอน้องชายข้าแต่งงาน? ไม่ดูฐานะตัวเอง ถ้านายเจ้าสนใจน้องข้า ก็ให้นางมาด้วยตนเอง แต่นี่คงจะไม่ใช่เซียนตระกูลซานหลานหรอกนะ” ด้วยคำพูดที่เหน็บแนมของหลิวเลี่ยอวิ๋นนั้น ก็ไม่ได้ทำให้หวงซานเหนียงหญิงชุดแดงนั้นแสดงอาการโกรธหลิวเลี่ยอวิ๋นแต่อย่างใด ตรงกันข้ามหล่อนกลับตอบอย่างเหิมเกริมว่า “อย่าคิดว่าฌาณข้าสูงไม่เท่าเจ้า นายคนใหม่ของข้า ที่ในเวลานั้นเป็นเซียนที่ได้รับการแต่งตั้งจากเทพพระเจ้าหนูเอ่อร์ฮาเป็นการส่วนพระองค์ และต่อมาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนางสนมผู้สูงศักดิ์ ทำงานกินตำแหน่งในประราชสำนัก คงจะทำให้บ้านเจ้าเหลือกินเหลือใช้