ตอนที่ 10 พระเอกในนิยายของวาววา

----------

...นิยายของวาววา...

...

ณ ร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง

เชนทร์จองไว้เป็นพิเศษเพื่อฉลองวันเกิดให้อันนา เขาส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับช่อลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์  ทันทีที่อันนารับช่อดอกไม้ เธอก็จามออกมาเบาๆ ด้วยความน่ารัก

'ฮัด...จิ!'

เสียงจามใสๆ ทำให้แวมไพร์ผู้เย็นชาอดยิ้มไม่ได้

“อ้ะ...ขอโทษค่ะ” อันนากล่าวพร้อมยกนิ้วถูจมูกของตนเองเบาๆ “ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ ฮ...ฮัด จิ!!!”

เชนทร์มองอันนาด้วยสายตาอ่อนโยน ใจนึกสงสัยว่าหรือคนรักของเขาจะแพ้กลิ่นดอกลิลลี่กันนะ

“คุณแพ้เกสรดอกไม้หรือเปล่าครับ?”

“ไม่นะคะ...แต่อาจจะยกเว้นลิลลี่กับดอกแก้..ว ฮัด! จิ!!!”

“ถ้างั้นทิ้งไป เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่” เชนทร์กล่าวพร้อมดึงช่อดอกลิลลี่ออกจากมืออันนา

“ไม่เป็นไ..ร เช..น.. ฮัดด!! จิ!”

...

..

.

----------

หลังจากเพทายเดินจากห้องไป วาววายังรู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย สายตาของเธอมองไปยังแวมไพร์หนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ เขาจ้องมองเธอกลับโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา 

แต่แล้ว...วาววาก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขอบคุณที่เขามาช่วยเธอไว้

“ขอบคุณนะ”

ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าอันหล่อเหลา ประกอบกับดวงตาสีแดงก่ำจับจ้องวาววาชั่วครู่ ก่อนจะละสายตามองไปยังบางอย่างที่อยู่ด้านหลังเธอ

“กระเทียมพวกนั้น...อะไรน่ะ?”

ใบหน้าละมุนหันควับไปมองไปกระเทียมที่เธอแขวนเรียงรายราวกับมูลี่ไว้ทั่วบริเวณประตูกระจกระเบียงและหน้าต่างทุกบานในห้อง 

เธอเคยเชื่อว่ากระเทียมเหล่านี้จะป้องกันแวมไพร์  แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผู้มาช่วยเธอในตอนนี้  เขากลับเดินเข้ามาด้านในโดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับกระเทียมพวกนั้นสักนิดเดียว

คิ้วของเธอขมวดแน่น...เมื่อสะดุดจ้องไปที่ประตูกระจกระเบียงบานใหญ่ที่ตอนนี้ได้หลุดออกจากรางเลื่อนทั้งอัน วาววาแทบทรุดตัวลงเมื่อของภายในห้องเธอพังเพราะแวมไพร์ตนนี้อีกครั้ง!

“พังห้องฉัน...อีกแล้ววว!!!”

“ผมเพิ่งช่วยคุณนะ!” เชนทร์รีบทักท้วง

ดวงตาคู่สวยจ้องมองมาทางเขา หายใจฟึดฟัดด้วยความเหนื่อยหน่ายใจที่ต้องติดต่อช่างมาซ่อมประตูอีกหน

แต่เอาเถอะ...อย่างน้อยประตูก็ซ่อมได้ แต่ถ้าหากเขาไม่มาช่วยเธอได้ทันเวลา ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้

“ฉันไม่ได้ว่าคุณ...” เธอพูดพร้อมหยิบช่อดอกลิลลี่บนพื้นที่เพทายนำมาให้เธอเพื่อไปทิ้งขยะ

“ก็คุณเพิ่งพูดว่า พังห้องฉันอีกแล้ววว!!!”

“ช่างมันเ..ถ..อะ.. ฮัดดชิ่ววว!!!” วาววาโยนช่อดอกลิลลี่ลงถังขยะอย่างหงุดหงิดก่อนจะปิดฝาถังขยะอย่างมิดชิด “ฮั...ดชิ่วว!! ฮัดเช่ยยยย!!!!! โอ๊ย!”

สายตาคมเข้มหยุดมองวาววาที่ตอนนี้จมูกของเธอแดงก่ำหลังจากทิ้งช่อดอกไม้นั่นไป เหตุการณ์นี้เสมือนเดจาวู เขานึกถึงอันนาที่เคยจามเพราะกลิ่นจากช่อดอกลิลลี่ซึ่งเขาเคยนำไปให้อันนาเป็นของขวัญวันเกิด

“คุณแพ้เกสรดอกไม้เหรอ?”

“ไม่อ่ะ...แค่ดอกลิลลี่กับดอกแก้วมั้ง ฮัดชิ่ว!!!” พูดพลางหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับน้ำมูกบนจมูกแดงก่ำ

“งั้นเหรอ...?” คำตอบของวาววายิ่งทำให้เขานึกถึงอันนาผู้เป็นที่รักของเขาอย่างยิ่ง “แพ้ดอกไม้ชนิดเดียวเหมือนพี่สาวคุณเลยนะ”

“ไม่นะ พี่ฉันไม่ได้เป็นภูมิแพ้” เธอตอบทันควันเพราะจิตใต้สำนึกคำว่าพี่สาวของเธอหมายถึงวีวี่ ไม่ใช่อันนาตามที่เชนทร์เข้าใจ

“ผมไม่เข้าใจคุณจริงๆเลย”

“ว่าไงนะ?”

สายตาจับจ้องไปที่ร่างสูงที่ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาเสียเท่าไหร่ด้วยความงุนงง ชายหนุ่มในชุดดำทั้งตัวที่ตอนนี้ถือวิสาสะนั่งเอนกายอยู่บนโซฟานุ่มๆ เสมือนเป็นพื้นที่ของเขาเอง

"คุณกำลังทำอะไรอยู่?" น้ำเสียงเรียบนิ่งและดวงตาสีเพลิงจ้องมองวาววาอย่างไม่วางตา ราวกับจะดูดกลืนเธอเข้าไป

“ท...ทำอะไร? หมายถึงอะไร?” เธอไม่เข้าใจ

ริมฝีปากบางเฉียบของแวมไพร์ที่อาศัยอยู่ในไทยมานานขยับขึ้นลงเล็กน้อยราวกับจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงใดๆ หลุดรอดออกมา

มีเพียงการสื่อสารด้วยความเงียบ ใบหน้าคมคายจากสายเลือดชาวตะวันตกและสายตาคู่นี้กำลังจ้องมองวาววาเพื่อหาคำตอบอะไรสักอย่าง

“คุณเคยบอกผมว่าคุณเขียนนิยายใช่ไหม?”

“ใช่ งานอดิเรก แต่...ไม่จบสักเรื่อง”

“เล่าเรื่องนิยายที่คุณเขียนให้ผมฟังหน่อย”

“เชื่อแล้วใช่ไหมว่าคุณหลุดออกมาจากนิยายของฉัน” วาววายิ้มกริ่ม

“ไร้สาระ ถ้าผมบอกว่าคุณหลุดออกมาจากนิยายที่ผมเขียนบ้าง คุณจะเชื่อไหม?” เขายอกย้อนน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ถ้าคุณเขียนชื่อวาววาเป็นนางเอก ฉันก็จะฟังนะ”

“ได้สิ นางเอกตายตอนจบไม่สมหวังในรักกับพระเอกดีไหม?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของวาววาหายไปทันทีที่ได้ยินที่เชนทร์กล่าว เธอหงุดหงิดที่เขียนนิสัยให้เชนทร์คลั่งรักแค่อันนา แต่แทบจะเป็นคนขวางโลกในสายตาทุกคนที่พบเจอ

“ฟังอยู่...เล่าได้หรือยัง?” เชนทร์ทักท้วงเมื่อเห็นท่าทีของเธอ

“ก็ได้!”

วาววาตอบรับเสียงแข็ง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามและเริ่มเล่าเรื่องราวของแวมไพร์สาวที่เธอสร้างขึ้นมาให้เขาฟัง           

“ปี พ.ศ. 2230 อ็องเดร พ่อค้าไวน์ชาวบอร์โด ประเทศฝรั่งเศสเดินทางมาสู่สยามในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชเพื่อทำการค้า แต่ระหว่างการเดินทางบนเรือ มีข่าวลือสะพัดว่ามีแวมไพร์แอบซ่อนตัวอยู่ ผู้โดยสารต่างหวาดกลัว แต่ตลอดการเดินทางก็ไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นจนกระทั่ง...

ในคืนที่เรือเทียบท่าสยาม แวมไพร์โผล่มาสร้างความโกลาหล การต่อสู้ปะทุขึ้นทันที มีผู้บริสุทธิ์ต้องสังเวย อ็องเดรมีมืดกริชที่ซื้อมาเพื่อต้องการเก็บสะสมเพราะเห็นว่าเป็นของหายาก แต่แล้วเขาจึงตัดสินใจลองใช้มีดกริชนั้นปักเข้าที่อกทะลุหัวใจแวมไพร์ในขณะที่แสงอาทิตย์แรกเริ่มส่องประกาย แวมไพร์ตัวร้ายก็สลายไปในทันที

ความตายของแวมไพร์ตัวนั้นกลับเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่สำหรับอ็องเดร ก่อนที่แวมไพร์จะตาย ได้กัดอ็องเดรในระหว่างการต่อสู้ และเมื่ออ็องเดรถูกกัดจนกลายเป็นแวมไพร์ ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

การเป็นแวมไพร์คือการต้องคำสาป เมื่ออ็องเดรรู้ตัวว่าเป็นแวมไพร์ ก็คิดจะจบชีวิตตัวเอง เขาเคยใช้กริชปักที่อกซ้ายทะลุหัวใจตนเองเพื่อจบชีวิต แต่แล้วเขาก็ค้นพบว่าคำสาปแวมไพร์ที่เขาได้รับ คือการเป็นอมตะ ไม่มีอะไรสามารถฆ่าเขาได้แม้กระทั่งกริช และเขา...ไม่มีวันตาย!

แต่แล้วในปี พ.ศ.2231 เมื่อสมเด็จพระนารายณ์มหาราชสิ้นพระชน สมเด็จพระเพทราชาขึ้นครองราชย์ในลำดับต่อไป ความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับฝรั่งเศสก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

สมเด็จพระเพทราชาได้ดำเนินนโยบายที่ลดทอนการติดต่อกับชาวต่างชาติ โดยเฉพาะกับฝรั่งเศส อันเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่ฝรั่งเศสพยายามแทรกแซงการเมืองภายในสยามในช่วงปลายรัชสมัยของสมเด็จพระนารายณ์มหาราช อ็องเดรผู้เป็นชาวฝรั่งเศสต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆและพยายามเลี่ยงไม่ดื่มเลือดคน แต่ดื่มเลือดสัตว์แทน

อ็องเดรต้องใช้ชีวิตหลบในป่า จนวันหนึ่งได้พบกับลุงเอื้อผู้มีเมตตาให้อ็องเดรอาศัยอยู่ในเรือนเล็กๆของเขา อ็องเดรได้เห็นความเป็นอยู่ของลุงเอื้อที่รับจ้างหาเงินดูแลทุกคนในครอบครัว อยู่มาวันหนึ่งแม่และเมียของลุงเอื้อเสียชีวิตด้วยระยะเวลาห่างกันไม่กี่เดือน จนลุงเอื้อแทบหัวใจแตกสลาย ตัวเองป่วยไม่สบายแต่ยังต้องดูแลหลานชายอายุ 6 ขวบ

ในวันที่ลุงเอื้อรู้ความจริงเรื่องของอ็องเดร ลุงเอื้อขอให้อ็องเดร ช่วยให้เขากลายเป็นแวมไพร์เพื่อที่จะได้มีเวลาดูแลหลานต่อ อ็องเดรสอนให้ลุงเอื้อรู้ถึงวิธีทำไวน์ จนในที่สุดเขาและลูกหลานก็สามารถทำไวน์ส่งขายขุนนางชั้นสูงจนมีฐานะ แต่หนทางแวมไพร์ต้องเจอคำสาป ซึ่งคำสาปแวมไพร์ของลุงเอื้อคือการที่ลูกหลานจะมีชีวิตไม่ถึง 30 ปีก็ต้องมีอันเป็นไปทุกราย แต่กว่าที่ลุงเอื้อจะรู้ตัวเรื่องคำสาปนี้ก็กินเวลาไปหลายร้อยปี

ในที่สุดลุงเอื้อก็ขอให้อ็องเดรใช้กริชจบชีวิตของตนหลังจากได้สร้างความสำเร็จยิ่งใหญ่ให้ลูกหลานมีกินมีใช้ และในปัจจุบัน อ็องเดรก็เปลี่ยนชื่อเป็น ราเชนทร์ เรวัตทรัพย์โภคิน ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ในหลายสายธุรกิจและโดยเฉพาะอย่างยิ่งบริษัทผลิตไวน์ที่ใหญ่ที่สุดและได้รับรางวัลระดับโลก

เพียงแต่ราเชนทร์ไม่เคยออกงานและไม่มีผู้ใดเคยเห็นใบหน้าของเขา แวดวงไฮโซมีเพียงได้ยินแต่ชื่อเสียงในนามผู้ถือหุ้นรายใหญ่เท่านั้น โดยในตอนนี้เชนทร์ได้อาศัยกับปวิธ ทายาทของลุงเอื้อ ปวิธที่คอยเป็นคนออกหน้างานในการพบปะทางสังคมแทนเชนทร์ และปวิธยังมีลูกสาววัย 9 ปี ชื่อใบบัว

เชนทร์รู้สึกเบื่อหน่ายในทุกวันและทุกครั้งที่มีโอกาสเขาจะหาวิธีจบชีวิตอมตะของเขาแต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง จนวันหนึ่งเขาได้เจอกับอันนา หญิงสาวผู้รักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจในร้านหนังสือโดยบังเอิญ และอันนาก็เข้ามาทำให้ชีวิตอันแสนน่าเบื่อของแวมไพร์กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง...”

วาววาบรรยายเนื้อเรื่องนิยายแวมไพร์ที่เธอเขียนโดยละเอียดให้เชนทร์ฟังจนจบด้วยแววตาปลาบปลื้มกับนิยายของเธอเอง แต่แล้วก็ต้องถูกเชนทร์ขัดอารมณ์เสียจนได้

“แค่นี้เหรอ?”

“แค่นี้อะไรของคุณ! นิยายของฉันเรื่องนี้ดีมากเลยนะ กว่าจะหาข้อมูลประวัติศาสตร์แล้วโยงกับตัวละคร ใช้เวลาเขียนเป็นปี!” วาววาทักท้วงด้วยความหงุดหงิด

“ที่ผมอยากรู้คือ อันนาชื่อจริงชื่ออะไร แล้วเนื้อเรื่องตอนไหนของคุณที่ทำให้ผมกับอันนาพลัดพรากกัน แล้วจะมีวิธีไหนที่ทำให้กลับมาเจอกันได้อีกครั้ง?”

วาววาครุ่นคิดชั่วครู่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยและส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่มีนะ”

“ไม่มีชื่อจริงของอันนา?”

“ไม่มี...ไม่ได้คิด”

“ไม่ได้เรื่อง”

คำพูดของเขาเหมือนประโยคตัดสิน ทำให้คนที่เพิ่งสาธยายเรื่องราวที่เธอรังสรรค์เมื่อครู่ รู้สึกเหมือนถูกดูถูกอย่างรุนแรง

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเขียนนิยายเป็นงานอดิเรก การคิดชื่อตัวละครนี่มันเสียเวลามาก ไม่งั้นฉันไม่เอาชื่อตัวเองไปเป็นนางร้ายในเรื่องหรอก”

“นั่นสิ...วาววาที่ผมรู้จักน่ะ ร้ายจริงๆ ขี้อิจฉาจนทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทำครอบครัวที่อบอุ่นต้องแตกแยก”

คำพูดที่เหมือนเป็นประโยคบอกเล่าเช่นนี้ ทำให้วาววานึกเอะใจว่าเขากำลังพูดถึงวาววาในนิยายของเธอ หรือเขากำลังหาเรื่องกล่าวหาเธอกันแน่

“สรุปนะ...ฉันไม่ใช่วาววาที่คุณรู้จัก ถ้าคุณจะตามหาอันนา คุณต้องหาทางเอง ฉันช่วยคุณไม่ได้”

“ผมมีเรื่องสงสัย” สายตาคมกริบของเขาจ้องมาที่วาววา จนคนถูกมองถึงกับประหม่า

“อ..อะไร?”

“ถ้าคุณไม่ใช่วาววาน้องของอันนา ทำไมผมถึงตื่นนอนมาอยู่ข้างคุณได้?”

“ฉันไม่รู้” วาววาตอบกลับทันควันจากใจจริง

“ถ้าคุณไม่ใช่น้องของอันนา ทำไมคุณรู้ว่าผมคือแวมไพร์?”

“ก็ฉันเขียนคุณขึ้นมา!”

“แล้วถ้าคุณไม่ใช่น้องของอันนา ใครจะรู้ประวัติผมละเอียดขนาดนี้ แม้แต่อันนายังไม่เคยรู้ว่าชื่อเก่าผมคืออ็องเดร!?”

“ก็! ฉัน! เขียน! คุณ! ขึ้น! มา!”

เสียงของทั้งคู่ดังขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศตึงเครียดราวกับแข่งโต้วาทีดังก้องไปทั่วห้อง เชนทร์ที่เริ่มหงุดหงิดกับคำถามที่ไร้คำตอบ เผลอเผยเขี้ยวคมของแวมไพร์ของเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว สถานการณ์ดังกล่าวย้ำเตือนให้วาววาไม่ลืมว่าเขาคือแวมไพร์

“จ...ใจ..เย็น..ก่อน...” วาววาเอ่ยห้ามปรามเสียงแผ่วเบา

แวมไพร์หนุ่มสูดหายใจลึกๆเพื่อเรียกสติกลับมา เขี้ยวแหลมคมที่เคยปรากฏชัดเมื่อครู่ค่อยๆ หดกลับเข้าไปในเหงือกดังเดิม กลับมาเป็นเพียงฟันเรียงรายของมนุษย์ธรรมดาอีกครั้ง

“ผมพยายามตามหาอันนาจนสุดความสามารถ ในวันที่ผมไปที่ทำงานของคุณ คนของผมติดต่อมาว่าพบเบาะแสของอันนา ผมรีบตามหาทุกคนที่ชื่ออันนา ไม่ว่าจะเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่อันนาที่มีน้องสาวชื่อวาววา แต่สุดท้ายก็ไร้ผล”

เชนทร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย วาววาอยากจะตะโกนบอกเชนทร์อีกครั้งและอีกครั้ง ว่าเขาคือตัวละครในนิยายของเธอ แต่แล้วก็ต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอ เมื่อเห็นแววตาที่จริงจังของเชนทร์ขณะพูดถึงอันนา หญิงสาวที่เขารักอย่างหมดหัวใจ วาววารู้สึกเห็นใจและเข้าใจในความรักของเขา

“แต่คุณ...ถ้าเราไม่ได้รู้จักกัน ทำไมวันนั้นคุณถึงนอนข้างๆผม และที่สำคัญ คุณคือวาววา”

วาววานิ่งเงียบ เธอไม่รู้จะหาคำตอบใดๆให้เชนทร์ เพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมวันนั้นเขาถึงมานอนข้างๆเธอได้

“แต่วาววาที่ผมรู้จักคือน้องสาวของอันนาที่ช่วยพ่อกับแม่ทำงานในร้านอาหารเล็กๆ ไม่ได้เป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่โตแบบคุณ”

นัยย์ตาสีแดงก่ำของเขาจ้องมองมาอย่างไม่เชื่อ ในขณะที่วาววากำลังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจ แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไร้ผลสิ้นเชิง

ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วห้อง เธอจึงเปลี่ยนวิธีการด้วยการให้กำลังใจแทน

"ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่า...ฉันเป็นกำลังใจให้คุณเจออันนาเร็วๆแล้วกันนะ"

เชนทร์หลุบตาลงต่ำ ราวกับเป็นการยืนยันถึงความเข้าใจที่เกิดขึ้นในใจ