TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 40

最新チャプター

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 236

  Hapon na. Ang sikat ng araw ay unti-unting humihina, tumatagos sa mga kurtinang puti at lumilikha ng mga ginintuang guhit sa sahig ng sala. Sa isang sulok ng bahay, naupo si Ana sa sahig habang hawak ang isang maliit na stuffed bunny. Sa tabi niya, tahimik na nakaupo si Anabella, may hawak na libro ng kulay at krayola.Tahimik ang bata. Tila nahihiya. Si Ana nama’y nakatingin sa kanya, pinag-aaralan ang bawat galaw—ang bawat tahimik na titig, ang bahagyang pagkagat sa labi, ang pagkapilyang ngiti na tila pamilyar... kahit wala siyang maalala.“Anabella,” mahina ngunit puno ng lambing ang tinig ni Ana. “Alam mo ba… araw-araw, iniisip ko kung paano ko sasabihin sa’yo… na mahal kita. Kahit hindi pa bumabalik lahat ng alaala ko.”Dahan-dahang tumingin ang bata sa kanya. “Talaga po, Mommy?”Hindi napigilan ni Ana ang pagtulo ng luha. “Oo, anak. Mommy mo ako. Kahit hindi ko pa maalala kung paano kita inalagaan noon… ramdam ko. Ramdam ng puso ko na ikaw ang anak ko.”Lumapit si Anabella. Ini

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 235

  Sa isang tahimik na sulok ng hardin, nagtakda ng isang pribadong pag-uusap sina Luke at Adrian. Si Baby Leo ay natutulog na sa kwarto, at si Ana ay abala sa paglalaro kasama si Anabella. Nasa pagitan ng mga malalaking puno, ang hangin ay malumanay, at ang mga huni ng ibon ay nagbibigay ng himig sa paligid.Tumayo si Luke mula sa isang bench at naglakad papunta kay Adrian. Mabilis ang mga hakbang nito, at ramdam ni Adrian ang bigat ng mga mata ni Luke. Agad na tumingin si Adrian sa kanya, may pag-aalala sa kanyang mga mata.“Luke, ano ang—” nagsimula si Adrian, ngunit agad siyang pinutol ni Luke.“I need to talk to you,” wika ni Luke, ang tinig ay malalim at tahimik. “Tungkol kay Ana.”Nag-angat si Adrian ng kilay, ngunit hindi umalis sa lugar. “Ano'ng nangyari? May problema ba?”“Gusto ko lang iparating… na may plano akong gawin,” simula ni Luke. "Plano kong mag-file ng annulment."Naguluhan si Adrian. “Annulment? Bakit? Para saan?”Luke ay huminga ng malalim, napabuntong-hininga. “Hi

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 234

  “Ramdam ko na anak ko siya,” bulong ni Ana, hawak pa rin ang kamay ng kakambal. “Kahit hindi ko pa alam noon, kahit wala pa akong alaala, may bahagi ng puso ko na kumikirot tuwing nakikita ko siyang lumalapit sa’yo… sa kanya. Ngayon alam ko na—dugo ko siya, laman ng laman ko. At pinalad siyang mahalin mo gaya ng pagmamahal ng isang tunay na ina.”“Ginawa ko lang ang sa tingin ko’y tama,” umiiyak na sagot ni Belle. “Noong pinanganak siya, para akong naguluhan—parang may kulang. At sa bawat ngiti niya, parang may aninong bumabalot sa’kin. Ngayon ko lang naiintindihan—dahil hindi ko siya ganap na anak. Anak mo siya, Ana. Ikaw ang ina niya.”Tumango si Ana, bakas sa mukha ang kalmadong pagtanggap sa katotohanan. “Pero ikaw ang naging sandalan niya. At sa panahong wala ako, ikaw ang naging ilaw niya. Kaya hindi ko kailanman ipagkakait sa kanya ang pagmamahal mo. Hindi ko siya aagawin sa’yo, Belle. Sa halip, gusto kong makasama siya—tayong dalawa. Tayong tatlo nina Luke… bilang iisang pamil

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 233

  Tahimik ang gabi sa tahanan ng mga Villa. Ang huni ng kuliglig at mahinang ugong ng hangin sa labas ay nagsilbing himig ng kapayapaan matapos ang matagal na unos. Sa loob ng isang kwarto, sa isang malambot na kama na may puting kumot at tanaw ang buwan sa bintana, magkatabi sa pagkakaupo sina Ana at Belle—sa unang pagkakataon bilang tunay na magkapatid.May katahimikang dumadaloy sa pagitan nila. Parehong may gustong sabihin, pero parehong nag-aalangan. Hanggang si Ana ang unang nagsalita.“Hindi ko pa rin maipaliwanag kung paano ko tatanggapin lahat, Belle,” mahina niyang simula. “Parang ang dami-dami kong kailangang buuin, pero hindi ko alam kung saan magsisimula.”Ngumiti si Belle, bahagyang naluluha. “Normal lang ‘yan, Ana. Hindi madali ang gisingin mula sa isang bangungot na akala mo ay buong buhay mo na.”Napayuko si Ana, pinisil ang kanyang mga daliri. “Luke… kayo na talaga, ‘di ba?”Tumango si Belle. “Oo. Hindi ko ginusto sa simula. Pinagkait ko sa sarili ko ang damdaming ‘yon

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 232

  Bumaba ang puting van sa harap ng malaking bahay sa Quezon City—ang dating tahanan nina Luke at Ana. Tahimik si Ana habang nakatitig sa harapan ng bahay. Hindi man niya maalala ang bawat haligi at pader ng estrukturang iyon, may kung anong kabang humahaplos sa kanyang dibdib. Katabi niya si Adrian, mahigpit ang hawak sa kanyang kamay, samantalang nasa unahan si Luke na hawak si Anabella. Sumunod si Belle at buhat si baby Leo.Pagbukas ng gate, sinalubong sila ng hindi inaasahang tagpo.“Nay? Tay?” gulat na tanong ni Luke nang makita ang kanyang mga magulang—sina Nenita at Philipp Villa, na nakaupo sa veranda ng bahay, kapwa nakapako ang tingin kay Ana.Nanlaki ang mata ni Nenita. Tumayo ito, nanginginig ang mga kamay habang dahan-dahang lumapit. Si Philipp ay hindi rin makakilos agad, hawak-hawak ang hawakan ng upuan na tila ba hinihigop ng bigat ng damdamin.“Anak…” mahinang sabi ni Nenita, diretso kay Ana. “Ikaw nga ba ito?”Napako sa kinatatayuan si Ana. Hindi niya kilala ang mukha

• TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART   TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 231

  Tahimik na nakatayo si Adrian sa lilim ng punong sampalok sa gilid ng hardin, pinagmamasdan ang emosyonal na muling pagkikita ng nobya sa tunay nitong pamilya. Sa bawat luha ng tuwa, bawat hikbing sabay sa pagsambit ng salitang “anak,” alam niyang hindi na siya bahagi ng nakaraang iyon. Ngunit siya ang ngayon — ang lalaking pinili ni Ana sa panahong wala siyang pagkakakilanlan, sa panahong siya’y si Sara Pamplana lamang.Tahimik siyang lumapit sa gilid ni Ana habang yakap-yakap pa rin ito ni Belinda. Napatigil ang lahat sa pag-iyak nang maramdaman ang presensya ni Adrian, at nang mapansin ni Ana na nandoon ito, agad siyang lumingon at pilit na ngumiti, kahit puno pa rin ng luha ang kanyang mga mata.“Adrian…” mahina niyang tawag.Lumapit si Adrian, hawak pa rin sa kamay si Anabella na ngayon ay masaya nang nakikipaglaro sa mga halaman sa paligid.“Pasensya na po, Tito, Tita,” maayos ngunit mahinahon ang tinig ni Adrian. “Ako po si Adrian Jasendo. Ako po ang… kasama ni Ana sa mga panah