บทที่ 32 ไม่สุขสบาย

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อรู้ว่าเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยจะออกไปพบสหายเฉินเจียวมี่ก็ขอติดตามไปด้วยอย่างกระตือรือร้น เมื่อทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยรับปากว่าจะช่วยกันดูแลน้องสาวอย่างดี หวงซื่อจึงไม่ได้เหนี่ยวรั้งบุตรสาวเอาไว้ นอกจากจะกำชับว่าให้เชื่อฟังพี่สาวและห้ามซุกซนแล้วนางก็ไม่คิดจะเอ่ยวาจาเหนี่ยวรั้งอันใดอีก ด้วยรู้ดีว่าทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยเป็นเด็กรู้ความย่อมดูแลน้องเล็กอย่างเฉินเจียวมี่ได้อย่างแน่นอน

เมื่อไปถึงหอหลิงฟางคนขององค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูก็มารอพวกนางอยู่ก่อนแล้ว สามสาวสกุลเฉินถูกพาไปที่ห้องรับรองพิเศษที่องค์หญิงเก้าจองเอาไว้ซึ่งในห้องรับรองพิเศษแห่งนั้นมีองค์หญิงเก้าและหวังฮุ่ยหลิงนั่งรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ทุกครั้งที่นัดกันทั้งเจียวเจียวและเจียวเหม่ยมักจะมาถึงสถานที่นัดหมายเป็นคนสุดท้ายเสมอ” องค์หญิงเก้าเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายแต่หวังฮุ่ยหลิงกลับเอ่ยวาจาแก้ตัวให้สหายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“จวนของพวกนางอยู่ไกลจากที่นี่ย่อมต้องมาถึงช้ากว่าเป็นธรรมดา”

“แน่นอนว่านอกจากจากจวนจะอยู่ไกลแล้ว ย่อมต้องเป็นเพราะวันนี้พวกข้าพาน้องเล็กที่ใช้เวลาแต่งกายนานมากไปสักหน่อยอย่างเฉินเจียวมี่มาด้วย ย่อมไม่อาจจะมาถึงก่อนได้อยู่แล้ว” เฉินเจียวเจียวเอ่ยแทรกขึ้นทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องและทันได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ของหวังฮุ่ยหลิง

“เป็นข้าที่ช้าเองเจ้าค่ะ” เฉินเจียวมี่ที่เดินติดตามมาด้วยเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแล้วก็หันไปย่อกายคารวะองค์หญิงเก้าและหวังฮุ่ยหลิงด้วยท่วงท่านักเอ็นดู

“เฉินเจียวมี่ถวายพระพรองค์หญิงเก้าเพคะ” เมื่อเห็นองค์หญิงเก้าโบกมือนางก็หันไปกายคารวะหวังฮุ่ยหลิง “คารวะพี่ฮุ่ยหลิงเจ้าค่ะ” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงพยักหน้านางก็รีบเดินไปนั่งลงข้างกายหวังฮุ่ยหลิงด้วยสีหน้าออดอ้อน

“พี่ฮุ่ยหลิงนานๆ ครั้งข้าจะได้ออกจากเรือนวันนี้ท่านจะต้องเดินหมากเป็นเพื่อนข้านะเจ้าคะ”

“เจ้าเด็กคนนี้มาถึงก็ออดอ้อนเลย เอ๋ ช่วงนี้เจ้ากินน้อยลงแล้วใช่หรือไม่เหตุใดแก้มกลมยุ้ยของเจ้าจึงได้หดหายไปเช่นนี้เล่า” หวังฮุ่ยหลิงเอ่ยถามพลางยื่นมือออกไปจะจับแก้มของเฉินเจียวมี่ ซึ่งนางก็รีบหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว

“ข้าเริ่มเติบใหญ่แล้ว จะให้ยังคงมีแก้มอยู่เช่นเดิมได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ ข้าก็ยังอยากจะเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงามเฉกเช่นพวกท่านนะเจ้าคะ” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้สตรีทุกคนภายในห้องก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ เฉินเจียวเหม่ยที่นั่งลงจิบน้ำชาเพื่อดับกระหายถึงกับเหลือบตามองนางทีหนึ่งเอ่ยอดเอ่ยต่อว่าน้องสาวไม่ได้

“เจ้าคนช่างฉอเลาะ” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้สายตาของทุกคนก็ล้วนจับจ้องไปที่นางด้อยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“แม้ว่านางจะช่างฉอเลาะออกมากเพียงใดก็เทียบกับเจ้าไม่ได้หรอก คราวที่แล้วที่พบกันเจ้ายังเคยพูดว่าไม่ได้แต่งงานก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้มีสหายที่รู้ใจอย่างเช่นพวกข้าก็นับว่าเพียงพอแล้วสำหรับเจ้า ยังไม่ทันจะข้ามวันเลยเจ้าก็คว้าคุณชายหยวนไปเป็นคู่หมายของตนเองได้เสียแล้ว” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็ยิ้มออกมาด้วยความขัดเขิน

“สิ่งนี้เขาเรียกว่าบุพเพต่างหากเล่าเพคะ เอาไว้ยามที่องค์หญิงได้พบบุพเพของตนเองบ้างก็จะเข้าพระทัยเองเพคะ” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้องค์หญิงเก้าก็หันไปตวัดสายตาไปส่งค้อนให้นาง

“ชีวิตส่วนใหญ่ของข้าอยู่แต่ในวังหลวง จะออกมาข้างนอกก็ล้วนถูกประกบด้วยเหล่านางกำนัลและขันที มิตรสหายที่มีก็มีเพียงพวกเจ้า คงยากที่จะได้พบบุพเพเช่นเจ้า” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวมี่ที่นั่งฟังอยู่ก็พลันเอ่ยขึ้นมา

“อย่าหาว่าหม่อมฉันปากมากเลยนะเพคะ ต่อให้พบจริงบรรดาองครักษ์ขององค์หญิงก็ไม่ปล่อยให้พระองค์พุ่งเข้าไปช่วยผู้อื่นเฉกเช่นพี่เจียวเหม่ยหรอกเพคะ ต่อให้พวกเขาไม่ห้ามท่านหม่อมฉันก็คิดว่าองค์หญิเองก็คงไม่คิดจะเลียนแบบวีรบุรุษที่ออกไปช่วยสาวงามอย่างเช่นท่านพี่เจียวเจียวหรอกเพคะ” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างพยักหน้าออกมาอย่างเห็นด้วย

“วาสนาและบุพเพของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน เรื่องเช่นนี้ไม่อาจจะกะเกณฑ์ได้หรอก” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาพลางรินน้ำชาใส่ถ้วยชาด้วยตนเอง

“ผู้ใดว่ากะเกณฑ์ไม่ได้กันเล่า ดูอย่างจ้าวซีอินผู้นั้นสิพยายามที่จะลิขิตบุพเพของตนเองโดยไม่คิดจะสนใจสายตาของผู้อื่นเลยสักนิด” องค์หญิงเก้าเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าดูแคลนเมื่อเห็นว่ายามนี้บรรดาสหายต่างให้ความสนใจในเรื่องนี้นางจึงได้ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ให้สหายของตนฟัง

“พวกเจ้าคงจะไม่รู้ว่าในงานเลี้ยงฉลองคืนส่งท้ายปีเมื่อคืนนี้ ขุนนางที่อยู่ใต้อาณัติของบิดาของจ้าวซีอินแกล้งทำเป็นเมามายแล้วเอ่ยถามถึงเรื่องที่ตำหนักบูรพาไร้ซึ่งพระชายา องค์รัชทายาทครบกำหนดไว้ทุกข์ให้คุณหนูใหญ่สกุลจ้าวแล้วสมควรแก่เวลาที่จะกำหนดเรื่องการแต่งตั้งพระชายาองค์รัชทายาทเสียที คำพูดของเขาทำให้เสด็จพ่อของข้าและเสด็จพี่องค์รัชทายาทถึงกับลุกออกจากงานเลี้ยงด้วยความไม่พอพระทัยในทันที เรื่องนี้เป็นที่โจษจันไปจนทั้งแถมยังพาดพิงไปถึงจ้าวซีอินด้วย ว่านางทนรอองค์รัชทายาทไม่ไหวจนถึงกับต้องให้ลูกน้องของบิดาตนเองแสร้งทำเป็นเมามายแล้วเอ่ยวาจากดดันองค์รัชทายาท”

“ข้ายิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่ว่าอย่างไรองค์รัชทายาทก็เคยหมั้นหมายกับพี่สาวของนาง ถึงแม้ว่ายามนี้พี่สาวของนางจะจากไปแล้วแต่นางไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจบ้างหรือที่อยากได้อดีตคู่หมั้นของพี่สาว” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยแต่หวังฮุ่ยหลิงกลับแค่เพียงยิ้มออกมาแล้วเอ่ยเสียงเบา

“คำว่าอำนาจย่อมไม่เข้าใครออกใคร หากคิดจะแก่งแย่งชิงดีแล้วแม้แต่คำว่าพี่น้องก็สิ้นความสำคัญ อีกทั้งเท่าที่ข้ารู้สาเหตุที่องค์รัชทายาทอ้างเรื่องไว้ทุกข์ให้คุณหนูใหญ่สกุลจ้าวที่จริงแล้วก็ไม่ใช่เพราะรู้สึกติดค้างอันใดต่อนางแต่เป็นเพราะเพื่อหลีกเลี่ยงการบีบบังคับจากสกุลจ้าวที่พยายามจะยัดเยียดจ้าวซีอินให้มาแทนที่พี่สาวของนาง องค์รัชทายาทก็เลยใช้การไว้ทุกข์มาเป็นข้ออ้างเพื่อบอกปัดจ้าวซีอิน” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างอดถอนใจออกมา

“หากเป็นข้าเมื่อรู้ว่าคนเขาไม่ชอบ ข้าก็จะไม่ขอยัดเยียดตนเองเข้าไปในชีวิตของเขา” เฉินเจียวมี่เอ่ยออกมาโดยไม่ได้คิดอันใดแต่ทุกคนภายในห้องกลับไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียง มีเพียงเฉินเจียวเจียวที่วางถ้วยชาลงโดยไร้ซึ่งความทุกข์ร้อน

“เจ้าพูดได้ถูกต้องแล้ว หากคนเขาไม่ต้องการแล้วต่อให้พยายามยัดเยียดตนเองเข้าไปอยู่ในชีวิตของเขาอย่างไรก็คงจะเป็นได้แค่ส่วนเกินในชีวิตของเขาเท่านั้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้รวมทั้งสายตาดุดันที่เฉินเจียวเหม่ยส่งมาให้ทำให้เฉินเจียวมี่พึ่งจะคิดได้ว่าคำพูดของนางน่าจะไปสะกิดโดนความรู้สึกของพี่สาวก่อนที่จะถอนหมั้นกับโซ่วอ๋อง

“พี่เจียวเจียว ข้า..”

“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ยามนี้ข้าปล่อยวางได้แล้ว” เฉินเจียวเจียวพูดตัดบทถ้อยคำขอโทษของน้องสาวพลางยิ้มออกมาอย่างไม่ถือสา องค์หญิงเก้ารีบเลื่อนจานขนมไปให้เฉินเจียวมี่ในทันที

“เจ้าดูขนมนี่สิ นี่เป็นขนมที่มีแค่เพียงในเฉพาะตำหนักของเสด็จแม่ของข้าเชียวนะ หลายวันก่อนพระนางบอกว่าหลินชิงเหมยทำขนมนี้ได้ดี ข้าก็เลยสั่งให้นางทำจำนวนมากเพื่อจะได้นำมามอบเป็นของขวัญปีใหม่ให้แก่สหายและญาติสนิท ข้าได้ยินว่านางทำทั้งวันทั้งคืนกว่าจะได้ขนมตามจำนวนที่ข้าและเสด็จแม่ทรงต้องการ แทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยทีเดียว” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวมี่ก็หยิบขนมขึ้นมาพินิจ

“ทรงแน่พระทัยนะเพคะ ว่านางจะไม่ใส่ยาพิษมาให้” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้องค์หญิงเก้าก็หัวเราะออกมา

“หากนางกล้าต่อให้มีกี่สิบหัวก็ไม่พอให้เสด็จแม่ของข้าตัด ที่ข้านำขนมนี้มาให้พวกเจ้าไม่ใช่เพื่อให้พวกเจ้ากินขนมฝีมือของนาง แต่จุดประสงค์สำคัญก็แค่จะบอกพวกเจ้าว่าวางใจเถิด นางไม่ได้สุขสบายอย่างที่ผู้อื่นเข้าใจหรอก” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้ทุกคนภายในห้องรับรองก็พากันยิ้มออกมา