공유

เจ้าเสียใจมากเพียงใด

작가: l3oonm@
last update 최신 업데이트: 2025-04-28 02:15:24

กงหลี่เฉียงหันไปมองเว่ยอ๋องอย่างไม่สบอารมณ์ เขากำลังหาทางปลีกตัวหนีได้อยู่แล้ว

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านเกี่ยวอันใดด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

“เรื่องนี้เปิ่นหวางก็ไม่เกี่ยวหรอก เพียงแต่ว่ามันน่าสนุกดีมิใช่หรือ” เขายื่นหน้าไปใกล้กงหลี่เฉียง

“หรือพระองค์กำลังเอาคืนกระหม่อม” กงหลี่เฉียงมองเว่ยอ๋องอย่างโกรธแค้น

“เหตุใดเปิ่นหวางต้องแก้แค้นเจ้าด้วยเล่า” เขากอดอกมองกงหลี่เฉียงอย่างยียวน

"พระองค์พึงใจในตัวชิงชิง คงจะยินดีไม่น้อยที่กระหม่อมมิได้แต่งนางเข้าจวน” กงหลี่เฉียงเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา แต่เขาก็เพียงพูดออกมาให้ได้ยินเพียงแค่สองคน

“เช่นนั้นรึ แล้วอย่างไรเล่า หากเป็นเปิ่นหวางที่ได้ใจนางมาครองคงมิยอมให้เสียไปอย่างแน่ แต่เจ้าเล่า หึหึ น่าขันนัก” เว่ยอ๋องกระซิบข้างหู ทั้งยังปรายตาไปมองซิงเยียนอย่างดูแคลน

กงหลี่เฉียงตัวช้าวาบ เขาเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อก่อนที่เคยยิ้มเยาะเว่ยอ๋องที่แย่งเยว่ชิงมาได้ ในตอนนี้เขาได้สูญเสียนางไปเสียแล้ว

หากไม่เชื่อคำมารดา ออกมาพบซิงเยียนในวันนี้ เขาคงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้แน่

แต่ไม่สิ หมอหลิวระแคะระคายเรื่องทั้งหมดได้อย่างไร หากไม่มีผู้ใดเอ่ยบอกเรื่องที่จวนของเขา หมอหลิวจะส่งคนตามสืบเรื่องทั้งหมดได้รึ

“เป็นท่านใช่หรือไม่ ที่ยุให้หมอหลิวสืบเรื่องของข้า” กงหลี่เฉียงเอ่ยถามเว่ยอ๋องออกมาทันที

“เจ้าพูดเรื่องอันใด คนชั่วเช่นเจ้า ต้องให้เปิ่นหวางลงมือด้วยรึ” เว่ยอ๋องยกยิ้มดูแคลนกงหลี่เฉียงที่คิดจะหาเรื่องเขา

“แล้วเช่นนั้น ท่านหมอหลิวจะสงสัยเรื่องของข้าได้อย่างไร”

“หึหึ กงหลี่เฉียงเอ๋อ กงหลี่เฉียง เจ้าคิดว่าผู้อื่นจะโง่เขลาไปตลอดเช่นนั้นรึ หากเปิ่นหวางเป็นคนลงมือ เจ้าเชื่อหรือไม่เล่าว่าความผิดของบิดาเจ้า เพียงพอให้หัวคนทั้งตระกูลกงหลุดออกจากบ่าได้” ประโยคหลังเว่ยอ๋องยื่นหน้าไปพูดให้กงหลี่เฉียงได้ยินเพียงผู้เดียว

คำพูดของเว่ยอ๋องทำให้กงหลี่เฉียงสั่นสะท้านออกมา เขาเชื่อในคำพูดของเว่ยอ๋อง เพราะรู้จักนิสัยของบิดาดี ยิ่งทำงานในกรมพิธีการด้วยแล้ว เรื่องที่ทำให้หัวหลุดจากบ่าคงมีไม่กี่เรื่อง

“หมดเรื่องสนุกแล้ว เปิ่นหวางขอตัว” เว่ยอ๋องเดินหัวเราะออกไปจากห้องรับรองทันที

เมื่อออกมาด้านนอกก็พบกับเสิ่นเจิ้งซี ผู้ตรวจการหนุ่มที่เป็นสหายของเขา

“ท่านอ๋อง ทรงสำราญไม่น้อยเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเจิ้งซีอดที่จะค่อนแคะเขาไม่ได้

“หึหึ หรือเจ้าไม่คิดว่าเรื่องนี้สนุกรึ อ้อ คงมีเรื่องให้ผู้ตรวจการเช่นเจ้าไปทำแล้ว” เว่ยอ๋องส่งกระดาษที่เขาหยิบติดมือมาด้วยให้เสิ่นเจิ้งซี

“นี่” เมื่ออ่านสิ่งที่เขียนอยู่ด้านใน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเว่ยอ๋องอย่างไม่อยากเชื่อ

“นอกจากจะมีเรื่องสนุกแล้ว เปิ่นหวางยังหางานให้เจ้าได้ด้วย หากได้เลื่อนขั้น อย่าลืมเลี้ยงเปิ่นหวางเล่า” เว่ยอ๋องตบบ่าเสิ่นเจิ้งซี ก่อนที่จะเดินออกจากโรงน้ำชาไปขึ้นรถม้ากลับตำหนัก

เขานึกถึงใบหน้ายามโกรธขึ้งในตอนเด็กของเยว่ชิงแล้วเผลอหัวเราะออกมา นางในตอนนั้นตัวอ้วนกลม แก้มทั้งสองข้างทำให้เขามันเขี้ยวจนเผลอไปจับเสียหลายรอบ

ยิ่งตอนที่นางโมโหจนหน้าแดงเขาก็ยิ่งอยากจะแกล้งนาง ยามที่นางโมโหจนจะร่ำไห้ แต่ไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมาก็ช่างน่าดู

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่เขาและนางไม่ได้หยอกล้อกันเช่นนี้ คงเป็นตอนที่เขาแกล้งนางจนเกือบตกน้ำ จนกงหลี่เฉียงทำตัวเป็นบุรุษขี่ม้าขาวมาช่วยสาวงามกระมัง ครั้งนั้นนางดูโกรธเขามากกว่าทุกครั้ง

และเป็นตัวเขาที่ถอยห่างจากนาง หลังที่นางหันไปสนิทกับกงหลี่เฉียง อาจจะเป็นเพราะเขาโมโหที่นางไม่ยอมพูดคุยกับเขาอีก ทั้งยังไม่อยากจะเห็นเวลาที่นางยิ้มให้กงหลี่เฉียง

“เจ้าจะเสียใจมากเพียงใด กระต่ายน้อยของเปิ่นหวาง” เขาเปิดผ้าม่านรถม้าขึ้น เมื่อผ่านจวนของนาง

เยว่ชิงเมื่อกลับมาถึงจวน นางนั่งพูดคุยกับบิดาต่อเรื่องที่พ่อบ้านหาร้านค้าให้นางได้แล้ว ทั้งสองพูดคุยกันเรื่องที่จะจัดการกับโรงหมอของนางเช่นไร จนทานมื้อเย็นเสร็จจึงได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน

เมื่อเข้ามาภายในเรือนเยว่ชิงก็เข้าไปจัดการล้างหน้าล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะให้อาอิงออกไปพักผ่อน

“ทะ ท่าน” นางเกือบจะกรีดร้องออกมาเสียแล้ว เมื่อเห็นเว่ยอ๋องปรากฏกายอยู่ภายในห้องของนาง

เว่ยอ๋องรู้อยู่แล้วว่าถ้านางเห็นเขาจะต้องกรีดร้องอย่างแน่นอน จึงได้พุ่งตัวไปตะครุบปิดปากของนางไว้ได้ทัน

เยว่ชิงนางถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ แต่จะร้องออกมาก็ไม่ได้ เพราะมือของเขาปิดปากของนางไว้แน่น

“เปิ่นหวางจะปล่อยมือออก แต่เจ้าห้ามร้องเล่า”

เยว่ชิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย นางไม่มีทางร้องเรียกให้มาแห่กันมาดูอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นว่านางลอบนัดพบบุรุษยามค่ำคืนที่ห้องนอน

“พระองค์เข้ามาในห้องนอนหม่อมฉันได้อย่างไรเพคะ” นางถอยห่างออกมาจากตัวเขา

เว่ยอ๋องหยักไหล่ แล้วเดินไปนอนลงที่เตียงราวกับว่าเป็นห้องพักของตน เยว่ชิงเดินตามมาดึงตัวเขาให้ลุกขึ้นจากที่นอนของนาง แต่แรงของนางรึจะสู้แรงของเขาได้ จำต้องปล่อยให้เขานอนอย่างสบายใจบนที่นอนของนางต่อไป

"เปิ่นหวางเพียงแค่มาดู ว่าจวนตระกูลหลิวน้ำท่วมไปด้วยน้ำตาของเจ้าแล้วหรือยัง”

เยว่ชิงหยิบจอกน้ำชาปาใส่ไปที่ตัวของเขาอย่างโมโห

“เหอะ เรื่องเพียงแค่นี้หม่อมฉันไม่เสียน้ำตาหรอกเพคะ พระองค์กลับไปได้แล้ว หากผู้ใดมาพบเข้าหม่อมฉันจะเสียหาย”

“เจ้ายังกลัวเสียหายอีกหรือ เรื่องในวันนี้ พรุ่งนี้ชาวเมืองคงได้ลือไปทั่ว แล้วเช่นนี้เจ้ายังไม่เสียหายอีกรึ”

“มันไม่เหมือนกันเพคะ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะร้องเรียกองครักษ์แล้วนะเพคะ”

“หึหึ องครักษ์จวนเจ้าสมควรต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดจริงๆ เปิ่นหวางเข้ามาถึงนี่ ยังไม่มีผู้ใดโผล่หัวออกมา”

“ท่านอ๋อง” เยว่ชิงเอ่ยตำหนิเขาออกมา

เว่ยอ๋องลุกขึ้นเดินเข้ามาหานาง ก่อนจะมองนางอย่างจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“เอาล่ะ เปิ่นหวางไม่แกล้งเจ้าแล้ว ชิงชิง อย่าได้เสียน้ำตาให้บุรุษเช่นนั้นเด็ดขาด”

เยว่ชิงเงยหน้าสบตากับเขา น้อยครั้งนักที่เขาจะเอ่ยปลอบโยนนาง แม้แต่ยามเด็กที่นางร้องไห้ เพราะหกล้ม เขายังถากถางนาง หาว่าขาไม่มีแรงเดิน แต่ยามนี้เขากลับมองนางอย่างจริงจัง

“แล้วท่านเห็นข้าร้องหรือไม่เล่า” นางก้มหน้าลง เอ่ยเสียงเบา เว่ยอ๋องที่เป็นเช่นนี้ก็ทำให้นางถึงกับทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

“เปิ่นหวางจะกลับแล้ว เจ้าก็รีบเข้านอนเสีย หน้าตาของเจ้าดูไม่ได้เสียเลย” เยว่ชิงกัดฟันแน่น นางคิดว่าเขาจะดีขึ้นเสียแล้ว แต่เปล่าเลยยังคงนิสัยเสียเช่นเดิม

เว่ยอ๋องกระโดดออกไปทางหน้าต่าง เขายังคงหยุดอยู่ที่ต้นไม้ข้างห้องของนาง เมื่อเห็นว่าด้านในดับเทียนแล้ว จึงได้ออกจากจวนตระกูลหลิวไปอย่างเงียบๆ

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   ตอนจบ

    เสิ้นเจิ้งซี เขาน่าจะหายดีแล้ว แต่กลับบาดเจ็บจนนอนซมเช่นเขา เพียงเท่านี้เว่ยอ๋องก็รู้แล้วว่าสหายของตนคิดเช่นใดกับแม่นางน้อยที่เพิ่งเจอเพราะเรื่องของเยว่ชิงทำให้ซูหนี่นางตกกระไดพลอยโจร ติดตามเว่ยอ๋องและเสิ้นเจิ้งซีเข้าเมืองหลวง หลังจากที่นางรู้ว่าทั้งสองมาสืบเรื่องชนเผ่านอกด่านก็ไม่คิดไล่พวกเขาอีกหลังจากที่เดินทางกลับมาพร้อมพวกเขาทั้งสอง นางได้ติดตามไปหาเยว่ชิงที่อยู่เมืองเจียงซาน จนภายหลังนางได้มาเป็นบุตรสาวบุญธรรมของหมอหลิว ซูหนี่นางมาอยู่ที่โรงหมอฮุ่ยซิว ตรวจคนไข้แทนเยว่ชิงที่กำลังตั้งครรภ์นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเสิ่นเจิ้งซีคิดเช่นใดกับนาง เพียงแต่นางอายุเพิ่งจะสิบเจ็ดหนาวเท่านั้น สำหรับผู้อื่นถือว่าออกเรือนช้า แต่สำหรับนางคิดว่าเร็วไปด้วยซ้ำแต่เมื่อถูกเยว่ชิงนางช่วยพูดให้เสิ่นเจิ้งซีทุกคน จิตใจของนางก็เริ่มสั่นคลอน“หนี่เออร์ เจ้ารู้เรื่องที่ใต้เท้าเสิ่นต้องเดินทางไปประจำการที่เมืองเหอตงแล้วหรือไม่” เยว่ชิงเอ่ยถามซูหนี่เมื่อนางมาเล่นกับหลานชาย“ไม่เจ้าค่ะ” ซูหนี่นางตกใจไม่น้อย เพราะว่านางไม่ได้พบเสิ่นเจิ้งซีมาหลายวันแล้ว“เห็นว่าจะออกเดินทางเร็วๆ นี้” เยว่ชิงลอบสังเกตอาการของซ

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   อยู่นิ่งๆ กันไม่เป็นหรือ

    “ดูท่าแล้วสหายของเจ้าคงจะตายในไม่ช้า” นางเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากอกของเขาไม่น้อย ทั้งยังลูกธนูที่ฝังอยู่ในอกของเขาด้วย“แม่นาง เจ้าไปตามหมอมาให้ข้าได้หรือไม่” น้ำเสียงที่เขาเอ่ยกับนางอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด“ข้าเป็นหมอ ยังจะต้องไปตามผู้ใดอีก หากไม่อยากให้สหายของเจ้าตายก็เอาดาบออกไปจากคอข้าเสีย” นางไม่รู้ว่าพวกเขาใช่คนร้ายหรือไม่ แต่ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะตัวนางมิอาจสู้พวกเขาได้“อย่าได้คิดเล่นเล่ห์กับข้า” เขาเอ่ยเตือนนางอีกครั้ง“เช่นนั้นเจ้าจะอยู่ท่านี้กับข้าทั้งคืนก็ได้ ข้าไม่ได้เดือดร้อน” นางเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นหากเขาจะฆ่านางคงไม่ต่อปากต่อคำกับนางนานเพียงนี้บุรุษด้านหลังของซูหนี่วางดาบลง แล้วเข้าไปดูสหายของเขาทันทีซูหนี่ยืนกอดอกมองอย่างใจเย็น เขาหันมาทางนาง พร้อมทั้งขอร้องให้ช่วย“เจ้าก็พาเขาเข้าไปในเรือนของข้าสิ หรือต้องให้ข้าเข้าไปช่วยอุ้มด้วยอีกคน” นางเลิกคิ้วถามอย่างยียวน เมื่อครู่เอาดาบจ่อคอนางได้ ก็คงจะมีแรงเหลือแบกเพื่อเข้าไปด้านในเมื่อเห็นว่านางคงไม่ช่วย บุรุษผู้นั้นก็แบกร่างของสหายเข้าไปด้านในเรือน ซูหนี่นางจึงเดินตามเขาไป เพื่อช่วยดูอาการของเขา“ถอดเสื้อของเขาออก แล้วเจ้

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   ผู้บุกรุกยามค่ำคืน

    ซูหนี่นำออกมาอีกครั้ง แต่นางไม่ยื่นไปต่อหน้าเขา เปิดออกให้ดูบนมือของนางแทน โสมหัวใหญ่ถูกเปิดออกให้ดูเพียงชั่วครู่เดียวก็ทำให้หลงจู๊ตกตะลึงได้แล้ว“เชิญพวกเจ้าเข้าไปรอในห้องรับรองก่อน ข้าจะไปตามท่านหมอมาประเมินราคาให้” หลงจู๊เรียกเสี่ยวเอ้อให้พาทั้งสามเข้าไปนั่งรอให้ห้องรับรอง“ท่านป้า พี่หลาง อีกครู่พวกท่านเพียงนั่งนิ่งๆ ก็พอเจ้าค่ะ ข้าจะต่อรองเรื่องราคาเอง อย่าได้แสดงสีหน้าอันใดออกมาเด็ดขาด หากพวกท่านไม่อยากได้ราคาที่น้อยลง” ทั้งสองรีบพยักหน้ารับอบย่างเชื่อฟังป้าชงอดมองเด็กสาวตรงหน้าของเขาไม่ได้ นางใจกล้าถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ตอนที่ต่อรองกับหลงจู๊นางไม่มีท่าทางที่ตื่นกลัวเลยสักนิดทั้งสามนั่งรอเพียงไม่นาน หลงจู๊ก็เดินนำท่านหมอเข้ามาด้านใน“ไหนเจ้าเอามาให้ข้าดูเสียหน่อย” เขาร้องถามอย่างตื่นเต้น หากหลงจู๊ไม่ได้มองผิดไปโสมหัวใหญ่เพียงนั้นย่อมมีราคาไม่น้อยกว่าห้าร้อยปีเป็นแน่ครั้งนี้ซูหนี่นางไม่ได้เล่นตัวแต่อย่างใด นางนำโสมขึ้นมาวางตรงหน้าของท่านหมอ เมื่อเขาได้เห็นก็อุทานออกมาทันที“สวรรค์ โสมพันปี เจ้า เจ้าไปเจอได้อย่างไร”“ท่านจะรับซื้อหรือไม่เจ้าคะ” นางไม่เอ่ยตอบเพราะไม่อยากเ

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   เดินเท้าเข้าเมือง

    เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้น บิดาของซูหนี่ได้เข้าขวางกลุ่มชนเผ่านอกด่านไว้ เพื่อให้ทุกคนได้หลบหนี แต่มารดาของนางไม่ยอมทิ้งบิดาแล้วหนีไปเพียงลำพังจึงได้จบชีวิตลงไปด้วยอีกคน“ท่านป้าข้ามีอะไรจะให้ท่านเจ้าค่ะ” ซูหนี่ส่งห่อผ้าที่นางนำมาด้วยให้ป้าชง“สวรรค์ ของดีเช่นนี้ เจ้ามิเก็บไว้เอง” นางร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าด้านในคือสิ่งใด“ข้ามีสองหัวเจ้าค่ะ แบ่งให้ท่านหนึ่งหัว เพื่อขอบคุณท่านที่ดูแลข้ามาเป็นอย่างดี” ซูหนี่นางจึงเล่าเรื่องว่านางพบโสมได้อย่างไรให้ป้าชงฟัง“เด็กดี อย่างน้อยสวรรค์ก็เมตตาเจ้าแล้ว” ซูหนี่ยิ้มไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่นางมาที่นี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายสำหรับนางกันแน่“ข้าจะเข้าไปขายโสมที่เมืองพรุ่งนี้ ท่านป้าจะไปพร้อมข้าหรือไม่”“ไปๆ” เพราะอาหารที่เรือนของนางก็เริ่มจะหมดแล้ว อย่างไรก็ต้องเดินทางเข้าเมืองอยู่ดี“ท่านป้า ทางที่ดีเรื่องโสม ท่านอย่าเพิ่งบอกผู้ใดนะเจ้าคะ” ซูหนี่นางกลัวว่าหากผู้อื่นรู้จะเข้ามาขโมยไปเสีย“ข้าเข้าใจแล้ว”เมื่อพูดคุยกันอีกเพียงไม่กี่ประโยคซูหนี่นางก็ขอตัวกลับเรือน เมื่อมาถึงเรือนนางก็เข้าไปพักในมิติทันทีรุ่งเช้าซูหนี่เก็บข้าวของที

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   แหวนหยกติดตัวมาด้วย

    ด้านหน้าของนาง ที่ใกล้ปากถ้ำ มีต้นโสมอยู่หลายหัว ในตอนแรกนางกลัวว่าตาจะฝาดไป จึงได้เดินเข้ามาดูใกล้ๆ“แล้วจะเก็บยังไง อะไรก็ไม่มีให้ขุด” เมื่อซูหนี่ยื่นมือออกไปที่โสมตรงหน้า ระหว่างที่นางใช้ความคิดว่าจะเอาสิ่งใดมาขุดโสม จึงไม่ได้ทันเห็นว่าโสมนับสิบหัวที่อยู่ในดินเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว“เฮ้ยยย” นางร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมทั้งลุกขึ้น แล้วเดินหาว่าโสมหายไปได้อย่างไร นางขยี้ตาอยู่หลายหน พื้นดินตรงหน้าก็ยังว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม“โสมของข้า” นางทรุดตัวลง แล้วร้องออกมาเสียงดังอย่างเสียใจแต่แล้วก็มีโสมโผล่ขึ้นมาอยู่ในมือของนางทันที เมื่อนางร้องเรียกโสมเสร็จ“เฮ้ยย” ซูหนี่โยนโสมทิ้งอย่างตกใจ นางก้มลงมองมือของนาง ก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นแหวนหยกแบบเดียวกับที่นางได้มาจากร้านขายยาอยู่ที่นิ้วของนาง“คงไม่ใช่มั้ง” นางครุ่นคิด ก่อนจะคลานไปหยิบโสมที่นางโยนทิ้งไปกลับมาอีกครั้งในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้ว และอยากรู้ว่าสิ่งที่คิดไว้มีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใด ซูหนี่จึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เก็บ” นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อโสมในมือหายไปทันทีที่นางพูดจบนางทำเช่นเดิมอยู่หลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่คิดไว้

  • ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี   เรื่องราวของซูหนี่

    ซูหนี่แพทย์สาว เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลชื่อดังในกรุงปักกิ่ง เพราะชื่อเสียงเรื่องการผ่าตัดของเธอทำให้มีคนไข้มากมายต้องการจะรักษากับเธอ แม้จะต้องรอคิวนับเดือนก็ตาม“หมอไป๋คะ วันนี้มีคิวผ่าตัดสามคิว คุณจะให้ฉันเตรียมห้องผ่าตัดเลยไหม” พยาบาลเดินเข้ามาหาไป๋ซูหนี่ที่ห้องทำงานของเธอเธอยกยิ้มที่มุมปาก เพราะเธอเพิ่งจะเดินทางมาถึง กาแฟสักแก้วก็ยังไม่ได้กิน จะตามให้เธอไปผ่าตัดเลยหรือไง แต่เธอก็ต้องตอบไปว่า“ได้ค่ะ ฉันพร้อมแล้ว”ในแต่ละวันของเธอไม่มีสิ่งใด มากไปกว่าอยู่ที่ห้องผ่าตัดและกลับไปพักที่ห้องพักข้างโรงพยาบาล เหตุผลที่เธอเลือกเรียนหมอ คงเป็นเพราะแม่ของเธอป่วยหนัก เธอที่ได้แต่ยืนมองพยาบาลเข็นแม่เธอเข้าห้องผ่าตัดไปโดยทำอะไรไม่ได้ครั้งนั้นแม่ของเธอไม่ได้ออกมาจากห้องแบบมีลมหายใจ เธอเสียชีวิตเพราะช็อกจากการผ่าตัด ทำให้ซูหนี่ตั้งมั่นไว้แล้วว่าเธอจะต้องเรียนหมอ เพื่อช่วยคนที่ป่วยเหมือนแม่ของเธอนอกจากที่เธอจะเลือกเรียนแพทย์ปัจจุบันแล้ว เธอยังสนใจเรื่องสมุนไพรของแพทย์แผนจีนไม่น้อย หลังจากที่มีเวลาว่างจากเรื่องเรียน เธอจะไปช่วยงานที่ร้านขายยาแผนจีน เพื่อหาความรู้และหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายระหว่างที่

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status