ในยามสายเมื่อแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา วินปรือตาลืมขึ้นอย่างงัวเงีย เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความปวดร้าวที่ลามไปทั่วร่างกาย เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักและล้มตัวลงนอนอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดที่มี วินได้แต่ตกตะลึงกับสิ่งที่เขารับรู้ในตอนนี้ เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ฝันร้าย แต่กลับเป็นเรื่องบัดซบที่เกิดขึ้นจริงกับเขาต่างหากเล่า
วินรีบหันไปด้านข้างด้วยความตระหนกและเขาก็พบกับธีร์ที่ยังคงนอนหลับอยู่ข้างๆ อย่างสบายใจ ภาพเมื่อคืนปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัดในความคิดของเขา วินสะดุ้งตัวขึ้นอย่างแรง แต่ก็ต้องเจ็บแปลบอีกครั้งจนเขาต้องหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง
วินถึงกับกำหมัดไว้แน่น ฟันของเขาขบกัดกันจนสันกรามขึ้นเป็นริ้ว ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นที่มี เขาไม่คาดคิดว่าเพื่อนรักของเขาอย่างธีร์จะกล้าทำเรื่องเลวร้ายกับเขาได้ถึงขนาดนี้
“ไอ้ธีร์...ไอ้เพื่อนเลว...มึงทำอย่างนี้กับกูได้ยังไง..ไอ้สารเลวเอ๊ย...” วินตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความโมโห เสียงร้องของเขาขาดหายเป็นช่วง ๆ ด้วยโทสะที่มี พร้อมกับที่วินก้มลงกระชากดึงธีร์ให้ลุกขึ้นมา
เสียงวินที่ร้องอาละวาดโวยวาย ทำให้ธีร์ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าและบีบนวดตามลำคอด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อคืน ธีร์ค่อย ๆ หันกลับมามองใบหน้าของวินที่มีสีหน้าซีดเผือดราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน ธีร์ทำเพียงยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจในท่าทีของวิน ในเมื่อเขาตัดสินใจเลือกจะเดินหน้าในเส้นทางความสัมพันธ์นี้ เขาก็พร้อมจะตัดขาดความเป็นเพื่อนที่มีกับวิน แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยวินไปจากชีวิตของเขาเป็นแน่
“นายตื่นแล้วเหรอ...ทำไมตื่นเช้าจัง...นอนกันต่ออีกหน่อยเถอะ” ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมทั้งดึงวินลงไปนอนข้างกายเขาอีกครั้ง
วินรีบสะบัดมือของธีร์ออกห่างจากตนด้วยความตกตะลึง ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของเขาจะทำตัวหน้าด้านได้ขนาดนี้
ธีร์เห็นท่าทีเช่นนั้น เขาก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมา เขาโน้มหน้าเข้าใกล้วินก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแรง กลิ่นกายของวินทำให้เขานึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอีกครั้ง “นายจะตกใจอะไรกัน นายควรรู้ไว้นายเป็นคนของฉันแล้ว” ธีร์กระซิบด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ทำเอาวินขนลุกชันขึ้นมาจนแทบอยากจะลุกขึ้นถีบธีร์ให้กระเด็นไปไกลทีเดียว
วินตกใจรีบพยุงร่างลุกขึ้นจากเตียงนอน แต่เพราะความเจ็บปวดที่ยังไม่หายดี ทำให้เขาแทบจะทรงตัวไม่ไหว แต่เขาก็ยังคงพยายามลุกขึ้นและเดินถอยห่างจนไปติดกับผนังกำแพง
“มึงมันเป็นบ้าไปแล้ว ไอ้ธีร์” วินยังคงก่นด่าธีร์ไม่หยุด น้ำตาซึมออกมาจากหางตาด้วยความโกรธและเจ็บปวด
ธีร์จ้องมองวินก่อนจะยกยิ้มอย่างเลือดเย็น เขาเดินตรงไปยังวินก่อนที่จะถลาเข้าไปจู่โจมวินที่กำแพง ธีร์จับร่างหนาไว้แน่น “นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอวิน ฉันรักนายนะ”
“มึงหยุดพูดจาเพ้อเจ้อได้แล้ว...ปล่อยกู...กูจะกลับบ้าน” วินร้องเสียงหลงพยายามดิ้นหนีอ้อมกอดนั่นด้วยความโกรธเคือง
ธีร์กลับไม่ได้สนใจคำพูดของวินอีกแล้ว เขารั้งแขนสองข้างของวินไพล่หลังเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงจูบตรงซอกคออย่างแรง “ไอ้ธีร์...ปล่อยกูนะ...อ๊ะ...” เสียงร้องดั่งถูกริมฝีปากหนาของธีร์ประกบลงไป เสียงอู้อี้ที่ติดอยู่นะลำคอของวิน
ธีร์เงยหน้ามองรอยแดงจ้ำที่ตรงซอกคออย่างพึงพอใจ มือหนาเริ่มลูบไล้ตรงบริเวณสะโพกก่อนจะบดคลึงอย่างเอาแต่ใจ วินรู้สึกขนลุกชันไปทั้งตัว เขาพยายามเตะธีร์อีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงที่มี แต่ธีร์กลับเหมือนรู้ทัน เขาแทรกขาเข้าไปตรงหว่างขาของวินก่อนจะใช้เข่ากดตรึงร่างหนานั้นไว้แน่น
ความร้อนจากมือของธีร์ลามเลียไปทั่วผิวกายที่อ่อนนุ่ม วินเริ่มครางออกมาอย่างไม่อาจควบคุม “อือ...ธีร์...หยุดนะ” วินส่งเสียงครางออกมาก่อนจะพยายามดึงสติตัวเองแล้วขอร้องให้ธีร์หยุดอีกครั้ง
“ฉันไม่หยุดหรอก” ธีร์กระซิบด้วยเสียงแหบพร่า เขาเริ่มซุกไซ้ตามแผงอกของวินอีกครั้ง “นายเป็นของฉัน...วิน” ธีร์พร่ำเพ้อออกมาอย่างลืมตัว
วินถึงกับเบิกตากว้าง ความร้อนจากมือของธีร์และความรู้สึกที่เกิดขึ้นในร่างกายทำให้เขาอ่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด ธีร์หมุนตัววินหันหลังให้เขา ร่างของวินแนบติดกับกำแพงที่ชื้นเย็น ทำเอาวินถึงกับขนหัวลุก วินกำลังจะเปิดปากประท้วงอีกครั้ง แต่ธีร์กับสอดแทรกนิ้วเข้าไปในช่องปากของวิน “หากนายกัดฉัน ฉันจะลงโทษนายให้เข็ด” เสียงขู่ของธีร์ทำเอาวินถึงกับตัวแข็งเกร็ง วินได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากปลายหางตา
ธีร์จับแก่นกายของเขาไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ดันเข้าไปในร่องสวาทของวินอย่างช้า “อ่า...แน่นมาก...เสียวชิบเลย”
วินร้องเสียงหลงอีกครั้งด้วยความเจ็บ “โอ๊ย...ธีร์...เจ็บ...ปล่อยฉัน” มือของวินพยายามปัดป่ายดันร่างของธีร์ให้ออกห่างจากตน ริมฝีปากกัดเม้มจนเลือดซึมออกมาให้รสเค็มปะแล่ม
“วิน...นายทนอีกหน่อย ฉันไม่ไหวแล้ว” ธีร์ครางออกมาด้วยความเสียวสะท้าน ก่อนจะเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างไม่หยุดพัก
เสียงร้องปนครางของวินและเสียงกระแทกของธีร์ดังก้องในห้อง “อืม...วิน...นายทำให้ฉันรู้สึกดีมากจริง ๆ” ธีร์พูดด้วยความพึงพอใจ
“ธีร์...ได้โปรด...หยุด...” วินพยายามอ้อนวอน แต่มันกลับกระตุ้นให้ธีร์กระแทกแรงขึ้น
“ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีจนลืมทุกสิ่ง” ธีร์กระแทกเข้าไปในร่างของวินอย่างไม่หยุดยั้ง เสียงครางของทั้งคู่ดังขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งธีร์ถึงจุดสุดยอด “อร๊ายยย...” เขาครางเสียงดัง ก่อนจะปลดปล่อยความร้อนเข้าสู่ร่างของวินอีกครั้งหนึ่ง
วินเบิกตากว้างด้วยความตกใจและความเจ็บปวด แต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้และปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองออกมา “ธีร์...อร๊า...”
บทที่ 43 บทส่งท้ายหลังเวลาผ่านไปสักพัก ธีร์ขยับกายหันมองไปที่แทน เขาเห็นแทนที่กำลังหลับสนิทไปแล้ว เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ธีร์จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้แทนตื่น จากนั้นเขาจึงเดินไปสะกิดวินที่นอนอยู่ข้าง ๆ วินปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงียและมองธีร์อย่างมีคำถาม ธีร์รีบชี้ไปที่ห้องน้ำเป็นสัญญาณ วินถึงกับเบิกตากว้าง"ธีร์ นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ" วินพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอากับความหื่นที่มากเกินคนปกติทั่วไปของธีร์ธีร์ยิ้มแหย ๆ ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "วิน...นายช่วยฉันหน่อย...เมื่อกี้ฉันยังไม่เสร็จเลย" สายตาของธีร์เต็มไปด้วยความอ้อนวอนวินมองค้อนธีร์ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น เขายังไม่ลืมเหลือบมามองแทนที่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น วินค่อยรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นเดินตามธีร์เข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี แม้เขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการที่มีของพวกเขาได้ ในใจลึก ๆ ของวินก็อดรู้สึกตื่นเต้นและวาบไหวไปด้วยเช่นกันภายในห้องน้ำแสงสลัวจากไฟที่หรี่ลงทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกและน่าหลงใหล ธีร์ดึงวินเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแนบชิด ริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากของวินอย่า
บทที่ 42 วันใหม่งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย บรรยากาศในงานศพเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความ คนที่มาร่วมงานต่างร่วมแสดงความเสียใจและให้กำลังใจธีร์และแทนธีร์ยืนอยู่ข้างๆ โลงศพของแม่ เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบที่แม่ฝากฝังให้ดูแลแทน ธีร์จับมือแทนแน่น แทนกำลังเสียใจอย่างหนักเขาน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด"แม่ ผมสัญญาว่าจะดูแลแทนเพื่อแม่เป็นอย่างดี ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือวินยืนอยู่ข้างๆ ธีร์ เขาวางมือบนไหล่ของธีร์ "ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ”ธีร์เบนหน้าเข้าซบอกของวิน พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความอ่อนแอภายในใจพรั่งพรูออกมาเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นของวิน วินเป็นเหมือนกันพื้นที่ปลอดภัยของเขา ที่เขาจะสามารถระบายและปลดปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ออกมาได้โดยไม่ต้องระแวดระวังสิ่งใดหลังจากงานศพ ธีร์ก็พาแทนย้ายมาอยู่ด้วยกัน โดยจัดให้แทนนอนแยกออกไปที่ห้องนอนห้องหนึ่ง ส่วนเขากับวินยังคงนอนห้องเดิม ธีร์ทำหน้าที่พี่ชายของแทนเป็นอย่างดี เขาจัดการทุกอย่างให้แทนอย่างเรียบร้อย แทนเองก็ค่อย ๆ หายจากความโศกเศร้าลง อีกทั้งเมื่อได้อยู่ร่วมกับธีร์และวินที่ต่างมอบความรักให้เขาอย่างเต็มที่
บทที่ 41 ข่าวร้ายวินนั่งมองหน้าธีร์อย่างจริงจัง สองมือกุมมือธีร์ไว้แน่น วินพยายามจะทำความเข้าใจกับธีร์ ทั้งความรู้สึกของเขาและเรื่องการทำงานของเขา“ธีร์ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงจริงจังของวินทำเอาธีร์ถึงกับนิ่งเงียบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างคนกำลังรู้สึกผิด"ธีร์ ตอนนี้พวกเราคบกันแล้ว และฉันก็ต้องการจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ แต่ว่าถ้าพวกเรายังคงต้องคอยมาทะเลาะกันทุกวัน ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะไปกันรอด” วินพูดความคิดของเขาออกไป ธีร์ได้แต่มองหน้าวินนิ่ง“ถ้าเราจะใช้ชีวิตร่วมกัน ฉันอยากให้นายมั่นใจและเชื่อใจฉันมากกว่านี้" วินยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความจริงจังวินเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มของธีร์ พลางมองเข้าไปในดวงตาของเขา "ฉันรู้ว่าบางครั้งฉันจริงจังกับงานมากเกินไปจนทำให้นายรู้สึกน้อยใจ แต่ว่าความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยน และฉันยังคงเป็นของนายคนเดียวเท่านั้น"ธีร์ก้มหน้าอย่างกับเด็กที่กำลังถูกตำหนิ น้ำเสียงของวินทำให้เขารู้สึกละอายใจ "ฉันรู้ ฉันยอมรับว่าช่วงนี้ฉันเองก็ทำตัวงี่เง่ามากเกินไป" ธีร์ตอบเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสำนึกผิดวินลูบผมธีร์ไปมาอย่างเอ็นดู “ง
บทที่ 40 ง้อวินกลับมาถึงห้องตอนดึก ภายในห้องเงียบสงบ วินเดินหาธีร์จนพบว่าธีร์นอนอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เขาเลยเดินตรงเข้าไปอาบน้ำ วินได้แต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากที่ธีร์มีท่าทีแบบนี้ เขาเลยตัดสินใจว่าจะต้องทำความเข้าใจกับธีร์เสียใหม่วินออกมาจากห้องน้ำ เห็นธีร์นอนหันหลังให้ก็อดขำไม่ได้ ทำไมผู้ชายตัวใหญ่แต่ใจกลับเล็กเป็นปลาซิวแบบนี้กัน วินทรุดตัวลงบนเตียงก่อนจะโน้มตัวยื่นหน้าไปมองธีร์ ที่ยังคงหลับตา วินรู้ว่าธีร์ยังไม่หลับแต่คงงอนเขาน่าดู วินก้มคางลงมาเกยหัวไหล่ของธีร์อย่างเอาใจ"ธีร์ ยังไม่หลับใช่ไหม" วินกระซิบเสียงนุ่มใกล้หู ธีร์ยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นวินจึงเอ่ยกระเซ้า "ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะลักหลับนายแล้วนะ" วินพูดพร้อมใช้ลิ้นเลียติ่งหูธีร์ไปมา ธีร์ถึงกับขนลุก เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับวินด้วยใบหน้าหงิกงอ"นายมีอะไร" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจวินยิ้มตาหยีใส่ธีร์ "โกรธฉันเหรอ โกรธเรื่องอะไรไหนบอกสิ" วินกล่าวเนิบนาบ คางถูไถไปมาอย่างแมวน้อยอ้อนเจ้าของธีร์ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ วินทำท่าทางถอนหายใจก่อนจะบ่นออกมา "ถ้านายไม่คุยกับฉัน งั้นฉันนอ
บทที่ 39 แง่งอนหลังจากเรื่องต่าง ๆ คลี่คลายลง วินก็เอาแต่วุ่นอยู่กับโปรเจกต์ในมือ เขาตื่นแต่เช้าและกลับห้องดึกแทบทุกวัน ธีร์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่วินไม่ค่อยสนใจเขา ธีร์เริ่มแสดงท่าทีน้อยใจใส่วินบ่อย ๆ วินเองที่เหนื่อยจากงานเมื่อเจอท่าทางของธีร์เช่นนี้เขาก็ยิ่งอ่อนใจธีร์เริ่มไปนั่งเฝ้าวินที่บริษัทมากขึ้น แต่เขาก็ได้แต่นั่งแกร่วอยู่คนเดียว ในเมื่อวินเอาแต่ประชุมหรือไม่ก็นั่งอ่านกองเอกสารที่แทบจะล้นโต๊ะเช้าวันหนึ่งวินต้องออกไปดูแลกองถ่าย ธีร์ก็ยังคงติดตามไปด้วย ท่าทางของวินที่ดูสนิทสนมกับทุกคน แถมยังทำตัวเอาอกเอาใจใครต่อใครไปทั่วกองถ่ายอีก ทำเอาธีร์ถึงกับควันออกหู ธีร์หึงวินจนเขาแอบดึงวินเข้ามาในห้องก่อนจะล็อกประตู"ธีร์ นี่นายทำอะไร" วินร้องออกมาด้วยความตกใจธีร์มีสีหน้าเคร่งขรึม เขาจับมือของวินไพล่หลังเอาไว้ ก่อนจะดันวินไปจนชิดกำแพง “นายทำฉันหงุดหงิด”ธีร์พูดจบก็ก้มลงซุกไซ้ตามลำคอของวิน พร้อมขบกัดด้วยความฉุนเฉียว มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ดึงชายเสื้อขึ้นจากกางเกงก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอก มือหนาบีบเคล้นเอวอย่างหนัก“ธีร์ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ” วินร้องโวยวายออกมาเมื่อธีร์เริ่มทำเรื่องน่าอา
บทที่ 38 ข่าวใหญ่หลังจากวินตกลงคบกับธีร์ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นมาก ทว่าธีร์กลับแสดงความเอาแต่ใจและแสดงความเป็นเจ้าของจนวินต้องคอยดุอยู่บ่อยครั้ง ช่วงหลังนี้ วินต้องวิ่งวุ่นออกไปทำงานแต่เช้า เนื่องจากมีโปรเจกต์สำคัญในมือหลายตัวเมื่อวินออกจากห้อง ธีร์ก็มักจะแต่งตัวออกจากห้องไปเช่นกัน แต่ธีร์ก็จะกลับมาถึงห้องก่อนวินเสมอ ทำให้วินไม่ค่อยสงสัยอะไร จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อวินกลับมาและพบว่าภายในห้องว่างเปล่า วินถึงกับแปลกใจที่ธีร์ไม่อยู่ห้อง เพราะปกติธีร์จะไม่ค่อยออกไปข้างนอก แถมเป็นการออกไปโดยที่ไม่โทรบอกเขาอีกต่างหากวินหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาธีร์ แต่ธีร์กลับไม่รับสาย ความสงสัยเริ่มก่อตัวในใจของวิน วินลงไปด้านล่างเพื่อสอบถามรปภ. และได้รับข้อมูลว่าช่วงนี้ธีร์ออกจากห้องแทบทุกวัน นั่นยิ่งทำให้วินรู้สึกถึงความผิดปกติที่มีเมื่อวินกลับมาที่ห้อง สักพักธีร์ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางอิดโรย แต่พอเขาเห็นวิน ธีร์ก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเดินเข้ามาออดอ้อนวินเช่นเคย"วิน นายกลับมาแล้วเหรอ" ธีร์กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่เดินเข้ามาหาวิน ธีร์พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขาโอ