บทที่ 2 เล่นเพื่อน

คืนที่ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงสว่างจ้าทั่วท้องฟ้า ธีร์ลากวินที่เมาเต็มที่กลับมายังห้องนอนของตน ภายในห้องนั้นเงียบสงบ มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างมาส่องสว่างทำให้มองเห็นทุกสิ่งอย่างชัดเจน  วินที่อยู่ในสภาพเมามาย พูดจาไม่รู้เรื่อง เขาเอาแต่หัวเราะและยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ธีร์พยุงวินนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ ธีร์ค่อยๆ จัดการให้วินนอนในท่าที่สบายมากขึ้น

ห้องนอนของธีร์นั้นตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่มีรสนิยม สีของห้องเป็นโทนดำขาว ที่ให้ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา เฟอร์นิเจอร์ถูกจัดวางอย่างลงตัวและสะอาดตา

ธีร์นั่งลงข้างเตียงนอน มองดูใบหน้าของวินที่กำลังหลับลึกด้วยความเอ็นดู ภายในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยังคงต้องเก็บซ่อนเอาไว้

ธีร์ตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะตรงไปยังห้องน้ำ เขาหยิบผ้าขนหนูผืนสะอาดชุบน้ำหมาด ๆ ออกมาพร้อมเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง

ธีร์ใช้ผ้าขนหนูค่อย ๆ เช็ดลงไปตามใบหน้าของวินอย่างอ่อนโยน ความเย็นของผ้าทำเอาวินนึกรำคาญ เขาปัดป่ายมือของธีร์ออกเป็นพัลวัน “ออกไป...อย่ามายุ่ง” วินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ้อแอ้

ธีร์ได้แต่มองอย่างนึกขัน เขายังคงบรรจงเช็ดผ้าลงบนผิวนุ่มเนียนนั้นไม่หยุด มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด แผงอกที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาธีร์ถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ยามผ้าลูบไล้ไปตามแผงอกนุ่ม นิ้วมือเรียวของธีร์ก็สัมผัสผิวเนียนไปทั่ว สัมผัสนั้นทำเอาเขาถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก แก่นกายกลางลำตัวลุกชันอย่างไม่อาจห้ามได้ 

ธีร์จ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ธีร์คิดถึงวันแรกที่เขาได้เจอกับวินที่มหาวิทยาลัย วินเป็นคนอัธยาศัยดีช่างพูดช่างเจรจา ทำให้เขาอดนึกยิ้มไปกับวินเสียทุกครั้ง ความรักในใจของธีร์ค่อย ๆ เบ่งบาน พอ ๆ กับมิตรภาพของความเป็นเพื่อนระหว่างทั้งสองที่ค่อย ๆ สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ความรักที่มีต่อวินทำให้ธีร์รู้สึกถึงความทรมานและความสับสน เขารู้สึกว่าตนเองไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกเหล่านั้นได้ ความรักที่เก็บซ่อนไว้มานานทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกสลาย

"นายไม่รู้หรอก วิน...ฉันรักนายมานานแล้ว" ธีร์พูดเบา ๆ กับตัวเอง สายตาของเขามีแววตัดพ้อและปวดร้าว ความรู้สึกที่เก็บซ่อนมานานทำให้เขารู้สึกทรมาน จนแทบหายใจไม่ออก

ธีร์ยังคงนั่งมองวินด้วยสายตาที่ทอประกาย ความโหยหาและแรงปรารถนาที่สะสมมานานทำให้หัวใจเขาเต้นรัว เขาไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกเหล่านั้นได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาสั่นไหวไปกับใบหน้าหวานตรงหน้า ความเร่าร้อนที่สะสมมานานทำให้เขาตัดสินใจโน้มตัวลงเข้าหาวินอย่างช้าๆ

ร่างของวินที่นอนสะลึมสะลือบนเตียงนั้นดูน่าหลงใหลในสายตาของธีร์ เขาเริ่มลูบไล้เรือนร่างหนานั้นไปมาด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะสอดมือเข้าไปภายในเสื้อผ้าของวิน มือหนาที่อบอุ่นราวกับไฟลามเลียไปทั่วผิวกายของวิน ความร้อนจากมือของธีร์ทำให้วินขนลุกชันด้วยความสั่นสะท้าน

ลมหายใจอุ่นร้อนของธีร์เป่ารดไปทั่วร่างของวิน ทำให้เขาเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว “อือ...” เสียงครางของวินยิ่งทำให้ธีร์ยากที่จะหยุดยั้งตัวเองลงได้ เขาถอดเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างกายของเขาและวินออกจนหมด จากนั้นเขาก็โลมเล้าลามเลียผิวกายของวินแทบไม่เว้นแม้ตารางเดียว

วินที่ยังคงเมามายอยู่นั้น เขารู้สึกเพียงความเสียวสะท้านที่ได้รับ วินบิดกายไปมาอย่างไม่รู้สึกตัวตามแรงปรารถนา “อ่า...” เสียงครางกระเส่าอย่างลืมตัวของวินทำเอาธีร์รู้สึกพลุ่งพล่านจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

ธีร์สัมผัสถึงน้ำเหนียวที่ไหลออกมาด้วยความเสียวของวิน เขาไม่รอช้าอีกต่อไป ธีร์จับแก่นกายที่แข็งชันขึ้นมาจดจ่อที่ร่องสีชมพูที่ปิดสนิทของวิน ก่อนจะกระแทกตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อ่า....”

วินสะดุ้งเฮือกด้วยความหวาดผวา ความเจ็บแปลบทำให้เขาร้องเสียงดังออกมา “โอ๊ย...ปล่อยนะ...ปล่อย...เจ็บ” วินที่เริ่มมีสติขึ้นมาบ้างจากความเจ็บปวดที่ได้รับ เขาร้องอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก วินพยายามดันตัวธีร์ออกห่างจากร่างกายของตนไม่หยุด แต่ความเมาที่มีทำให้เขาแทบไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านขัดขืนอันใดได้อีก

การกระทำดังกล่าวของวิน มิได้ทำให้ธีร์หยุดการกระทำแต่อย่างใด แต่กลับยิ่งเพิ่มความตื่นเต้นให้กับธีร์มากยิ่งขึ้น ธีร์โน้มหน้าลงขบเม้มนูนติ่งบริเวณหน้าอกเข้าให้อย่างแรง “อืม....หวานมาก” ธีร์ครางออกมาอย่างพอใจ “เยิ้มขนาดนี้ ยังปฏิเสธอีกหรือ” ธีร์กระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูของวินด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า วินได้แต่ส่ายหน้าไปมา แววตาตื่นตระหนก เขาได้แต่ร้องอ้อนวอนด้วยความทรมาน

ธีร์ขยับแก่นกายออกจากนั้นจึงกดเข้าร่องสวาทของวินอีกครั้งพร้อมดันเข้าไปสุดลำกาย “อ่า...แน่นชิบ” วินได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทั่วร่าง จนเขารู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง เขาได้แต่ภาวนาให้ความทรมานทั้งหลายจบลงไปเสียที

ธีร์ยังคงเมามันกับสัมผัสที่ได้รับ เขากระแทกกระทั้นร่างหนาตรงหน้าอย่างลืมตัว “อร๊ายยย....” เสียงครางสุดท้ายของธีร์ดังก้องในห้อง น้ำอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมาจนเจิ่งนอง

วินยังคงนอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อที่แตกโชก หัวใจเต้นแรงรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก สมองของวินหมุนตื้อจนไม่อาจรับรู้ได้ว่านี่คือเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่ แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อสักครู่นั่นนับเป็นฝันร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมาทีเดียว

ธีร์ลูบไล้ใบหน้าของวินด้วยความอ่อนโยน เขามองดูใบหน้าของวินด้วยความรู้สึกรักและหวงแหน “วิน...นายเป็นคนของฉันแล้ว...ฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไปอีก” ธีร์พึมพำอย่างคนละเมอ เขาก้มลงจูบหน้าผากวินอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างวิน พร้อมดึงรั้งวินเข้ามาในอ้อมกอดอย่างเปี่ยมสุข