แชร์

บทที่ 6 แสร้งป่วย

ผู้เขียน: moonlight -mini
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-15 03:49:32

บทที่ 6 แสร้งป่วย

สาวใช้อีกคนวางถาดอาหารแล้วรีบตรงเข้ามาเขย่าร่างของลี่ถังแต่ผลที่ได้ก็คือนิ่งเฉยเช่นกัน

"เจ้าเป็นอะไรไป แม่นางลี่ถัง ไม่ได้การแล้ว ข้าจะไปบอกท่านพ่อบ้าน" สาวใช้คนแรกลนลานวิ่งออกไป ส่วนอีกคนก็ยื่นมือไปแตะหน้าผากของหญิงสาวที่นอนอยู่ มันไม่ได้ร้อนแต่มันกลับเย็นผิดปกติและยังมีเหงื่อซึม

นางเร่งไปตักน้ำร้อนมาเช็ดหน้าให้อีกฝ่าย หากนายท่านรู้ว่านางละเลยไม่ได้ดูแลอะไรเลยแขกของนายท่าน นางอาจจะโดนลงโทษเอาได้ อีกด้านสาวใช้คนแรกก็เร่งไปบอกพ่อบ้านที่กำลังคุยกับมู่เฉิน

"ท่านพ่อบ้านเจ้าคะ แม่นาง แม่นางลี่ถังที่อยู่ในเรือนรับรองไม่สบายเจ้าค่ะ" นางพูดพร้อมกับหอบหายใจเมื่อมาถึง

พ่อบ้านที่กำลังพูดคุยเรื่องงานกับเจ้านายของจวนชะงักและเหลือบมองไปที่มู่เฉิน เขากัดริมฝีปากตนเองน้อย ๆ อย่างไม่พอใจ ที่มู่เฉินวางทุกอย่างในมือแล้วลุกเดินออกไปทันที

พ่อบ้านหันไปมองหน้าสาวใช้อย่างคาดโทษก่อนจะเดินตามเจ้านายออกไป

มู่เฉินเร่งเดินไปยังเรือนรับรองทันทีที่ได้ยินว่าลี่ถังไม่สบาย เขาไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาเป็นไปเช่นนี้เอง ทั้ง ๆ ที่ใจเขาบอกให้ไม่สนใจนาง วันก่อนก็เช่นกัน แม้จะมีคนมากมายแต่สายตาของเขาก็ดันไปตกอยู่ที่นางเสมอ

"ให้คนไปตามหมอมา" ชายหนุ่มบอกพลางเดินต่อไป

"ขอรับ" พ่อบ้านรับคำแม้จะไม่พอใจอยู่

มู่เฉินเดินเปิดเข้าไปในเรือนก็เห็นสาวใช้กำลังเช็ดใบหน้าที่ดูซีดเซียวของหญิงสาวอยู่ เขาเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียง

"ลี่ถัง" คนที่นอนอยู่ไม่ขยับกาย แต่เปลือกตากลับขยับเขยื้อนเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงครางเบา ๆ

"อือ..."

"เจ้าเป็นอะไรไป"

"หนาว..." เสียงของหญิงสาวแผ่วเบาจนเหมือนกับสายลม ริมฝีปากที่แห้งผากขยับพูดช้า ๆ ใบหน้าซีดขาวจนแทบไร้สีเลือด

มู่เฉินใช้หลังมือของตนแตะลงบนหน้าผากของอีกฝ่ายเบา ๆ มันเย็นกว่าปกติจริง ๆ แต่ก็ไม่เหมือนอาการของคนป่วยทั่วไป

"หมอกำลังมา" เขากล่าวเสียงเรียบ แม้น้ำเสียงจะดูเย็นชาแต่ท่าทางของชายหนุ่มก็ดูร้อนใจ

ลี่ถังไม่ได้ตอบอะไร นางเพียงแค่ปิดเปลือกตาลงและหดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มพลางคิดกับตนเอง นางต้องการถูกโยนออกไปหาหมอเองมากกว่าให้หมอเข้ามาตรวจ

ไม่นานนักท่านหมอก็มาถึง "ท่านหมอมาแล้วขอรับ"

"อืม" มู่เฉินรับคำก่อนจะผละออกจากข้างเตียงเพื่อให้หมอตรวจอาการหญิงสาว

หมอใช้เวลาตรวจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"นางไม่ได้ป่วยเพียงแค่ร่างกายอ่อนล้าและพักผ่อนไม่เพียงพอก็เท่านั้น" มู่เฉินหันไปมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ ลี่ถังที่แม้จะยังปิดตาอยู่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจนั้น

“ให้นางได้พักผ่อน กินอาหารให้ครบมื้อ อาการเหล่านี้ก็จะดีขึ้นเองขอรับ"

“รบกวนท่านหมอแล้ว พ่อบ้านส่งท่านหมอกลับที แล้วพวกเจ้าออกไปให้หมด”

หลังจากทุกคนออกไป บรรยากาศในห้องก็เงียบกริบ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาเบา ๆ เท่านั้น

มู่เฉินจ้องมองลี่ถังที่ยังคงหลับตานิ่ง ริมฝีปากของเขากระตุกขึ้นแสยะยิ้มเยาะเย้ยตนเองที่โดนนางหลอกอีกครั้งแล้ว

"แสร้งทำเป็นป่วย” น้ำเสียงเย็นเยียบหลุดออกจากปาก “หากอยากป่วยก็ป่วยไป ข้าจะให้เจ้าได้ป่วยสมใจ”

ลี่ถังไม่กล้าเปิดตาขึ้นมองอีกฝ่ายแม้แต่น้อย มู่เฉินตอนนี้แทบไม่ใช่มู่เฉินที่นางรู้จัก เขาดูเย็นชาและไม่ใส่ใจ หรืออาจจะเพราะนางไม่ใช่คนที่เขาอยากใส่ใจก็เป็นได้

มู่เฉินหรี่ตามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง สายตาของเขาเย็นชาไม่ต่างจากความรู้สึก และสุดท้ายเมื่อเห็นว่าลี่ถังไม่คิดจะลุกขึ้นมาพูดคุยกัน เขาก็หันหลังแล้วเดินออกจากเรือนไปโดยไม่พูดอะไรแต่ในใจกลับบีบรัดอย่างบอกไม่ถูก

"นายท่านอย่าคิดมากเลยขอรับ นางก็เสแสร้งเช่นนี้เป็นนิจอยู่แล้ว ข้าว่านางคงต้องมีแผนการบางอย่างแน่ ๆ ขอรับ อาจจะเรียกร้องความสนใจ" พ่อบ้านเอ่ยขณะเดินตามมู่เฉินไปเรื่อย ๆ

มู่เฉินไม่ได้ตอบคำของอีกฝ่าย แต่ก็คิดตาม แต่เมื่อคิดแล้วก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมาพูดกับพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง

"ข้าไม่ต้องการฟังสิ่งใดอีก"

พ่อบ้านเห็นเช่นนั้นแทนที่จะกังวล เขาก้มหน้าต่ำราวกับเข้าใจคำของเจ้านายและก็แอบยิ้มอย่างพอใจ

หลังจากวันนั้นลี่ถังก็ถูกทิ้งให้อยู่ในเรือนที่ปิดประตู ครานี้แม้แต่สาวใช้ที่มาทำความสะอาดก็แทบจะไม่เข้ามา วันหนึ่งนางได้เจอผู้คนอยู่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นหน้าต่างที่มองออกไปด้านนอกก็ยังเห็นสวนดอกไม้ในจวนแห่งนี้พอให้ได้ผ่อนคลายได้บ้าง แต่บางครั้งนางก็นึกอยากทุบหน้าต่างบานนี้ทิ้ง

เพราะในทุก ๆ วันนางจะต้องทนมองภาพของมู่เฉินและซูปี้นั่งพูดคุยกันที่ศาลากลางสวน ดวงตาของเขามองนางอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่เขาเคยมีให้นางกลับถูกยกให้คนอื่น

เสียงหัวเราะเบา ๆ ยามทั้งสองพูดคุยเหมือนมีดที่กรีดลงไปในใจของลี่ถัง และสิ่งที่น่าขมขื่นที่สุด ก็คือการถามไถ่ถึงลูกในครรภ์ของซูปี้จากปากของมู่เฉิน

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
ซ้อหวัง มาดามต้วน
น้ำเน่าถ้า พอ.กับนอ เลิกกันไม่ได้แล้วจะเขียนบทวกวนไปมาเพื่ออะไรเพราะสุดท้านก้อวกกับมาเเต่งกันนอนด้วยกันปั้นลูกออกมาด้วยกัน เนื้อหาเดิมไปน่าเบื่อ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   ตอนพิเศษ 5

    ตอนพิเศษ 5หลายปีผ่านไป อี้เจ๋อและอี้หว่านเติบโตขึ้นในบ้านที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น ขณะที่อี้เจ๋อเริ่มโตเป็นเด็กหนุ่มที่มีความสงบเสงี่ยมและนิสัยอ่อนโยนเหมือนมู่เฉิน บุตรสาวของพวกเขา อี้หว่าน กลับมีลักษณะนิสัยที่คล้ายคลึงกับลี่ถังมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งรูปลักษณ์และอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความร่าเริงและความดื้อรั้นจนหลายครั้งทำให้ทั้งบ้านต้องขำขันอี้เจ๋อเติบโตมาในแบบที่เป็นเด็กชายที่ค่อนข้างจะเงียบสงบ มีความรับผิดชอบและมักจะอยู่เคียงข้างพ่อแม่เสมอ เขามีท่าทางที่สุภาพและนิ่งสงบเหมือนกับมู่เฉิน ไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็ทำมันด้วยความรอบคอบและมุ่งมั่น ส่วนอี้หว่านเอง แม้จะยังเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ แต่นางกลับมีพลังและความกระตือรือร้นที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง เรียกได้ว่านางเปรียบเสมือนมารดาของนางในทุกๆ ด้าน ทั้งในด้านความดื้อรั้นและความช่างสงสัยที่ไม่ยอมหยุดถามในวันหนึ่ง ขณะที่ครอบครัวนั่งทานข้าวมื้อเย็นกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร อี้หว่านที่นั่งข้างๆ มารดาเริ่มถามคำถามที่ทำให้ทุกคนหัวเราะ“ท่านแม่เจ้าคะ ทำไมผมของพ่อถึงดูนุ่มและเงางามมาก แต่ของแม่ทำไมมันฟูๆ หน่อยเจ้าคะ” อี้หว่านถามด้วยท่าทางใสซื่อและซุกซนมู่เฉินที

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   ตอนพิเศษ 4

    ตอนพิเศษ 4 มู่เฉินและลี่ถังนั่งอยู่บนเตียงของพวกเขาเช่นทุกคืนหลังจากส่งบุตรชายเข้านอน มือของมู่เฉินยังกอดเอวของภรรยาคนรักไว้ ลี่ถังเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองสามีด้วยสายตาที่มีความหมาย“ท่าน… ข้าอยากบอกอะไรบางอย่าง” ลี่ถังพูดเสียงเบา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความกังวลมู่เฉินหันไปมองภรรยาด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”ลี่ถังสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ข้า… ข้าอาจจะตั้งท้องอีกครั้ง”มู่เฉินนิ่งไปเล็กน้อย เขามองใบหน้าของลี่ถังด้วยความทึ่งและแปลกใจ ก่อนที่รอยยิ้มจะเริ่มปรากฏที่มุมปากเขา “จริงหรือ นี่เป็นข่าวดีจริงๆ หรือเจ้าแค่แกล้งข้า”ลี่ถังหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า “ข่าวดีจริงๆ ข้าไปหาหมอมาหมาดๆ และเขาบอกว่า ข้ากำลังตั้งท้อง”มู่เฉินยิ้มกว้างขึ้น เขาค่อยๆ ยื่นมือไปจับมือของลี่ถังและบีบเบาๆ “ข้าดีใจมาก ขอบคุณที่ทำให้บ้านของเรามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความสุขแล้ว”ลี่ถังมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “ท่านเองก็ดีใจใช่ไหม”มู่เฉินพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “แน่นอน ข้าดีใจมากจริงๆ”ลี่ถังยิ้มและเบียดตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น “บางที… หากค

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   ตอนพิเศษ 3

    ตอนพิเศษ 3ค่ำคืนที่เงียบสงบ อี้เจ๋อหลับสนิทอยู่บนเตียงเล็กของเขา ภายใต้ผ้าห่มอุ่น ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกถึงความสุขสบายของเด็กน้อยที่เติบโตขึ้นมาในบ้านที่เต็มไปด้วยความรักมู่เฉินเดินเข้ามาในห้องของลูกชาย มองดูใบหน้าของอี้เจ๋อด้วยสายตาอ่อนโยน เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มให้คลุมถึงไหล่ของเด็กชาย ก่อนจะลูบศีรษะเล็กๆ อย่างอ่อนโยน "ฝันดีนะ ลูกพ่อ"ลี่ถังที่ยืนพิงขอบประตูมองดูฉากนี้ด้วยรอยยิ้มจางๆ "ทุกคืนท่านต้องเข้ามาดูลูกแบบนี้ตลอดเลยหรือ”มู่เฉินหันไปมองภรรยา พลางพยักหน้าเบาๆ "อี้เจ๋อยังเด็ก ข้าอยากให้แน่ใจว่าเขาหลับสบายดี"ลี่ถังเดินเข้ามาใกล้ มองดูอี้เจ๋อที่หลับสนิท "เด็กคนนี้โตขึ้นทุกวัน ข้าก็เริ่มคิดว่าเขาเหมือนท่านมากขึ้นเรื่อยๆ"มู่เฉินหัวเราะเบาๆ "จริงหรือ ข้าว่าเขามีอะไรที่เหมือนเจ้ามากกว่านะ โดยเฉพาะเวลาทำหน้าขรึมแบบนั้น"ลี่ถังแกล้งทำหน้าดุใส่สามี ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "บางทีเราอาจจะต้องมีลูกอีกสักคน คราวนี้ข้าอยากได้ลูกสาวบ้าง"ลี่ถังหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะผลักไหล่สามีเบาๆ "พูดอะไรน่ะ อี้เจ๋อยังเล็กอยู่เลยนะ"มู่เฉินยิ้มกว้างขึ้น "ข้าแค่พูดเผื่ออนาคตน่ะ ใครจะไปรู้ บางทีบ้านของเราอาจจ

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   ตอนพิเศษ 2

    ตอนพิเศษ 2“ ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ เมื่อเช้าที่ป้าที่ร้านขายอาหารถามหมายถึงอะไรหรือขอรับ” เด็กชายที่กำลังเคี้ยวขนมเอ่ยถาม“เรื่องอะไรหรือ” “เขาบอกว่าเห็นท่านทั้งสองตั้งแต่ท่านพ่อยังตามท่านแม่ต้อย ๆ มันหมายความว่าอย่างไรหรือขอรับ” ลี่ถังหัวเราะ“อืม... ยามนั้นท่านพ่อของเจ้าเกี้ยวแม่นะ รู้จักคำนี้ไหม” “เกี้ยวหรือขอรับ ข้ารู้จัก พี่ชายที่ร้านของท่านปู่เกี้ยวพี่เลี้ยงของข้า เดินตามเวลาที่นางอยู่กับข้าตลอด” คำของเด็กน้อยทำเอาสาวใช้ที่เป็นพี่เลี้ยงหน้าแดง“พ่อเจ้าก็ตามแม่เช่นนั้นล่ะ” “จริงหรือขอรับ ตามอย่างไรบ้างขอรับ เกี้ยวอย่างไร” ดวงตาเด็กน้อยเป็นประกายจนลี่ถังยิ้มขำ ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ขยับเร็วจนเกือบตกจากเก้าอี้ ทั้งลี่ถังและสาวใช้ที่ดูแลเอื้อมมือออกไปรับแทบไม่ทันแต่สุดท้ายก็เป็นมู่เฉินที่จับตัวของบุตรชายเอาไว้แล้วอุ้มไปนั่งตัก“อี้เจ๋อ ระวังล้มสิ” ลี่ถังดุบุตรชายของตน “ข้าไม่ล้มหรอกขอรับ” เด็กน้อยหัวเราะร่าก่อนจะขยับตัวในท่าที่สบายขึ้นบนตักของบิดา ถึงกระนั้นสายตาก็ยังคงมองไปยังจานขนมบนโต๊ะลี่ถังหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบขนมชิ้นหนึ่งส่งให้บุตรชาย “ค่อย ๆ กิน อย่าให้สำลักล่ะ” ห

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   ตอนพิเศษ 1

    ตอนพิเศษ 1วันเวลาผ่านไปคุณชายซูตัวน้อยก็เติบโตขึ้นมาเป็นคุณชายที่ช่างพูดและน่าเอ็นดู ลี่ถังและมู่เฉินมักจะใช้เวลากับบุตรชายของตนในสวนดอกไม้กลางจวนตระกูลลี่พวกเขายังคงดูและกิจการเองแม้ว่าจะใหญ่โตขึ้นมาก บัดนี้ลี่เจียงได้เป็นคหบดีที่มีคนนับหน้าถือตา ตระกูลลี่ก็ยิ่งใหญ่มากขึ้น แม้จะยังไม่อาจเทียบตระกูลมู่ได้ แต่ก็ใหญ่โตในแบบของตน คงเป็นเพราะคนตระกูลลี่ทำกิจการไม่ได้หวังอำนาจและยศศักดิ์แต่แรกอยู่แล้วนี่จึงไม่ได้เป็นเป้าหมายสำคัญพวกเขาแค่อยากให้ลูกค้าและคู่ค้าได้สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่เงินในมือของคนเหล่านั้นจะหาซื้อได้และหากถามว่าสิ่งใดที่เรียกได้ว่าสำคัญกับคนตระกูลลี่มากที่สุดทั่วทั้งเมืองหลวงก็คงจะบอกได้ว่าคือคุณชายน้อยซูแม้จะอายุเพียงห้าขวบ แต่กลับติดตามบิดามารดาออกไปส่งของที่ตลาดในยามเช้าในบางวัน คนทั่วทั้งตลาดรู้จักชายหนุ่มตัวน้อยเป็นอย่างดี หลังจากกลับมาเมื่อกินข้าวเที่ยงกับครอบครัว ซึ่งในบางครั้งก็จะมีสองปู่ย่าจากตระกูลมู่มาร่วมโต๊ะอาหาร คุณชายตัวน้อยก็จะออกมาวิ่งเล่นที่สวนกลางจวน ที่ตาของเขาอย่างลี่เจียงตกแต่งใหม่เป็นพิเศษเพื่อหลานชายเสียงหัวเราะของเด็กชายดังก้องไปทั่วทั้งส

  • คู่หมั้นอย่าหมายหวนคืน   บทที่ 32 ครอบครัวของเรา

    บทที่ 32 ครอบครัวของเรา "ของพวกนั้นวางไว้ตรงนั้น ระวังอย่าให้แตกเสียหายล่ะ"เสียงของลี่ถังที่คอยกำกับคนงานให้ขนของขึ้นเกวียนเพื่อไปส่ง ทำให้ทุกคนในจวนต่างกังวลตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา หญิงสาวไม่เคยยอมหยุดพักจากงานเลย แม้ท้องของนางจะโตขึ้นทุกวัน จนยามนี้ใกล้จะครบกำหนดคลอดแล้ว แต่ทุกวันลี่ถังก็ยังออกมาจัดการกิจการอยู่เสมอ ๆ "ลี่ถัง เจ้าควรเข้าไปพักได้แล้ว แดดจ้าเช่นนี้หากเป็นลมไปจะทำเช่นใดกัน" มู่เฉินเอ่ยบอกกับภรรยา แม้จะดูเหมือนดุแต่ที่เขาพูดก็เพราะเป็นห่วง "ท่านหมอบอกว่าเดินมาก ๆ จะได้คลอดง่าย อีกอย่างข้าไม่ร้อน แล้วก็ไม่เหนื่อยด้วย" หญิงสาวตอบอย่างดื้อรั้นจนมู่เฉินอยากจะอุ้มนางเข้าไปเก็บในเรือน"กล่องนั่นที่เพิ่งมา เอาไปไว้ที่เรือนด้านหลัง..." ยังไม่ทันที่มู่เฉินจะได้ทำตามความคิด หญิงสาวก็หยุดพูดแลวขยับมือไปกุมท้องของตน“อึก” ลี่ถังรู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นที่ไหลทะลักออกมาจนขาทั้งสองของนางเปียกไปหมดหัวใจของหญิงสาวเต้นแรงขึ้น ลี่ถังหันไปสบตากับมู่เฉินที่มองนางด้วยสีหน้าตื่นตระหนกไม่ต่างกัน"น้ำคร่ำแตกแล้ว" ลี่ถังบอกกับสามี "อะไรนะ เจ้า...แปลว่าเจ้าจะคลอดหรือ" มู่เฉินตาเบิกกว้างอ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status