ตอนที่ 22 ศพมนุษย์

          “พบสิ่งผิดปกติอันใดหรือไม่”

          “ไม่ขอรับท่านแม่ทัพ” เป่ยหวงถามทหารอีกนายเสียงเครียด พวกเขาเข้ามายังถิ่นศัตรูแล้ว ทว่ายังไม่พบสิ่งปกติอะไร นอกจากการเดินลาดตระเวนอันหละหลวมของพวกทหาร ยิ่งเข้ามาด้านในค่ายเหมือนไม่ใช่ค่ายทหาร หน่วยก้านบางคนเหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่ถูกเกณฑ์มาด้วยซ้ำ ไหนจะประโยคสนทนาของพวกทหารก่อนหน้านั่นอีก

          “แปลกเกินไป กระจายกำลังสำรวจโดยรอบ อย่าให้โดนจับได้” 

          “ให้ตายสิ กลิ่นบ้าอะไร เหม็นอย่างกับอะไรตาย” ทหารแคว้นจ้าวที่แอบเข้ามาสำรวจบริเวณด้านหลังสบถในใจ ทนไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นปิดจมูก

          พื้นที่ตรงนี้เหมือนจะไม่มีคนอยู่ เขาเห็นถึงความผิดปกติ เลยกะจะเข้ามาดูสักหน่อย ไม่คาดคิดว่าพอมาถึงแวบแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นเหม็น  และดูเหมือนว่ายิ่งเดินเข้ามาใกล้เท่าไร กลิ่นยิ่งทวีความรุนแรง เขามองซ้ายขวาไม่เห็นใคร จึงเดินออกจากที่ซ่อน

          เดินตามกลิ่นก่อนจะเจอกับปากหลุมหลุมหนึ่ง เขาพยายามเพ่งมอง ทว่าด้วยความมืดทำให้ไม่สามารถมองเห็นพื้นที่ด้านล่าง  แต่กลิ่นที่โชยมาแตะจมูกคงไม่ใช่อะไรที่ดีแน่  หรืออาจเป็นแค่ซากสัตว์ตาย เพราะบริเวณนี้ใกล้กับป่า  ระหว่างที่เขากำลังหันตัวเดินกลับไปยังที่ซ่อนอยู่นั้นมีเสียงคนลากบางอย่างมาทางที่ยืนอยู่  เขาเลยต้องใช้วิชาตัวเบากระโดดหลบไปในมุมมืด

          ครืด ครืด ตุ้บ

          “เฮ้อ ศพสุดท้ายแล้ว เสร็จเสียที” ชายชุดขาวที่ลากร่างไร้วิญญาณโยนลงหลุมขนาดใหญ่ด้านหลังค่าย เขายกมือปาดเหงื่อ บ่นคนเดียว จะเอ่ยปากขอเพิ่มคนก็ไม่ได้ เพราะเป็นความลับ ยิ่งช่วงนี้ท่านหมอผี เร่งทดลองทั้งวันทั้งคืนอย่างบ้าคลั่ง จนคนในค่ายเริ่มร่อยหรอ ต้องเป็นมันเองที่ออกหน้าให้กับพวกทหารโง่เขลาบางคนที่ยังมาถามหาเพื่อนในค่าย

          หากพวกมันฉลาดสักนิดคงพากันเอะใจ หรืออาจสังเกตเห็นแล้ว แต่ยังพากันหุบปากเงียบ สมแล้วที่เกณฑ์มาแต่พวกชาวบ้านไร้การศึกษากับพวกขอทานไร้บ้าน ที่ขอแค่มีข้าวกิน เจียดเงินอันน้อยนิดให้ก็พากันตาโต กุลีกุจอตอบตกลง  ไม่รู้เลยว่าเงินที่ล่อมานั้น พวกมันคงไม่มีโอกาสได้ใช้

          แต่จะว่าไปชีวิตพวกมันก็ยังมีประโยชน์ในฐานะคนให้เลือดอยู่ เนื่องจากการทดลองยังไม่เสร็จสมบูรณ์ มนุษย์ทดลองที่รอดจาก ‘สิ่งนั้น’ จะมีความกระหายมากกว่าปกติ ต้องดื่มเลือดทุกครั้งที่กระหาย ไม่งั้นจะคุ้มคลั่ง อีกทั้งพอมนุษย์ได้รับสู่เข้าร่างกาย ถ้าล้มเหลวก็จะไม่รอด เหมือนพวกที่ขนร่างมาทิ้ง ส่วนพวกที่รอดก็อยู่ได้เพียงไม่กี่วัน

          ท่านหมอผีค้นพบความจริงเรื่องนี้ หลังจากครั้งแรกที่สามารถเปลี่ยนร่างกายมนุษย์เป็นผีดิบได้สำเร็จ ตอนนั้นมันที่อยู่ชมการทดลองด้วยดีใจแทบตายที่จะได้เห็นอาวุธมนุษย์อันทรงพลัง ทว่าวันต่อมากลับพบร่างผีดิบที่เข้าใจว่าเป็นผลงานที่ประสบความสำเร็จนอนตายไม่ต่างจากศพ  เล่นเอาหมอผีกลุ้มใจ หน้าดำเคร่งเครียด เป็นเหตุให้ต้องเร่งเวลาพาตัวพวกทหารในค่ายเข้ามาทดลองมากขึ้น 

          “โชคดีที่ได้ดอกทมิฬ ช่วยเรื่องกลิ่น” ชื่อดอกไม้ลึกลับที่หมอผีนำมาให้ เป็นดอกไม้ซึ่งช่วยกลบกลิ่นศพหรือกลิ่นเหม็นเน่า ไม่ให้กระจายออกไป พวกทหารในค่ายจึงไม่มีใครได้กลิ่น คราแรกก็เชื่อครึ่งๆกลางๆเพราะไม่เคยได้ยินชื่อดอกไม้ชนิดนี้มาก่อน

          ครั้นพอลองเอามาปลูกรอบๆ หลุมที่ขุดไว้สำหรับทิ้งร่างสัตว์ทดลอง ถึงกับร้องว้าวในความมหัศจรรย์ของมัน ขอแค่มีดอกไม้พวกนี้อยู่รอบๆ หากไม่ได้เดินมาใกล้น้อยกว่า 10 ฉื่อ (ประมาณ 3 เมตร) ไม่มีทางได้กลิ่น ส่วนตัวมันเองชินกับกลิ่นแบบนี้เสียแล้ว คิดเสร็จก็เดินกลับไปยังกระโจม โดยไม่รู้เลยว่ามีคนแอบซุ่มดูอยู่

          ‘บ้าไปแล้ว นี่มันศพมนุษย์!!’ ทหารคนเดิมที่เห็นเหตุการณ์และการกระทำตั้งแต่ต้นตาโตด้วยความตกใจ ดูจากชุดอาจเป็นหนึ่งในคนรับใช้  น่าจะเคยทำแบบนี้มาหลายครั้ง เพราะสายตา ท่าทางคล้ายคนคุ้นชิน ไม่มีความหวาดหวั่นต่อศพมนุษย์เบื้องหน้า

          ไม่ได้การ ต้องรีบไปรายงานท่านแม่ทัพ! ทหารหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าจิตใจไม่มั่นคงของตนเอง ทำให้เกิดความประมาท เผลอลดปราณปกปิดตัวตนไปชั่วขณะ

         ทางด้านแม่ทัพเป่ยหวง

          “ฮ่าฮ่า เท่านี้แผนของข้าก็สำเร็จไปอีกขั้น” เป่ยหวงเห็นชายมีอายุ ผมเผ้ายุ่งหยิง ห้อยสร้อยคอลูกประคำดูคล้ายคนวิปริตกำลังดื่มสุรา พร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

          หลังจากเป่ยหวงสำรวจกระโจมรอบๆ พบกระโจมหลังหนึ่งซึ่งในกระโจมเจอหญิงสาวถูกล่ามโซ่ไว้หลายคน ยิ่งเห็นภาพยิ่งหดหู่ หญิงบางคนอายุยังไม่พ้นวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ สภาพแต่ละคนมีบาดแผลทั่วร่างกาย เกิดจากการทารุณกรรม

           ที่ทำให้เขาอยากฆ่าผู้ที่ทำเรื่องนี้ให้ตายอีกอย่างคือหญิงสาวโชคร้ายพวกนั้นมีปลอกคอสวมไม่ต่างจากสัตว์ คาดว่าเป็นกระโจมของแม่ทัพฮั่วหมิง เนื่องจากเคยได้ยินรสนิยมทรมานหญิงสาวของแม่ทัพแคว้นลั่วมาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ เขาสำรวจโดยรอบไม่พบแม่ทัพของอีกฝ่าย กลั้นใจหันหลังจากภาพนั้น มีภารกิจที่ต้องดำเนินต่อ จนกระทั่งมาเจอกระโจมของชายเฒ่าผู้นี้อยู่ไม่ไกลกัน

           “หืม พบหนูอีกตัวหรือ” หมอผีเฒ่าฮั่วเฉิงจากที่หัวเราะอารมณ์ดีกลับต้องชะงัก ในเขตอาคมสัมผัสถึงผู้บุกรุกอยู่ไม่ไกล ลูกศิษย์อย่างฮั่วหมิงกับกุนซือก็ไม่อยู่พอดี ดีล่ะ ยังไม่เคยออกคำสั่งจากระยะไกลให้ผีดิบออกไปโจมตีมนุษย์ มีคนมาให้ทดลองประสิทธิภาพพอดี ขอลองหน่อยแล้วกัน

           คิดดังนั้นจึงพึมพำคาถาบางอย่าง ทหารที่มีหนอนกู่ในร่างกายจากการที่แอบให้พวกมันกินพร้อมอาหารที่แจกจ่าย  จึงง่ายต่อการควบคุม ไม่นานทหารที่มีหนอนกู่ในร่างกายก็หลับไหลทุกคน

           ‘หรือมันจะรู้ตัวแล้ว’ ตัดมาที่เป่ยหวงที่คิดว่าตัวเองปกปิดตัวตนดีแล้วเป็นอันต้องตื่นตระหนก เมื่อได้ยินหมอผีพูดขึ้น แต่ถ้ามันรู้สึกถึงตัวตนเขาได้ ทำไมยังพูดออกเสียง ไม่กลัวว่าจะได้ยิน  หรือหนูตัวนั้นที่มันหมายถึงจะไม่ใช่เขา เป่ยหวงครุ่นคิด คงมีแต่ต้องกลับไปรวมกลุ่มกับคนอื่นก่อน