ตอนที่ 23 ปะทะ

           “รายงานท่านแม่ทัพ จู่ๆทหารรอบๆก็พากันหมดสติไม่ทราบสาเหตุ” ทหารคนหนึ่งรีบเอ่ยขึ้นหลังกลับมายังจุดรวมตัว เป่ยหวงพยักหน้ารับเพราะก็เห็นถึงความผิดปกตินี้เหมือนกัน สายตาคมกริบกวาดมอง พบว่าคนในทีมยังขาดไปอีกคน

           “อี้ฟ่านไปไหน” เป่ยหวงถาม สายตามองหาลูกน้องอีกคน 

           “เขายังไม่กลับมาขอรับ ข้ามาถึงเป็นคนแรก”

           “แย่ล่ะ รีบตามข้ามา!!” หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด

           กรรภ์

           เคล้งง

           ‘โธ่เอ้ย นี่มันตัวบ้าอะไร’ ชายที่มีนามว่า อี้ฟ่าน กุมบาดแผลบริเวณหน้าท้องที่โดนทำร้าย เลือดหลั่งไหลจนเปียกชุ่ม สายตาเริ่มพร่ามัว

           ย้อนกลับไปเหตุการณ์ก่อนหน้า

           ‘ไม่ได้การ ต้องรีบไปรายงานท่านแม่ทัพ!’ อี้ฟ่านที่พบศพมนุษย์กำลังรีบตรงดิ่งเพื่อกลับไปยังจุดรวมตัว

           ‘หืม เหตุใดเงียบกว่าเดิม’ ทหารหนุ่มมองซ้ายขวาไม่พบศัตรูแม้แต่คนเดียว แม้แต่เสียงพูดคุยยังไม่ได้ยิน อย่างกับค่ายร้าง อี้ฟ่านเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น

           ฟึบบ

          หางตาเขาเหลือบไปเห็นเหมือนมนุษย์วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความหนาวของอากาศทำให้บรรยากาศเริ่มวังเวงมากขึ้น  อี้ฟ่านชะลอฝีเท้าลงเพื่อที่จะดูให้ชัดว่าที่เห็นเป็นคนจริงๆไม่ได้ตาฝาด แต่ทว่า

          กรรภ์ แฮร่

          “อัก!!” แรงมหาศาล กระชากเขาจากด้านหลังทำให้ตัวปลิว ตามด้วยเสียงร้องคล้ายสัตว์ป่า อี้ฟ่านหันไปดูต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า  มั่นใจว่านี่มันมนุษย์ แต่ทำไมถึงตัวขาวซีด ตาแดงแถมยังมีเส้นเขียวคล้ำตามร่างกายอย่างนั้น

          ด้วยความมึนงงจากแรงกระแทกไม่ทันได้ตั้งตัว  อีกฝ่ายเข้ามาประชิด มันพยายามกัดเขา โชคดีที่เบี่ยงหลบทัน 

          ผลัก!

          กรรภ์

          อี้ฟ่านถีบร่างของมัน แต่ร่างขาวซีดกระเด็นออกไปเพียงเล็กน้อย แรงของเขาที่ใช้ถีบเหมือนคนไม่มีแรงด้วยซ้ำ จะเป็นไปได้อย่างไร จะบอกว่าไม่มีแรงก็ไม่ใช่  หรือเป็นเพราะอีกฝ่ายมีพละกำลังมากกว่าเขา

         “เจ้าเป็นใคร” อี้ฟ่านเลือกที่จะเป็นฝ่ายเปิดปากถาม

        กรรภ์ 

        ทว่านอกจากไม่ได้รับคำตอบ เขากลับโดนมันพุ่งตัวหมายจะมากัดให้ได้ คล้ายคนไม่มีสติ  อี้ฟ่านไม่มีทางเลือกจึงชักดาบออกจากฝัก  ‘ขออภัยท่านแม่ทัพ เห็นทีข้าจะเลี่ยงการปะทะไม่ได้แล้ว’

        ฉั๊วะ

        กรรภ์

        อะไรกัน ดาบฟันไม่เข้า อี้ฟ่านตะลึงงัน มองแขนของมนุษย์คลั่งที่เขาฟันไปแล้ว กลับพบเพียงรอยบาดถากๆ แทบไม่ สะกิดผิวหนังมันแม้แต่น้อย  ทั้งที่หากเป็นผิวหนังมนุษย์ทั่วไปแขนคงขาดวิ่นไปแล้ว

        ฉึก

        “โอ้ยย” ระหว่างนั้นเอง อีกฝ่ายกลับสวนกลับมาเพียงใช้มือเปล่า กระซวกไปยังหน้าท้องของเขา เลือดไหลตามเป็นทางยาว  มันตรงเข้ามาหมายจะกัดกระชากซ้ำ ครั้งนี้เขาตั้งตัวได้ทัน ถอยหลังออกมา

        ปัจจุบัน

        อี้ฟ่านใช้ดาบพยุงตัวกับพื้น บาดแผลเริ่มแย่ เลือดไหลไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คงเพราะโดนจุดสำคัญ แต่มันทำได้อย่างไรใช้แค่มือเปล่า สร้างบาดแผลฉกรรจ์

        แฮร่

        ในขณะที่เรี่ยวแรงถดถอย มันกลับไม่อ่อนแรงลงเลย ดูโหดร้ายกว่าทีแรกด้วยซ้ำ เจ้ามนุษย์คลั่งผู้นี้ไม่ปล่อยให้เขาได้พัก วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว อี้ฟ่านหลับตายอมรับชะตากรรม

        ตึก ตึก

        เคล้ง!

        “กู้หาน พาอี้ฟานออกไป!!” เป่ยหวงที่เข้ามาได้ทันเวลาพอดี หันไปสั่งทหารอีกคนที่มาด้วย ส่วนเขาใช้ดาบรับการโจมตีแทน

        “ระวัง อึก ดะ ด้วยขอรับ มะ มันไม่ใช่ มะ มนุษย์ ทะ ธรรมดา” แม้จะดีใจที่ท่านแม่ทัพมาช่วยได้ทัน แต่ความกังวลก็ยังไม่หมดไป อี้ฟ่านพยายามเอ่ยเตือนอย่างยากลำบาก

        ทางด้านเจียหมิง

        “เจ้าไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอก” ทหารคนหนี่งบอกกับเจียหมิงที่ทำหน้าเคร่งเครียด

        “พวกเขาเข้าไปนานแล้ว จะไม่เป็นไรแน่หรือ”

        “ท่านแม่ทัพมีวรยุทธเก่งกาจ อีกทั้ง 2 คนในทีมก็มีฝีมือไม่น้อย ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะปลอดภัย”

        “ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนะ…เอ๊ะ นั่นมัน” เจียหมิงพูดขึ้น  เขาเห็นควันไฟแปลกๆลอยขึ้นจากในค่าย ไม่รอให้ได้เอ่ยถาม ทหารคนอื่นก็ลุกพากันลุกขึ้น

        “สัญญาณขอความช่วยเหลือ พวกเราเตรียมตัว!!” คนที่เหลือกำลังมุ่งหน้าเข้าไปยังในค่าย

        “ส่วนเจ้ารีบวิ่งกลับไปทางที่มาเสีย” พูดจบก็ทิ้งเจียหมิงมองตามอย่างเป็นห่วง ชายหนุ่มยืนนิ่งอย่างชั่งใจ เขาไม่อยากวิ่งหนี ทว่าเข้าไปก็อาจเป็นตัวถ่วง  

        พลันนึกถึงหน้าบุตรสาว รอยยิ้มสดใสร่าเริงดั่งสายน้ำชโลมใจคนเป็นพ่อ หากเป็นนางจะบอกให้เขาทำอย่างไรต่อไป  เหลียนเอ๋อคงไม่อยากมีพ่อที่ทิ้งพวกพ้องไว้ด้านหลัง ส่วนตัวเองวิ่งหนีเอาตัวรอดหรอกใช่หรือไม่

        “ขอโทษทุกคนด้วยแต่ข้าคงไม่อาจวิ่งหนีไปได้” เจียหมิงล้วงย่ามเตรียมหยิบอาวุธคู่ใจ เตรียมวิ่งตาม ‘หืมนี่มันอะไร’ ตอนที่ล้วงเข้าไปหยิบ เหมือนสัมผัสบางสิ่งอยู่ในนั้นด้วย  นี่มันกระเป๋าวิเศษหรืออย่างไร ครั้งก่อนเป็นอาวุธ ครั้งนี้ยังมาเจอของแปลกๆอีกแล้ว

        ว่าแต่เจ้าเม็ดเล็กๆหลากสีนี่มันยังไงกันแน่ จะว่าไปรูปร่างมันคล้ายยาที่หมอเอาให้กินครั้งก่อน แต่นั่นเป็นก้อนกลมๆไม่ได้เรียวแบบนี้ อีกทั้งสีของยาที่ท่านหมอนำมาให้ยังเป็นสีดำ กลิ่นฉุน ทว่าเจ้าสิ่งนี้นอกจากไม่มีกลิ่น ยังมีสีสันแปลกตา

        ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน อย่างไรก็รีบตามพวกเขาไปดีกว่า  ขอไปดูให้เห็นกับตาว่าพวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือและยังปลอดภัยกันดี แม้สุดท้ายอาจโดนต่อว่าที่เข้าไปโดยพลการก็ตาม