บทที่102 ผู้ไม่ประสงค์ดี

หนิงอ้ายในตอนนี้แม้จะถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติของผู้ฝึกตนราชทินนามเทวะวิญญาณขั้นต้น ประกอบกับร่างกายนี้ได้ประสานไปกับกระดูกวิญญาณล้ำค่า ยิ่งส่งผลให้ยามออกท่าร่างเคล็ดวิชาตัวเบาย่างก้าวทะยานหมื่นลี้จึงมีความรวดเร็วเหนือชั้นกว่าผู้ฝึกตนระดับขั้นเดียวกันหลายเท่า เวลาที่ผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อตามกำหนด เงาร่างของเฟยหลงกลับพุ่งทะยานล้ำหน้าผ่านร่างบางไปด้วยความเร็วที่เหนือชั้นยิ่งกว่า

เห็นรอยยิ้มที่อีกฝ่ายมอบให้ เขาชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการแข่งขันครั้งนี้คุ้มค่ากับการลงแรงไปหรือไม่ ยิ่งเงื่อนไขที่ว่าผู้ชนะสามารถร้องขอสิ่งหนึ่งจากผู้แพ้แล้ว ครั้งนี้เป็นเขาเองที่ประมาทเสียท่าหลงเชื่อคำที่มากไปด้วยเล่ห์กลของอีกฝ่ายเข้าจนได้ เนตรแห่งสวรรค์ส่งข้อมูลให้รับรู้ว่าอีกฝ่ายได้ควบคุมพลังปราณให้เหลือเพียงเขตขั้นเทวะวิญญาณขั้นต้นเพียงเท่านั้น ย่างก้าวทะยานหมื่นลี้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในสุดยอดเคล็ดวิชาตัวเบาที่มีความรวดเร็วเป็นอันดับต้น ๆ ในมหาพิภพ ทว่าเคล็ดวิชาของอีกฝ่ายนั้นดูเหนือชั้นไปกว่ามาก เคล็ดวิชาก็เป็นเพียงส่วนหนึ่ง อย่างไรก็ตามรากฐานการบ่มเพาะก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เสริมให้เกิดความได้เปรียบเช่นนี้

"แม้จะลำบากใจไม่น้อย แต่ข้ารู้สึกเสียใจกับหนิงเอ๋อร์อย่างใจจริงที่ต้องเอ่ยคำว่า เจ้าแพ้แล้วในการเดิมพันครั้งนี้..." เฟยหลงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

"ช่างเป็นคำกล่าวที่ดูจริงใจเสียจริง!!" เห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว หนิงอ้ายอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเหน็บแนมอีกฝ่ายไป

"ฮ่าฮ่าฮ่า หากทำให้เจ้าคิดเช่นนั้นต้องขออภัย..."

"ช่างเถอะ จะว่าไปเคล็ดวิชาตัวเบานี้ดูไปแล้วไม่คล้ายกับวิชาของสำนัก นี่คงเป็นวิชาประจำตัวของท่านใช่หรือไม่??" หนิงอ้ายถามด้วยความสงสัย อีกฝ่ายปลอมตัวอยู่ในร่างเนื้อหนังมนุษย์เช่นนี้ เขาจึงไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเรียกใช้เคล็ดวิชาประจำตัวออกมา

"เคล็ดวิชาตัวเบานี้มีนามว่ามังกรเหินทะยานฟ้า เป็นเคล็ดวิชาลับประจำตระกูลที่สืบทอดกันมา หากหนิงเอ๋อร์สนใจเช่นนั้นให้ข้า..."

"ไม่รบกวนท่าน อย่างไรข้าก็มีเคล็ดวิชาตัวเบาประจำตัวเรียกใช้งานอยู่แล้ว..." หนิงอ้ายตอบกลับอีกฝ่ายไปอย่างไม่ใส่ใจ สองเท้าเร่งก้าวเดินเทียบเสมอชายหนุ่ม

"ย่างก้าวทะยานหมื่นลี้นับว่าเป็นสุดยอดวิชาตัวเบาของตระกูลหวัง ด้วยระดับของพลังวิญญาณของหนิงเอ๋อร์ในยามนี้กับการเรียกใช้ นับว่าเหนือชั้นว่าสุดยอดรุ่นเยาว์ตระกูลอื่นหลายเท่าแล้ว..."

"ท่านรู้!!" หนิงอ้ายร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้ตัวตนได้เช่นนี้ หลังจากคุ้นชินและเชี่ยวชาญมากยิ่งขึ้น เขาได้ปรับท่วงท่าของเคล็ดวิชานี้ให้มีความแตกต่างไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะมีผู้ใดล่วงรู้ถึงความเป็นมาดังกล่าวได้

"หนิงเอ๋อร์อย่าได้คิดเป็นอื่น เคล็ดวิชาย่างก้าวทะยานหมื่นลี้นี้มีความโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ตัวข้าย่อมผ่านเรื่องราวในยุทธภพมาไม่น้อยจึงพอจับจุดสังเกตได้อยู่บ้าง..."

"เป็นเช่นนั้น??" หนิงอ้ายถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

"ย่อมเป็นเช่นนั้น!!" เฟยหลงตอบกลับไปด้วยความหนักแน่น

"…" หนิงอ้ายไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา อีกทั้งยังเร่งฝีเท้าให้เร็วมากยิ่งขึ้น ไม่ไกลนั้นเห็นเป็นกำแพงเมือง เป็นหน้าด่านทางเข้าเมืองหมอกทมิฬแล้วนั่นเอง

"หนิงเอ๋อร์ เจ้าโกรธข้าอย่างนั้นรึ??" เฟยหลงที่เห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนาน จึงถามขึ้นด้วยประโยคดังกล่าว

"ไม่ได้คิดเช่นนั้นเสียหน่อย ข้ากำลังคิดว่าคนเจ้าเล่ห์เช่นท่านจะร้องขอสิ่งใดกัน ขอเตือนเอาไว้ก่อนว่าหากเป็นสิ่งที่ลำบากใจ หากข้าปฏิเสธคำขอดังกล่าวหวังว่าท่านจะไม่ถือสาเอาความ" หนิงอ้ายตอบกลับไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แววตาที่ไม่มั่นคงก่อนหน้าของชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่ไม่สบายใจเท่าไหร่

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ คำขอจากข้าย่อมไม่สร้างความลำบากใจอันใดอยู่แล้ว" เฟยหลงที่ได้ยินจึงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย มือหนาเข้ากอบกุมมือเรียวเล็กของหนิงอ้าย

"ท่านนี่มันหน้าหนา และชอบกินเต้าหู้ข้าเสียจริง!!" หนิงอ้ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ระยะหลังมานี้ชายหนุ่มกล้าถึงเนื้อถึงตัวเขามากขึ้นโดยที่เขาไม่ทันได้ระวังตัวเสียซ้ำ สะบัดมือที่ถูกเกาะกุมไว้ได้แล้วจึงรีบเดินทางมุ่งตรงเข้าเมือง โดยที่มีเสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังขึ้นตามไล่หลังอย่างอารมณ์ดี...

ทหารเวรยามประจำด่านทางเข้าเมืองเห็นผู้มาเยือนที่กำลังใกล้เข้ามาในทุกขณะ จากชุดที่สวมใส่นั้นย่อมเป็นศิษย์สายในของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เป็นแน่ เมื่อพิจารณาถึงป้ายหยกข้างเอวนั้นพวกเขาถึงกับรีบคำนับด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลานั้นเป็นถึงว่าที่เจ้าสำนักคนต่อไปของสำนักศึกษา ส่วนอีกเด็กหนุ่มที่ยืนข้างกันนั้นป้ายหยกสีขาวฟ้าอันเป็นสัญลักษณ์ของศิษย์ผู้สืบทอดตำหนักศาสตร์แห่งการรักษา แน่นอนว่าข่าวคราวที่เกิดขึ้นในสำนักในช่วงที่ผ่านมาต่างเป็นที่รับรู้แก่ทุกคนทั้งสิ้น

ตำหนักศาสตร์แห่งการรักษาที่ว่างเว้นตำแหน่งผู้สืบทอดมาหลายปี ทว่าเด็กหนุ่มที่เป็นศิษย์ใหม่ของสำนักกลับได้รับความวางใจจากท่านเจ้าตำหนักให้ครอบครองฐานะดังกล่าว แม้ฟังดูแล้วจะเป็นเรื่องราวที่สร้างความกังขาเป็นอย่างมากก็จริง แต่ไม่นานจากนั้นข่าวคราวที่ว่าศิษย์คนสุดท้ายของตำหนัก ศิษย์ผู้สืบทอดอันมีนามว่าหนิงอ้าย ที่เพียงแค่เข้าศึกษาได้เพียงไม่กี่สิบวันกลับสามารถสอบเลื่อนขั้นนักปรุงโอสถได้สำเร็จและเป็นการสอบเลื่อนขั้นถึงสองระดับในครั้งเดียว สมญานามปัญญาจารย์โอสถระดับกลาง หรือนักปรุงโอสถระดับสองที่อายุน้อยปานนี้ได้ปรากฏขึ้นในมหาทวีปบูรพาแล้ว

ตัวตนของนักปรุงโอสถนั้นกล่าวได้ว่าเหนือชั้นกว่าผู้ฝึกตนทั่วไปอย่างแท้จริง แม้จะเป็นเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่อายุเพียงสิบห้า สิบหกปีเช่นนี้ ทว่าป้ายหยกสีเขียวอ่อนที่แขวนไว้ข้างเอวนั่นย่อมเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับเด็กหนุ่มตลอดหลายเดือนผ่านมาล้วนเป็นจริงทั้งสิ้น…

บรรยากาศภายในตัวเมืองหมอกทมิฬเต็มไปด้วยความคึกคัก บ้านเมืองสิ่งก่อสร้างภายในล้วนตกแต่งได้สวยงามน่ามองยิ่ง ใจกลางเมืองมีบ่อน้ำพุขนาดใหญ่ ยามแสงแดดส่องกระทบผิวน้ำสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นเรียงแถวเรียงรายเป็นระเบียบ ทุกสิ่งอย่างถูกจัดวางอย่างมีแบบแผน สมกับขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองหน้าด่านของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์อย่างแท้จริง

หนิงอ้ายที่เคยเดินทางมาเมืองหมอกทมิฬนี้เป็นครั้งที่สองจึงยังไม่คุ้นชินถึงร้านค้ารวมไปถึงเส้นทางเท่าไหร่ ยังดีที่เฟยหลงเคยมาทำภารกิจให้ท่านเจ้าสำนักอยู่หลายครั้งจึงพอให้คำแนะนำได้อยู่บ้าง เด็กหนุ่มล้วงเอาใบรายการออกจากแหวนมิติเมื่อตรวจทานดูอีกรอบแล้วจึงได้เริ่มวางแผนอีกครั้ง สิ่งของที่ต้องหาซื้อในครั้งนี้มีทั้งสมุนไพรระดับสูง เลือดสัตว์อสูรและอีกหลายสิ่งที่คาดว่าอาจเป็นข้าวของจำเป็นที่อาจารย์ของตนต้องใช้

ร้านค้าแผงลอยหลายสิบร้านตั้งอยู่ตลอดสองข้างทาง สิ่งของที่ถูกวางเรียงรายให้เลือกอยู่บนนั้นล้วนเป็นสิ่งของแปลกตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน บ้างก็มีลักษณะคล้ายคลึงกับสิ่งของจากโลกเดิมของเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน โรงเตี๊ยมน้ำชายังคงแน่นขนัดเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ร้านค้าเครื่องประดับ ร้านค้าเสื้อผ้า ต่างมีลูกค้าเข้าเยี่ยมชมอย่างไม่ขาดสาย กลิ่นหอมราวกับข้าวใหม่ลอยตามลมมาแต่ไกล ไม่รอช้าหนิงอ้ายเดินนำเฟยหลงไปยังทิศทางดังกล่าวในทันที

ตรงหน้านั้นปรากฏเป็นร้านค้าริมทางร้านหนึ่ง ควันสีขาวลอยฟุ้งเมื่อยามที่ฝาไม้สานถูกเปิดออก สิ่งนี้ดูคล้ายกับหมั่นโถวในความทรงจำที่คุ้นเคย นอกจากนั้นยังมีเซาปิ่งร้อน ๆ ที่อยู่ข้างกัน สีสันชวนน่าลิ้มลองเป็นอย่างยิ่ง

"หนิงเอ๋อร์หิวแล้วอย่างนั้นรึ?? เช่นนั้นซื้อกินรองท้องก่อนดีหรือไม่ ยามเว่ยข้าจะพาไปกินอาหารที่เหลาอาหารชื่อดังของเมืองนี้..." เฟยหลงถามเด็กหนุ่มที่ยืนข้างกัน

"ท่านลุงข้าขอหมั่นโถวกับซาลาเปาอย่างละสองขอรับ..." หนิงอ้ายพยักหน้ารับคำกล่าวของชายหนุ่ม ก่อนจะสั่งรายการกับชายวัยกลางคนตรงหน้า เฟยหลงไม่รอช้าล้วงเอาเหรียญอีแปะจ่ายตามราคาไป

หมั่นโถวที่ร้อนกำลังดีได้ถูกส่งถึงมือของเด็กหนุ่ม กลิ่นหอมหวานตรงหน้าชวนให้รู้สึกน่าลิ้มลองเป็นอย่างมาก เพียงกัดลงไปนั้นรสชาติหอมหวาน แป้งที่ถูกนึ่งจนนุ่มฟูให้ความสัมผัสนุ่มเนียนชวนให้กัดกินคำต่อไป ไม่คิดว่าหมั่นโถวร้านนี้จะมีรสชาติที่แปลกใหม่เช่นนี้ได้

เฟยหลงเดินนำหนิงอ้ายไปยังร้านขายสมุนไพรที่อยู่ไม่ห่างไปนัก เพียงครึ่งเค่อพวกเขาก็มาถึงแล้ว โชคดีที่เถ้าแก่เจ้าของร้านกำลังจัดการสมุนไพรที่พึ่งได้รับจากคาราวานสินค้าพอดี เขาจึงยื่นใบรายการให้กับเถ้าแก่ร้านเพื่อจัดการสมุนไพรตามที่ต้องการ โดยไม่ลืมแจ้งว่าเป็นของท่านอาจารย์เหวินหวู่ แน่นอนว่าอีกฝ่ายได้ยินดังนั้นจึงรีบจัดการให้โดยทันที นั่งรอเพียงครึ่งชั่วยามทุกอย่างล้วนถูกจัดการเป็นที่เรียบร้อย ตอนแรกหนิงอ้ายคิดว่าอาจต้องไปหาซื้อสิ่งของเพิ่มเติมจากร้านอื่น ทว่าเถ้าแก่เจ้าของร้านแจ้งว่าทางร้านมีสินค้าครบถ้วนตามที่ต้องการ จึงช่วยประหยัดเวลาไปได้มาก

ฐานะนักปรุงโอสถสมญานามปัญญาจารย์โอสถระดับหนึ่ง ระดับสอง ระดับสาม กล่าวว่าพบเจอได้ไม่ยากนัก นักปรุงโอสถสมญานามวิญญาจารย์โอสถระดับสี่ ระดับห้า ถือว่ายังพบเจอได้ในกลุ่มอิทธิพลในมหาพิภพหรือตระกูลใหญ่ต่าง ๆ ได้อยู่บ้างเช่นกัน นักปรุงโอสถระดับหกหรือสมญานามอัคราจารย์โอสถ ถือได้ว่าเป็นระดับที่นักปรุงโอสถทุกคนเฝ้าฝันถึง แล้วยิ่งกับเหวินหวู่ ผู้เป็นเจ้าตำหนักศาสตร์แห่งการรักษา ผู้เป็นอาจารย์สั่งสอนของหนิงอ้ายผู้เป็นถึงนักปรุงโอสถระดับเจ็ด สมญานามปรมจารย์โอสถ เพียงหนึ่งเดียวในมหาทวีปบูรพาแห่งนี้ ถือเป็นตัวตนอันสูงศักดิ์เหนือฐานะกว่าผู้ฝึกตนที่แม้แต่ผู้ปกครองแคว้นยังต้องเกรงใจอยู่หลายส่วนเลยทีเดียว…

เฟยหลงทำตามสัญญาที่บอกกับหนิงอ้ายในก่อนหน้า มื้อเที่ยงของวันนี้ทั้งสองคนได้ฝากท้องไว้กับเหลาอาหารอันดับหนึ่งของเมือง ด้วยป้ายหยกประจำตัวของเฟยหลงที่แสดงฐานะของว่าที่เจ้าสำนักคนต่อไป จึงได้ห้องอาหารที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและสามารถมองเห็นสิ่งก่อสร้างรวมไปถึงผู้คนที่กำลังเดินจับจ่ายใช้สอยตรงด้านหน้าเหลาอาหารชวนให้เพลิดเพลินยิ่ง หนิงอ้ายพยักหน้าพึงพอใจในมื้ออาหารวันนี้ช่างสมกับราคาเหลาอาหารอันดับหนึ่งเสียจริง

ทั้งสองคนยังได้เดินเที่ยวชมตลาดกันอีกเล็กน้อย อีกทั้งยังคงเลือกซื้อหาข้าวของสิ่งจำเป็น หลังจากที่เสียเวลาไปไม่น้อยกับการจับจ่ายครั้งนี้ สมควรแก่เวลากลับสำนักเสียที ท้องฟ้าในยามโหย่วดูงดงามยิ่ง แสงสีส้มทองตัดที่เส้นขอบฟ้าอันเป็นสัญญาณว่ายามรัตติกาลกำลังมาเยือนในอีกไม่ช้านี้ เส้นทางกลับสำนักยังคงเงียบสงบไร้ซึ่งสิ่งใดปรากฎ ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำทะยานไปตามเคล็ดวิชาตัวเบายังคงเป็นไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ บัดนี้ท้องฟ้าได้มืดมิดมีเพียงแสงจันทร์สว่างสาดส่องหยอกล้อไปกับหมู่ดาวบนท้องฟ้า ท่ามกลางธรรมชาติราบรื่นนี้กลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งตรงหน้าไม่ไกลไปนัก

"ดูเหมือนว่าจะมีพวกแมลงน่ารังเกียจอยู่ตรงหน้าพวกเราไปไม่ไกลนัก..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ข้าก็รู้สึกได้เช่นนั้น หนิงเอ๋อร์รู้สึกกลัวหรือไม่??" เฟยหลงหยอกล้อกลับไป

"ข้าเห็นเป็นเรื่องสนุกเสียมากกว่า ท่านคิดเช่นเดียวกันหรือไม่??"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ยังเป็นหนิงเอ๋อร์ที่ใจตรงกันกับข้า อย่างนี้ดีหรือไม่?? หากครั้งนี้หนิงเอ๋อร์สังหารได้มากกว่า คำขอหนึ่งประการที่ยังติดค้างข้าอยู่จะถือว่าลบล้างไป แต่หากว่าข้าเป็นฝ่ายที่สังหารได้มากกว่า ข้ามีสิทธิร้องขอเพิ่มได้อีกสองประการ ดีหรือไม่??" เฟยหลงให้ข้อเสนอแก่ร่างบางอย่างอารมณ์ดี

"ท่านนี่มันช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง ข้ารับข้อเสนอดังกล่าวนี้!!" แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายย่อมหาช่องว่างเอาเปรียบ อย่างไรหนิงอ้ายก็มั่นใจว่าครั้งนี้เขาต้องเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน...

ชายชุดดำนับสิบกว่าคนก้าวออกจากชายป่าด้านข้างราวกับกำลังรอดักซุ่มอยู่ กระบี่ด้ามยาวในมือกระชับแน่นคล้ายกับว่ากำลังรอคอยช่วงเวลานี้อย่างใจจดจ่อ กว่าครึ่งของใบหน้าถูกปกปิดไว้เหลือเพียงส่วนของดวงตาดุดัน พลังปราณระดับไม่สามัญถูกปลดปล่อยออกมาอย่างข่มขู่ทั้งสองคน จิตสังหารอันแรงกล้าไม่ได้ทำให้เฟยหลงกับหนิงอ้ายหวาดกลัวเลยสักนิด ทั้งสองพยักหน้าส่งสัญญาณให้กันอย่างรู้ใจ ก่อนชักกระบี่ออกมาอย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณพร้อมกับการปะทะที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่นานนี้

"กลิ่นอายของรุ่นเยาว์ทั้งสองคนนี้ไม่ธรรมดาอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด!!!" ชายชุดดำคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตวาดดังขึ้นอย่างชัดถ้อยคำ

"ขอรับ!!!" ชายชุดดำคนที่เหลือขานรับคำกล่าวนี้อย่างพร้อมเพรียงกัน พร้อมกับปลดปล่อยจิตสังหารอันแรงกล้าอย่างไม่ยั้ง

เนตรแห่งสวรรค์ทำให้หนิงอ้ายรู้ได้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับสาเหตุของการหายตัวไปของสุดยอดผู้ฝึกตนในระยะหลังมานี้ คาดว่าคงได้รับคำสั่งจากผู้ที่อยู่เบื้องหลังที่มีตัวตนไม่ธรรมดาสามัญ แน่นอนว่าเมืองหมอกทมิฬนี้ถือได้ว่าเป้นเมืองสำคัญที่ถือว่าเป็นเมืองหน้าด่านของสำนักศึกษา จึงมีผู้ฝึกตนมากหน้าหลายตาที่เดินทางผ่านเมืองนี้ทั้งสิ้น ดังนั้นพวกมันที่ได้รับค่าจ้างจึงได้ดักซุ่มรอตรงจุดที่ถือว่าห่างไกลจากเมืองพอประมาณ ส่วนเขากับเฟยหลงที่ผ่านมาพอดีจึงตกเป็นเป้าหมายของพวกมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ชายคนนั้นคงเป็นหัวหน้าเป็นราชทินนามราชันวิญญาณขั้นกลางที่แข็งแกร่งมากผู้หนึ่ง วิญญาณยุทธ์ของเขาสังกัดปราณธาตุลมระดับสาม ที่สำคัญมีความเชี่ยวชาญในการหลบหลีกเป็นอย่างมาก..."

"สองคนนี้เป็นราชทินนามราชันวิญญาณขั้นต้นเช่นกัน เพียงแต่พวกเขาพึ่งผ่านพ้นถึงเขตขั้นนี้ได้ไม่นานนักจึงมีรากฐานพลังลมปราณที่ไม่หนักแน่น วิญญาณยุทธ์ปราณธาตุไฟของทั้งสองเป็นสายโจมตีที่มีความพิสดาร ท่านไม่อาจประมาทได้..."

"ส่วนคนอื่น ๆ ล้วนเป็นผู้ฝึกตนราชทินนามเทวะวิญญาณขั้นสูงทั้งสิ้น รากฐานบ่มเพาะไม่ธรรมดาสามัญเช่นกัน เจ็ดคนนั้นวิญญาณยุทธ์ปราณธาตุน้ำ ห้าคนนั้นวิญญาณยุทธ์ปราณธาตุดิน ส่วนคนที่เหลือวิญญาณยุทธ์ปราณธาตุไฟทั้งสิ้น..."

"..."

"..."

เสียงหวานนุ่มของหนิงอ้ายเอ่ยกับเฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างกันราวกับว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปหาได้ส่งผลต่อพวกเขาทั้งสิ้น สิ่งที่ทำให้กลุ่มของชายหนุ่มชุดดำทั้งหมดต่างตกใจนั่นคือ ข้อมูลเกี่ยวกับระดับพลังวิญญาณหรือวิญญาณยุทธ์ของพวกเขาที่เด็กหนุ่มอายุเพียงสิบห้าสิบหกปีเอ่ยขึ้นนั้นเป็นความจริงทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสมบัติวิเศษหรือสิ่งใดกันจึงทำให้สามารถล่วงรู้ถึงความสามารถของพวกเขาได้ ในใจพลันคิดว่างานนี้คงพบเจอเรื่องยุ่งยากเสียแล้วแต่เมื่อคิดได้ว่าครั้งนี้กลุ่มของพวกตนมีถึงเกือบสามสิบคน กับเป้าหมายที่มีเพียงสองคนตรงหน้า ดังนั้นแล้วภารกิจครั้งนี้คงสำเร็จดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา

"ผู้ที่อยู่เบื้องหลังภารกิจนี้เป็นผู้ใด?? ขอเตือนด้วยความหวังดีข้าย่อมมีวิธีการรีดเค้นคำตอบนี้หากไม่บอกมาโดยง่าย!!" หนิงอ้ายพูดกับชายหนุ่มชุดดำตรงหน้าที่คาดว่าเป็นหัวหน้า

"ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อย!! เจ้าคิดว่าพวกข้าจะกลัวเด็กหนุ่มอย่างพวกเจ้าอย่างนั้นรึ?? เจ้ามีสิ่งใดแลกเปลี่ยนเล่า..." สายตาโลมเลียหื่นกระหายของชายชุดดำที่มองมาสร้างความไม่พอใจแก่เฟยหลงเป็นอย่างมาก หากไม่มีหนิงอ้ายจับแขนไว้คาดว่าอีกฝ่ายคงพุ่งตัวเข้าสังหารแล้ว

"ข้าให้โอกาสอีกครั้ง ผู้ที่อยู่เบื้องหลังภารกิจนี้เป็นผู้ใด??"

"อย่าถามให้มากความ หากพวกเจ้าทั้งสองถูกจับกุมเมื่อไหร่ พวกเจ้าย่อมจะได้รู้เมื่อนั้นหากว่ายังมีชีวิตอยู่รอด ไป!! จับตัวพวกมันให้ได้!!" ชายชุดดำคนเดิมเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ชายหนุ่มชุดดำคนที่เหลือต่างยืมล้อมรอบเป็นวงกลมด้วยท่าท่างคุกคามอย่างเต็มที่

"พวกนี้อย่างไรก็เป็นถึงราชทินนามเทวะวิญญาณขั้นสูง ราชทินนามราชันวิญญาณขั้นต้นที่มีรากฐานบ่มเพาะไม่ธรรมดาสามัญ กับหนิงเอ๋อร์ที่พึ่งผ่านพ้นเขตขั้นเทวะวิญญาณขั้นต้นช่วงปลายคงเสียเปรียบไม่น้อย ข้าว่าหนิงเอ๋อร์หนีไปก่อนดีหรือไม่?" เฟยหลงเอ่ยกับหนิงอ้ายด้วยความเป็นห่วง เขาย่อมรู้ดีแก่ใจว่าร่างบางนั้นมากความสามารถมากเพียงใด ทว่าฝั่งศัตรูนั้นไม่อาจประมาทได้เลยทีเดียว

"ข้ารู้ว่าท่านกังวลสิ่งใด ไม่ใช่ว่าช่วงหลังมานี้เป็นท่านที่เฝ้าฝึกฝนข้าให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างนั้นรึ? ที่สำคัญท่านคงไม่ยอมปล่อยให้ข้าตกอยู่ในอันตรายใช่หรือไม่??" คำกล่าวของหนิงอ้ายถือได้ว่าไม่เกินจริงไปนัก

เฟยหลงเฝ้าฝึกฝนการต่อสู้รวมไปถึงทักษะอื่นให้แก่ร่างบางอย่างเต็มที่ ด้วยรู้ว่ารอบตัวของเด็กหนุ่มนั้นย่อมเต็มไปด้วยอันตราย ยิ่งกับฐานะเจ้าแห่งยุทธภพรุ่นเยาว์ที่ถูกมือที่มองไม่เห็นไล่ล่าอยู่ในตอนนี้แล้ว แม้ว่าหนิงอ้ายจะอยู่ในรูปลักษณ์ปลอมแปลงอยู่ก็จริงแต่นั่นไม่อาจการันตรีได้ว่าจะไม่มีผู้ใดล่วงรู้สิ่งนี้ได้

"แต่ว่า...เช่นนั้นระวังตัวให้ดี สิ่งใดไม่อาจสำคัญเท่ากับความปลอดภัยของเจ้า" เฟยหลงที่กำลังจะพูดขึ้น ทว่าเมื่อเห็นสายตาอันมั่นคงแน่วแน่ของร่างบางนั้นจึงเอ่ยย้ำกับหนิงอ้ายไปในที่สุด…