บทที่ 8 เรียกพี่ได้ไหม - 35%

ร่างสูงใหญ่ของภีมพลก้าวเดินอย่างเชื่องช้าอยู่ตรงลานจอดรถสำหรับพนักงาน ในมือถือโทรศัพท์ไว้โดยที่สายตาก็จดจ่ออยู่แต่หน้าจอ ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนโยน บางคราวก็หัวเราะขลุกขลักในลำคอ เวลาที่ชายหนุ่มก้มลงพิมพ์ข้อความเขาจะหยุดเดิน ราวกับกลัวว่าจะพิมพ์ผิดแล้วต้องเสียเวลาพิมพ์ใหม่

ด้วยความที่มัวแต่สนใจกับแชตในโทรศัพท์ จึงทำให้ไม่รู้ตัวว่าเจ้าของรถยุโรปคันหรูที่เข้ามาจอดเทียบกับเขาเมื่อครู่นั้น กำลังเดินตามหลังมาด้วยแววตาระยิบระยับพลางหันไปพยักพเยิดกับหญิงสาวที่ตนกำลังโอบเอวอยู่

“ม็อทครับ ผมว่าพักหลังมานี้ไอ้ภีมเพื่อนผมดูมันกำลังอินเลิฟยังไงก็ไม่รู้” พชรพูดกับสาวสวยข้างกาย ทำทีเป็นไม่เห็น และไม่สนใจภีมพลที่เดินนำอยู่

“ยังไงหรือคะ” ช่อมาลีแสร้งรับมุกทำเป็นไม่เห็นภีมพลบ้าง ขณะเดินผ่านคนที่กำลังพูดถึง

“ก็ยิ้มคนเดียว หัวเราะคนเดียว แชตไปยิ้มไป ผมสงสัยว่ามันกำลังจีบสาวสักคนแน่ ๆ”

พชรแกล้งเอาหัวไหล่กระทบกับไหล่ของภีมพลตอนเดินแซงไปข้างหน้า คนถูกชนได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร แต่สาวเท้าก้าวตามคู่รักเข้าอาคารไปเงียบ ๆ เขามองพชรกับช่อมาลีที่เดินคุยกันกะหนุงกะหนิงอย่างอารมณ์ดี

คนมีความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง...

เมื่อมาถึงด้านใน ช่อมาลีขอตัวออกไปทักทายเพื่อนในวงดนตรี ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้เป็นนักร้องนำให้วงบัตเตอร์ฟลายแล้ว แต่ก็มักแวะเข้าไปนั่งเล่นพูดคุย รวมถึงให้คำแนะนำเกี่ยวกับการร้องเพลงให้นักร้องสาวคนใหม่ของวงอยู่เสมอ

ตอนนี้คลับซุสรับวงดนตรีใหม่เข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งวง เป็นแนวอะคูสติก และเป็นคู่ดูโอชายหญิง ซึ่งจะเล่นในช่วงหัวค่ำประมาณหนึ่งชั่วโมงทุกวันศุกร์เสาร์อาทิตย์เช่นเดียวกับวงบัตเตอร์ฟลาย

วันแรกที่ช่อมาลีเห็น และได้ทักทายตอนที่นักร้องใหม่ขึ้นไปแนะนำตัวกับภีมพลและพชรบนออฟฟิศเมื่อสัปดาห์ก่อนนั้น วิคกี้ นักร้องนำสาวก็ดูเป็นมิตรและยิ้มแย้มกับเธอดี ทว่าพอคล้อยหลังสองหนุ่มเจ้าของคลับแล้ว ช่อมาลีกลับได้รับสายตาเหยียดหยามอย่างดูแคลนจากหญิงสาวคนนั้น ทั้งที่เธอพยายามยิ้มให้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยเหยียดยิ้มที่มุมปากจนกลายเป็นเบะออกอย่างรังเกียจ และครั้งนี้ก็เช่นกัน

“เดี๋ยววิคกี้ ฉันถามจริง ๆ เถอะ เธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า ฉันว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ”

ช่อมาลีโพล่งถามทันทีเพราะไม่ชอบให้เรื่องคาราคาซัง เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงตรงหน้ามาก่อนแน่นอน แต่ทำไมกิริยาท่าทางที่นักร้องสาวคนนี้แสดงต่อเธอถึงได้ทำเหมือนกับว่าโกรธเกลียดกันมาเป็นร้อยชาติ

“แหม...ฉันจะกล้ามีอะไรกับมาดามแห่งคลับซุสได้เล่า ว่าแต่เธอนี่ก็เก่งนะ จากนักร้องเล่นตามผับตามบาร์ธรรมดาได้เลื่อนฐานะเป็นถึงคู่หมั้นเจ้าของคลับจนได้ ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะคุณโอมเขาถึงได้ติดใจยกย่องผู้หญิงกลางคืนอย่างเธอขึ้นมาเป็นแฟน มีเคล็ดลับดี ๆ ก็บอกฉันมั่งสิ เผื่อฉันจะได้เอาไปใช้กับคุณภีมบ้าง”

วิคกี้ลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา ลืมแม้กระทั่งว่าตนเองก็เป็นผู้หญิงทำงานกลางคืนเช่นเดียวกับคนที่กำลังคุยด้วย เจ้าตัวรู้แค่ว่าผู้หญิงตรงหน้าก็คืออดีตนักร้องสาวสุดเซ็กซี่แห่งวงบัตเตอร์ฟลายผู้โด่งดัง

วิคกี้จำได้ว่าเวลาตนไปเล่นดนตรีที่ไหน มักได้ยินแต่นักเที่ยวกลางคืนพูดถึงวงบัตเตอร์ฟลายไม่ขาดปาก พอได้มาเล่นให้ที่นี่ ได้รู้ว่าอดีตนักร้องสาวคนนี้เป็นถึงคู่หมั้นของพชรจึงทำให้เธออดริษยาไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันวิคกี้ก็เริ่มคาดหวังบางสิ่งบางอย่าง

ในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าเธอยังใช้มารยาล่อหลอกเจ้าของคลับให้มาตกหลุมรักได้ แล้วทำไมเธอจะทำอย่างเดียวกับเจ้าหล่อนให้ภีมพลมาตกหลุมรักบ้างไม่ได้เล่า

ช่อมาลีแค่นยิ้มมุมปาก ร่างระหงยืนกอดอกจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสมเพชกึ่งเยาะ

“อ้อ...อยากจับคุณภีมว่างั้น เอางี้ละกันนะ ถ้าเธออยากรู้ว่าฉันใช้ท่าไหน หรือทำยังไงคุณโอมถึงหลงกลฉันได้ ฉันแนะนำว่าให้เธอลองไปถามเขาด้วยตัวเองจะดีที่สุด อย่างว่าแหละนะ ฉันใช้หลายท่า เลยไม่รู้ว่าเขาติดใจท่าไหนที่สุด อ๊ะ! จริงสิ ฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งนะ คุณภีมน่ะเขาเจ้าชู้ก็จริง แต่ว่า...”

ช่อมาลีหยุดพูดไปชั่วครู่ พลางใช้สายตากวาดมองคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าอย่างดูแคลน ก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ

“เขาก็เลือกเหมือนกันนะ”

พูดจบร่างสูงโปร่งของช่อมาลีก็เดินหายไปทางห้องหลังเวที ทิ้งให้คนถูกหลอกด่าถึงกับยืนกำมือแน่น เม้มปากจนเป็นเส้นตรงอย่างสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่

“คอยดูฝีมือของฉันบ้างก็แล้วกัน”

วิคกี้พูดอย่างหมายมาด คนอย่างเธอถ้าตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้วต้องทำให้ได้ ซึ่งหมายรวมถึงชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของคลับด้วยเช่นกัน เธอหมายมั่นปั้นความหวังเอาไว้ว่าต้องได้เป็นมาดามคลับซุสอีกคนหนึ่ง และเท่าที่รู้มานั้น ภีมพล เจ้านายอีกคนของเธอก็มีกิตติศัพท์ในเรื่องผู้หญิงใช่ย่อย นับว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อยเพราะมันง่ายสำหรับเธอในการพาตัวเองเข้าไปสนิทสนมกับเขา

ทางด้านสองหนุ่มที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ด้านบนนั้น พชรกำลังตกใจกับคำบอกกล่าวของเพื่อนสนิทไม่น้อยเมื่ออยู่ดี ๆ คนที่เคยพูดว่าการหมั้นหรือการแต่งงาน ไม่ต่างอะไรกับการที่เอาโซ่หนัก ๆ มาล่ามข้อเท้าเวลาเดิน แต่บัดนี้คนพูดกลับทำหน้าระรื่นบอกว่ากำลังจะเข้าพิธีหมั้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า

“เฮ้ย! ถามจริง หมั้นกับใครวะ แกล้อฉันเล่นหรือเปล่าไอ้ภีม”

พชรกระเด้งตัวนั่งหลังตรงทันที ยิ่งเห็นสีหน้าเพื่อนไม่ได้มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด แต่กลับดูรื่นรมย์เสียเหลือเกินก็ยิ่งสงสัย

“พูดจริงน่ะสิ เรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาล้อเล่นกัน”

ภีมพลพูดยิ้ม ๆ พลางเดินไปยังตู้เก็บสุรา หยิบวิสกี้ที่เหลืออยู่ประมาณครึ่งขวดออกมารินใส่แก้วให้ตนเองกับพชร

“แกเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย อะไรวะ มีอะไรดี ๆ ก็ปิดเงียบกันเฉยเลยไม่บอกไม่กล่าว ทีงานหมั้นของฉันกับม็อท ฉันยังบอกแกคนแรกเลย” พชรต่อว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก ส่วนภีมพลก็ไม่ได้คิดมาก หรือถือสาอะไรเพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว

“แกจำผู้หญิงที่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าเชิดเงินฉันไปหมดกระเป๋าเลยได้หรือเปล่า”

ภีมพลเดินถือแก้วสองใบพร้อมกับขวดวิสกี้วางลงบนโต๊ะแล้วนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโซฟา ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ก่อนเปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดตลอดหลายวันที่ผ่านมาให้เพื่อนรักฟังอย่างหมดเปลือก แน่นอนว่าหลังจากที่พชรฟังจบ เขาก็หัวเราะลั่นห้องทันที

“ฮ่า ๆ น้องเขาเรียกแกว่าคุณอาเลยหรือวะ คุณอาภีมขา...โห...ฟังยังไงก็น้องพ่อชัด ๆ ทำไมแกไม่บอกให้เรียกแกว่าพี่เล่า ปล่อยให้เรียกอาอยู่ได้ ขืนเขาไปเรียกที่ไหนแกไม่อายคนอื่นเขาหรือไง คู่หมั้นตัวเองมาเรียกว่าคุณอา”

พชรพูดไปหัวเราะไป นึกอยากเห็นหน้าสาวน้อยวัยใสคนนั้นเสียแล้ว

“ว่าแต่แกกับน้องเขาอายุห่างกันกี่ปี”

พชรอดถามขึ้นไม่ได้ ในเมื่อภีมพลบอกแค่ว่าเป็นเด็กสาวข้างบ้าน แถมยังเรียกว่าคุณอาอีกต่างหาก

“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้นับ น้องอายเพิ่งเรียนจบม.ปลาย ตอนนี้รอผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่”

คำตอบของภีมพลทำเอาพชรเกือบสำลักวิสกี้ ชายหนุ่มไอโขลก ๆ จนหน้าแดงก่ำ ก่อนจะรีบลุกพรวดไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าขึ้นดื่ม

“พระเจ้า! เพิ่งจบม.ปลาย ไอ้ภีม! นี่แกพรากผู้เยาว์หรือวะ”

“พรากบ้าอะไร ยังไม่เคยทำอะไรเขา...ก็แค่เกือบไป”

ภีมพลส่ายหน้าให้กับความคิดของเพื่อน ยอมรับว่าเขาคิดทะลึ่งกับรวิชาบ้างเป็นบางครั้งตามประสาผู้ชาย แต่ไม่เคยคิดจะทำอย่างที่ใจต้องการเลยสักครั้ง เพราะติดที่ว่าอีกฝ่ายยังเด็กเกินไป เขาอยากให้เธอค่อย ๆ เรียนรู้การแสดงความรักในแบบ “ผู้ใหญ่” แบบค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า และครูผู้สอนก็ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น

“ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องหมั้นเลยนี่ แกนึกยังไงถึงได้ตกปากรับคำว่าจะหมั้นกับเขาวะ” พชรยังคงสงสัยไม่หาย ถ้าเป็นแค่เรื่องที่ภีมพลเล่ามา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องธุรกิจทางครอบครัวของรวิชา หรือเรื่องหุ้นส่วนที่หวังจะเคลมบริษัทโดยการเข้าทางบุตรสาวนั้น ก็มีวิธีแก้ไขในรูปแบบอื่นอีกตั้งหลายทาง ไม่น่าจะเลยเถิดมาถึงการหมั้นหมายนี่ได้

“ก็ไม่มีอะไร ฉันเอ็นดูน้องอายมาตั้งแต่เด็ก รักเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะช่วยไม่ได้ ก็แค่หมั้น”

ภีมพลตอบเสียงสูงพลางกรอกน้ำสีอำพันเข้าปากราวกับต้องการกลบเกลื่อนพิรุธ

“ปากก็บอกเอ็นดู แต่ใจน่ะอยากให้น้องเขาดูเอ็นมากกว่าล่ะมั้งไอ้ภีม แกอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว อย่านึกว่าฉันไม่รู้ โธ่ ทำมาเป็นพูดว่ารักเหมือนน้องเหมือนนุ่ง แต่ใจจริงก็ไม่อยากให้น้องนุ่งผ้ามากกว่า” พชรหรี่ตามองอย่างจับผิด ในขณะที่คนถูกจับผิดคลี่ยิ้มกว้าง ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาให้ตนเองต้องถูกล้ออีก

“นี่แสดงว่าที่แกแชตไปยิ้มไปเมื่อกี้นี้ก็คือแชตคุยกับน้องเขาล่ะสิ” พชรถามพลางกลั้นหัวเราะเต็มที่

“เออ!” สิ้นคำตอบของภีมพล พชรก็หัวเราะลั่นออกมาอีกอย่างอดไม่อยู่