หลังจากที่เรียนจนหมดชั่วโมงแล้วนั้น อยู่ ๆ เสียงอาจารย์หนุ่มคนเดิมก็ดังขึ้น
“คุณคนถือกาแฟ เอางานเพื่อนทั้งกลุ่มไปส่งที่ห้องพักอาจารย์ด้วย”
เสียงเข้มดังขึ้นทันทีที่เซียวเล่ห์ก้าวออกจากห้องเรียน
“มีครับ...แต่ถ้าปากดีแบบนี้ หักคะแนนแทน และที่เป็นคุณเพราะว่าคุณทำผิดกฎของห้องเรียน การกินอาหารในห้องในขณะที่กำลังศึกษาเล่าเรียนมีใครเขาทำกันบ้าง ตอบ !!” คำพูดของเขาที่เป็นทั้งคำถาม และดูเหมือนเป็นการอบรมทำเอาฮานะอึ้ง
ฮานะทำตาโตใส่เขา แต่สุดท้ายก็ยอมกอดแฟ้มเอกสารแน่น เดินกระแทกส้นสูงปัง ๆ ตามเขาไป
ห้องพักอาจารย์ คณะอักษรศาสตร์
“วางไว้ตรงนี้” เข่าพูดเพียงเบา ๆ และส่งสายตาไปที่โต๊ะตัวที่ว่างเปล่าตรงหน้า
ฮานะมองตามปลายนิ้วเรียวยาวที่ชี้ไปยังโต๊ะ ก่อนวางแฟ้มลงอย่างไม่อ่อนโยนเท่าไหร่
ปึก !!
“รู้ไหมคะอาจารย์ ว่านี่มันไม่อยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบของนักศึกษาเลยแม้แต่นิด”
เซียวเล่ห์เลิกคิ้วนิดหนึ่ง “แต่ก็ทำตามโดยดี ไม่ใช่หรือครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่คนที่ฟังกับฟังแล้วดูเหมือนกับว่าเขากำลังประชดประชันเธอ
“ก็แค่ยังไม่อยากเปิดศึกเร็วเกินไป เดี๋ยวเบื่อเร็ว”
“คุณไม่ใช่เด็กธรรมดา...หากแต่เป็นเด็กที่ปากดี ก้าวร้าว เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตีก้นซะให้เข็ด”
"แต่เสียใจด้วยนะคะ พอดีว่าเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่น้องค่ะ" ฮานะพูดและหมุนตัวเพื่อจะเดินออกไปจากห้องในทันทีก่อนที่เธอจะหันกลับมาหาอาจารย์อีกครั้งหนึ่ง
ฮานะยิ้ม “ดีใจจังที่อาจารย์พอจะมีแววตาแบบนั้นอยู่บ้าง”
เสียงประตูปิดลงอย่างงามสง่า ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ กับความรู้สึกแปลกประหลาดในอกของเซียวเล่ห์
เขาหยิบแฟ้มขึ้นมาทีละแผ่น และเมื่อถึงแผ่นสุดท้าย เขาก็ชะงัก
ฮานะ อรุณวดี มิยูกิ
รหัสนักศึกษา: xxxxxx
นามสกุลที่คุ้นเคยเหมือนเงาอดีตที่ตามหลอกหลอน
มิยูกิ ยากูซ่าที่เขาอยากลบออกจากแผนที่โลกใต้ดินทั้งใบ
“อาตง”
เสียงทุ้มเย็นเรียบดังขึ้นจากมือถือที่เพิ่งกดโทรออก
“ครับนาย?”
“สืบประวัตินักศึกษาชื่อ ฮานะ อรุณวดี มิยูกิ ปีหนึ่ง คณะอักษรศาสตร์ ให้ไวที่สุด”
“รับทราบครับนาย”
และเมื่อสายตาคมเรียวละจากแฟ้ม เขาเพียงพึมพำเบา ๆ
“ก็ว่าอยู่... ทำไมถึงเหม็นกลิ่นเลือดขนาดนั้น”
“เธอจะเอาแกงกะหรี่สองรอบทำไม?”
“เผื่อไว้ปาใส่หน้าใครบางคน ถ้าเดินผ่านมาแล้วพูดมาก”
ไม่ทันขาดคำ ชายในสูทเข้มก็เดินผ่านโต๊ะอาหารอย่างเงียบงัน พร้อมจ้องตากับฮานะแบบไม่มีคำพูด
“พูดถึงผี ผีก็มา” ฮานะยิ้มบาง ๆ “อาจารย์คะ...ลงมาตรวจอาหารหรือลงมาหาคำตอบปรัชญาจากถาดข้าวนักศึกษา?”
เซียวเล่ห์หรี่ตามองเธอเล็กน้อย แล้วเดินเข้าแถวซื้ออาหารโดยไม่ตอบ
ฮานะลุกขึ้นเดินตามไปยืนข้างเขา หยิบตะเกียบอย่างจงใจ
“เรียกว่า...พยายามจะไม่อ้วกเพราะบางคนปากเสีย”
“นั่นปากหรือคัตเตอร์คะอาจารย์? กรีดคนอื่นเก่งจริง”
เซียวเล่ห์หันมามองเธอเต็มตา ยกยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก
“ดีค่ะ จะได้ระเบิดลงกลางมหาลัยไปเลย แล้วทุกคนจะได้รู้ว่าอาจารย์คนไหนเล่นแรงกับนักศึกษาสาวปีหนึ่ง”
เซียวเล่ห์ยกถาดอาหาร เดินผ่านเธอไปช้า ๆ พร้อมเสียงสุดท้ายที่กระซิบเบา ๆ ข้างหู
“ถ้าคุณรู้ว่าผม ‘เล่น’ ยังไง... คุณจะไม่กล้าแหย่แม้แต่ปลายเล็บ”
ฮานะยืนนิ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ยอมแพ้
ตอนที่16. ความสงสัย โคจิโร่ตัวแข็ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีจากโกรธเป็น "ตกใจขั้นลึก" แววตาคนนิ่งเฉียบอย่างเขากลับสั่นวูบ มือที่ถือบุหรี่สั่นน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว ก่อนบุหรี่จะหล่นลงพื้น “เธอพูด…อะไรนะ?”เสียงของเขาเบาเหมือนลมกระซิบ แต่แฝงความระทึกจนโซระขยับเข้ามาใกล้ฮานะโดยอัตโนมัติฮานะยังจ้องหน้าพ่อ“หรือว่าพี่ยังอยู่จริง ๆ คะพ่อ…” “พอ!” โคจิโร่ตะโกนลั่นเสียงดังฟาดพื้นด้วยกำปั้น “อย่าพูดถึงชื่อเขาอีก!”ฮานะสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง “เพราะพี่เคียวตายไปแล้ว&hell
ตอนที่15. ความสงสัยคอนโดของฮานะ ยามค่ำคืนเสียงประตูห้องเปิดออก ฮานะเดินเข้ามาพร้อมกับร่างกายที่ยังไม่ฟื้นดีจากความเหนื่อยล้า แต่เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็ต้องชะงัก ไฟห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ และชายที่เธอไม่คิดว่าจะมารอ…ก็นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมบุหรี่ในมือมิยูกิ โคจิโร่ พ่อของเธอ ข้าง ๆ เขาคือ โซระ เพื่อนสนิทที่ดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด“หายหัวไปไหนมา?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวข้ามประตูเข้ามา ฮานะกลืนน้ำลาย แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่แววตาของพ่อที่จ้องเธอราวกับนักโทษก็ทำให้เธอสะอึก“หนู...แค่หนีออกมา ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเป็นห่วง”“ใครเป็นห่วง?” โคจิโร่แค่นหัวเราะเบา ๆ “ฉันถามว่าหนีไปไหน ไปกับใคร และใครช่วยเธอหนีออกมาจากการลอบสังหาร?”ฮานะเบือนสายตาไปทางโซระที่มองเธออย่างร้อนรน“หนูหนีคนเดียว ไม่มีใครช่วย”เสียง "เพี๊ยะ!" ดังขึ้นทันทีที
ตอนที่14. สงบศึกเซียวเล่ห์กอดฮานะไว้แนบออก มือหนาเลื่อนมาเกี่ยวไรผมของเธอด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก และกดริมฝีปากไปที่ไหล่มนของฮานะอย่างอ่อนโยน “อือ ปล่อยนะจะทำบ้าอะไร” หญิงสาวร้องครางเสียงหลงทำเอา คนตัวโตอย่างเซียวเล่ห์ยิ้มด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก “น่ารักจัง”“อย่ากวนได้ไหม มีอะไรก็ว่ามาและปล่อยฉันได้ไหม” ฮานะยังคงพูดทั้งที่พยายามจะสะบัดเซียวเล่ห์ให้ออกห่างจากร่างกายของเธอ แต่มันใช้ไม่ได้กับเซียวเล่ห์เมื่อเขาอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวและตรงไปที่เตียงนอน“อย่างนี้เขาไม่เรียกว่ากวน ถ้ากวนต้องแบบนี้” ไม่พูดเปล่าเพราะคราวนี้เซียวเล่ห์ขยับพลิกตัวมาคร่อมร่างของฮานะไว้ ก่อนจะกระซิบเบาๆ“พี่รู้ว่าเธออาย ไม่ต้องอาย เพราะถ้าอายจะทำอีก และจะทำให้มากกว่าเมื่อคืนด้วย” เขากระซิบก่อนจะขโมยจูบจากเธอไปอีกหนึ่งที“คนเลว !! ” ฮานะพูด ทำเอาเซียวเล่ห์หัวเรา
ตอนที่13. คนรอแต่ในอีกฟากเมือง เคียวกำลังจับตามองแผนลอบสังหารล่ม และสายสืบของเขารายงานว่า“ทั้งสองคน...หายตัวไปจากเรดาร์แล้วครับ”ชายหนุ่มในเงามืดยิ้มมุมปาก “ให้พวกมันรักกันตายไปก็เถอะ...สุดท้าย ความจริงจะฆ่าความรู้สึกได้อยู่ดี” “ครับนาย ว่าแต่เราจะตามหาคุณหนูฮานะอยู่อีกหรือไม่ครับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามขึ้นมา “ไม่ต้อง เพราะถึงเวลาเธอจะกลับมาเอง”เช้าวันต่อมาแสงแดดอ่อนยามเช้าสาดลอดผ่านบานม่านเข้ามาในห้องเซฟเฮาส์ เงียบ...จนน่าประหลาดใจ หากไม่นับเสียงลมหายใจของคนสองคนที่นอนเคียงกันอยู่บนเตียงเดียวฮานะลืมตาขึ้นก่อน ใบหน้าเธอซีดเผือดเมื่อพบว่าร่างกายของตัวเองอยู่ภายใต้ผ้าห่มเพียงผืนเดียว… ไม่มีเสื้อคลุม ไม่มีอาวุธติดตัว และ… ไม่มีเส้นแบ่งระหว่างเธอกับผู้ชายข้างกาย"…บ้าเอ๊ย!"เธอเด้งตัวขึ้
ตอนที่12. จังหวะตกหลุมรัก “เพราะถ้านายยังไม่แน่ใจว่ารักฉัน...ฉันจะเป็นฝันร้ายของนายไปจนวันตาย” พูดจบ เธอเดินหนี แต่เซียวเล่ห์กลับคว้าแขนเธอไว้ แล้วเหวี่ยงเข้ากำแพงเบาๆ ไม่ใช่ด้วยแรงทำร้าย แต่ด้วยแรง “ต้องการ” ที่กดดันมาทั้งคืน “ปล่อยก่อนฉันหิวน้ำ” ฮานะพูดพร้อมกับสะบัดมือเซียวเล่ห์ออก และเดินไปอีกทางหยิบขวดน้ำมาดื่มในทันที“เดี๋ยวก่อน...นั่นไม่ใช่ขวดน้ำนะนะ” เซียวเล่ห์รีบคว้าขวดยามาจากมือเธอด้วยสีหน้าตกใจ แต่ไม่ทันเพราะฮานะดื่มมันไปจนหมดแล้ว “มันคือยา ‘ทดลอง’ ตัวใหม่ของลูกค้าคนหนึ่ง เป็นยาปลุกอารมณ์ทางเพศ...ยังไม่ได้รับการรับรองทางการแพทย์ด้วยซ้ำ”ฮานะที่เริ่มรู้สึกความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย เริ่มมีความร้อนรุ่มไหลไปทั่วตัว หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก ใบหน้าร้อนผ่าว แววตาเริ่มเปลี่ยนไปเหมือนมีไฟบางอย่างถูกจุดขึ้น“แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย...” ฮานะบ่นอย่างร้อนใจเซียวเล่ห์มองเธออย่างลำบากใจ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ “ทางเดียวที่จะช่วยเธอได้คือ…ต้องหาทาง ‘ตัดฤทธิ์ยา’ ออก ก่อนที่มันจะทำให้เธอเสียการควบคุม” “เราต้องรีบหายาแก้” เซียวเล่ห์พู
ตอนที่ 11. อันตรายรอบตัวเสียงไวโอลินยังไม่ทันจางหายดี กระสุนนัดแรกก็ ฉีกรอยยิ้มของค่ำคืนเป็นเสี่ยง ๆปัง! ปัง! ปัง!เสียงปืนสาดกระหน่ำจากชั้นบนราวกับห่าฝน กระจกไวน์แตกกระจาย แขกกรีดร้องลั่นงาน เซียวเล่ห์ขยับตัวไวราวเสือ เขาผลักฮานะให้ล้มลงต่ำหลังกำแพงเสาหินอ่อน ปืนพกถูกชักขึ้นมาจากด้านหลังสูทในชั่วพริบตาเดียวแต่ที่ทำให้เขาชะงัก... คือการเคลื่อนไหวของฮานะ หญิงสาวไม่ลังเลแม้แต่น้อย เธอถลกชายกิโมโนผ่าข้างขึ้นจนสูง มือขวาล้วงเข้าข้างต้นขาแล้วดึงเอา ปืนสั้นกระบอกดำเงา ออกมาจากสายรัดแน่นหนา ก่อนใช้เท้าเตะชายผ้าที่ยาวรุ่มร่ามออกเสียงผ้าฉีกเล็กน้อยเพราะตีนผีของกิโมโนถูกกระชากออก เผยให้เห็นชุดด้านในที่ไม่ใช่ชุดชั้นในธรรมดาแต่คือ เสื้อกล้ามรัดรูปสีดำกับกางเกงขาสั้นแนบลำตัว สายรัดอุปกรณ์รอบต้นขาและเอว เธอเตรียมตัวมารบ... มางานเลี้ยงแบบพร้อมตาย“เธอ...” เซียวเล่ห์กระพริบตา แต่ไม่ทันพูดจบ ฮานะก็ขึ้นลำกระบอกปืนทันที“คุยทีหลัง! นายคุ้มซ้าย ฉันเอาขวา!”เซียวเล่ห์ยิ้มเหี้ยม มุมปากเปื้อนรอยเลือดจากเศษกระจก แต่ก็ทำตามคำสั่งเธออย่างไม่ลังเลทั้งสองพุ่งขึ้นพร้อมกันในจังหวะเดียว – ปืนลั่นสะท้อนก้อง!ป