ตอนที่ 2 เพราะชอบใส่ใจ(เรื่องชาวบ้าน)

ตอนที่ 2

เพราะชอบใส่ใจ(เรื่องชาวบ้าน)

“ฉันจะกลับบ้าน! ฉันอยากอาบน้ำ! ฉันอยากนอน”

เสียงโวยวายของพลอยสวยดังลั่นสถานีตำรวจ เพราะเธอไม่ได้กลับบ้านของเธออย่างใจคิด

แต่ต้องมานั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกับแอร์เย็นๆ ของสถานีตำรวจเพราะพี่ชายของเธอพามา

“หยุดโวยวายสักที คนอื่นเขาหนวกหูเธอจนหนีไปกันหมดแล้วเนี่ย”

สารวัตรหนุ่มหน้าหวาน ที่พ่วงตำแหน่งพี่ชายของพลอยสวย บ่นขึ้นมา

เพราะตำแหน่งพี่ชายที่คล้องคอเขาอยู่ เขาเลยต้องอยู่ฟังเสียงคร่ำครวญของพลอยสวย ทั้งที่เขาอยากไปจากตรงนี้ใจจะขาด เมื่อไรท่านผู้การจะมาเขาทนไม่ไหวแล้ว

“เพชร...ฉันกลับบ้านไม่ได้เหรอ ฉันอยากนอนแล้ว”

พลอยสวยเปลี่ยนจากโวยวาย มาใช้แผนการอ้อนแทน แต่มันก็ไม่ได้ผล

“ได้...แต่เธอจะไม่ได้กลับไปนอนบ้านนะ แต่ได้ไปนอนในโลงแทน” เ

พชรหันมาตอบด้วยน้ำเสียงลำคาญเต็มทน

“เอาไง...อยากกลับมั้ย?”

“มะ...ไม่แล้ว”

พลอยสวยตอบ เธอยังไม่หายหูอื้อเลย

“ทำไมชีวิตคนสวยมันถึงลำบากขนาดนี้”

เธอบ่นกับตัวเองก่อนจะคิดถึงเหตุการณ์เฉียดตายวันนี้

            พลอยสวย นักออกแบบเครื่องประดับสาวสวยสุดเซ็กซี่วัยยี่สิบแปด วันนี้เธอมีนัดกินข้าวกับพี่เพชร นายตำรวจหนุ่มหน้าหวาน ที่นานๆ จะหาเวลาว่างมาเจอกันได้สักครั้ง เพราะต่างคนต่างงานยุ่งทั้งคู่ แต่แทนที่จะได้กินข้าวอร่อยๆ และพูดคุยกันตามประสาพี่น้อง ดันต้องมาวิ่งหลบกระสุนแทน เพราะไอ้นิสัยคนไทยชอบใส่ใจของเธอ

ระหว่างทางที่พลอยสวยกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ เธอดันได้ยินคนกำลังพูดคุยเรื่องเครื่องประดับอยู่พอดี และเพราะสายเลือดคนไทยชอบใส่ใจของเธอมันเข้มข้นซ่ะเหลือเกิน เธอเลยอยากรู้ว่าเครื่องประดับชิ้นนั้นมันจะสวยแค่ไหน เท่าของที่เธอออกแบบหรือเปล่า เธอเลยแอบตามคนพวกนั้นไปเพื่อจะไปแอบดู

แต่ระหว่างที่เธอกำลังซุ้มดูเครื่องประดับชิ้นนั้นอยู่หลังกำแพงของบันไดหนีไฟ เธอก็ได้ยินเรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

“กูได้ยินมาว่าสร้อยเส้นนั้นสวยมากเลยว่ะ เสียดายฉิบหายเลยถ้าต้องถูกระเบิดทิ้งแบบนั้น” เสียงของชายชุดดำคนนึ่งพูดขึ้น

“เออนั่นสิ ราคาไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเอาไปขายกูว่ามีเงินใช้ไปทั้งชาติแน่ๆ” ชายชุดดำอีกคนพูด

คำพูดของสองคนนั้นทำให้พลอยสวยที่กำลังแอบดูอยู่ เกิดความสงสัยแปลกๆ แต่เธอก็ยังไม่ไปไหน ยังคงนั่งแอบดูต่อไป

เธอจะเห็นรถยนต์สองคันวิ่งเข้ามาในลานจอดรถ รถทั้งสองคันจอดต่อกันแจ่ยังติดเครื่องไว้ แล้วผู้ชายที่อยู่คันข้างหน้าก็เปิดประตูลงมา

ในมือของผู้ชายคนนั้นมีกล่องที่รูปร่างคล้ายกับกล่องเครื่องประดับอยู่ในมือ เขาเดินมาหยุดที่ประตูหลังของรถคันหลัง ก่อนที่หน้าต่างของรถคันนั้นจะเลื่อนลง แล้วใบหน้าส่วนบนของผู้ชายที่นั่งอยู่ในเบาะหลังของรถจะปรากฏออกมา

พลอยสวยรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน ชายคนที่ยืนอยู่ข้างรถเปิดกล่องเครื่องประดับขึ้น

พลอยสวยเห็นแค่ว่ามันเป็นสร้อย แต่ก็ไม่เห็นว่าเป็นรายละเอียดแบบไหน เธอจึงพยายามยืดคอเพื่อมองรายละเอียด และพยายามฟังว่าคนพวกนั้นคุยอะไรกัน

“อืม...ส่งไป...วันเกิด...ได้เลย”

เสียงของผู้ชายที่นั่งในรถพูด แต่เพราะอยู่ไกล พลอยสวยเลยได้ยินไม่ค่อยถนัด เธอเลยพยายามขยับเข้าไปให้ใกล้ขึ้น หวังว่าจะฟังให้ชัด แต่มือไม่รักดีดันไปปัดโดนกับประตูจนเกิดเสียงดัง

ปัง!

“ใครวะ”

เสียงของชายชุดดำแถวนั้นส่งเสียงดังขึ้น พร้อมกับชักปืนออกมา ส่วนรถที่มีผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ก็รับขับออกไปทันที ก่อนที่รถคันนั้นจะขับพ้นไป และหน้าต่างของรถจะปิดลง พลอยสวยรู้สึกว่าเธอกับผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถ...ได้สบตากัน

“ซวยแล้วอีพลอยสวย”

พลอยสวยกระซิบพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหาทางเอาตัวรอด

ตึก! ตึก! ตึก!

ไม่รู้ว่าเสียงของหัวใจเธอ หรือเสียงของฝีเท้าของชายชุดดำ เสียงของอะไรจะดังกว่ากัน

“ทำไงดีว่ะ”

พลอยสวยพยายามหาทางออก แต่เสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามาทุกที และตอนนี้มันกำลังจะเลี้ยวมาทางที่เธอหลบอยู่

ปัง!

ทันทีที่ชายชุดดำเลี้ยวเข้ามาทางประตู พลอยสวยก็ผลักประตูอัดหน้าหมอนั่นอย่างแรง จนผู้ชายคนนั้นต้องยกมือปิดจมูกด้วยความเจ็บปวด

แล้วเธอก็รีบวิ่งลงบันไดหนีไฟไปทันที  ส่วนมือก็พยายามกดโทรศัพท์โทรหาพี่ชายของเธอ

ปัจุบัน

“เห้อ...”

เสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ของพลอยสวย

“ฉันต้องนั่งรอไปถึงเมื่อไร นี่มันจะสองชั่วโมงแล้วนะ ฉันหิวข้าว...”

เสียงโวยวายของพลอยสวย ทำให้เพชรหันมามองเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้จะบ่นเธอหรือต่อว่าอะไร แต่มันทำให้เขานึกขึ้นมาได้ ว่าพลอยใสยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เย็น

แต่เขายังไม่ทันได้ถามว่าเธอต้องการกินอะไร คนที่พวกเขารอก็เปิดประตูเข้ามาก่อน เพชรรีบลุกขึ้นยืนแล้วทำความเคารพทันที พลอยสวยเองก็รีบลุกขึ้นยืนตามพี่ชายเหมือนกัน

“นั่งลงเถอะ”

ผู้การบอกด้วยเสียงนุ่มทุ้ม ก่อนจะเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ

“หนูพลอยไม่เป็นอะไรนะ”

เสียงของผู้การที่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ คุณลุง”

พลอยสวยตอบ สาเหตุที่พลอยสวยเรียกผู้การว่าคุณลุงอย่างสนิทสนม เพราะผู้การคือเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่ของเธอ และลูกชายของท่านยังเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เพชรด้วย

“เพชรบอกลุงว่า เราเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นเหรอ”

ผู้การถามเข้าเรื่องทันที

“ค่ะ...แต่หนูไม่ได้เห็นทั้งหน้านะคะ เห็นแค่ส่วนบน แต่ถึงจะเห็นแค่นั้นหนูก็รู้สึกว่าคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นแปลกๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนแต่นึกไม่ออก”

พลอยสวยบอก เธอนึกถึงใบหน้าที่เธอจำได้ติดตา แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร และเคยเจอที่ไหน

“แล้วหนูก็บอกตาเพชรว่า พวกนั้นจะวางระเบิดกับสร้อยเหรอ”

พลอยสวยหันไปมองหน้าพี่ชาย เพชรพยักหน้าให้เธอพูดไปตามความจริง

“เอ่อ...หนูไม่แน่ใจค่ะ หนูแค่ได้ยินลูกน้องของพวกนั้นพูดว่า เสียดายถ้าสร้อยเส้นนั้นต้องระเบิด แล้วผู้ชายคนนั้นก็สั่งกับคนที่ถือกล่องสร้อยว่า ให้เอาไปส่ง...แต่หนูไม่ได้ยินว่าส่งให้ใคร รู้แค่ว่าเป็นวันเกิด”

พลอยสวยเล่าเรื่องที่เธอรู้ออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“ความจริง...เมื่อเร็วนี้ๆ สายข่าวของลุงก็รายงานมาเมื่อกัน ว่าจะมีการวางแผนก่อความวุ่นวายในงานวันเกิด ของคุณหญิงจันทร์ฉาย แต่ไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร”

ผู้การบอก ก่อนที่ท่านจะมองไปที่เพชรด้วยสายตาจริงจัง

“สารวัตรเพชร” ผู้

การเรียกเพชรเต็มยศ

“ครับผู้การ”

“ผมว่าเราต้องคุ้มกันน้องสาวของคุณไว้เป็นพยาน จนกว่าเรื่องนี้จะจบแล้วล่ะ”

ผู้การพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะไรนะคะ!”

พลอยสวยถามด้วยน้ำเสียงตกใจ คุ้มครองไว้เป็นพยานงั้นเหรอ

นี่หมายความว่าชีวิตต่อไปนี่ของเธอจะไม่เหมือนเดิม เธอจะไปไหนมาไหนไม่ได้ ได้แต่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในสถานที่ ที่ทางตำรวจจัดไว้ให้ จะทำอะไรก็ต้องมีคนจับตาดูยี่สิบสี่ชั่วโมง โอ๊ย! แค่คิดก็อยากจะร้องไห้

“ไม่ต้องทำแบบนั้นไม่ได้เหรอคะคุณลุง พลอยสัญญาว่า พลอยจะระวังตัวให้ดี จะไม่อยู่คนเดียว ไม่อยู่ที่ในที่เปลี่ยวๆ ทำงานเสร็จจะรีบกลับห้อง มือถือก็จะไม่ปิด ไปไหนมาไหนจะรายงานพี่เพชรตลอด ได้หรือเปล่าคะ คุณลุง”

พลอยสวยพยายามต่อรอง แต่ลุงผู้การก็ได้แต่ยิ้มให้เธอแล้วส่ายหน้า

“ลุงเข้าใจนะ ว่าหนูคงอึดอัดที่ต้องทำแบบนี้ แต่ที่ลุงทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของหนูเอง”

ผู้การพูดอย่างใจเย็น

“ทั้งสองคนรู้มั้ยว่าทำไมลุงถึงมาช้า”

ผู้การถาม ทั้งพลอยสวยและเพชรต่างพากันส่ายหน้า

“ลุงไปโรงพยาบาลมา เพราะมีตำรวจถูกวางยาพิษ”

“ยาพิษเหรอครับ”

เพชรถามด้วยความตกใจ พลอยสวยเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันกับเพชร

“ใช่...แล้วรู้มั้ยทำไมตำรวจคนนั้นถึงโดนยาพิษ”

ผู้การถามพลางจ้องหน้าทั้งสองคนสลับกัน ก่อนที่เพชรจะเป็นฝ่ายตอบ

“อย่าบอกนะครับว่าคนที่พวกมันต้องการเล่นงานคือ...พลอย”

เพชรตอบออกไป ในใจได้แต่ภาวนาให้ไม่เป็นอย่างที่เขาคิด แต่คำตอบของผู้การก็ทำเอาเขาใจหาย

“ใช่...คนที่พวกมันต้องการเล่นงานคือหนูพลอยจริงๆ”

ผู้การตอบด้วยสีหน้าหนักใจ

“เดิมทีนายตำรวจคนนั้น ได้รับมอบหมายให้ไปซื้ออาหารและเครื่องดื่มมาให้หนูพลอย แต่ระหว่างทางขากลับเขาหยิบผิดเผลอกินเครื่องดื่ม ของหนูพลอยเข้าไป”

ผู้การเล่าถึงตรงนี้ก็เงียบไป จนพลอยสวยที่ร้อนใจต้องถามเร่ง

“แล้วยังไงต่อค่ะคุณลุง”

“เฮ้อ...หมอล้างท้องได้ทันเวลา แต่ก็ยังต้องนอนดูอาการถ้าพ้นคืนนี้ไปได้ก็ปลอดภัย ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมลุงถึงอยากให้หนูถูกคุ้มครอง”

“แล้วท่านจะให้พลอยไปซ่อนตัวที่ไหนครับ ผมว่าถ้าพวกมันกล้าทำถึงขนาดนี่ คงมีคนในคอยช่วยแน่ๆ แล้วเราจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกมันจะไม่ทำแบบนี้อีก”

เพชรถามด้วยความเป็นห่วง เข้าเห็นด้วยที่จะให้พลอยสวยไปซ่อนตัว  เพราะเหตุการณ์ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอจริงๆ

“ลุงหาที่ไว้ให้แล้ว และลุงมั่นใจว่าสถานที่นี้ปลอดภัยที่สุด ลุงให้คนของลุงเตรียมรถไว้ให้หนูแล้ว เดี๋ยวลุงจะให้เพชรไปส่งหนูพลอยด้วย จะได้ไม่เป็นกังวล” ผู้

การพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง

“ว่าแต่คุณลุงบอกหนูได้หรือเปล่าคะ ว่าที่หนูจะไปอยู่คือที่ไหน”

พลอยสวยอดที่จะถามอย่างเป็นกังวลไม่ได้ ไม่ใช่ว่าลุงผู้การจะให้เธอไปอยู่บนเขาบนดอยหรอกนะ

“ที่ที่ลุงจะส่งหนูไปซ่อนตัวก็คือ ไร่สิงห์ศิลา”

“อะไรนะ!”

ทั้งเพชรทั้งพลอยต่างพูดขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

ให้เธอไปอยู่ที่ไร่บ้านั่นเธอยอมไปอยู่บนเขาบนดอยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่มีผู้ชายบ้านั่นอยู่