ตอนที่ 3 ถึงแล้ว “ไร่สิงห์ศิลา”

ตอนที่ 3

ถึงแล้ว “ไร่สิงห์ศิลา”

เสียงเครื่องยนต์ของรถที่วิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าสู่อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา เป็นเพียงเสียงเดียวที่ทุกคนได้ยินอยู่ตอนนี้

เพราะช่วงเวลานี้เป็นเวลาเกือบตีสามถนนเลยเงียบมาก นานๆ พลอยสวยถึงจะเห็นแสงไฟของรถที่วิ่งสวนมา

หลังจากที่คุยกับลุงผู้การเสร็จ พลอยสวยก็ถูกจับยัดใส่รถตู้ที่ถูกเตรียมไว้ แล้วสั่งให้มาส่งที่ไร่โดยทันที ลุงผู้การไม่แม้แต่จะให้เวลาเธอได้เตรียมตัว หรือไปเก็บของใช้ที่ห้อง โดยท่านบอกว่าได้เตรียมของทุกอย่างไว้ให้เธอแล้ว

พลอยสวยนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้วิวข้างทางดำมืดจนน่ากลัว ถ้าเป็นในเวลาปกติ เธอคงกลัวจนไม่กล้าที่จะมอง แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรน่ากลัว กว่าสถานที่ที่เธอจะไปอีกแล้ว

“โอ๊ย! พี่เพชรฉันไม่ไปอยู่ที่นั่นได้มั้ย จะเอาฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้ จะในป่า บนเขา หรือในถ้ำที่ไหนก็ได้ แต่ฉันไม่ไปที่นั่น”

เสียงของพลอยสวยโวยวาย หลังจากที่ใกล้ถึงที่หมาย

“ไม่ทันแล้ว ตอนนี้ใกล้จะถึงแล้ว อีกอย่างฉันเองก็เห็นด้วยกับที่ผู้การบอก ไม่มีสถานที่ไหนบนโลกนี้ที่จะปลอดภัยเท่าที่นี่แล้ว”

เพชรที่นั่งข้างเธอหันมาตอบ 

“แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”

พลอยสวยพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง เพราะตอนนี้รถที่เธอนั่งได้เลี้ยวเข้ามาในเขตไร่สิงห์ศิลาเรียบร้อยแล้ว

‘อ๊ะ...อ๊ะ...อ่าส์’ แค่เห็นหลังคาบ้านภาพความทรงจำเมื่อหกปีก่อน ก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวของพลอยสวยอีกครั้ง ความทรงจำที่มีทั้งความสุขและความเสียว รวมถึงความเสียใจที่สุดในชีวิตของเธอ โดยมีผู้ชายคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดของไร่สิงห์ศิลา เป็นผู้มอบให้เธอทั้งหมด

“เอาน่า เธอเองก็เลิกกับมันไปตั้งหกปีแล้วไม่ใช่เหรอ ป่านนี้มันไม่คิดอะไรแล้ว”

พี่ชายเธอพยายามปลอบ

“หรือว่าที่เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะว่าเธอยังคิดอะไรกับมัน”

“จะบ้าเหรอ ฉันกินข้าวนะไม่ได้กินหญ้า หมอนั่นทำฉันเจ็บขนาดนั้น ฉันไม่มีทางคิดอะไรด้วยได้หรอก นอกจากอยากฆ่าเขา”

พลอยสวยพูดด้วยความโมโห

“งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไร เธอก็อยู่ของเธอไป หมอนั่นก็อยู่ส่วนของหมอนั่น”

เพชรพูดอย่างไม่ใส่ใจ

หลังจากเพชรพูดจบ รถตู้ก็จอดที่หน้าบ้านไม้ทรงไทยประยุกต์ยกสูงหลังหนึ่ง ถึงแม้ตอนนี้มันจะดึกมากแต่พลอยสวยก็ยังคงจำลักษณะของบ้านได้เป็นอย่างดี ประหนึ่งเธอพึ่งมาเมื่อวาน

เพชรเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ ส่วนพลอยสวยยังคงนั่งทำใจอยู่ในรถไม่ยอมลงมา

“ไม่เจอกันนานเลยนะสิงห์”

เสียงของเพชรที่ทักทายเจ้าของบ้าน ยังไม่ทำให้เธอขนลุก เท่ากับเสียงทักตอบกลับของเขาคนนั้น

“อืม...ไม่เจอกันนาน”

เสียงเข้มของชายหนุ่มเจ้าของไร่ทักกลับ

เสียงของเขาทุ่มใหญ่ขึ้นหรือเปล่านะ หรือว่าเหมือนเดิม พลอยสวยนั่งคิดอยู่ในรถ

“พลอยลงมาได้แล้ว ขนของเข้าไปไว้ในบ้านแล้ว เธอก็รีบเข้าบ้านได้แล้ว”

เป็นเพชรที่มาตามเธอ หลังจากที่ทักทายเจ้าของบ้านเสร็จ

“ฉันไม่ลงไปได้มั้ย เรากลับกันเลยได้หรือเปล่า”

พลอยสวยยังคงงอแง ไม่ยอมลงจากรถ

“เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ มางอแงตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ รีบเข้าบ้านไป ฉันเองก็ต้องรีบกลับเหมือนกัน ท่านผู้การรออยู่”

เพราะเพชรเอาเรื่องผู้การมาอ้าง พลอยสวยจึงต้องยอมเดินลงจากรถ

พลอยสวยเดินตามเพชรขึ้นบันไดไปที่ชั้นบนของบ้าน ทุกการก้าวเดินของเธอ เธอรับรู้ได้ถึงสายตาคมที่จ้องมอง จนแทบจะเผาเธอเป็นผุยผง

พลอยสวยเดินมาหยุดข้างเพชรที่ยืนตรงข้ามกับผู้ชายคนนั้น

สายตาคมของเขายังคงจ้องเธอไม่หยุด ส่วนเธอเองก็มองสำรวจเขาเหมือนกัน หน้าของเขาคมเข้มขึ้น ผิวก็ดูคล้ำขึ้น หุ่นก็…ดูล่ำขึ้นกว่าเมื่อก่อน

“สิงห์...ฉันฝากพลอยด้วยนะ ถ้ายัยนี่ก่อเรื่องอะไรนายก็อย่าถือสาล่ะ”

เพชรพูด ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

ที่เขาพูดแบบนี้ เพราะเขารู้ว่าน้องสาวของเขายังโกรธสิงห์มาก กับเรื่องในอดีต และไม่มีทางจะยกโทษให้เขาง่ายๆ 

“อืม”

สิงห์ตอบ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากหญิงสาว

“พี่ไปแล้วนะ ถึงที่นี่จะปลอดภัยแต่ก็ต้องระวังตัวด้วย”

เพชรหันมาบอกลาพลอยสวย แล้วเขาก็เดินลงบันไดไป

พลอยสวยมองส่งรถของพี่ชายเธอจนลับสายตา แต่เธอก็ยังคงยืนมองอยู่แบบนั้นต่อไป อย่างเหม่อลอย ก่อนเธอจะสะดุ้งเพราะมีลมหายใจร้อนๆ มาเป่าที่ข้างๆหูของเธอ

“จะยืนมองจนถึงเช้าเลยมั้ย”

เป็นสิงห์ที่เดินเข้ามาประชิดตัวของพลอยสวยตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“นายเข้ามาใกล้ฉันทำไม”

พลอยสวยถามพลางถอยหลัง เพื่อตั้งหลัก

“ก็เห็นยืนนิ่ง นึกว่าหลับไปแล้ว เลยเดินเข้าไปดู”

สิงห์ตอบ สายตาที่เขามองหญิงสาวมันเจ้าเลห์ยังไงก็ไม่รู้

เดินมาดูบ้าบออะไร เมื่อกี้จมูกเขาเข้ามาใกล้จนเกือบจะโดนแก้มเธออยู่แล้ว พลอยสวยคิด ก่อนจะตอบกลับ

“หลับบ้านนายสิ ห้องฉันอยู่ไหน”

พลอยสวยด่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเป็นถามหาห้องนอน

“ห้องเดิม”

สิงห์ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

พลอยสวยก้าวเท้าไปทางที่เคยเป็นห้องของเธอทันที ก่อนจะหยุดเท้าแล้วหันกลับมา 

แต่เพราะเธอหยุดเดินและหันกลับมากะทันหัน เลยชนเข้ากับอกของคนที่เดินตามเธอมา จนเธอเซเกือบล้ม โชคดีที่สิงห์คว้าเอวของเธอไว้ได้ทัน เธอเลยไม่ต้องลงไปกองกับพื้น

แต่บางทีลงไปกองกับพื้นก็ยังดีกว่าต้องมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขาแบบนี้

ทันทีที่ได้สติ พลอยสวยก็ดิ้นออกจากแขนแกร่งของสิงห์ทันที แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมปล่อย แต่กลับรัดเอวเธอแน่นขึ้น จนตอนนี้ร่างบางของเธอแนบชิดกับร่างหนาของเขา

“ปล่อยฉันนะ นายจะทำบ้าอะไร”

พลอยสวยโวยวาย พร้อมกับดิ้น

“ก็แค่พยุงเธอไม่ให้ล้ม”

สิงห์ตอบกลับหน้าตาย แต่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเลห์

“งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันยืนเองได้แล้ว”

พลอยสวยยังคงดิ้นอยู่

“โอ๊ย! นี่นายจะรัดให้ฉันกระดูกหักเลยหรือยังไง”

“ฉันจะรัดให้เธอหยุดดิ้นต่างหาก เพราะถ้าเธอยังดิ้นต่อไป…ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงเมื่อไร”

สิงห์พูดด้วยสายตาพราว ที่สื่อความหมายได้ดีว่าทนที่เขาบอกหมายถึงอะไร

พลอยสวยมองเขาอย่างอึ้งๆ ที่เขากล้าพูดกับเธอแบบนี้ เลยเตรียมจะอ้าปากด่า

“ไอ้…”

แต่เธอพูดได้แค่นี้ เขาก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

“ยินดีต้อนรับกลับมานะ”

เขาพูดพร้อมกับจ้องตาเธออย่างสื่อความหมาย

“ฉันไม่ได้เต็มใจที่จะกลับมา”

เธอตอบเขาน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในใจ ตอนนี้พลอยสวยหยุดดิ้น เธอทำเพียงยืนนิ่งๆในอ้อมกอดเขา และจ้องตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว

ส่วนเขาเองก็คลายอ้อมแขนออก แต่ก็ยังคงกอดเธอไว้หลวมๆ

“ฉันไม่สนว่าเธอจะมาที่นี่เพราะเหตุผลอะไร ฉันรู้แค่ว่าเธอกลับมาแล้ว…และฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีก”

หลังสิงห์พูดจบ ทั้งสองคนต่างก็จ้องมองกันนิ่งอยู่แบบนั้น แววตาของทั้งสองคนต่างเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

แววตาเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและเด็ดขาด ส่วนแววตาเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวลและสับสน

ไม่รู้ว่าทั้งสองคนยืนอยู่แบบนี้ไปนานเท่าไร แต่พลอยสวยที่ดูเหมือนจะรู้สึกตัวก่อน เธอก้าวถอยหลังเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดเขา และครั้งนี้เธอก็หลุดออกมาได้ง่ายๆ เพราะเขาตั้งใจปล่อยเธอ

“ฉัน…จะไปนอนแล้ว”

พูดจบพลอยสวยก็หันหลังกลับก่อนจะเดินเร็วๆ ไปที่ห้องนอนที่เธอคุ้นเคยดี

ทันทีที่เข้าห้องพลอยสวยก็จัดการล็อกห้องก่อนจะทรุดนั่งลงที่พื้น มือของเธอกุมหัวใจที่ตอนนี้เต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุดอีก

“พลอย…แกเลิกใจเต้นได้แล้ว แกจะมาหวั่นไหวกับคำพูดแค่ไม่กี่คำของหมอนั่นไม่ได้ อย่าลืมสิ หมอนั่นทำอะไรเธอไว้”

พลอยสวยพูดเตือนสติตัวเอง

แต่หัวใจของเธอดูเหมือนไม่ฟังอยู่ดี เพราะแค่คิดถึงแววตาและอ้อมกอดอุ่นๆของเขา เธอก็ใจเต้นขึ้นมาอีกแล้ว