หลิวชิวเย่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวนางนอนอยู่บนเตียงทำมาจากศิลา ขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ พบว่า ห้องที่นางอยู่นั้นมีลักษณะคล้ายโถงถ้ำ ด้านบนมีหินงอกหินย้อยลงมาตามผนัง
"ข้าอยู่ที่ไหนเนี่ย โอ้ย ทำไมรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัวแบบนี้"
ร่างเจ้าเนื้อของนาง มีอาการปวดระบมทันทีที่ขยับตัว คงจะเกิดจากนางใช้ร่างกายนี้ วิ่งหนีเจ้าเสือและยังตกลงไปทับมันจนตาย แม้ร่างจะอุดมด้วยไขมัน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวด หลิวชิวเยว่นึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ก่อนนางจะหมดสติไปได้ถูกเจ้าหมีดำตัวใหญ่อุ้มพาวิ่งออกมาจากถ้ำ เสิ่นมู่ฉือไล่ติดตามมา เมื่อมาถึงหน้าผาหมีดำก็กระโดดลงมาพร้อมกับพาตัวนางลงมาด้วย แสงสีทองที่ก้นหน้าผาสาดแสงจ้าจนทำให้นางหมดสติลงไป
"มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรอีกเนี่ย แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่"
หลิวชิวเยว่ลงจากเตียง มองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นทางออก จึงเดินออกไปจากห้องนั้น นางมองไปภายนอกพบว่าเป็นโถงถ้ำกว้างกว่าโถงถ้ำที่นางนอนอยู่ เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ จึงคิดว่าน่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของใครสักคน และคนๆ นั้นอาจจะช่วยชีวิตนางเอาไว้ แต่นางก็ไม่พบร่างของผู้ใดจึงเดินสำรวจจนทั่ว พบว่าเป็นที่อยู่อาศัยของคนจริงๆ มีโต๊ะเก้าอี้ทำมาจากหิน รวมถึงชั้นวางของต่างๆ มุมหนึ่งวางต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้ในกระถางประดับไว้โดยรอบ บนโต๊ะมีอาหารวางไว้อยู่สองสามชนิด ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนคนที่กำลังหิวจัดให้วิ่งเข้าไปหา นางมองดูพบว่าเป็นเห็ดตุ๋นกับสมุรไพรอะไรสักอย่าง ผัดผักใบเขียว รวมถึงหน่อไม้ผัด มีข้าวสีน้ำตาลตุ่นๆ น่าจะเป็นข้าวซ้อมมือ หรือเมล็ดพันธุ์ที่คล้ายกับข้าวชนิดหนึ่ง ซึ่งนางไม่เคยกินมาก่อน
หลิวชิวเยว่มองซ้ายมองขวา เมื่อไม่พบใคร ความหิวทำให้นางจัดการกับอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยง แล้วยกกาน้ำชาขึ้นเทใส่ถ้วยยกดื่มเป็นการตบท้าย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นด้านหลังว่า
"เจ้าฟื้นแล้วหรือแม่นาง"
หลิวชิวเยว่หันไปมองเจ้าของเสียง แล้วพบว่าเขาเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดสีฟ้าขาว ท่าทางสง่างามดุจเทพเซียน
"ท่านผู้อาวุโส ท่านคงเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ ข้าขออภัยที่บังอาจกินอาหารบนโต๊ะของท่านจนเกลี้ยง ข้าหิวมากจริงๆ"
หลิวชิวเย่ทำความเคารพเจ้าของสถานที่ พร้อมกับขออภัยที่นางกินอาหารของเขาจนเกลี้ยงโต๊ะ
"ไม่ต้องเกรงใจ อาหารเหล่านั้นข้าทำไว้ให้เจ้า เจ้ากินหมดก็ดีแล้ว ไหนมาให้ข้าดูหน่อยสิ ว่าอาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"
เขาขยับเข้ามาใกล้ หลิวชิวเยว่จำต้องยื่นข้อมือให้เขาตรวจชีพจร นางรู้สึกไว้วางใจชายผู้นี้อย่างประหลาด อาจจะเป็นเพราะเขาช่วยชีวิตนางเอาไว้ก็ได้ หากเขาเป็นคนร้ายคงไม่ทำเช่นนี้ ชายผู้นั้น วางปลายนิ้วบนชีพจรข้อมือของนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอามือออกพยักหน้าช้าๆ เอ่ยว่า
"อาการของเจ้าไม่น่าวิตก อาหารที่เจ้ากินไปเมื่อครู่ ข้าได้ผสมสมุนไพรรักษาอาการบอบช้ำไว้แล้ว เจ้ากินอีกสักสองสามมื้ออาการบอบช้ำภายในก็จะดีขึ้น"
"ตัวข้าชื่อว่าหลิวชิวเยว่ ไม่ทราบว่าท่านผู้มีพระคุณ มีนามว่าอะไร"
หลิวชิวเยว่แนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายรู้จักพร้อมกับสอบถามชื่อของผู้มีพระคุณของนาง
"เจ้าแซ่หลิว ข้าเองก็แซ่หลิวเช่นกัน นามของข้าคือ หลิวเฝิ่น"
"ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดี ขอบพระคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าตกลงมาที่นี่เพราะถูกเจ้าหมีดำพาตัวลงมาด้วย ไม่ทราบว่าท่านเห็นเจ้าหมีตัวนั้นหรือไม่"
หลิวชิวเยว่สอบถามถึงเจ้าหมีดำตัวร้าย มันพาตัวนางตกลงมาที่นี่ โชคดีที่นางไม่ตาย และมีผู้ช่วยชีวิตเอาไว้
"เจ้าหมีนั่นชื่อว่าเสี่ยวเฮยมันเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเอง หลายวันก่อนมันแอบหนีขึ้นไปเล่นบนภูเขา ตัวข้าเก็บตัวกลั่นสุราอยู่ พอออกมาจากห้องถึงได้รู้ว่าเจ้าเสี่ยวเฮยแอบหนีไป"
ที่แท้เจ้าหมีดำตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของชายผู้นี้นี่เอง มีน่าท่าทางของมันไม่เหมือนสัตว์ป่าทั่วไป แถมยังดูฉลาดกว่าหมีตัวอื่น
"เจ้าเสี่ยวเฮยมันเข้ามาแย่งสุราของข้าเอาไปกิน แล้วยังอาละวาด ทำให้สามีข้าคิดว่ามันจะทำร้ายข้าจึงทำร้ายมันด้วยมีด มันจึงอุ้มพาข้าวิ่งหนีจนตกหน้าผา ไม่ทราบว่าตอนนี้อาการของมันเป็นอย่างไรบ้าง"
หลิวชิวเยว่เล่าเห็นเหตุการณ์ให้อีกฝ่ายฟัง ตัวนางคิดว่าเจ้าหมี อาจจะมีความคิดอะไรถึงได้พานางมาที่นี่
"น่าตีจริงๆ เจ้าเสี่ยวเฮยมันชอบดื่มสุรามาก เพราะข้าให้มันดื่มสุราทุกวัน สุราของเจ้าคงจะรสดีมันจึงติดใจและคิดพาเจ้ามาหาข้า"
หลิวเฝิ่นมักจะเอาสุราให้เจ้าเสียวเฮยดื่มอยู่ทุกวัน จนมันกลายเป็นหมีขี้เหล้าไปโดยไม่รู้ตัวและมันชอบดื่มสุราที่เขาทำมาก อาจจะเป็นสาเหตุนี้ที่มันนำตัวหญิงสาวคนนี้มาเพราะคิดว่านางมีสูตรสุราที่รสชาติดีเยี่ยม อยากให้เขาได้เรียนรู้การหมักสุราชนิดนี้จากนางก็ได้
"ข้าหมักสุราดอกกุ้ยเอาไว้ดื่มเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าเจ้าเสี่ยวเฮยจะติดใจสุราของข้า ขอท่านผู้อาวุโส ช่วยนำทางข้ากลับไปได้หรือไม่ ตอนนี้สามีของข้าคงจะเป็นห่วงข้ามาก"
หลิวชิวเยว่ขอให้อีกฝ่ายส่งนางกลับบ้าน นางไม่รู้ว่าเสิ่นมู่ฉือได้กระโดดตามนางมาด้วย
"ที่แท้ชายผู้นั้นคือสามีของเจ้า เขาคงรักเจ้ามากจึงกระโดดตามลงมาด้วย ตอนนี้เขายังไม่ฟื้นข้าให้เขานอนพักที่ห้อง เจ้าจะเข้าไปดูเขาหรือไม่"
นอกจากจะช่วยเหลือหลิวชิวเยว่ไว้แล้ว หลิวเฝิ่นก็ยังช่วยเสิ่นมู่ฉือไว้เช่นกัน เขานำตัวบุรุษผู้นั้นไปนอนพักว่าอีกห้องหนึ่งโดยไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เมื่อได้ยินนางเล่าถึงสามีของนาง จึงได้บอกเรื่องนี้ให้ทราบ
"รบกวนท่านผู้อาวุโสพาข้าไปพบเขาด้วยเถิดเจ้าค่ะ"
เมื่อหลิวชิวเยว่รู้ว่าเสิ่นมู่ฉือกระโดดตามลงมาด้วย นางก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ไม่คิดว่าสามีของนางจะทำเช่นนี้ เขาช่างจะเป็นคนใจดีเหลือเกิน ส่วนลึกๆ ของหัวใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
หลิวเฝิ่นพาหลิวชิวเยว่เดินไปยังโถงถ้ำแห่งหนึ่ง เมื่อเข้าไปด้านในก็พบร่างของเสิ่นมู่ฉือนอนอยู่บนเตียงศิลา หลิวชิวเยว่รีบเข้าไปจับมือของสามีเอาไว้ มองสำรวจไปทั่วร่างกาย ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่ทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา นางจึงหันไปถามหลิวเฝิ่น
"อาการของสามีข้าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ทำไมเขาถึงนอนนิ่งเช่นนี้"
"สามีของเจ้า ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่เขามีบางสิ่งภายในกาย ที่ส่งผลกระทบต่อเขามาเนิ่นนาน เมื่อสัมผัสกับแสงของผลึกจันทรา จึงทำให้เขาเป็นเช่นนี้"
หลิวเฝิ่นชี้ให้ดูบนที่หัวเตียง ซึ่งวางอัญมณีสีเหลืองเป็นรูปวงกลมคล้ายกับดวงจันทร์เอาไว้ นั่นก็คือผลึกจันทรา อัญมณีวิเศษที่เขาได้ค้นพบในถ้ำแห่งนี้ แสงของผลึกจันทราเมื่อกระทบกับแสงของดวงจันทร์ก็จะเกิดรัศมีสว่างจ้า เขาใช้มันเรียกเจ้าเสี่ยวเฮยให้กลับมายังถ้ำ ไม่คิดว่าจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของบุรุษผู้นี้ขึ้นมา
"สามีของข้ามีโรคร้ายภายในเช่นนั้นหรือท่านผู้อาวุโส ท่านสามารถรักษาเขาให้หายได้หรือไม่"
"อาการของสามีของเจ้า ไม่ได้เกิดจากโรคร้าย แต่เกิดจากสายเลือดของเขา เรื่องนี้ต้องให้สามีของเจ้าเป็นผู้อธิบายให้เจ้าเข้าใจเอง"
บางสิ่ง เป็นความลับที่ผู้อื่นมิอาจกล่าวแทนเจ้าของได้ หลิวเฝิ่นจึงต้องให้เสิ่นมู่ฉืออธิบายสิ่งนี้ให้กับภรรยาของเขาได้รับรู้เอง
ตอนที่98.ชีวิตของข้าและสามีแพนด้าผู้คลั่งรัก/3(จบ)"นี่คือยาที่ข้าปรุงมาจากเห็ดเซียน ข้าใช้มันกับอาจารย์หญิงของเจ้าไปหนึ่งเม็ด อีกเม็ดเก็บไว้ให้เจ้าใช้ หลังจากเจ้ากินยาเม็ดนี้แล้ว เจ้าจะปลอดภัยไม่ถูกการตั้งครรภ์คุกคามร่างกาย รีบกินเสียสิ""เจ้าค่ะท่านอาจารย์ ข้าจะกินเดี๋ยวนี้"หลิวชิวเยว่รีบรับยามากินทันที พอกินลงไปแล้ว นางรู้สึกดีขึ้นมาก ไม่มีอาการใดๆ ที่น่ากังวลเลย "ฮูหยิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง""ข้ารู้สึกสดชื่นเจ้าค่ะท่านพี่ ดูเหมือนข้าจะไม่หิวข้าวแล้ว"ได้ยินเช่นนี้เสิ่นมู่ฉือก็ผ่อนคลายความตึงเครียดลง แต่ยังรู้สึกเป็นห่วงว่ายาจะมีผลกระทบกับภรรยาหรือไม่"ท่านอาจารย์ ยานี้จะมีผลกระทบต่อภรรยาข้าหรือไม่""ยานี้มีส่วนผสมล้ำค่าอย่างเห็ดเซียน ยอมมีสรรพคุณล้ำเลิศ ไม่มีผลกระทบแน่นอน อีกทั้งยังช่วยทำให้เด็กในครรภ์ของนาง มีความพิเศษกว่าเด็กทั่วไป""พิเศษอย่างไรเจ้าคะ"หลิวชิวเยว่เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น บุตรของนางมีความพิเศษนั่นย่อมเป็นเรื่องดี"เรื่องนี้ข้าให้คำตอบไม่ได้ ต้องรอดูตอนเขาคลอดออกมาก่อน เจ้าวางใจเถอะข้าบอกว่าดี ก็ย่อมดี"หลิวเฝิ่นตัดบทด้วยคำนี้ ก่อนจะเอ่ยถึงศิษย์คนโตที่เพิ่งออกเรือนไ
ตอนที่ 97. ชีวิตของข้าและสามีแพนด้าผู้คลั่งรัก/2"วาสนาคนเราไม่เท่ากัน ท่านกุนซือทำใจเสียเถอะ"หมอจินซีถิงรินสุราให้กุนซือจ้าวปลอบใจ ตัวเขามิได้คิดอิจฉาหลี่ซวน ด้วยเป็นสหายกันมานาน อีกทั้งยังบังเอิญล่วงรู้ความลับว่า แม่นางเสี่ยวฮวามีอีกร่างเป็นหมีดำ จึงนึกชื่นชมหลี่ซวนที่มีความรักที่แท้จริง มิได้มองสตรีที่รูปโฉม "หากท่านกุนซืออยากแต่งภรรยา ยังมีสตรีตระกูลดีในเมืองหลวงอีกมากมาย แค่เอ่ยปากแม่สื่อคงมาเยือนจนท่านเวียนหัวเป็นแน่"จางหมิ่นเอ่ยขึ้น พลางยกจอกสุราเทเข้าปาก เขาเห็นกุนซือจ้าวอิจฉาหลี่ซวนแล้ว ก็อยากจะเพิ่มเชื้อไฟในดวงตาอีกฝ่ายอีกสักนิด หากกุนซือจ้าวรู้ว่า หลี่ซวนกำลังจะมีลูก คงตาร้อนผ่าวแน่ แต่เขามิใช่คนปากสว่าง นำเรื่องของผู้อื่นมานินทาต่อ จึงต้องสงบใจไว้"วันข้างหน้าพวกเจ้าจะได้พบคนที่เหมาะสมกับพวกเจ้า"เสิ่นมู่ฉือเดินผ่านมาได้ยิน จึงเข้ามาพูดคุยกับคนสนิททั้งสาม"ท่านแม่ทัพ"ทั้งสามลุกขึ้นทำความเคารพ เสิ่นมู่ฉือโบกมือให้นั่งลง"ไม่เป็นไร พวกเจ้าตามสบายเถอะ ข้าแค่ออกมาหาของกินให้ฮูหยิน ช่วงนี้นางหิวทุกชั่วยาม หมอจินพรุ่งนี้เจ้าช่วยตรวจอาการให้นางได้หรือไม่"เสิ่นมู่ฉือออกมาหาขอ
ตอนที่ 96. ชีวิตของข้าและสามีแพนด้าผู้คลั่งรัก/1หลิวชิวเยว่อยู่ที่เผ่าเยว่เซียนราวสิบวัน ก็ได้เวลากลับเสียที ทางด้านศิษย์พี่หมีกับหลี่ซวนเดินทางกลับหลังจากงานเลี้ยงเลิกราแล้ว เฟิ่งอี้หลันกับหลงเฟยมาส่งลูกสาวตรงประตูทางเข้าออก ผ่านไปยังดินแดนเผ่าจินสวง "เยว่เอ๋อร์ เจ้าแวะมาเยี่ยมแม่กับพ่อบ้างนะลูก"เฟิ่งอี้หลันยังอาลัยอาวรณ์บุตรี นางอยากให้หลิวชิวเยว่กับเสิ่นมู่ฉืออยู่ที่เมืองหลวงเผ่าเยว่เซียนกับนาง แต่เสิ่นมู่ฉือเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งชิงเป่ย มิอาจละทิ้งหน้าที่ได้ หลิวชิวเยว่เองไม่คุ้นชินกับชีวิตของเผ่าสัตว์ นางจึงขอกลับบ้านพร้อมสามี"เยว่เอ๋อร์เจ้าใช้กำไลศิลาสวรรค์ ติดต่อพูดคุยกับพ่อแม่ได้ตลอดเวลานะลูก พ่อจะคอยมองดูเจ้าอยู่ทางนี้"หลงเฟยบอกกับลูกสาว เขาได้สร้างกำไลศิลาสวรรค์อีกชิ้น เพื่อใช้ติดต่อกับนาง"ท่านพ่อ ท่านแม่ดูแลสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะหมั่นมาเยี่ยมพวกท่านบ่อยๆ หากท่านคิดถึงข้า ก็แวะมาหาข้าได้นะเจ้าคะ ข้าอยากให้ท่านทั้งสอง มาเยี่ยมข้าที่จวนแม่ทัพบ้าง"หลิวชิวเยว่อยากให้บิดามารดา ออกมาท่องเที่ยวเปิดหูเปิดตานอกดินแดนเยว่เซียนบ้าง แต่ติดตรงทั้งสองมีภารกิจในฐานะผู้นำเผ่า จนปลีกเวล
ตอนที่ 95.ถอนคำสาป ครอบครัวพร้อมหน้า/2ก่อนจะปรากฏขึ้นบนพื้นดิน อีกฝั่งของอุโมงค์ หลิวชิวเยว่หลับตาแน่น ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองรอบๆ ก่อนจะอุทานออกมา"เอ๊ะ ! ที่นี่คุ้นตาข้าเหลือเกิน" ร่างของนางยืนอยู่ที่ริมขอบเหว ที่ซึ่งก่อนหน้านี้เคยถูกคนร้ายไล่ล่าจนตกเหวไป ก่อนจะฟื้นขึ้นมาในร่างอ้วนกลมของหลิวชิวเยว่ บุตรีคหบดีหลิวกวาน"นี่คือดินแดนที่เจ้าเคยอยู่ใช่หรือไม่"หลงเฟยเอ่ยถาม เขายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหลิวชิวเยว่เบิกตากว้าง แล้วพยักหน้ารับ"ครั้งนั้นข้ากับเฟิ่งอี้หลัน ให้กำเนิดบุตรีฝาแฝด เพื่อปกป้องพวกนาง ข้าได้นำบุตรีคนแรกไปฝากหลิวกวานให้เลี้ยงดู ส่วนบุตรีอีกคนข้าได้นำนางมายังดินแดนแห่งนี้ จากนั้นก็ส่งนางให้ครอบครัวตระกูลหลิวเลี้ยงดู โดยผนึกความทรงจำให้พวกเขาเชื่อว่า นางคือคนในตระกูลของพวกเขา ตั้งชื่อให้ว่าหลิวชิวเยว่ เช่นเดียวกับคนแรก"หลงเฟยแตะมือบนกำไลศิลาสวรรค์ ฉายภาพให้หลิวชิวเยว่ดู เด็กน้อยฝาแฝดสองคนถูกแยกออกจากกัน คนหนึ่งถูกฝากให้หลิวกวานเลี้ยงดู อีกคนถูกหลงเฟยนำมาให้ครอบครัวหลิวจิ้งหมิงเลี้ยงดู "ขะ ข้าไม่ใช่คนของที่นี่ ไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ"หลิวชิวเยว่รู้สึกมึนงงราวกลับโลกพลิกคว่ำ นางไม
ตอนที่ 94. ถอนคำสาป ครอบครัวพร้อมหน้า/1ทั้งสองผ่านเข้ามายังดินแดนเผ่าหลงเทียน ราชครูมองไปรอบๆ เห็นหลิวชิวเยว่บินอยู่บนท้องฟ้าข้างกายมีภูติจิ๋วรูปหยดน้ำอยู่ด้วย "เจ้ารู้หรือไม่ว่า แม้แต่ราชาเผ่าหลงเทียนก็ตายด้วยน้ำมือข้ามาแล้ว บิดาเจ้าพ่ายแพ้ต่อข้าจนถูกสาปให้กลายเป็นมังกรเพลิง"ราชครูเอ่ยถึงชัยชนะที่เคยมีเหนือชาวเผ่าหลงเทียนอย่างภาคภูมิใจ เขาเคยสังหารราชาเผ่าหลงเทียน หลังจากที่อีกฝ่ายสังหารบุตรชายและสะใภ้ของตน ครั้งนั้นราชครูได้สาปหลงเฟย ให้กลายเป็นมังกรเพลิงทำลายผู้คนในเผ่าหลงเทียนจนหมดทั้งเผ่า "ราชครู เจ้าช่างภูมิใจในความชั่วของตัวเองเหลือเกินนะ ข้าในฐานะที่มีสายเลือดของเผ่าหลงเทียนครึ่งหนึ่ง ครั้งนี้จะขอเอาชีวิตเจ้าล้างแค้นให้ผู้คนเผ่าหลงเทียน""เหอะ เจ้าฝันไปหรือเปล่า นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึก"ราชครูเบ้ปากเอ่ยดูแคลน ก่อนจะโบกคฑาในมือเรียกลูกไฟจากบนฟ้าให้ตกใส่หลิวชิวเยว่ตูม ตูม ตูม !ลูกไฟตกจากฟ้าราวกับห่าฝน"เล่นแบบนี้เลยเหรอ เจ้าราชครูบ้า!"หลิวชิวเยว่ขยับปีกบินหลบไปมา ลูกไฟร่วงกระทบพื้นระเบิดเปลวไฟออกมา เผาไหม้ไปทั่วจนเปลวเพลิงแดงฉาน "เสี่ยวเที
ตอนที่ 93.จัดการคนชั่ว/3"ฉางตี้ เจ้ายอมแพ้เสียเถอะ มิเช่นนั้นข้าจะสังหารเจ้าเสีย"เฟิ่งอี้หลันใช้คฑาสายฟ้าของตนฟาดลำแสงสีฟ้าเข้าใส่อีกฝ่าย แต่ราชครูไม่ยอมแพ้ใช้คฑาศิลาโลหิตฟาดลำแสงสีแดงตอบโต้ ลำแสงสีฟ้าและสีแดงปะทะกันจนเกิดเสียงเปรี้ยงปร้าง ราวกับฟ้าผ่า ประกายไฟแตกกระจายลงมายังพื้นเบื้องล่าง"เฟิ่งอี้หลัน เจ้ามีฝีมือเพียงแค่นี้คิดจะฆ่าข้าได้หรือ หึ ข้าจะทำให้เจ้าตายด้วยน้ำมือของคนที่เจ้ารัก"พูดจบราชครูก็โบกคฑาศิลาโลหิต บังเกิดเป็นอุโมงค์สีดำขนาดใหญ่เปิดกว้างขึ้นด้านบน จากนั้นก็มีร่างของสัตว์ตัวใหญ่สีดำตัวหนึ่ง ลอยออกมาจากอุโมงค์นั้นเบื้องหน้าเฟิ่งอี้หลัน"ระวัง นั่นคือมังกรเพลิง หากถูกพ่นไฟใส่จะลุกไหม้และกลายเป็นหิน"หลิวชิวเยว่รีบตะโกนบอก แล้วบินขึ้นไปอยู่เคียงข้างเฟิ่งอี้หลัน"ท่านแม่ ข้าคือหลิวชิวเยว่บุตรีของท่านกับท่านพ่อหลงเฟย ข้าจะช่วยท่านกับท่านพ่อเอง"นางบอกความจริงให้เฟิ่งอี้หลันรับรู้ ก่อนจะหันไปมองราชครูที่กำลังตกตะลึง"นี่เจ้าคือลูกของเฟิ่งอี้หลันกับหลงเฟย หึ ดี ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าสองแม่ลูก ก็จงถูกบิดาและสามีฆ่าตายเถอะ มังกรเพลิงจัดการมัน!"ราชครูโบกคฑาบังคับให้มังกรเพลิง